Το κλειδί.

Όταν αφήσεις τα αντίθετα να γίνουν Ένα..



Όχι με τη σκέψη.


Ούτε τις αισθήσεις τις έξω.


Άσε το θόρυβο της σκέψης να σωπάσει.
Άσε το Εγώ/Υπάρχω να εξανεμιστεί.
Άσε το μυαλό να σταματήσει να υπερλειτουργεί.

Η κακοφωνία της λογικής και της σκέψης φεύγει απο την ορχήστρα του Είναι, όργανο, τρομπέτα που η δυνατή της φωνή εμποδίζει να ακουστεί το απαλό δοξάρι του βιολιού.

Μαέστρε, μήν το παλεύεις.  Δώσε προσοχή.  Ζήτα, άσε τις τρομπέτες να πούν αυτά που έχουν και μετά να σιγήσουν.  Άσε τα τρομπόνια να σιγήσουν.

Άκου προσεχτικά την εύθραυστη μελωδία του βιολιού που μουρμουρά.


Σου μιλά για την ειρήνη.

Εστίασε τα αυτιά της ψυχής σ'αυτή τη μελωδία.

Λέει η μελωδία να μή φοβάσαι.

Όλα όσα φοβάσαι είναι παροδικά.


Άκου δίπλα σου.


Την ίδια μελωδία αναβλύζει το σπίτι, ο διπλανός, ο εχθρός, το τραπέζι, η γή σου.
Την ακούς?


Λέει ανήκεις παντού.  Και τίποτα εσένα δέν σου ανήκει.


Λέει, όταν πονάς, πονούν όλα.



Όταν χαίρεσαι, χαίρονται όλα.


Όταν αγαπάς κάποιον μακριά, δέν έχεις παρα να ακούσεις προσεχτικά την αμυδρή μελωδία του, σε μιά στιγμή είσαι εκεί, μαζί του, μπορείς να τον αγγίξεις.


Είμαστε όλοι μέρος μιάς αφάνταστα μεγάλης ορχήστρας.

Μας χωρίζει ο θόρυβος των δυνατών οργάνων που διαφωνούν μεταξύ τους.  Αν τ' αφήσουμε να σωπάσουν, όλων μαζί τα βιολιά δημιουργούν μιά ουράνια συμφωνία που παίζουμε δίπλα δίπλα.

Άκου τη φωνή που έχει το χώμα.  Το δέντρο.  Το σίδερο.  Το σώμα.


Και ποτέ πιά δέ θα νιώσεις μόνος.
Ποτέ δέ θα ξαναφοβηθείς.
Ούτε θα ξαναμισήσεις.

Δέν είσαι οι αδυναμίες σου.  Ούτε τα τραύματα.  Ούτε η γνώση σου.


Είσαι μόνο μουσική.  Που δέν έχει τέλος ούτε αρχή.

Και όταν πεθάνει το κορμί σου, οι νότες αυτές αναδιοργανώνονται, αιώνια συνεχίζει κάπου αλλού η μουσική σου.


Κι αυτό είναι Ειρήνη.