Ο Κύριος Δίλημμας ο Λυγιστός Ιερέας

Αρχής του χρόνου το σικκήρτισμαν τζιαι οι ερωτήσεις της ζωής.

Μαθητές τζιαινούρκοι  έρκουνται κοντά μας, μαθητές φεύκουν μας -τζιήνοι που έν πιάννουν τη μμουσική (ούστ   ττόππουζοι).    Σχεδιάζουμεν πυρετωδώς πας σε πολύπλοκους χάρτες τες μακρινές άβολες διαδρομές που ταξιδεύκω  καθημερινά για να διδάσκω πιάνον ροκώλους τζιαι μεγάλους στα σπίθκια τους έναν έναν τζιαι να αποφεύγω το rush hour.  Ο σκοπός είναι να τους βάλουμεν ούλλους της ιδιας πόλης την ίδιαν ημέραν αν γίνεται, να μπορώ να διδάσκω πολλούς  χωρίς να κρούζω υπερβολικήν πεζίναν.  (ήδη περίπου δύο τάνγκια την εφτομάδαν υπολόγισα δυστυχώς)   

Η Αγάπη, ντυμένη την αστραφτερήν πανοπλίαν της, δηλώννει πανέτοιμη να ξαναδιδάξει, έστω τζιαι 2-3 μέρες την εφτομάν μετά που έναν ολόκληρο χρόνον αποχής  (αμήηηην  ψάλλει η πούγκα μου!) λόγω κρεβατώματος που την εγκυμοσύνη, πολλά οδυνηρής γέννας με καισσαρικήν, τζιαι της υπέροχης μεταγεννητικής καταστάσεως εχτάχτου ανάγκης, χάους, ξαγρύπνιας μόνιμης που τραβά το πλάσμαν όταν έχει νεογέννητα δίδυμα τζιαι βασικά δέ ξέρει τί κάμνει, ούτε φαμελλιάν έσιη κοντά του να βοηθήσει.  Ο πανικός επιτέλους  ετέλλειωσεν.  Τωρά είμαστεν μιά κανονική μικρή οικογένεια υπο έλεγχον.  Βουρούμεν τωρά να της έβρουμεν μαθητές να ξανανιώσει δυνατή.   Στην αρχήν πάντα εν λλίον δύσκολον να γεμώσουμεν τες μέρες, περίπου ως τον Οκτώβρη, αλλά μετά συνάουνται όσοι θέλουμεν σιγά σιγά,  τζιαι πιάννουμεν όσους σώννει η κκελλέ μας να διδάσκει.   

Μεν νομίζεται όμως ότι είναι καμμιά εύκολη δουλειά.   Τη ννύχταν πονώ τη κκελλέν μου, το λλαιμόν μου, τα σιέρκα μου, τον μουσικόν μου μύν του μυαλού.   Κατα τη διάρκεια δέν υπάρχουν coffee breaks ή κουβέντα με συναδέλφους, ή ξάρκημαν. Δουλεύκεις πιεστά που τον πρώτον μαθητήν ώς τον τελευταίον για να γίνεται η δουλειά σωστά, να ππέφτουν τα δολλάρια ανεμπόδιστα.  Οι γοννιοί δακάτω ασχολούνται πάρα πολλά, ξέρουν το δικόν τους, έχουν ουσιαστικές ερωτήσεις, περιμένουν να τους δώσεις το καλύτερο προιόν, τζιαι πιερώννουν πολλά, μα πολλά καλά.  Άρα, πρέπει να είσαι έντονος χαραχτήρας για να κάμνεις τούντην δουλειάν, ψυχολόγος καλός,  λλίον κκλόουν, να καταλάβεις πολλά που αθρώπους, να έσιης πομονήν, μνήμην καλήν, να πετάσσεις ημερομηνίες τζιαι ανέκδοτες ιστορίες για τους συνθέτες εύκολα τζιαι παραστατικά, να ξέρεις πόσον να τραβάς το σhινίν, να κρατάς το ενδιαφέρων με λαφαζαννιές τζιαι συμμετοχήν του μαθητή,  κλπ.  Δέν είναι ο δάσκαλος του πιάνου όπως την κ. Λούλλαν στη γειτοννιάν που εμεγαλώσαμεν στην Κύπρον που έν εμίλαν τίποτε ούτε μας εξήγαν, τζιαι επαίζαμεν 3 κομμάθκια κλασσικά το χρόνον, εδιούσαμεν εξετάσεις τζιαι τζιήνον ήταν. Δαμέ ο τρόπος που διδάσκω ε σσαν να τους μαθθαίννω extreme sport.  Μαθθαίννουν jazz, κλασσικήν,  λλίγη pop αννεν έφηβοι, βάλλω τους να γράφουν για βιολλιά, για τες ορχήστρες τζιαι τες χορωδίες του σχολείου που πάσην, πιέζω τους να μαθθαίννουν τουλάχιστον 30 κομμάθκιά το χρόνον, τζιαι να ακούουν υποχρεωτικά μουσικές, να τες αναλύουν, να έχουν γνώμην να γράφουν εκθέσεις.  Το μάθημαν μου εν ζωντανόν, επίκαιρον, με βάση τη ζωήν, την αγάπην της μουσικής.  Γι αυτόν,   κουράζουμαι πολλά.  Επίσης, τα αμερικανούθκιά δέ σσε βάλλουν υπόψην αν δέν έχεις υπερβολικήν και ενθουσιώδην συμπεριφοράν συνέχεια, έχουν γνώμην, μιλούν αρκετά τζιαι δέν αντρέπουνται, έν τζιαι δημιουργικά μυαλά γεμάτα περιέργειαν.  

Εν κουραστικό άμαν το κάμνεις 6 μέρες της εφτομάς τζιαι εννοείς το.   Πέρσυ για παράδειγμαν που εκούμπησα σχεδόν τους πενήντα μαθητές, έλιωσα που την κούραση γιατί έν εκοιμούμαστεν πάνω που 3-5 ώρες κάθε νύχταν -τζιαι τζιήνες ποττέ μονοκόρτην (είπαμεν, δίδυμα!), έφκαλα πολλά καλά λεφτά μεν, αλλά δέν το ξανααντέχω έτσι σκόρσον.  Σε πόσα σπίθκια να μπεί εναν πλάσμαν!   Είδαν πολλά τα μμάθκια μου.  Πλούσιους, φτωχούς, καλούς, παττάληες.   Πάντως εκατάλαβα ότι ούλλα τα πλάσματα του κόσμου χάννουν, φυσιολογικόν άθρωπον δέν έσιη, τζιαι ότι παρά την πελλάραν μου, σχετικά καλά την έχω.  Τρώει με τζιαι  η σκέψη αθθα συνεχίσω το πιεστόν ή θα χαλαρώσω λλίγο.

Εχω να θκιαλέξω τωρά:  Πολλοί μαθητές=δολλάρια πετούν γύρω μου=ωραία υλικά αγαθά για τα μωρά και την οικογένειαν (καλές αμαξούδες, car seats, ρουχούθκια, εστιατόρια, ίσως καλλίττερον σπίτι σε δύο χρόνια ---και λοιπές παγίδες καταναλωτισμού)=πολύ λλίγος χρόνος για γράψιμον μουσικής=πίεση ψυχική, αναβρασμός, κατακράτηση της  θεϊκής Ουσίας στο στομάχιν αντί να γίνεται μουσική=αρρώστια=δυστυχία στα 2-3 χρόνια=πατέρας αγχωμένος συνέχεια, νευριασμένος, κακός σύντροφος.

ή

Λλίγοι μαθητές=λλιγότερα δολλάρια=να πεινάσουμεν κάπως=περισσότερος χρόνος=γράφουμεν μουσικήν που έν ο λόγος που ήρταμεν τουρίστες στη γήν=καλλύττερη διάθεση=οι κρουνοί της δημιουργίας  αννοίγουν διάπλατα=συναυλίες=κι άλλη μουσική=ολοκλήρωση=πιό καλός, ευτυχισμένος σύντροφος και πατέρας και άνθρωπος.

Χμμμμμμμμμμμ.

Έκατσα  λοιπόν ούλλη μέρα σήμμερα για να τα κουβεντιάσω με τον Κύριον Δίλημμαν τον Λυγιστόν  Ιερέαν, ο οποίος εμφανίζεται στη ζωή μμου όποτε φτάσω σε σταυροδρόμια.  Πάντα φορεί κουστούμιν καφέ, της δεκαετίας του εβδομήντα που βρωμεί ναφθαλίνες, εν κοντόν ως τον αστράγαλον, καμπάνα, με ππακλαβωτές κλατσούδες, μουττερά παπούτσια ιταλικά,  γιλέκκον τρίκουμπον, σακκάκιν κομμένον κάπως ζαβά, σταυρωτόν, που τονίζει τα ξερατζιανά του μέλη.  Κάνγκαρος σωστός, με καππέλλον στρογγυλόγεισον, όπως τους εγγλέζους άλλης εποχής.  Εκκεντρικός τύπος με λεπτόν μουστακούδιν λαδωμένο τζιαι μαλλιά ολόισια, πατητά πριγιαντίνην.   Ήρτεν να με βοηθήσει πάλε, λέν τα μικρά του πονηρά μμάθκια.   Εχτύπησεν μου το ξωπόρτιν τέσσερις φορές, με ρυθμόν παράξενον, που πάντα θθυμίζει μου τον ρυθμόν της πέμπτης συφφωνίας του Πεττόβεν.  Καλως όρισες, ένεψα του.   Δίχνω του την καρέκλαν.  Κάτσε.   Να κάμω εσπρέσσο του καζιού μες το ιταλικόν  μπρίκκιν το αλουμινέννιον, χωρίς ζάχαρην, με στριφτήν φλούδαν λεμονιού. Έτσι του αρέσκει  πάντα.  Στα φλυντζανούθκια τα άσπρα με αυτούδιν λεπτεπίλεπτον.  Φυλάω τα για 'λλόου του μόνο.

Εκάτσαμεν στες πράσινες βελούδινες πολυθρόνες μου τες ψηλόρασιες που ήταν κάποτε σε βιβλιοθήκην.  Ήπιαμεν τον καφέν  χωρίς να πούμεν λέξη.  (Προσπαθώ να μεν μιλώ την ώραν που πίννουμεν καφέν διότι ότι πώ αμέσως γυρίζει το σε ερώτησην τζιαι συχχίζει με. )  Ο Κύριος Δίλημμαν ο Λυγιστός  Ιερέας  δέν διά ποττέ ίσια τες συμβουλές του, μόνον ρωτά τζιαι βάλλει γρίφους,  --άτε να φκάλω νόημαν.  

Ερουφήσαμεν τον ωραίον μας εσπρέσσο, επιάαμεν τζιαι που έναν πισκοττούδιν σκωτσέζικον τραγανόν, εκόρτωσεν την ράσιην του τζιαι ετοιμάστηκεν να μου πεί κάτι σημαντικόν με στόμφον.  Εσήκωσεν το δαχτυλούιν το μιτσήν για έμφασην, εζάοσεν το στόμαν του να μιλήσει, μα δυστυχώς είσιεν την φαεινήν ιδέαν να φάει το πισκοττούδιν την ίδιαν ώραν που άρκεψεν να μιλά τζιαι όπως το έβαλλεν στο στόμαν να το ακκάσει επνίειν τζιαι εππέσαν ούλλα τα ψιχούθκια του πισκόττου πας το γελέκκον του το κρεμεζίν.  Έφυεν μου του βλάκα  τζιαι υπόδειξα του ότι εξημαρίστηκεν. Έκοψεν με στο "ξη".   Άρκεψεν το εξώκοσμον τροπάριν του σαν την Πυθίαν τζιαι γώ έμεινα να χάσκω σαν το χάχαν, να ακούω μόνον:  

 "Να τα καθαρίσω τωρά;" λαλεί "ή να τα φήσω να τα δώκω του παπαγάλου μου ύστερα να γλυτώσω έναν φαϊν;"  "Να πετάξω το πουκάμισον που εξημάρισεν, ή να το πλύννω;"  "Να μου δώσεις τζι άλλον πισκόττον ή κανεί με, εν παχυντικόν;"  "Να σου το πιερώσω αφού το εκατάριψα, ή να σου δώκω φκιόρον γι' αντάλλαγμαν;"  "Να με κρίνεις επειδή είμαι νάκκον άλλωσπος ή να με δεχτείς έτσι όπως είμαι;"  "Να αρκέψουμεν που την αρκήν ή βαρκέσαι να ξανακάμεις καφέν;"  "Να αλλάξουμεν θέμαν ή φοάσαι τί θα σου πώ;"  "Να παραιτήσεις να μου κάμνεις καφέν κάθε φοράν  τζιαι να παέννουμεν θάλασσαν  ή να μείνουμεν στην ίδδιαν ρουτίναν;"   "Να μέν μου αννοίεις την πόρταν αλλη φφοράν  ή δαμέ εννα έρκουμε κάθε μέρα;"  "Να αποφασίσεις το καλό σσου,  ή  να σου πώ εγώ τί θα κάμεις"  "Να καρτεράς τί θα σου πώ κάθε φοράν,  ή να πάρεις την πρωτοβουλίαν  χωρίς τσούρρου μούρρου, τζιαι σικκιμέν τί γινεί;"  "Να...."

--τζιαμέ έκοψα τον εγώ, έμπηξα του αλλο έναν πισκόττον στο στόμαν να φκάλει φάουσαν, τζιαι είπα του καλόν κατευόδιον. 

Πρέπει να δράσω.