Κύριε Άχχε, Γεωργέ...

Κάθε χρόνον τούτην την  εποχή, λλίον πρίν να ξεκινήσει ο χρόνος, μές την αστάθεια των εγραφών της σχολής τζιαι πρίν να αρκέψω να γράφω νέον κομμάτιν,  μές το Κενόν μεταξύ των Διακοπών τζιαι της Πάλης, γεμώννω Άχχος που τα νύσια ώς την τζιεφαλήν.  Το αδρωπούιν μές το ννούν μου παράγει το μες τους μύλους του σε ποσότητες πέραν των 10 λίτρων τη μμέρα, τζιαι πιτά μου το μες τες αρτηρίες μου μυρωδάτον, γοργόν, τσιμπιδερόν.  Έ.  Για να μου το στέλλει με τόσην όρεξην τζιαι αφθονίαν, κάτι ξέρει, εν ευλογία.  Αλώπος χρειάζουμαι το για να ταράξουν τα νερά.   Μετά που τόση χαλαρότητα τρίμηνην καλοκαιρινήν, χρωμοσκέψεις, σπορομάζεμαν εσσωτερικόν πολλύν,  η διάθεση μου τζιαι ο Κόσμος μου ο Έξω  εγίνειν όπως το χωράφιν το κατάξερον, γεμάτον γαουράγκαθθα τζιαι σιτάρκα θερισμένα.  Παραμελειμένον.   Άτε.  Έν τζιαιρός να οργωθεί τζιαι φέτος το χωράφι.  Το Άχχος μου εκατάλαβα (μετά που χρόνια σκέψης -παλλιά επαρεξήγουν τα κίνητρα του)    πως έννεν εχθρός μου.  Εν ο Ρεσπέρης που έρκεται τζιαι σάζει κάθε χρόνον το χωράφιν μου για να μου το ετοιμάσει για τη σποράν.  Έρκεται ακάλεστο.  Δέν μου μιλά.  Βάλλει πρώτα  φωθκιάν στα κάτσαρα, τζιαι καθαρίζει ο κάμπος που την αδράνειαν.  Θωρεί με σοφά. Πιάννει ύστερα το τράχτον του το κόκκινον, με άροτρον κουφτερόν τζιαι σγουρόν, τζιαι οργώννει που τη μμιάν ώς την άλλην, γυρίζει μου το χώμαν ούλλον τζιαι μυρίζει φρέσκον, έτοιμο να δεχτεί τζιαι να γεννήσει νέα ζωήν.   Μόλις τελλιώσει η δουλειά του, τσουγκρούμεν δύο ζιβανίες, χορεύκουμεν παρέαν μες τ' αλώνια αντικρυστοί,  μαλλώννουμεν, σσhίζουμεν τα ρούχα μας, νικώ, φιλεύκουμεν, ποσιαιρετώ το, φεύκει δρωμένον πας σε μοτορούδαν παλλιάν, τύπου Landie, τζιαι εμέναν αφήννει με μόνον μου να στέκουμαι πας στο ηλλιοβασίλεμαν, μές τον περιποιημένον μου τον κάμπον περήφανος, τίτσιρος, να με συνεπαίρνει η ημιάγρια μου χαρά, οι μυρωθκιές, η συμμετρία των αυλατζιών.  Σιωνώννουμαι πετασσογόνατος πάνω τους,  ποταμός ολόκληρος, στρατός που ξαπολλιέται πας τους όχτους με αλαλαγμούς.   Έτοιμος για δράση. 

Παρενέργειες:  Πονώ το στομάχιν μου, γίνεται το βλέμμαν μου πιό σκούρον καφέ, εκνευρίζουμαι εύκολα.