Δείπνον με την Οξαποδώ

Σήμμερα έφθασεν νωρίς το απογευμαν με την καλικαντζαροσυνοδείαν της από τα τρίσβαθα της γής η αξιαγάπητη πεθθερά μου για ολλιγόωρην επίσκεψην.   Τρακόσια χιλλιόμετρα εταξίδεψεν για να μας δεί.  Στο διάβα της εσκοτείνιασεν ο ουρανός, τζιαι εκατεβήκαν να την έβρουν οι ιππότες της αποκαλύψεως πας σε αππάρους μαύρους λυσσιασμένους μπροστά που το σπιτούδιν μου, εσσιωπήσαν τα πουλιά, εχωστήκαν οι λυμπούροι, εππέσαν τα φύλλα των δεντρών.  Μόλις με είδεν μπροστά της στο κατώφλιν ασουλούππωτον και αχτένιστον να τη θθωρώ με τη μμούττη μμου ελαφρά σουφρωμένην (επίτηδες το έκαμα, ξέρω έν της αρέσκει!)  ετέντωσεν τον νούρον της, εξεπεταχτήκαν κίτρινες φλόγες που τα φτιά της τζιαι εκτόξευσεν μου έναν φαρματζιερόν βέλος με ταχύτηταν φωτός που το στόμαν της,  έναν μυττερόν όξινο χχαμόγελο που εκαρφώθην πας τη κκελλέ μμου τζιαι έκαμεν κρανίο μου να ποτιτσινώσει τζιαι να θέλει να φύει πανικόβλητον.   Τί να κάμω όμως;   Να μέν δουν τη γιαγιάν τους τα μωρά;

(Περιττόν να πώ ότι η πεθθερά μου δέ μμε συμπαθεί καθόλου, μα καθόλου.  Το βρίσκω περίεργον διότι είμαι -γενικά- καλόν κοπελλούιν, οικογενειάρχης αρκετά αφοσιωμένος, δέν είμαι μουσικός "της νύχτας", τζιαι είμαι αρκετά καλόβολον πλάσμαν που σέβεται τους μεγαλύτερους του.  Για κάποιον λόγον, που την ημέραν που με εγνώρισεν εμίσησεν με.  Δέν της έκατσα.  Μαλλιάς μουσικός της κλασσικης.  (ντάξει, εκόψαμεν το μαλλίν τωρά) Κυπραίος.  Κακό profile.  Δέν ήθελεν να παντρευτώ την κόρην της, έστησεν πόδιν, τζιαι έκαμεν μας του κόσμου τα κάστια ακόμα τζιαι την ημέραν του γάμου μας.  Ξέρω την δέκα χρόννια, τζιαι πρόοδον δέν έκαμεν στον τρόπον που με βλέπει.  Νομίζει είμαι γάρος τριτοκοσμίτης, πατριαρχόμουτρον.  Ποιός, εγώ!  Ο μαλαχτός!   Εδοκίμασα τα ούλλα.  Ρέ με το καλό.  Ρέ με το κακόν.  Τίποτε.  Αχώνευτος ο Διάσπορος.  Έχει τόσην άσχημην ενέργεια σσαν άνθρωπος η πεθθερά που αναβλύζει που το κορμίν της χρώμαν σκούρο βιολεττίν σαν παρπατά.  Μπρρ.  Όποτε έρτει συχχίζεται η Αγάπη τόσον πολλά που δέ μιλλιέται τρείς μέρες τζιαι κλαίει.  Πώς έφκηκεν η Αγάπη έτσι ίλαρον και φωτισμένον πλάσμαν είναι μυστήριο μμε έτσι μάναν.  Μπαίννει έσσω μας όπως το δδαίμοναν,  θέλει να κάμει κουμάντον στην κουζίνα ΜΟΥ -ανήκουστον-, κρίνει τον τρόπο ζωής μας, το σπίτιν μας, τες ιδέες μας,  κλπ, τζιαι φεύκει αφήννωντας μας άναυδους και αηδιασμένους.  Κάποτε μαλλώννουμεν, γενικά απλά αγνοώ την.  Το αστείον είναι ότι εν ψυχολόγος (τρομαρα της!) τζιαι μάλιστα σεξολόγος.  -άλλη φφοράν θα γράψω για τες  βλακείες  που την ρωτώ σαν τρώμεν για να κάμνω χάζιν.)

Ούφφφφφφφ.   Ερουφήσαμεν το φαϊν που έφερεν, είδεν τα μωρά, έπαιξεν τους (εζαοθώρεν με συνέχεια)  εμιλήσαμεν  λίγο, επήρεν τα στοιshά  της και έφυεν.    Πτού πτού, θα θέλουμεν ξόρκισμαν εγέμωσεν το σπίτιν μούζην.