Η μικρή μου Διασπορούλα μαγειρεύει.

Η κόρη μου, δυόμιση σχεδόν χρονών.  Δείχνει πολλύ ενδιαφέρον για το φαγητό, το μαγείρεμα.  Δέν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός αφού συνέχεια μές την κουζίνα είμαι  (έτσι μπαίνουν τα έξτρα κιλά).  Κάθε πρωί μάλιστα έχουμε ρουτίνα μυριστική.  Ανοίγω όλα τα spices, την πάπρικα, το πιπέρι, τη ρίγανη, να τα μυρίσουμε στη σειρά.

Πόψε μαγειρεύω φρέσκο ντόπιο μπακαλιάρο, λαχταριστό.  Το ψάρι είναι το αγαπημένο φαγητό των παιδιών.

Φέρνω την καρέκλα κοντά στον πάγκο, για να με βοηθά ο κορίτσαρος μου.  Καθαρίζει το σκόρδο, ανακατεύει την ντομάτα, βοηθά να βάλουμε λάδι στο τηγάνι.  Με τεράστιο χαμόγελο, πονηρά ματάκια, και αναμαλλιάρα.

"Κούκλα μου πρόσεχε, κάμνει κάου το τηγάνι, εντάξει?"

Ξέρει να προσέχει.  Προσπαθώ να μέν την τρομάξω, ή να την αγχώσω για τα μαχαίρια, τη φωτιά.  Άλλο να προσέχεις, άλλο να φοβάσαι.

Τη βάζω να δοκιμάσει τη σάλτσα ντομάτας.
Και το αλεύρι.

"Μμμμμ  παπάκη, tasty!!!"

"Κούκλα μου, that's flour.  It makes bread. Ψωμί."


Βουτώ το ψάρι ολόκληρο σε αβγό, μετά στο αλεύρι το παπρικωμένο.


"Παπάαα,  bread-fish!!!"   λέει το διαβολάκι μου.

Της δίνω και φιδέ, θα φτιάξουμε πουργούρι με άνηθο.  Μασά τον φιδέ.

"Crunchy παπά."



Το ψάρι χοροπηδά με θόρυβο στο λάδι και προσέχουμε μήν καούμε απο τις πιτσικλιές.
Έτοιμο.


Στο άλλο σκεύος χορεύουν και οι ζωντανοί αστακοί για τη μάνα τους.  Είναι τα γενέθλια της κι ετοιμάζω δείπνο οικογενειακό, με επιδόρπιο red velvet cake, κλασσικό αμερικάνικο, κεράκια.  Έθιμα οικογενειακά που γεννιούνται.


Πώς τα βλέπει ο νούς ενός μωρού?   Να μαγειρεύεις με τον παπά σου παρέα.  Τί μεταφέρεται, αρχαίο, μές το υποσυνείδητο?   Πώς νιώθει κάποιος όταν συμμετέχει στις καθημερινές απλές τελετουργίες που όλοι μας παίρνουμε ώς δεδομένες?  Εγώ, ο πατέρας, δακρύζω την ώρα που βλέπω την κόρη μου με την κουτάλα να ανακατώνει το πουργούρι, είναι τόσο όμορφο.


Στο τραπέζι ανακοινώνουμε "This is papa's and diasporoula's fish, everybody!!"   Και με περηφάνεια η κοράκλα μου μασουλά το δημιούργημα μας με διπλή ευχαρίστηση.  Ο γιός μου, που είναι ειδικός στο καθάρισμα, μαζεύει τα άχρηστα και τα πετά στον κάλαθο.  Όλοι μαζί.
Θέλω τα παιδιά να νιώθουν μέρος ενός συνόλου, να συμμετέχουν στη ζωή.  Να είμαστε ομάδα.


Και η χαρά της πατρότητας είναι μεγάλη, με γεμίζει.