Το Σπίτιν εν γεμάτον.

Μιά που τες μεγαλύτερες συναισθηματικές δυσκολίες που έσιη ο άθρωπος να αντιμετωπίσει ώς Όν που του εδόθειν η ευθύνη της Μερικής Γνώσεως, αλλά που ταυτόχρονα επλάστηκεν για να ζιή αχάπαρος μες σε μμιάν ρουτίναν χλιαρήν, είναι η ξαφνική και σποραδική συνειδητοποίηση του "Είμαι Ζωντανός".  Δέ θα εξηγήσω φυσικά τί εννοώ, εν κουβέντα βαρετή, ---τζ' απ'όσιη νούν καταλάβει την τζιαι χωρίς εξήγησην.  

Εμέναν πάντως, όποτε μου διά ττάππα πας τη κκελλέν τούτη η βέρκα της συνείδησης αντελοσσιάζουμαι, ξυπνώ, αννοίουν οι πόρτες μου διάπλατα, τζιαι αμέσως ξεκινά το αδρωπούιν που εν τυλιμένον κόμπον μες τον νούν μου να χορεύκει τζιαι να μου σπουρτά μή ευπρόσδεχτες αισθήσεις με πολλά έντονους χρωματισμούς, συναισθήματα κόντρα ενισχυμένα, τα οποία πιτηλλούν που την κκελλέν μου σαν τον πίδακαν, τζιαι μου προκαλούν  -στην αρχήν τουλάχιστον-  δυσφορίαν και άχχος.  Σταματά ο χρόνος να τζιυλά.  Η φράση "Είμαι Ζωντανός..."   αμέσως   πετά σε κανέναν κλωνίν του πεύκου τζιαι βρίσκει ταίριν για να ζευγαρώσει     -φέρειπείν με κανέναν "...Τζιαι Άννοιξα Τα  Μμάθκια..."   αρκόπουλλον.   Αγαπιούνται τζιαι κάμνουν χιλλιάδες αφκούδκια, τα οποία ξιπουλλιάζουν σε σύντομο χρονικό διάστημα, γεμίζζοντας τον τόπον με χιλλιάδες  σοφά πουλλάκια που έχουν ωραία ονόματα όπως π.χ. "Θθυμήθου ποιός είσαι, καλέ μου"  ή τζιαι το "Αμάνα μου τί ωραία φκιόρα..."  , τζιαι το "δαμέ εγίνην τραγωδία το '91" ή το "Αγαπάς την ποοοολλά τούτην τη γυναίκαν"  ακόμα  τζιαι το "Ννιώθεις χαράν/πόνον/σύχχησην τωρά, όι θυμόν" ---πουλλάκιν ιδιαίτερα χρήσιμον σε άντρες. Πετούν γυρόν που τη κκελλέν μου τα πουλλάκια τούτα, τζιαι συνωμοτούν με το Αδρωπούιν του μυαλού, τζιαι αναγκάζουν με να προσέχω τα πάντα γυρόν μου, σαννα τζιαι βάλλουν μμου υπότιτλους στο κάθε αντικείμενον τζιαι συναίσθημαν που υπάρχει ή υπήρξεν ποττέ.  

Έσιη τζιέναν πουλλάκιν ιδιαίτερα συμπαθητικόν, το "Δέ, που Μακρυά" -κουτσόν που γεννησημιού του- που έχει το χάρισμαν να δέννει τες αναμνήσεις του Πατρικού Σπιθκιού (ή άλλου σημαντικού χώρου) μαζίν-- σε βοηθά να φαντάζεσαι  π.χ ούλλες τες φορές που επέρασεν που το σαλόνιν στην κουζίναν ο παπάς σου στη ζωήν του, τζιαι ενώννει τες χιλλιάδες νοητικές εικόνες μαζίν, κάμνει τες μμιάν πίτταν, έναν άγαλμαν μακρύν πολλά που το σαλόνιν ως την κούζίναν, με παγωμένες μέσα του εκατομύρια κινήσεις, θαμπόν, τζιαι προσφέρει σου το.

("Έλα,  κάμε το ότι θέλεις, μάστρε")  

Μες την κουζίναν του πατρικού μου τωρά που κάθουμαι τζιαι εν ωραία ησυχία τζιαι γράφω ιστορίες για να χωνέψω τες σιεφταλλιές, αντί να αγκαλλιάζω την Αγάπην μου μες το υπνοδωμάτιον μου το παιδικόν, έκατσα τζιαι θωρώ ούλλα τα θαμπά αγάλματα που επετρώσαν παντού μες το σπίτιν.  Είμαι Ζωντανός τζιαι θωρώ τα γυρόν μου που απόστασην.  Ννιώθω για πρώτη φφοράν πόσες πράξεις καθημερινές και μή, εκτέλεσεν  η οικογένεια μου δαμέσα 25 χρόννια, τζιαι εν καμπόσον βαρετόν συναίσθημα, χαρούμενον αλλά και λυπηρόν.  Κάθουμαι τζιαι θωρώ μπροστά μου παγωμένους τους μήνες να περνούν τζιαι τα χρόννια -ζωντανές πέτρες  με τες αναμνήσεις των πράξεων, των αδυναμιών των ανθρώπων που εζήσαν τη ζωήν τους δαμέ όταν ορισμένες καταστάσεις εκάμναν τούντο σπίτιν να γέρνει δεξιά αριστερά, να τρίζει όπως το πλοίο στη φουρτούναν.  Επέρασεν η φουρτούνα, αλλά άφηκεν τα σημάθκια της πας το πλοίον.  Επογιατίστηκεν μεν πολλές φορές, αλλά ξέρουν τα πουλλάκια πού είναι τα σημάδια, δείχνουν μου τα ούλλα ταυτόχρονα.  Έσιη τόσα μακρόστενα, θαμπά αγάλματα που δέν έσιη τόπον να κάτσω.  Έν με φορεί δαμέσα.

Άλλες φορές που έρκουμουν Λλαιστριγονίαν, ή αγνοούσα τί μου ελαλούσαν τα σοφά πουλλάκια, ή εχάννουμουν μες τες εικόνες, τες λέξεις, τες αναμνήσεις του σπιθκιού μίαν μίαν -οι οποίες επειδή εν καμωμένες που λόγια τζιαι συναισθήματα, τα οποία δέν αφήννουνται εύκολα πίσω, εφάαν με, εκαταλύσαν με.  Τωρά, ξαφνικά, οι αναμνήσεις εμουγγώσαν, εμείναν μόνον οι σσιωπητοί σκελετοί τους μπροστά μου, αγάλματα πέτρινα του χρόνου και του χώρου, αθρωποχρόνα, τα οποία κάθουμαι τζιαι θωρώ, παρατηρώ τα που μακρυά, κλεφτά, σαννα τζιεν το πιστεύκω.

Επαλάβωσα.