Τζι άλλον Δείπνον με την Οξαποδώ

Δυό φορές  το χρόνο πάμε για επίσκεψη στην πολιτεία που μένει η αξιαγάπητη μου πεθθερούλλα. Όμορφη πολιτεία, δασωμένη, ο παράδεισος του ορειβάτη, του σκιέρ, της snowboarder, της whitewater rafting fanatic.  Κάμνει υπερβολικήν κρυάδαν το χειμώναν.  Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι κυρίως άτομα με υπεραριστερές πεποιθήσεις, πρώην χίππιδες, αρκετοί είναι άλουτοι μες σε σπίθκια χωρίς θέρμανση ή υδραυλικά "έτσι για το οικολογικόν πιστεύω", μεγαλώννουν "χόρτο", άλλοι εν διανοούμενοι, καθηγητές στο πανεπιστήμιο (οι πιό άλουτοι!) , άλλοι εν βουνίσιοι γενάες κατάπελλοι που κόφκουν ξύλα κάθε μέρα, ψαρεύκουν πέστροφες να τες κάμουν παστές, τζιαι τρυπούν τους σφένδαμους -τα δεντρά που φκάλλουν σιρόππιν  για τες τηγανίτες- βράζουν το, βάλλουν το σε ποτσούθκια τζιαι πουλούν το.  Άλλοι έχουν κατσελλούδες τζιαι Λάμα ή κουδέλλες, φκάλλουν γάλατα τζιαι τυρκά βιολογικά πολλά γευσάτα, παγωτόν υπέροχο, τζιαι κουρέφκουν τα Λάμα τζιαι κάμνουν μάλλενα τρικά.  Έσιη τζιαι λλιόττερον ακραία πλάσματα, καλλιτέχνες του καμβά τζιαι του γυαλιού, χειροτέχνες, αγγειοπλάστες, αντικέρηδες, σχεδιαστριες χρυσαφικών.  Πουλούν την πραμάτειαν τους σε μικρά μοδάτα καταστηματα -όλα επιτόπιας διοικήσεως, ποτέ αλυσίδες!.  Έσιη τζιαι μιαν μερίδαν κανονικούς αθρώπους ---λεωφοριατζιήνες, λογιστές, χτιστάδες, δασκάλες, τραπεζικές υπαλλήλους, γραφκιάες.  Ούλλοι όμως εν αριστεροί, τονίζω το.  Τόσον αριστεροί που αν εμπορούσαν να αποσχισθούν που τες άλλες πολιτείες τζιαι να κάμουν Κοινόβιον θα το εκάμναν.   Κανέναν δέν ενδιαφέρει η εξωτερική εμφάνιση, μόνο το πνεύμα.  Αρέσκουν μου, θαυμάζω τους, αλλά παραξηλώννουν το. Τέλος πάντων, εν άλλο θθέμαν τζιήνον.  Ο τόπος εν πανέμορφος, εν τυχεροί, ζιούν σε περιοχήν του κόσμου που εν ούλον κέδρα τζιαι βράχους πανύψηλους.  Έσιη τζιαι λίμνη τεράστιαν τζιαι πεντακάθαρην γεμάτη ψάρι σπαρταριστό, παραθεριστές στες αχτές μες τα ρομαντικά ξύλινα σπιτάκια με τις τσιμιννιές, αγριολούλλουδα παντού.   Εν ωραία.   Εκαταλάβαμεν.

Μεταξύ των αθλητών, των ινττελλέξιουαλς, τζιαι των χίππιδων, ζει και η πεθθερά μου η σεξολόγος, που αναδύεται σαν το κήτος από την όμορφην λίμνην να γιατρέψει τες σεξοεμμονές του κόσμου.  Όπου μαζευτεί κόσμος, μαζεύκουνται τζιαι τα αϊπια του.  Όπου πάεις έσιη προβληματισμούς τζιαι σεξουαλικά θέματα ο κόσμος, τζιαι το ιδυλλιακόν τοπίον δέν είναι εξαίρεση.   Δουλεύκει  λοιπόν η πεθθερά μου με τύπους χουφτάκηδες ή παντιστηράδες, γυναίκες και άντρες εθισμένους στο σέξ, άντρες που κρυφά της γεναίκας τους βάλλουν κοκκινάδια τζιαι κλατσόν αλλά νιώθουν άσχημα που το κάμνουν, άλλους που τους αρέσκουν πολλά οι πάτσοι τζιαι οι τσιμπιές, άλλους που βαρούν μ....ία σε κοινούς χώρους,  κλπ κλπ.  Τα συνηθισμένα.  Εν κουραστική η δουλειά της τζιαι ίσως λλίγον επικίνδυνη.  

Όταν πάμεν να την επισκεφτούμεν, μας δέχεται με ψεύτικο χαμόγελο στο όμορφον και καλοδιακοσμημένο σπίτι της πας τη λίμνην.  Μικρό, άσπρο με καμινάδα, ολόφωτο και ευχάριστο, γεμάτο πίνακες αγάλματα, objets d' art, έπιπλα μόνον αντίκες της γιαγιάς της, τζιαι όλα να είναι στημένα σάν το κουκλόσπιτον.  Θθυμίζει μου βιχτωριανήν ήρωαν του Ντίκενς.  Όλα στη σειράν, αυτή πάντα να φαίνεται Κυρία, ευγενική, με σωστόν σαβουάρ βίβρ.  Κοιμούμαστεν δέ στο δωμάτιον των ξένων με το toile τοιχόχαρτον, τα λινά σεντόνια ταιριάζουν με το χαλίν, οι δαντελένιες κουρτίνες ταιριάζουν με τες μαξιλαροθήκες, έχει βιβλιοθηκούδαν με κλασικά βιβλία, γραφειούδιν καρυθκιά με χαρτίν, φτερόν, και μελάνιν.  Πας τα μαξιλάρκα έραψεν τζιαι το μονόγραμμαν της, τζιαι πάντα αφήννει μας 2 μαλακές πετσέττες στη δεξιά μεριάν του κρεβαθκιού, με ένα καινούριο σαπούνι λεβάντας πάνω, δύο ρόπες του μπάνιου, καλαθάκιν με σοκολατάκια τζιαι φρούτα.  Σάν να τζιαι είμαστεν σε ξενοδοχείον.  Δέ μπορούμεν ποττέ να χαλαρώσουμεν, με λλία λόγια.  Τα δείπνα που μας ετοιμάζει είναι βασιλικά τζαι σφιχτά. Πρώτα  στρώννει το τεράστιον δρύινον της τραπέζι με την προσοχή και λεπτομέρεια μπάτλερ.  Τρία μαχαιροπήρουνα το άτομο, πιάτο της σούππας, της σαλάτας, πρώτο, δεύτερο, επιδόρπιο.  Κεριά.  Στο γραμμόφωνο παίζει πάντα Μότσαρτ ή γαλλικά chansons.  Τρώμεν ευγενικά ("παρακαλώ Αγάπη, αν δε σε δυσκολεύει περνάς μου το καλάθι του ψωμιού;",  "ώ, με συγχωρείς, μπορώ να έχω ακόμα λλίγη σουπίτσα παρακαλώ" κλπ).  Το φαγητόν της υπεροχον, τα σκέφτεται όλα.  Όσον καθόμαστεν σωστά τζιαι ακούμεν την να μιλά, να μιλά, τζιαι να μιλά, όλα καλά.  Ά.  Μιλά πολλά.  Παραπονιέται για τα πάντα.  Ούλα φταίν της.  Ούλλοι κατατρέχουν την.  Γράφει γράμματα στες Αρχές κάθε μέρα, στο σούππερμαρκετ γιατί επουλήσαν της ληγμένα, κινά αγωγές συνέχειαν σε όποιον της φταίξει.  Εν πολλά πελλή δηλαδή.  Τζιαι θέλει να τα λαλεί σαν τρώμεν ευγενικά.  Παράδοξον!  Αρκέφκει να μας διά εισηγήσεις για τη ζωή μμας, τα κοπελλούθκια, το σπίτι μμας.  Ούλλα εν ζαβά, τζιαι αλοίμονον σου αν έσιης διαφορετική γνώμην.   Ώσπου σσιωπάς, καλώς.  Μόλις της αντιπολοηθείς γυρίζει το πελλοκουμπίν της τζιαι γίνεται που Κυρία, Δκιάολος Μαύρος.  Φταίεις εσού.  Οπότε, εμάθαμεν με τα χρόνια να φκάλλουμεν πλέον φάουσαν τζιαι να μεν λαλούμεν λέξη, γιατί παλλιά έκρουζα τη συνέχειαν τζιαι εμαλλώναμεν. Τωρά ωρίμασα τζιαι έβριξα.  

Επειδή όμως είμαι πελλοκυπραίος πειραχτήριν, άμαν τρώμεν επίσημα -τζιαι ιδιαίτερα στο σπίτιν της που είναι τόσον κοντρολαρισμένον τζιαι τέλειον- αρέσκει μου να την τσιγκλώ με ερωτήσεις για να την κάμω να χτιτζιάζει.  Έχει το ήδη σίγουρον ότι είμαι ignorant, άρα προσποιούμαι ότι πράγματι είμαι ττόππουζος, ότι έχω αμμέ τζιαι είμαι προκατελειμμένος τάχα για την ισότητα των φύλων, το σέξ, τζιαι ρωτώ την εξωφρενικά πράματα, τα οποία μου απαντά κλινικά, με όσην ευγένειαν μπορεί, σαν να τζιαι μιλά του καημένου του βορειοαφρικάνου που θέλει να μορφωθεί για τον εξελιγμένον δυτικόν κόσμο.  Φανταστήτε:  Χαμηλός φωτισμός, ωραία έπιπλά, τζάκι που μυρίζει οξυάν, τραπεζαρία της φάρμας με ψηλές καρέκλες, μουσικούδα, πορσελάνινα πιάτα με ασημένια μαχαιροπήρουνα.  Τρώω μικρήν μπουκιά ψωμιού με βιολογικό βούτηρο.  Πίννω γουλλιάν cider μήλου, που είναι γλυκόν και αφρώδες.  Αρκέφκω της...: 

"Μάνα, πέστε μου, εκείνοι που μαστιγώννουνται τζιαι τσιμπιούνται στο κρεβάτιν τζιαι ακκάννουνται δυνάμενα, ή δίννουνται πισθάνγκωνα με σχοινιά τζιαι αλύσους, εννεν ψυχοπαθείς;"  Εξηγά μου ευγενικά για τη διαφορετικότητα και την ποικιλία της ανθρώπινης φύσης.  Τρώω ένα κομματάκι μανιτάρι σαντερέλ  με μούς πέστροφας.  Κανένας δέ μμιλά.  Ο άντρας της ο Αόρατος Πατριός, εν σκυφτός τζιαι σσιωπητός.

"Μάνα, πέστε μου, έννεν αμαρτία που παντρεμένες γυναίκες χρησιμοποιούν δονητές;"  (Κλωτσά μου η Αγάπη που κάτω που το τραπέζι)  Εξηγά μου ευγενικά η πεθθερά, με φανερόν εκνευρισμόν, ότι η έκφραση ηδονής προς τον εαυτόν μας είναι το καλύτερο δώρο, και ότι κάνει καλό δέν είναι αμαρτία να ανακαλύπτουμεν το σώμαν μας, παντρεμένες και μή.  Δείχνη έκπληξην που εχρησιμοποίησα τον όρον "αμαρτία" και "παντρεμένες γυναίκες" αλλά δεν λέει τίποτε.  Τρώω μισό φιλέτο σολωμού ποσέ με βλαστούς σκόρδου,  ένα βούκκον.  Αλλάσσει την κουβέντα, πάει πίσω στα παράπονα της με τον κόσμον.  Πίννω μονορούφην το κρασίν το λευκόν.  Δέ μμιλά κανένας εχτός που τζιήνην.

Διακόπτω.

"Μάνα, πέστε μου, τζιήνοι που ανακατώννουν τους κότσιρους τζιαι τους εμετούς τους μες το κρεβάτιν τους, καλάν, τζιήνοι σίουρα έννεν καλά που κάμνουν, εν αρρωστημένοι.  Τζιαι τζιήνοι που ντύννουνται Ζορρό, ή που παίζουν τους ναζί."  Κοιτάζει με ενοχλημένα.  Εξηγά μου ότι άμαν δέν κάμνεις σωματικόν κακόν κανενού, ότι τζιαι να κάμεις στο κρεβάτι σσου εν δική σου δουλειά.  Τρώω το επιδόρπιον μου απολαυστικά αργά, αχλάδι στο φούρνον με πορτό και blueberries. Ρουφώ ακριβόν ροζέ κρασί.  Ησυχία.  Η Αγάπη κοιτάζει με έτοιμη να φυρτεί του γέλιου.  Ξανασυνεχίζει η πεθθερά τη λιτανεία των παραπόνων.

Διακόπτω.

"Μάνα πέστε μου, τζιήνοι οι παράξενοι αθρώποι που φορούν τα βρακιά τζιαι τα νυχτικά της γεναίκας τους τζιαι τα τακκούννια της τζιαι παν οδήγημαν στρακόττον μες τη ννύχταν, ήντα πρόβλημαν έχουν;"

Εξηγά μου τί συμβαίνει κλινικά τζιαι δημιουργούνται τούτες οι ανάγκες σε ορισμένα άτομα που την παιδική ηλικία, τζιαι ότι έννεν του γελασμάτου, εν φυσιολογικό, φτάννει να μεννεν στα κρυφά.

Τελευταία ερώτηση.

"Μάνα, πέστε μου, καλάν, οι παντιστηράδες τζιαι οι κατα συρροήν μοιχοί, οι Flashers, τί κακόν κάμνουν οι καημένοι;  Αφού λέτε ότι άμαν δέν βλάφτεις σωματικά κανέναν κάμνε ότι θέλεις, τί κακόν κάμνουν  τούτοι;"

Ε, τότε γίνεται φωθκιά, πετάσσουνται ο νούρος τζιαι τα τζιέρρατα της έξω τζιαι αρκέφκει να μου φωνάζει για την παραβίασην της προσωπικής ελευθερίας, το σωβινισμόν μου πώς μπορώ να έχω τούντες ιδέες κλπ.  Γίνεται φυτίλλιν που τα νεύρα.  Ζαοθωρεί με ο Αόρατος Πατριός. Τελειώννει το ωραίον δείπνον.   Πάμεν πολιτισμένα στο καθηστικόν να φάμεν κούννες, τσάϊν έρλ γκρέη.  Αποσυρούμαστεν στο τέλειον μας δωμάτιο για ύπνον.  Την άλλη μέρα φεύγουμεν πάντα όσο πιό νωρίς γίνεται.