Η τιμή της ελευθερίας.

Περνώ τεράστιο βάσανο μές το μυαλό μου.  Δέν υπολόγισα όπως περπατούσα το στενό χορταριασμένο άγνωστο μονοπάτι προς την ελευθερία ότι η φύση της ελευθερίας είναι η ύπαρξη μές τη Μή Σιγουριά.   Νόμισα, ο αθώος, θα έβρισκα εμένα κάτω απο τα υπερτροφικά κλαδιά που έκοψα στο ξέφωτο μου.  Το δρεπάνι θέρισε τ' αγριόχορτα, θέρισε την πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια, θέρισε τα τραύματα, θέρισε τους ρόλους όλους.   Και γυμνό όπως φάνταξε το ξέφωτο με τρομάζει.  Τρομάζω που με βλέπω όπως είμαι.


Είκοσι χρόνια πασκίζω καθημερινά να φτάσω ψηλά όσο οι ήρωες μου, να μάθω την τέχνη μου.
Αυτό με ορίζει.  Στα 18 μου έκανα (συνειδητά) την επιλογή να γίνω συνθέτης, άφησα πίσω τις επιθυμίες, τη χαρά, τον έξω κόσμο.  Και το κατάφερα.  Κατάφερα επίσης να επανακτήσω όσα μου λείψανε, όσα θυσίασα.  Μα ο ρόλος "Συνθέτης"  με κυριεύει.  Τον κρατώ με νύχια και με δόντια.  Σάν έφτασε η ώρα του, τον θέρισα κι αυτόν στο ξέφωτο.  Χόρεψα νύχτα με τους δρυίδες στο δάσος και τους σαμάνους, κρατώντας μου το χέρι με οδηγήσανε να αφήσω πίσω το ρόλο.


Και τώρα βλέπω με όλο το είναι μου ποιός είμαι.   Δέ βλέπω το Συνθέτη/Δάσκαλο πιά.   Βλέπω το σκελετό της δεξιότητας του συνθέτη.  Βλέπω τους χίλιους τρόπους που αυτή η δεξιότητα μπορεί να χρησιμοποιηθεί, να βλαστήσει αλλού.


Ο συνθέτης μπορεί να πιάσει κάτι ακατέργαστο και να το πλάσει.  Ιδέες, εικόνες, ανθρώπους.
Ο συνθέτης ξέρει να διαβάζει το βαθύ νόημα και να ακούει προσεκτικά.
Βλέπει την ουσία μές τους ανθρώπους, αναλύει αλλά ταυτόχρονα ζεί τη στιγμή.
Απολαμβάνει το εφήμερο.  Τις μικρές πράξεις.
Ο συνθέτης είναι  διαλεχτός, παιδί  του σύμπαντος, έχει πρόσβαση στο χώρο που ζεί η ομορφιά και η δημιουργία της φύσης, καταλαβαίνει τον δημιουργό.
Ξέρει να οργανώνει.  Ξέρει να πουλά το όμορφο.
Ο δάσκαλος ξέρει να πείθει.  Ξέρει ψυχολογία.  Έχω γνωρίσει απο κοντά 500 και βάλε οικογένειες απο όλα τα στρώματα.  Ξέρω τον άνθρωπο καλά.


Η μουσική που γι αυτήν τόσα πέρασα, δέν με κρατά με τα πλοκάμια της.  Βλέπω άλλα εκατό πράγματα που ΘΑ  κάνω χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες μου.  Δέ με χωρά πλέον ο ρόλος μου.


Μα είναι βασανιστικό.


Ξέρεις, όταν έρθουν τα πάνω κάτω μέσα σου και σιγουριά δέν έχεις πλέον, όταν έχεις αφήσει πίσω τον παλιό εαυτό να μεστώσει σάν κρασί κόκκινο στο βαρέλι, όταν δείς την ελευθερία σου, να ξέρεις πως είσαι ζωντανός.   Και οι επιλογές είναι ελεύθερες.


Όλα τα σημάδια στο δάσος μου οδηγούν σ' ένα μέρος.  Έχω αποφασίσει μέσα μου τον επαναπατρισμό.  Το θέμα είναι πρακτικό.  Θέμα ολοκλήρωσης.  Διψώ να χρησιμοποιήσω ΟΛΟ  μου το είναι.   Μέσα απο τη σύνθεση, τη διδασκαλία, μόνο το 25% του μυαλού μου μαζεύω κάθε μέρα.  Το υπόλοιπο άρχισε να φωνάζει, θέλει να βγεί έξω.   Θα πάω στο Πάρκο.  Όλες μου οι δεξιότητες μπορούν να ανθίσουν μές το Πάρκο.  Όσα είμαι, εκεί θα μεγαλώσουν.  Τίποτε δέ φοβάμαι.  Τίποτε απολύτως.  Το κορμί μου είναι μαθημένο στη μάχη, στην αντίσταση.  Ζωντανεύω μόνο όταν παλεύω, όταν αρχίζω απ' την αρχή.  Νομίζω μέσα της η Αγάπη έχει αποφασίσει επίσης, μα το δουλεύει, φοβάται, σ' αυτήν το ελεύθερο δέν έχει έρθει ακόμα να την συνεπάρει.  Το καλοκαίρι, όταν έρθω για 2 μήνες, θα αρχίσω τις επαφές για να δώ τί γίνεται.  Πώς να γίνει.  Πότε.  Πλάθω το πρακτικό σχέδιο σε χαρτί.  Ο Συνθέτης διαθέτει εχτός απο ρομαντισμό μιά ικανότητα να σκεφτεί αρχιτεκτονικά, λογικά, με βήματα, σχέδια.

Θα τα καταφέρω.  Πώς το ξέρω?


Πρίν δέκα χρόνια τέλειωσα το graduate degree μου.  Συνθέτης σκέτος.

Είπα  "Μακριά απο την ακαδημαϊκή ζωή.  ΟΧΙ σε δουλειά σκλαβιάς πανεπιστημίου".

Με βγάζαν τρελό.

Είπα  "Εγώ θα βρώ τρόπο να δουλεύω 9 μήνες μόνο".

Τρελός ο Διάσπορος.


Είπα "Θα πετύχω στην τεράστια αυτή χώρα, θα μάθω το σύστημα."



Και όλα αυτά τα πέτυχα, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια.  Ξέρεις πόση πίστη στις δυνάμεις μου μου δίνει αυτό?   Ώς τώρα δέν με σταμάτησε καμιά δυσκολία που συνάντησα.  Έχτισα το μικρό μου πριγκηπάτο μόνος μου με την Αγάπη.


Ο κύβος ερίφθη.  Είμαι έτοιμος.