Ωωωωωχχχω μάνα μου
Έχουμεν σύντομες διακοπές. Κάμνω μίλλες δηλαδή.
Θυμούμαστεν τούντες μέρες στη ΧΤΕρνίαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίγκ που τον εσκοτώσαν οι εξτρεμιστές, τζιαι εν εθνική επέτειος, κλείουν τα σχολεία, κλείω τζιαι γώ γιατί έχουν το έθιμον δακάτω οι οικογένειες να πηαίννουν σκί με τα κοπελλούθκια τους τζιαι δέν έχω μούγια να διδάξω. Πιάνον κλειστόν. Στόμαν κλειστόν. Μουσικοψυσιή κλειστή.
Όλον το τριήμερο σαββατοκυρίακο είναι αφιερωμένο στην αναγέννηση της καρδίας (με περίπατον καλέσματος θετικής ενέργειας), την αναδιοργάνωσην της Διασποροοικίας (με αποχιόνιση, καθαριότητα γενική, λογιστικά, οργανωτικά τζιαι άλλα βαρετά θέματα που δυστυχώς πρέπει να υποφέρω λόγω του ότι έχω δική μμου δουλειά), αναζωογόνηση της Καταπονημένης Μετατεκνικής Σχέσεως (με μονονύχτιες διακοπές χωρίς τα λατρευτά μας δίδυμα, να ξεφύγουμεν λίγο, να κάμουμεν κικικικικικι χωρίς διακοπή ή άγχος -έτσι για να τα λαλούμεν ωμά- τζιαι να φάμεν breakfast in bed pancakes με μούρα που εν ο καμός της Αγάπης, μετά που θα ξυπνήσουμεν η ώρα 9ΠΜ -άκου!! η ώρα 9ΠΜ!! χωρίς τα τέκνα να τσιριλλούν ζητώντας γάλαν που το χάραμαν του φού).
Έπιασα λοιπόν την Αγάπη τζιαι επήαμεν σε ξενοδοχείο στη μεγαλούπολη εψές, να ησυχάσει το βλαντζίν μας που τη ρουτίναν των μωρών που αν και υπεραγαπούμε σκορσάρουν μας αρκετά τζιαι επιβαρύνουν την συχνήν κοντινήν επικοινωνία μεταξύ μας (Δίδυμα= συνέχεια δουλειά, δύο απ' όλα, δύο αλλαγές πανάκια, δύο πιπερά 4 φορές την ημέραν, δύο ταϊσματα στερεάς τροφής επί τρία, δύο αλλαγές ρούχων χεσμένων τζιαι μή, δύο ζεύγη παπουτσιών να φκάλλουν μόλις τους τα φορήσεις, δύο να παουρίζουν ασταμάτητα μές τα φκιά σου, δύο να βουράς πουπίσω, δύο να λούννεις τζιαι να κατουρούν στο μπάνιο, δύο να διαβάζεις διαφορετικά βιβλία ταυτόχρονα κλπ κλπ κλπ). Ώς το τέλος της ημέρας συνήθως είμαστε τέζα. Κάποτε δέν ήταν έτσι η ζωή μας. Κάποτε είμαστεν χαλαρά, επηένναμεν θέατρα, γκαλερύ, συναυλίες, εξυπνούσαμεν η ώρα 11, τζιαι εκουβεντιάζαμεν συνέχεια για τα συναισθήματα μας. Δέν έχω παράπονον, ναι εζήσαμεν τη ζωή μας 10 χρόνια, αλλά λείπει μου τούτη η έντονη επικοινωνία μεταξύ μας. Άχ, τί ωραία που έζησα ώς τα 35 μου. Δέν το εκτίμουν τότε αλλά εκατάλαβα οτι ήμουν συνταξιούχος που τα 20 μου ώς τα 35 μου. Τέλοσπαντων. Reality, έχουμεν μωρά άρα πολλή δουλειά άρα κάθε ευκαιρία που βρίσκω πρέπει να χαλαρώννουμεν τζιαι να προσπαθήσουμεν να ανα-κτίσουμεν ορισμένα πράματα που εχαλάσαν.
Φεύκουμεν ξερογυριστοί με το αυτοκίνητον φωνάζοντας στα κοπελλούθκια "See you later suckers!!!!" -ακόμα δέν καταλαβαίνουν αγγλικά ή ελληνικά.
24 ώρες άτεκνοι! Παράδεισος απατηλός, πρόσκαιρος αλλά πειστικός. Το ξενοδοχείον ήταν αρκετά καλό, καθαρό, καινούργιο. Flat screen TV μεγάλη, pay per view ταινίες. Το theme του ξενοδοχείου απ' οτι εκατάλαβα μόλις άνοιξεν η πόρτα, εν η πατρωνιά στύλ Βέγκας, με χαλί λεοπαρδαλέ, στρογγυλό κρεβάτι με faux fur cover, εμπορούσες μάλιστα να γοράσεις τις ρόπες που ήταν zebra print, τζιαι επίσης προς πώληση ήταν κάτι πορνο-εσώρουχα γυναικεία (!!!) τιγρέ πολυέστερ σε καμισόλα τζιαι boy shorts, που εκρεμμούνταν στο ερμάρι με τις οδηγίες "NOT complimentary, if you'd like to purchase them for $75 please contact the guest desk". Στη άκρη του δωματίου, μιά τεράστια πολυθρόνα wingback με κόκκινο βελούδο. Χαμηλός φωτισμός στεφάνωνει το ταβάνι. Μα καλάν. Τούτα γιατί δέν τα είδαμεν όταν εκλείσαμεν το δωμάτιον που το hotels.com??? Γιατί δέν είδαμεν φωτογραφίες?? Τουλάχιστον εν πεντακάθαρον. Εγελάσαμεν, εξαναγελάσαμεν, τζιαι είπαμε σικκιμέ θα περάσουμεν καλά τζιαι η πατρωνιές έχουν χάζι!
(Στο τέλος της μέρας, εθθύμησεν μου η φάση πορνό του '80, τζιαι κάτι είσιεν περίεργον η ατμόσφαιρα που ξαφνικά εγύρισεν μου αλλού, τζιαι με έκπληξην ήβραμεν την ερεθιστική χαχαχα)
Μα τί ωραία!!! Μετά που εχαλαρώσαμεν σαρκικοψυχικά στο ξενοδοχείο για δέκα ολόκληρα λεπτά (αστειεύκουμαι) επήαμε για sushi κάτω στην πόλη. Αρέσκει μας πολλά ένα εστιατόριο απλόν αλλά καλόν, έσιει πολλά φρέσκο ψάρι -το sushi γενικά εν σπουδαίο τζιαι φτηνό στη ΧΤΕρνία. Ήπιαμεν τζιαι καμπόσο Shochu, που εν όπως τη ζιβανία δυνατό αλλά καμωμένον που ρύζι τζιαι κριθάρι γιαπωνέζικο, σαν το σακέ αλλά δυνάμενον. Ένα βούκκον αυκά του σολωμού ωμά, μιάν πιννιάν γιαπωνεζιβάνα. Ένα βούκκο άψητον καλαμάριν τραγανιστόν γαλαζούδιν, μιάν ακόμα πιννιάν. Δώστου sushi, εσπάσαμεν. Έφαα την τζοιλιάν του ττόνου, μόσχος. Έφαα χτένες της θάλασσας, έφαεν τζιαι η Αγάπη καβούριν ολόκληρον, τεμπούρα. Μέλιν. Είπαμεν τζιαι τες κουβέντες μας, ενιώσαμεν αθρώποι. Το Shochu σκοτώννει. Εσηκώστηκα, εγύριζεν η κκελλέ μου. Κκέφιν. Ξανά πίσω στο ξενοδοχείο. Άνεση, γέλιο με τις πατρωνιές, κρυφτό μές τες πατανίες τες "γούνινες". Παρολλίον να πειστώ να φορήσω τα πατρωνοεσώρουχα τζιαι να κοπώ του βούρου μές τους διαδρόμους τζιαι τα ασανσέρ του ξενοδοχείου (εξαναείδες τίτσιρον κυπραίον να βουρά σάν τον άθρωπον των σπηλαίων με φόντον πατρωνότοιχους;;;) είδες κυπραίον να ποδοκροτεί πεταχτός σαν τον Borat, να βουρά ανάμεσα στους καλεσμένους με αλαλαγμούς τύπου "Αέραααααα, Χάτε Ππεζεβέγκηες τζι Έφα σαααας" - η οποία κραυγή ακούεται πολλά ψυχοπλακωτικά τρομοκρατική στα αυτιά τα αμερικάνικα. Εκώλωσα τελευταία στιγμή γιατί α) δέν είμαι 17 χρονών, όσο Shochu τζιαι να πιώ. β) Εννα με συλλάβουν για τρομοκράτην σίουρα. Τουλάχιστον επόζαρα της Αγάπης αλλά έπιαν την γέλιον ακράτητον εστάθην της το sushi -φυσικά έθελεν να μου φκάλει φωτογραφίες αλλά δέν είμαι τζιαι παλαβός να δεχτώ.
Είδαμεν μετά τζιαι την ταινία Juno όταν επόκατσεν λλίον το Shochu, η οποία ταινία ήταν αρκετά μέτρια. Έξω έπεφτεν το σιόνι τζιαι τα φώτα της πόλης τα θαμπά ελάμπαν κίτρινα πάνω στα σύννεφα. Ύπνος γλυκός.
Σήμερα, πίσω στο σπιτάκι μας. Τέλος.
Φυσικά εγώ έθελα να πάω περίπατο για να σκεφτώ μόνος μου. Έππεσεν τζιαι καμπόσο σιόνιν τζιαι η κρυάδα -κάπως- εμαλάκωσεν, πάμεν στους -6 αντί -20, δηλαδή καλοκαίρι!!. Επήα στον καταρράχτη να πιώ καφέ τζιαι να δώ τον ποταμόν χωρίς να κινδυνεύει η σωματική μου ακεραιότητα που τα κρυοπαγήματα. Εστρογγυλοκάθησα μές το σιόνιν σε μιά γωνιάν ωραίαν τζιαι εθώρουν τον ποταμόν πολλήν ώρα.
Συμπέρασμα: Κανένα. (άρα πάμε καλά)
Σχόλια
(έ, βοηθά να μέ ζείς Κύπρον -δακάτω ούλλοι κάμνουν μωρά στα 35-40 τους)]
παπουτσόσυκο
Ναι. Κρατάτε. Μωρά μετά τα 35. Είμαι 36 τζιαι εν 1 χρονού. Το κακόν είναι οτι σώννεις παραπάνω το σκόρσο στα 22 σου παρά τα 35. Αλλά εν πιό καλά τωρά σε θέμαν ωριμότητας.
Η πραγματική αγάπη δεν τελειώνει.
Και μη μου πείτε ότι το λέω εκ του ασφαλούς, επειδή βρίσκομαι σε μία μακροχρόνια σχέση...Πάντα το πίστευα.
Διάσπορε σε χαιρετώ...
Για παράδειγμα ργώ στα 24 γέννησα την κόρη μου η οποία τώρα είναι 28 και ελεύθερη .Εχουν αλλάξει τα στάνταρ, τώρα σχεδόν όλα τα παιδιά σποδάζουν μέχρι να τελειώσουν να βρούν δουλεια(αυτό και αν είναι δύσκολο)τα χρόνια περνάνε οπότε μετά τα 30 + γίνετε λόγος για οικογένεια.
Διάσπορε ωραίες φωτογραφίες .
Όσο περνούν τα χρόνια είδα να φθίρεται ο ενθουσιασμός, το μυστήριο, η ροή, το spark μεταξύ μας. Θωρώ το μές τη σχέση μου, τζιαι στες σχέσεις άλλους. Δέν είναι τα πράματα όπως παλιά. Ειδικά μετά που ήρταν τα μωρά. Κάτι έφυγε. Έκατσα τζιαι εσκέφτηκα όμως. Αποφάσισα οτι θέλει προσπάθεια το πράμα. Αυθορμητισμό μέ οργάνωση μαζί. Επειδή πολλά πράγματα εν στο σιέρι μας να αλλάξουμεν/αναζωοπυρώσουμεν. Δέν είναι εύκολη η μακροχρόνια σχέση, τζιαι τελικά δέν είναι για όλους νομίζω.
σταλαματιά
εννα ξιπαιδκιώσεις μιτσιά τότε. Δακάτω, οι παραπάνω γινουνται 35-42 να κάμνουν μωρά, πιστεύκεις το;
κι αγνάντευε
Κοίτα. Θα κάμω ανάρτηση για τη ζωή μετά τέκνων, ρεαλιστική (με χιούμορ) γιατί δέ θέλω να φοητσιάσω κανένα :-)
To main point είναι οτι τα μωρά σου έννεν όπως τα φαντάζεσαι πρίν να τα κάμεις. Έννεν κάτι abstract, όπως λέμεν "τα μωρά". Εννα ακουστεί περίεργον αλλά εν να τα δείς ώς συνέχισην της ράτσας σου, να τα νιώσεις με τις ίδιες χορδές να πάλλουνται όπως αμαν μιλάς στα αδέλφια ή τον παπάν σου -αλλά είσαι εσύ ο γονιός. Δηλαδή, εν η οικογένεια σου... (αυτονόητο τούτο αλλά αμαν το νιώσεις εν άλλο πράμα). Τότε, όση δουλειά τζιαι να ναι, έν πειράζει.
δοκισισοφη
θα το βάλω τοτε, είπεν μου τζαι η σικε αλλά εττεμπέλιασα.
Διάσπορε, δεν είναι σωστό να τρομάζουμε τες κορούες...
Την καλημέρα μου.