Ανεβαίνω τον τελευταίο βράχο

Εχτές είχα μόνο ένα μάθημα.  Επέρασα πρώτα τη μέρα μιλώντας με πλάσματα όμορφα στα σκάϊπ, τζιαι μετά επήα στο φίλο μου το Γιαννή το Συνθέτη το Βραχοκαβαλλάρη να κάμουμε συνεστίαση/προσκύνημα/τελετουργίες.   Μόλις ήρτε πίσω που κατασκήνωση/ορειβασία στο Grand Canyon για τρείς βδομάδες.  Άγριοι οι κρεμμοί που αντιμετώπισε, ήρτε πίσω ηλιοκαμένος, ίλαρος, καινούργιος.  Έτοιμος να κάμει βήματα, να κατασκευάσει νέα όργανα μουσικής.

Επέλλανεν ο φίλος μου, κάμνει ακόμα πιό παράξενα όργανα κάθε μέρα.  Τεράστια κύμβαλα, ηλεκτρικά παράξενα με ήχους αλλόκωτους.  Μπαίνω σπίτι του, αγκάλιασεν με μές την τεράστια του αγκαλιά, τζι αμέσως επρόσφερεν μου ρούμι τζιαι ναργιλέ.   Έξω εγίνετουν χαλασμός, τεράστια η βροχοθύελλα, έπνιξεν τη γειτονιά.  Η κουβέντα μας εδιακόπτετουν που τα ουρλιαχτά του αέρα τζιαι τα κύματα του νερού που εχτυπούσαν ρυθμικά τα παράθυρα.

Έθελε να μου δείξει το καινούργιο του όργανο.


Πρώτα ενώσαμεν τες χορδές του πιάνου πάνω σε μικρά vibrators που αντιδρούσαν στο φώς της λάμπας.  Εκοντεύκαμεν τη λάμπα στις χορδές, τζι επαλλούνταν, εκάμναν μιάν ατμόσφαιρα πολλά υγρή, σάν τη μουσική της ινδίας.  Πολλά ωραίον το όργανο που έκαμε.  Ηχογραφήσαμε αρκετά λεπτά μυσταγωγίας, επικοινωνήσαμε με τρόπο υπερ-άνθρωπο.

Ξαφνικά λαλεί μου  "Φίλε μου Διάσπορε, πάμε στο υπόγειο να σου δείξω το νέο μου τοίχο, ήρθε η ώρα."

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά.  Στο βάθος, ένας τοίχος ξύλινος rockclimbing, σε γωνία 45 μοιρών, απότομος, άβολος, όλο δύσκολες γλυστερές πέτρες για να πιαστείς.

Θωρεί με με το πονηρό του χαμόγελο.

"Άτε.  Ήρτεν η ώρα κουμπάρε μου.  Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τα συναισθήματα που νιώθω άμα κάμνω ορειβασία.    Πιάσε που χαμέ πάς την πέτρα, σήκωσε το κορμί σου, νιώσε ποιούς μύς πρέπει να σφίξεις, τη δοσολογία νιώσε, τη βαρύτητα, γίνε φίλος της, φίλα το ξύλο, όρμα το ξύλο με το σώμα, μόνο έτσι θα ανεβείς, όχι με την προσπάθεια, με τη συνεργασία."


Έπιαν με αμηχανία, ήμουν τζιαι λλίο τούμπανο, είπεν μου ο παλιός εαυτός "παρέτα, εννα χτυπήσεις".

Μα ο Ελεύθερος μου εαυτός, τζιήνος που λαλώ Καζαντζιάκκην, είπεν μου "δώκε μέσα ρέ πελλέ".


"Σιέρι δαμέ.  Πόδι δαμέ.  Πλώσε έτσι.  Να πάεις μετά ποδά.  Μετά ψήλα το πόδι. "

Έδειξε μου το μονοπάτι.  Εν σάν το σκάκι το ανέβασμα.  Τζι αν ππέσεις, εννα φάεις τη κκελλέ σου.

Τζι έπιασα με τα δάχτυλα σφιχτά την πέτραν.  Βαθειά αναπνοή, νιώθω το βάρος μου ολόκληρο να στηρίζεται πάς τα ακροδάκτυλα.  Οι μύς της πλάτης, οι κοιλιακοί επήραν φωθκιά.  Τζιαι ξαφνικά γεμώννω άγρια χαρά τζιαι πάθος, φύρνουμαι του γέλιου του λυτρωτικού, τζιαι με τέσσερις κινήσεις λύω το βραχικό πρόβλημα που μου έβαλε.


Τζι έφκηκα ώς το ταβάνι.



"Έσιεις ταλέντο Διάσπορε"

Χαμογελά.
Γελά όπως το χτηνόν.


Διά μου ένα κομμάτι βράχου του Grand Canyon.





Έννεν ούλλες οι απαντήσεις μέσα σου Διάσπορε.  Έσιει μερικές, σημαντικές, που εν Έξω προς τα Μέσα.


Θωρείς το, ώ διαβάτη?