Διασπορος

Εχτές είχα μόνο ένα μάθημα.  Επέρασα πρώτα τη μέρα μιλώντας με πλάσματα όμορφα στα σκάϊπ, τζιαι μετά επήα στο φίλο μου το Γιαννή το Συνθέτη το Βραχοκαβαλλάρη να κάμουμε συνεστίαση/προσκύνημα/τελετουργίες.   Μόλις ήρτε πίσω που κατασκήνωση/ορειβασία στο Grand Canyon για τρείς βδομάδες.  Άγριοι οι κρεμμοί που αντιμετώπισε, ήρτε πίσω ηλιοκαμένος, ίλαρος, καινούργιος.  Έτοιμος να κάμει βήματα, να κατασκευάσει νέα όργανα μουσικής. Επέλλανεν ο φίλος μου, κάμνει ακόμα πιό παράξενα όργανα κάθε μέρα.  Τεράστια κύμβαλα, ηλεκτρικά παράξενα με ήχους αλλόκωτους.  Μπαίνω σπίτι του, αγκάλιασεν με μές την τεράστια του αγκαλιά, τζι αμέσως επρόσφερεν μου ρούμι τζιαι ναργιλέ.   Έξω εγίνετουν χαλασμός, τεράστια η βροχοθύελλα, έπνιξεν τη γειτονιά.  Η κουβέντα μας εδιακόπτετουν που τα ουρλιαχτά του αέρα τζιαι τα κύματα του νερού που εχτυπούσαν ρυθμικά τα παράθυρα. Έθελε να μου δείξει το καινούργιο του όργανο. Πρώτα ενώσαμεν τες χορδές του πιάνου πάνω σε μικρά vibrators που αντιδρούσαν στο φώς της

Φτάσαμε πίσω αισίως που τα λημέρια της διαολοπεθεράς μου.  Τούντη φορά, ούτε με ενευρίασε άμεσα, ούτε είσιε χάζι.  Που την ημέρα που της εκόλλησα την τελευταία επίσκεψη, έβαλα την επιτέλους στη θέση της.  Τί σου είναι ο άθρωπος δηλαδή!  Ώς τωρά ούλλες οι μεθόδοι του ανωτέρου μου εαυτού είχαν αποτύχει παταγωδώς.   Εφέρουμουν της ευγενικά?  Παραπάνω αγένεια τούτη.  Ερώτουν την για τον εαυτό της?  Εμίλαν μόνο για τον εαυτό της.  Εσσιώπουν για να περάσουμε?  Παραπάνω εισηγήσεις για το "Πώς Πρέπει να Ζούμε Ως Οικογένεια". Εδικαιολογούσα την ώς πελλοκοτζιάκαρη, έμπειραζει?  Χειρότερα.   Που την ημέρα που της συμπεριφέρουμε σάν το γάρο, εμπήκε σε ένα παπούτσι στενό, τζιαι δέν τολμά να πεί κουβέντα. Επήεν κάτι να πεί εχτές για το ψεύτικο κινητό που παίζουν τα μωρά  -"βλάφτει τα, αππώννουνται"-  τζι αγριοείδα την, έκρυψε. Τελικά ρέ παιθκιά, έσιει αθρώπους που καταλάβουν μόνο με το απότομο τζιαι τη γαουροσύνη.   Αρνήθηκα να φκάλλω τα παπούτσια μου για να μέν της πιλώσω τα

Πρίν δέκα λεπτά σάν εκάθουμουν στο αυτοκίνητο μου έξω που το Dunkin Donuts μεταξύ μαθητών, θωρώ δίπλα μου ένα κύριο, γέρο, τζι ένα μεθυσμένο ποδηλάτη να κάμνουν καφκά. Ο ποδηλάτης μόλις είχε κλέψει μιά εφημερίδα που τη μηχανή εφημερίδων την ώρα που άνοιξε ο γέρος το παραθυρούι (μετά που έβαλε δολλάριο), ήβρεν την ευκαιρία ο γάρος ο άλλος να μουντάρει να κλέψει μιά εφημερίδα.  Έβαλεν του τες φωνές ο γέρος.  Ο άλλος, απτόητος, έπιασεν τον γέρο που τα σιέρκα να τον νικήσει.  Τζι επετάχτηκα που τ' αυτοκίνητο, αλα κυπριακά, έπιασα τον μεθυσμένο τζι εκούντησα τον να φήκει το γέρο ήσυχο. Τελικά έν ήταν μεθυσμένος, ήταν ψυχασθενής  (χειρότερα) τζι έν επικοινωνούσε με το περιβάλλον καθόλου.  Εθκιώξαμεν τον, έν έφεφκεν.    Έφυεν. Ο γέρος, ένας λεβέντης, ούτε που αγχώθηκε καθόλου.  Έπιασα τον κουβέντα.  Τα γαλανά του μάθκια εκαρφωθήκαν πάνω μου.  Λαλεί μου "εν σάν εσένα αθρώπους που χρειάζεται η χώρα τούτη για να πάει μπροστά.  Είμαι 89 χρονών, ενεκάτσιασα όσα γίνουνται κάθε μέρα τζι

Θκιεβάζω τες "δηλώσεις"   για τον ξένο με τα σκατά τζιαι το ξέθαμμα των οστών.  Θκιεβάζω τον ακέρα, τον Αγρινό, που μου τα εφέραν στην προσοχή.  Θυμίζουν μου οι δηλώσεις του 'κόσμου', των media, των 'αρμοδίων'  οπαδούς τους ρεπουπλικάνους του Bush  που ζούν στα τριβίλλουρα στην αμερική, μές την άγνοια,  σε κάτι χωρκά ρατσιστικά κάτω στο νότο, που άμα δούν ξένους στην γειτονιά τους φαντάζουνται τέρατα.  Εν τζιαι τζιήνοι σάν μερικούς κυπραίους φανατισμένοι της θρησκείας τζιαι της πατρίδας.  Εν τζιήνοι που εφέραν να πηαίννει η αμερική να κάμνει εισβολές όπου της καβλώσει.  Εν τζιήνοι που δέν σέβουνται τα δικαιώματα της γυναίκας, του ξένου, του χρωματιστού  (τζι εγώ μες τζιήνους, υπόψην!)  τζιήνοι που λαλούν η έκτρωση εν φόνος, η αλλαγή της κουλτούρας εν έγκλημα, το "Πρίν"  ήταν παράδεισος τζιαι η αλλαγή του "Τώρα"  εν κόλαση, τζιήνοι που λαλούν τους φτωχούς κηφήνες, που έν θέλουν δημόσιο σχέδιο υγείας για ούλλο τον κόσμο.   Τζιαι ρέ κυπραίο

Γέρο μετανάστη έλληνα, που έφυες για να γλυτώσεις το λυντσάρισμα  γέρο μετανάστη που έφυες να γλυτώσεις στην αμερική πρίν 50 χρόνια μα ο εαυτός σου σε ακολούθησε, η φύση σου η βρώμικη σε πόσους έκαμες κακό, γέρο? Στις γυναίκες σου έκαμες. Στα παιθκιά σου. Στους άλλους. Κανένας δέν σε αγαπούσε μόνο μίσος έσπειρες εχρώστας του κόσμου τα λεφτά στους χαρτοπαίχτες μαφιόζους εχρώστας όποιου εσυνεργάστηκε ποττέ μαζί σου ώς τζιαι τα μωρά της γειτονιάς εβούρας τα να τα δέρεις άμαν επερνούσαν που την αυλή σου εφήκαν σε οι γυναίκες σου τζιαι τα παιθκιά σου εφκήκαν πρεζόνια, κακοποιοί στο τέλος, πασιής, κκέλης, έμεινες έσσω μόνος σου για είκοσι χρόνια μίζερα τοκογλύφε, 'πλούσιε' της γειτονιάς έφερνες κάθε νύχτα πουτάνες ξιδόντησσες του δρόμου να σου ικανοποιούν τη δίψα που δέν ανακάλυψες ποτέ γιατί την είσιες. Έμαθες την ηρωίνη πιλέ, στα 60 σου. Έδερνες τες, εκακοποίας τες άγρια.  Μα η αστυνομία έν έκαμνεν τίποτε. Εκαλοπλήρωννες τους κερατάες. Τζιαι μιάν ημέραν, μόνος σου

Το λοιπόν, άνοιξα νέο μπλόγκ, στο οποίο θα θίγω θέματα χωρίς κανένα φραγμό.  Καλώ σας. Θέματα ψυχολογικά, σεξουαλικά, ταμπού.  Όποιος θέλει, τζι έν έσιει ευαίσθητα φτιά, άς κοπιάσει.  Στην αρχή θα το έκαμνα ανώνυμα, εσκέφτηκα  ΤΙ  ΘΑ  ΠΕΙ  Ο  ΚΟΣΜΟΣ, χεχε,  μα εμίλουν με μιά φίλη μου πάsh μπλόκερ που με έφερεν αντιμέτωπο με την ελευθερία μου, τζι αποφάσισα να το γράφω επώνυμα. Για πρώτη δόση, θα μελετήσω μέσα απο την ιστορία  5   αντρών άσχετων μεταξύ τους,  τα σεξουαλικά κολλήματα των κυπραίων.  Θα τους παρουσιάσω όλους σιγά σιγά, μετά θα γράφω για την εξέλιξη τους, την σκέψη τους, τις περιπέτειες τους, τζιαι να τους φτάσω στην σεξουαλική υγεία.  Έσιει τζιαρό που το σκέφτουμαι.   Αποφάσισα θα γράφω ακριβώς όπως τα φαντάζομαι, χωρίς λογοκρισία.  Ωμά, ξημαρισμένα.  Γι αυτό, read at your own risk. Σκοπός μου είναι να ανοίξω διάλογο, να δώ εμπειρίες, ιδέες. Άρα, όποιος εν ελεύθερος τζι έσιει κότσια, άς μοιραστεί.. Ννά το λίνκ του νέου μου μπλόγκ, εννα το βάλω επίσης μές τη

Πάει η γειτόνισσα μου η κοτζιάκαρη.  Έσβησε στο νοσοκομείο.  Στα 90.  Μόνη της εθκιάλεξε το θάνατο, αρνήθηκε το φαϊ, έπινε μόνο νερό για 2 βδομάδες.  Πάν οι ιστορίες της, οι λαφαζανιές της, οι φωνές που έβαλλε του άντρα της του κουκκουφημένου μιά ζωή κακόμοιρου κύριου Γκήνσπερκ. Αγάπαν με πολλά.  Δέ ξέρω γιατί μου έχουν αδυναμία οι κοτζιάκαρες αλλά μου έχουν. Κάθε λίγες μέρες επήαιννα να τους θωρώ δίπλα, τα σπίθκια μας εν κολλητά, δικό τους κανένα δέν έχουν, μόνο την κόρη τους που τους προσέχει.  Έρκετουν κουτσά κουτσά στην πόρτα να με χαιρετήσει με χαμόγελο, εφίλαν με με σφιχτή αγκαλιά, ελάλεν μου "Διόνυσε γιέ μου μου εσύ"  (ελάλεν πως μοιάζω με τους πασιοζάμπηες τους αρχαίους πάς τα βάζα), τζι άρκεφκεν ιστορίες για τη μυθολογία.  Κάποτε ήταν σπουδαία, καθηγήτρια αγγλικών, ιστορίας.  Ένας εγκέφαλος γεμάτος λαφαζανιές, ξημαρισμένα ανέκδοτα, μιά φάουσα πανέξυπνη.  Έδειχνεν μου  φωτογραφίες της που το 1935 που ήταν νεαρή, κατάξανθη, ψηλή, θεά του σέξ όπως εκαυχιέτουν η ίδια

Μα τί ωραίος ο μήνας που πέρασε.  Κάποιος που ψηλά προσέχει με.  Ή αγαπά με, ή διά μου 2-3 πράματα καλά για να χαλαρώσω τζιαι ύστερα να μου την κάτσει την ώρα που σσιύφκω αχάπαρος να δίσω τα παπούτσια μου τα ανοιξιάτικα.  Κάμνει μας τέλειο καιρό.  (εχτός που τη θύελλα που μας έπνιξε)  σήμερα πχ ήταν +21.  Δηλαδή 21 βαθμοί άνω του κανονικού για την εποχή.  Απόθεσα τη γυμνή μου σκεμπούλα μές τον ήλιο, ερούφησα μιάν μπύραν El Presidente πολλά αφριστή, έπαιξα με τα μωρά μές τα χώματα ψήνωντας ψάρι στη σχάρα το απόγευμα.  Δέν επήα δουλειά.  Κάποτε πρέπει να παίρνεις αποφάσεις αυθόρμητες.  Εχτές που επήα τί εκατάλαβα?  Έκατσα 2 ώρες μές την κίνηση επειδή οι δρόμοι στην πόλη που επήα ήταν ποταμοί.  Οι λίμνες εμπήκαν μές τα σπίθκια, εκολυμπούσαν τα ψάρκα γυρόν που τες 45ιντζες τηλεοράσεις  στα υπόγεια σαλόνια της πλουσιούπολης.  Ενευρίασα, άρκησα για ούλλα τα μαθήματα.   Άρα σήμερα είπα σικκκιμέ το απόγευμα.   Οι γειτόνοι σάζουν τους μικρούς τους κήπους.  Οι μεθύστακες απολαμβάνουν τρεκλίζοντα

Γράψε, σβήσε, γράψε, σβήσε αφού ρέ Διάσπορε έν τα βρίσκεις σήμερα να τα πείς, γιατί παιδεύκεσαι άδικα? Ο ήλιος κρέμμεται που τα σύννεφα την ώραν της δύσης, κάθουμαι έξω που το στάρπακς τζιαι παρατηρώ τον κόσμο, ο νούς μου εν όφκερος.   Έθελα να γράψω για τη Λενόρα, την μαθήτρια μου την καλόψυχη που θα πάει αύριον εθελόντρια στην Αϊτή με το πρώτο αεροπλάνο που επιτρέψαν να μπεί στο αεροδρόμιον.  Η Λενόρα έν δείχνει τα συναισθήματα της ποττέ, ξέρει πολλές νότες, εν 63 χρονών με κορμοστασιά τζιαι συμπεριφορά δούκισσας, κρυά σιόνι που έξω, ακόμα τα τυπικά λαλούμε μετά που 6 χρόνια μαθημάτων.  Παίζει εντελώς μηχανικά.  Αλλά έσιει πουμέσα της ψυσιή.  Έσιει λεφτά μα δέν το δείχνει.  Που επλύμανεν η Νέα Ορλεάνη, οργάνωσεν κόσμο, εμάζεψε λεφτά, τζι επήεν προσωπικά να βοηθήσει στο χτίσμα 3 σπιθκιών για τα φτωχά τα πλάσματα.  Με έξοδα δικά της.   Τωρά κάμνει το ίδιο για την Αϊτή.  Ποτέ δέ ξέρεις ο άλλος τί κουβαλά μέσα του, τζιαι η συμπεριφορά η έξω ξεγελά.   Ήταν να σας πώ για τον περιπτ

Πώς λειτουργεί η συμπεριφορά μας?  Όταν αντιδρούμε ασυναίσθητα, ίσως με πηγαίο θυμό, ή με πείσμα, εγωισμό ξαφνικό, ανεξήγητο?  Πώς διαλέγουμε αυτούς που μας μαγνητίζουν ερωτικά?  Πώς αντιδρούμε στην αδικία που νιώθουμε να μας ρίχνει κάποιος σάν τη λάσπη στα μούτρα?  Πώς διαλέγουμε τον τρόπο ζωής μας, τη δουλειά μας?  Τα ταλέντα που αναπτύξαμε, γιατί τα διαλέξαμε αγνοώντας άλλα? Είμαστε ένας τεράστιος αποστακτήρας μέσα μας.  Χυμός η ζωή, οι εμπειρίες, τόνοι ολόκληροι καθημερινά υγρού αποθηκεύονται στα πιθάρια της συνειδητότητας, και σιγά σιγά τα περνούμε απο απόσταξη.  Δέν έχουμε επιλογή στον τρύγο.  Όσο ζούμε, τρυγούμε.  Και τα σαπημένα, τα τρομαχτικά, τα γλυκόπιοτα, όλα τα μαζεύουμε, και κάθε βράδυ στον ύπνο μας οι εργάτες του μυαλού τα ταξινομούν, τα λειώνουν μές το πατητήρι, και με κόπο τον χυμό τους φυλάνε μές τη σπηλιά, μές τα πιθάρια μας που πάτο δέ γνωρίζουν. Κάθε πιθάρι και διαφορετικό χυμό.  Κάθε εμπειρία ταξινομείται στο δικό της το πιθάρι, παρέα με άλλες, παλιές παρόμοι

Περνώ τεράστιο βάσανο μές το μυαλό μου.  Δέν υπολόγισα όπως περπατούσα το στενό χορταριασμένο άγνωστο μονοπάτι προς την ελευθερία ότι η φύση της ελευθερίας είναι η ύπαρξη μές τη Μή Σιγουριά.   Νόμισα, ο αθώος, θα έβρισκα εμένα κάτω απο τα υπερτροφικά κλαδιά που έκοψα στο ξέφωτο μου.  Το δρεπάνι θέρισε τ' αγριόχορτα, θέρισε την πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, θέρισε τα τραύματα, θέρισε τους ρόλους όλους.   Και γυμνό όπως φάνταξε το ξέφωτο με τρομάζει.  Τρομάζω που με βλέπω όπως είμαι. Είκοσι χρόνια πασκίζω καθημερινά να φτάσω ψηλά όσο οι ήρωες μου, να μάθω την τέχνη μου. Αυτό με ορίζει.  Στα 18 μου έκανα (συνειδητά) την επιλογή να γίνω συνθέτης, άφησα πίσω τις επιθυμίες, τη χαρά, τον έξω κόσμο.  Και το κατάφερα.  Κατάφερα επίσης να επανακτήσω όσα μου λείψανε, όσα θυσίασα.  Μα ο ρόλος "Συνθέτης"  με κυριεύει.  Τον κρατώ με νύχια και με δόντια.  Σάν έφτασε η ώρα του, τον θέρισα κι αυτόν στο ξέφωτο.  Χόρεψα νύχτα με τους δρυίδες στο δάσος και τους σαμάνους, κρατώντας μου το

Γενέθλια της κ. Διασπορίνας, της Αγάπης.    Της μαγείρεψα αστακό, που την φέρνει πάντα σε οργασμό των αισθήσεων.  Με ξαναερωτεύεται όταν της μαγειρεύω.  Θυμάται τη μαγνητική έλξη που ασκώ πάνω της.  Μυστήριος που είναι ο μακροχρόνιος έρωτας!     Εμεγάλωσεν η Αγάπη μου.  Έντεκα γενέθλια έχουμε περάσει παρέα, αγαπημένη της φράση  "η σχέση μας είναι σάν κατασκήνωση", προσπαθούμε πάντα να λειτουργούμε με flexibility, να αλλάζουμε χωριστά και μαζί, να αντιδρούμε στις δοκιμασίες συλλογικά και ξεχωριστά.  Όπως μας έρχονται.  Είναι δύσκολο βάσανο ο έρωτας. Κάποτε όλα είναι ρόδινα.  Κάποτε χάλια.  Απομακρυνόμαστε, ξανακοντεύουμε.  Παλεύουμε τη ρουτίνα, την καθημερινότητα.  Τα μεγάλα προβλήματα που φέρνει η ζωή.  Όλα που ζεί ο άνθρωπος μές την κοινωνία φθίρουν τον έρωτα, άν και δυναμώνουν την επικοινωνία, τη σχέση. Καλά, τα πρώτα τρία χρόνια δέν τα λογαριάζω γιατί ο έρωτας  -αυτό το τρανό καύσιμο της εξέλιξης και της ζωής-  σε τυφλώνει, βλέπεις τον άλλο εξιδανικευμένα, βλέπεις

Η κόρη μου, δυόμιση σχεδόν χρονών.  Δείχνει πολλύ ενδιαφέρον για το φαγητό, το μαγείρεμα.  Δέν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός αφού συνέχεια μές την κουζίνα είμαι  (έτσι μπαίνουν τα έξτρα κιλά).  Κάθε πρωί μάλιστα έχουμε ρουτίνα μυριστική.  Ανοίγω όλα τα spices, την πάπρικα, το πιπέρι, τη ρίγανη, να τα μυρίσουμε στη σειρά. Πόψε μαγειρεύω φρέσκο ντόπιο μπακαλιάρο, λαχταριστό.  Το ψάρι είναι το αγαπημένο φαγητό των παιδιών. Φέρνω την καρέκλα κοντά στον πάγκο, για να με βοηθά ο κορίτσαρος μου.  Καθαρίζει το σκόρδο, ανακατεύει την ντομάτα, βοηθά να βάλουμε λάδι στο τηγάνι.  Με τεράστιο χαμόγελο, πονηρά ματάκια, και αναμαλλιάρα. "Κούκλα μου πρόσεχε, κάμνει κάου το τηγάνι, εντάξει?" Ξέρει να προσέχει.  Προσπαθώ να μέν την τρομάξω, ή να την αγχώσω για τα μαχαίρια, τη φωτιά.  Άλλο να προσέχεις, άλλο να φοβάσαι. Τη βάζω να δοκιμάσει τη σάλτσα ντομάτας. Και το αλεύρι. "Μμμμμ  παπάκη, tasty!!!" "Κούκλα μου, that's flour.  It makes bread. Ψωμί."

Σε πόσο κόσμο κάμνεις παθητική εκμετάλλευση κάθε μέρα, ώ διαβάτη? Επέρασες μέρα καθαρή ποτέ σου, μέρα αγνή, που κανένα δέν εκαταπάτησες? Αδύνατον. Έτσι που γίναν τα πράματα, ακόμα και η αναπνοή σου μολύνει τη γή. Εγώ δέν είμαι καλός άνθρωπος.  Ούτε καλός πολίτης της γής.  Είμαι ένας γάρος, και σύ το ίδιο, διαβάτη. Έκατσα σήμερα να σκεφτώ καλά πόσους εκμεταλλεύτηκα που το πρωί που εξύπνησα. 'Εχουμε και λέμε: 1.  Ξύπνησα κάτω που τα άνετα μου σεντόνια που τα αγόρασα απίστευτα φτηνά που το μεγαλοκατάστημα TARGET. Έβαλα τα ρούχα μου, που τα αγόρασα επίσης απίστευτα φτηνά  (στη χτερνία τα ρούχα εν φτηνότατα).   Δηλαδή, εκμεταλλεύτηκα κάποιο καημένο κινέζο, μαλεσιανό, ινδό, που δουλεύει στο εργοστάσιο κάποιου φαγάνα που του διά $1 την ημέρα. Πιέζουν οι μεγαλοεταιρείες τον εργοστασιάρχη να ράψει φτηνότερα ρούχα.  Τί κάνει?  Διά τους εργάτες του  $ 0.50  την ημέρα.  Πεινούν τόοοσο πολλά, που δέχονται.  Άρα, είμαι εκμεταλλευτής, γάρος. 2.   Ήπια φραπέ.  Της Νέσκαφε.  Ά

Ο Μπέρνι Μέητωφ. Ο πρίγκιπας της Γουώλ Στρήτ. Ο κάπτεν γουάντερφολ. Για χρόνια διοικούσε το 10% των όλων συναλλαγών στο παζάρι. Ο μάγος των λεφτών. Για να επενδύσεις κοντά του έπρεπε να σε καλέσει. Το μίνιμουμ ήταν 2εκ δολλάρια  για να σου πεί καλημέρα. Επένδυε τα δικά σου λεφτά, απόρριπτε τον αδελφό σου, ή τον καλύτερο σου φίλο. Για να δημιουργά ανταγωνισμό.  Μυστήριο.  Ίντρικα. Σου έκανε guarantee  (!)  αποδώσεις 1% το μήνα   (ο μαγικός αριθμός της αγοράς) Πάνω η αγορά?   Κέρδος στις μετοχές που σου διάλεξε ο Μπέρνι. Κάτω η αγορά?  Πάλι κέρδος, είχε τρόπους να κυριεύει το ρίσκο. Όλες οι μεγάλες τράπεζες, εδώ και στην ευρώπη, οι φιλόπτωχοι οργανισμοί, τα πανεπιστήμια, οι οργανισμοί για την τέχνη, επένδυσαν με τον Μπέρνι.  Ακόμα και τα drug cartels επενδύσαν κρυφά κοντά του... Όλα τα νούμερα κερδίζουν. Πώς το κάνει ο Μπέρνι? Δέν μας ενδιαφέρει, φτάνει να πολλαπλασιάζουμε τα λεφτά μας.  Δέ ρωτάς το σωτήρα σου πώς σε σώζει.  Στα κοκτέηλ πάρτυ της υψ

Στην αμερική, οι τράπεζες, η γουώλ στρητ, η ακόρεστη όρεξη του κόσμου να γοράσει σπίθκια, η άκρατη κατανάλωση βασισμένη στον δανεισμό με αντίκρυσμα την υποτιθέμενη αξία του σπιθκιού, έλαβε τέλος άδοξα.  Επαίξαν ρουλέτα με τα άφθονα λεφτά που υπήρχαν στην αγορά, τα κυριολεκτικά τζιαι τα φανταστικά.   Φταίν ούλλοι.   Μα κυρίως οι τράπεζες.  Παττούν οι τράπεζες.  Καθούμαστεν ούλλοι πάνω.  Ο φορολογούμενος πληρώννει τα σπασμένα, διούμεν τους δισεκατομμύρια για να μέν παττήσει η χώρα.  Φκάλλουμεν φάουσα, τρώμεν τη βιλλιά αγόγγυστα.  Πώς?  Όσα λεφτά εφύλαξεν ο κόσμος για το "ύστερα" του, επήαν του κώλου.  Αν είχες $100,000 φυλάμενες ώς τα 50 σου, εγίναν ξαφνικά $60,000.  Άστα δηλαδή. Τί κάμνουν οι αμερικάνοι?   Έν φωνάζουν στους δρόμους, έν κλαίουνται καθόλου.  Σηκώννουν τα ποηνάρκα τους, πιάννουν δουλειά για να τα ξαναστήσουν.  Δέν εκρούσαν τες τράπεζες με μολώτωφ.  Εσηκώσαν τους ώμους τζιαι συνεχίζουν το παιχνίδι.   Αρνιά πρός σφαγή. Γίνεται κάτι παρόμοιο στην ελλάδα, τί κά

Επιτέλους ανέβηκε η θερμοκρασία πάνω που το μηδέν.  Μάλιστα σήμερα πήγε στους +15  (!!) βαθμούς, που για εμάς είναι καλοκαίρι.  Σίγουρα θα πάει κάτω πάλι αύριο, αλλά ο χειμώνας τέλειωσε, μας φεύγει. Πέντε μήνες ψυχικής φθοράς.  Κλεισμένοι σπίτι, η κάθε κίνηση προς τα έξω προγραμματισμένη, με ρούχα ειδικά, μπότες, άσε πόση ώρα θέλει να ετοιμάσεις τα μωρά για έξοδο.  Δέν μπορούμε να κάτσουμε έξω για σούβλα ή για παιχνίδι, όλα τα activities είναι σε χώρο εσωτερικό.  Κλεισούρα.  Φυλακή.  Όλου του κόσμου γύρω μας του φέρνει κατάθλιψη η κλεισούρα και το κρύο, η προσπάθεια να καθαρίζουμε συνέχεια τα χιόνια απο το αυτοκίνητο και την αυλή.  Η σκοτεινιά.  Εκατομμύρια άνθρωποι σε χειμέρια νάρκη. Μας γερνά αυτός ο κύκλος.  Δέν τον αντέχω άλλο.  Άσχετο αν ώς το καλοκαίρι ξεχνούμε τί περάσαμε, είναι τόσο όμορφη η φύση στη χτερνία, γεμάτη λουλουδοφόρα δέντρα, πράσινο, νερά, βράχους, μας ξεγελά. Φέτος ειδικά που κλείστηκα σπίτι για να γράφω, έχω βρυκολακιάσει.  Το πρόσωπο μου αγριοδείχνει σάν β

Την παρασκευή πρωί πρωί παρκάρω στο πίσω πάρκινκ του ιδιωτικού λυκείου που διδάσκω, το οποίο είναι μπροστά απο ένα ρυάκι ανάμεσα στα πρώτα δέντρα του δάσους.  Διδάσκω στα στούντιο κάτω απο τη βιβλιοθήκη του σχολείου -ένα κτίριο του '60, μπετόν, που δέν κολλά καθόλου με τα όμορφα τούβλινα εγγλέζικου στύλ άλλα κτίρια μπροστά.  Νευριάζει με η βιβλιοθήκη, εν μουντή πολλά. Ένας τεράστιος τοίχος άχαρος δεσπόζει του πάρκινκ.  Και σήμερα, δυό μαθητές με πολύχρωμα σπρέη κάνουν γκραφίτι πολύχρωμα. Χαίρομαι. Ρωτώ τα παιδιά "Τί κάμνετε?  Σας αφήσαν να καλλιτεχνίσετε στον τοίχο!???" Η κορού με τα φούξια μαλλιά μου λέει με ενθουσιασμό  "Ναί!" Σκέφτομαι μέσα μου πώς γίνεται ένα συντηριτικό σχολείο των $40,000 το χρόνο, ένα σχολείο με μόνο άριστους μαθητές που θα πάν μόνο χάρβαρτ και θα γίνουν μετά ηγέτες στην κοινωνία, πώς γίνεται να τους άφησε. Και προσθέτει η κοπελίτσα  "Μας άφησαν να ζωγραφίσουμε, έχουμε τρείς μέρες διωρία, μετά θα πρέπει να τα καλύψουμε

Σάββατο στην πόλη του B.W του μαθητή μου του κομπιουτερgenius.   Αγαπώ τον πολλά, θαυμάζω τον φίλο μου τον B.W., εν πλάσμα γεμάτο ζωή.  Επιχειρηματικό μυαλό άπιαστο.  Στα σαράντα του παρολίγο να πεθάνει από καρκίνο.  Γλύτωσε.  Έχει δουλειά πάαααρα πολύ επικερδή, αλλά το πάθος του το μεγάλο είναι η μουσική.  Έχει μετακομήσει.  Θα του κάνω μάθημα πιάνου μιά φορά το μήνα στο σπίτι του πάνω στο κύμα, εκεί στην πόλη των ψαροκάϊκων που φέρνουν κάθε πρωί αστακούς, όστρακα.  Με χρυσοπληρώνει για να έρχομαι σπίτι του, μιά ώρα δρόμο.  Θα του έπαιρνα $100, είπε όχι, μου δίνει $200.  Not bad. Φτάνω πρωί πρωί, κι ο αέρας μυρίζει ωκεανό.  Λέει θέλει ν' αρχίσουμε το μάθημα περπατώντας στην άμμο και τους μαύρους βράχους που στέκονται φρουροί μπροστά στο σπίτι του.  Η γυναίκα του μας προσφέρει τσάϊ να ζεσταθούμε.  Περπατούμε παρέα, με το ένα χέρι στην τσέπη, το άλλο ν' αγκαλιάζει το καφτό φλυντζάνι του τσαγιού.  Μιλούμε για την τέχνη, είναι ζωγράφος αυτή, διάσημη στο χώρο της, τη θαυμάζω για

Όταν αφήσεις τα αντίθετα να γίνουν Ένα.. Όχι με τη σκέψη. Ούτε τις αισθήσεις τις έξω. Άσε το θόρυβο της σκέψης να σωπάσει. Άσε το Εγώ/Υπάρχω να εξανεμιστεί. Άσε το μυαλό να σταματήσει να υπερλειτουργεί. Η κακοφωνία της λογικής και της σκέψης φεύγει απο την ορχήστρα του Είναι, όργανο, τρομπέτα που η δυνατή της φωνή εμποδίζει να ακουστεί το απαλό δοξάρι του βιολιού. Μαέστρε, μήν το παλεύεις.  Δώσε προσοχή.  Ζήτα, άσε τις τρομπέτες να πούν αυτά που έχουν και μετά να σιγήσουν.  Άσε τα τρομπόνια να σιγήσουν. Άκου προσεχτικά την εύθραυστη μελωδία του βιολιού που μουρμουρά. Σου μιλά για την ειρήνη. Εστίασε τα αυτιά της ψυχής σ'αυτή τη μελωδία. Λέει η μελωδία να μή φοβάσαι. Όλα όσα φοβάσαι είναι παροδικά. Άκου δίπλα σου. Την ίδια μελωδία αναβλύζει το σπίτι, ο διπλανός, ο εχθρός, το τραπέζι, η γή σου. Την ακούς? Λέει ανήκεις παντού.  Και τίποτα εσένα δέν σου ανήκει. Λέει, όταν πονάς, πονούν όλα. Όταν χαίρεσαι, χαίρονται όλα. Όταν αγαπάς κάποιον

Η πραγματικότητα σου ποιά είναι? Αν φύγουν όλα όσα σε ορίζουν.  Οι ρόλοι.  Οι ιδεάσεις. Αν οι αισθήσεις σου δέν σου δίναν πλέον σήματα για να εξηγάς τη ψευδαίσθηση της πραγματικότητας μές το μυαλό σου. Αν η ταυτότητα σου, το Εγώ σου, δέν υπήρχε αλλά εσύ υπήρχες. Τί είσαι τότε? Μιά μάζα από ενέργεια.  Ύλη. Η Ύλη για να υπάρξει, θέλει παρατηρητή. Το έχει δείξει αυτό η επιστήμη. Στην κβαντική μηχανική, ένα απειροελάχιστο σωματίδιο δέν υπάρχει σε ένα μέρος μόνο. Μπορεί, λέει η θεωρία,  να υπάρξει παντού.  Για να γεννηθεί το σωματίδιο σ' ένα συγκεκριμένο μέρος χώρου και χρόνου, πρέπει να το παρατηρήσεις με όργανα σε μιά δεδομένη στιγμή. Λέγεται πως ένα τέτοιο σωματίδιο δέν υπακούει τους νόμους πιό μεγάλων αντικειμένων, δέν υπακούει στους νόμους των τεσσάρων διαστάσεων.  Και μπορεί να υπάρξει σε δύο ή περισσότερα σημεία ταυτόχρονα, και σε διαφορετικά τόξα του χρόνου. Και κάτι άλλο.  Άν δυό σωματίδια που αγγίζουν, απομακρυνθούν, συνεχίζουν ακόμα να επηρεάζουν το έν

Ποιός είσαι όταν φύγουν όλα όσα είσαι? Είσαι κόρη.  Γιός.  Είσαι φοιτητής, δέχτης γνώσης.  Είσαι ρουτίνα.  Είσαι μάνα/πατέρας. Η δουλειά σου?  Ο τρόπος που σε κάνει να σκέφτεσαι η γνώση και η δουλειά σου? Είσαι τα τραύματα και οι αρρώστειες σου?  Είσαι ο θάνατος σου?  Εραστής καλός ή κακός? Είσαι τα όρια που ορίζεις στον εαυτό?  Είσαι τα χόμπυ σου?  Είσαι η εικόνα που βλέπεις στα μάτια των φίλων?  Και αυτή που βλέπεις στους καθρέφτες?  Είσαι η κοινωνική σου θέση?  Αυτά που μισάς μέσα σου?  Είσαι η λογική σου?  Τα επιτεύγματα σου και οι αποτυχίες?  Είσαι η απόρριψη?  Είσαι η ανάμνηση, η χώνεψη? Όταν φύγουν όλα αυτά που νομίζεις σε πλάθουν όπως είσαι, τί μένει? Όταν δείς αυτό που μένει, όλα όσα σε ορίζουν χάνουν τη δύναμη τους.

Η αρσενική πλευρά της φύσης μας έχει το ρόλο του κυνηγού, του Ήρωα, αυτού που γεννήθηκε για να φέρνει την τάξη.  Αυτός βάζει φραγμούς, αυτός λέει Ναί και Όχι σε κάθε απόφαση.  Αυτός βάζει σε πράξη τις ιδέες και τους στόχους. O αντρισμός έχει σύμβολο τη Γή, τους βράχους, τις μυτερές κορφές, το χώμα, τη μυρωδιά της δύναμης.  Όν συμπαγές. Η θηλυκή πλευρά της φύσης μας έχει το ρόλο της δημιουργίας.  Αυτή  δέχεται τους σπόρους, τους μεγαλώνει, γεννά τις ιδέες, την τέχνη.  Αυτή νιώθει, αυτή καταγράφει και γεννά συμπεράσματα.  Είναι θάλασσα, εκεί που άρχισε η ζωή, ρέει, αγκαλιάζει. Ξέχωρα, τα δύο Φύλα μέσα μας, παλεύουν.  Μόνο με την ένωση τους ολοκληρώνεται ο άνθρωπος. Όταν ο άντρας βρεί τη γυναίκα μέσα του, ολοκληρώνεται.  Και το ανάποδο. Όταν στον παράδεισο μας γεννηθεί απο το κορμί το αρσενικό-θηλυκό, ο παλιός εαυτός, ο μονόπλευρος, ο χωρίς Διά-λογο, πεθαίνει.  Στη θέση του γεννιέται ένα όν πολύπλοκο. Ο ερμαφρόδιτος.   Περπατά τη γή του παραδείσου ο εμαφρόδιτος, γυρεύοντας

Σάν άλλος Οδυσσέας, ταξιδεύω μέσα μου εδώ και δύο χρόνια χωρίς ανάπαυλα.  Χωρίς τη δικαιολογία της Ιθάκης. Ταξιδεύω επειδή διψώ να μάθω πώς λειτουργεί ο εσωτερικός κόσμος, θέλω να σκιαγραφήσω έστω και με αμυδρές μολυβιές το χάρτη με τις θάλασσες, τα νησιά του εαυτού.   Είναι το ταξίδι αυτό μιά ηρωική περιπέτεια που ο καθένας μας επιλέγει να ζήσει με το δικό του τρόπο.  Κι αυτή η δίψα ενώνει τους ανθρώπους. Ο καθένας μας έχει φτιαχτεί απο το "Θεό"  (όχι αυτόν των ανθρώπων, όχι την εικόνα που έχουμε, τον Άλλον/Άλλη/Άλλο  που όνομα δέν έχει) απο το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένα τα άστρα, οι πλανήτες.  Όλα είναι Ένα στο σύμπαν, και όλα ακολουθούν τους ίδιους νόμους, το μεγάλο και το μικρό είναι τα ίδια.  Η Σκέψη, κι αυτή λειτουργεί με τους ίδιους νόμους. Μας ενώνουν οι ιστορίες που πλάσαμε για θεούς, ήρωες, περιπέτειες, νήμα κοινό τα συστήματα ηθών και εθίμων.  Στη βάση τους, όλα που φανταστήκαμε για να εξηγήσουμε την ύπαρξη μας απο την αρχή της συνειδητότητας πρ