Βόλτα στο Ζύγι

..στο δρόμο τον παλλιό, τον παραθαλάσσιο του Αγίου Θεοδώρου κυλούμεν σιγά με το αυτοκίνητο χωρίς μουσική υπόκρουση μες την πηχτήν τη ζέστη του μεσημεριού.

Παραλία γεροντοκόρη, χωρίς λουόμενους, ποτζιήντες κρίμαν που μου αρέσκουν πολλά γιατί εν μόνες τους, κάτι τους λείπει, έχουν μμιάν παραξεννιάν και δέν τις θέλει κανένας.  Εμένα μμε ερεθίζουν.  Τούτη ήσιεν πολλές πέτρες για παράδειγμα τζιαι δέν κάμνει να πατάς για να κολυμπήσεις.  Μύριες. Στρογγυλοκαθισμένες επαίζαν στο κύμμα μόνες τους.  Άκρως ενοχλητικές- εδανγκώνναν τες πατούσες μας αδιάκοπα. Λλίος άμμος βαθυπράσινος ανεμοπατσισμένος, μικρογραφία των zen gardens τους Ιαπωνέζους.  Ερωτεύτηκα την.  Επέταξα μμιάν πέτραν να κάμω show της Αγάπης ότι είμαι μεσογειακός τζιαι ξέρω να κάμνω τες πέτρες να πετάσσουντε πας το κύμμαν.  Αποτυχία.  Αντί να δείξω τον αντρισμόν μου, ίνγκωσα παρολλίον έναν γλάρον που εκάθετουν αχάπαρος πας σε κάτι παλλιοκουνγκριά πασιά με αγιωμένα σίδερα -τάχα μώλος.  Έκραξεν, εζαοείδεν με, επουτουντούνισεν τα φτερά του αππωμένα, τζιαι αππίδησεν πας σε άλλον κουνγκρό-βραχον.

Επαρπατήσαμεν κανέναν τέταρτον χωρίς περιττές συζητήσεις ή βλέμματα.  Μόνο δκυό κορμιά που σκεπάζει ο κοχλασμός της θάλασσας.

Ο ήλλιος ξαφνικά έκλωσεν απότομα τζιαι εκατέβην κάτω που το θρόνον του σαν για να μου μιλήσει.  Είδεν με κατάφατσα, εκόμπιασεν, τζιαι είπε μου με φωνήν που δέν άρμοζεν στο size και τον ρόλον του, κάπως φτανά τζιαι τσιριλλιχτά "Γειά σου Διάσπορε θθυμάσαι με 'μέναν; Επήαμεν δημοτικόν μαζί."  Εγύρισα τζιαι είδα τον μες τα μμάθκια ολόισια.  Το κορμίν του εγέμωννεν τον ουρανόν ούλλον, αιωρήτουν με τες φλόγες του να τον ιζώννουν φιδίσια τζιαι δέν εφαίνετουν μπλέ ουρανός καθόλου πλέον.  Έχωσεν τον.  Εσκέφτηκα λλίον. "Σόρυ ρέφιλε εσσα θθυμούμαι επήρες με για κανέναν άλλον αλ'ώπος".  Είδα χαμέ.  Αμηχανία, τί άλλον να του πω, εν τζιαι που πάνω μας ούλλη μέρα τζιαι θα ννιώθω άβολα που έπαιξα πελλόν ότι δέν τον ηξέρω τον καημένον.  Τί θα λαλεί για μέναν;  Έκαμα λάθος;  Εννα νευριάσει;  Τζιαν τον ηχρειαστώ τίποτε ύστερα;  Όσπου να το καλοσκεφτώ εμίκρανεν ο Ήλλιος τζιαι έφυγεν γυρίζοντας μας την πλάτην παλαβά, τζιαι πήεν να μιλήσει κάποιου άλλου μακρυά.

Είπα της Αγάπης άτε εν ώρα να φύουμεν που την ερημικήν παραλίαν.

Στον δρόμο της επιστροφής, σταθμός για να φάμε γιατί καλές τζιαι οι ρομαντικές παραλίες αλλά το στομάχιν εν στομάχιν.  Ψαροταβέρνα Η Λάπηθος, του κυρίου Μελή του λλιγομίλητου στο Ζύγι.  Κλασσικός τόπος, άσπρες πλαστικές καρέκλες, τραπεζάκια, ανεμιστήρες, τραπεζομάντιλα χάρτινα με τα γνωστά κακοτυπωμένα -- χάρτης της Κύπρου, κατεχόμενα, Δέ Ξεχνώ τη Λάπηθον--- μοτίβα.  

Παραγγέλλω εγώ, στα όρθια, πριν να κάτσουμε, την γυναίκα μου ούτε την ρωτά ο κ. Μελής (κλασσικό)  

Καλαμαράκι, χταπόδιν ελαφρά τσουρουφλισμένο, σουπιές με το μελάνιν κυπριακές μικρές, σορκοί τηγανιτοί.  Μισή μερίδα που το καθένα, να μεν το παρακάμουμεν.  Ούζο το Μίνι με την κορούδαν πάνω που χορεύκει συρτάκιν με τόσον νάζι.  Όλα φρέσκα της μέρας, απλομαγειρευμένα, μες το λάδιν της ελλιάς, γιατί ξέρει τον Πάτεραν Διάσπορον τον Ιδιότροπον ο κ. Μελής που το '85.  Στην υγειά σσου Αγάπη.  Στην υγεία σσου Διάσπορε μου μερακλή.  Στο τέλος ήρθεν καρπούζιν ολοκόκκινον, χαμογελαστόν, να μας κολάσει, πόμελον.  Επηρούννιασα το με το πηρουνάκιν που το έναν του δοντάκι είναι πιό πλατύ.   Στο στόμαν μου μέσα, όπως εψυχωμάχαν είπεν μου τον εξής γρίφον: "Τωρά που μ'έφας, Έφασε".