Διασπορος

Παρατηράτε το καλά το μαύρισμαν π' εγκλώβισεν τον νούν, μέν το ποφεύκετε. Νώστε το τρεμουσιόν του φόου που σας εφίλησεν, ακάλεστος, τα σιείλη. Φιλάτε τον τζι εσείς! Πιείτε το δάκρυν  -έν τζι εν ψατζιή! τζιαι καταπιείτε την πικροστομιά σάν 'ναν γλυκόν του καρυθκιού που σας προσφέρουσην κανίσσιιν. Δέτε καλά μές το γυαλλίν τη φάτσα σσας, τα μμάθκια σας.  Εσβήσαν; Δέτε καλά, τα μμάθκια μοιάζουν ίδια σαν τότε που εμπήκετε μές τα κρησφύγετα για να γλυτώσετε (τζι ας έφυεν πιόν η νιότη) Δέτε τη φάτσα σσας καλά! έτσι, οχτρός ιμοιάζει τζι ο ππεκρής άμαν του κόψουν το κονιάκκιν. Ποιά ήταν η Ψατζιή σας, ξέρετε; Ήντα μπ'ο πίννετε τόσον τζιαιρόν; Ήντα μπου το λαλούσην? Τ' αφκιόνιν, τ' όπιον, που σας εφέρνασην τελίβερι ως εχτές ετέλεψεν! Έλειψεν σας τζιαι κλαίετε. Έτσι λαλούν εν η αποτοξίνωση. Τρέμεις, ιδρώννεις, πουζιάζεις τζιαι πορτοκλωτσάς. Τζι ύστερα της, σηκώννεσαι τζιαι πάλε ξεκινάς..

Η μνήμη τζι η πεθυμιά εν ο εχθρός της ευτυχίας. Βαστούμεν το εχτές που την ποθκιάν, το αύριον που το μανίτζιν, τζιαι δέν τα αφήννουμεν να φύουν, τζιαι γι αυτόν δυστυχούμεν. Μα, έν είμαστεν οι ίδιοι που είμασταν εχτές.  Ναί? Ούτε κάν οι ίδιοι που είμασταν πρίν ένα δευτερόλεπτον έν είμαστεν πλέον. Τούντη στιγμήν, το μόνον πράμαν που υπάρχει μπροστά μας τζι εν αληθινόν εν η αλλαγή που τζιυλά σάν τον ποταμόν τζιαι παίρνει μας που το Τωρά στο επόμενον Τωρά. Μα, η μνήμη βασανίζει μας.  Εχτές, εφανταζούμαστεν πως μας ανήκει το τάδε τζιαι το τάδε.  Είχαμεν λοαρκασμούς σίουρους, είχαμεν προοπτικές προόδου στην καριέραν τζιαι τη ζωήν, είχαμεν διακοπές να κάμουμεν look forward to, πράματα να γοράσουμεν..  Ψυγείο γεμάτον.  Ο απατηλός νούς οργίαζεν γεμάτος πράματα που είχαμεν κερδίσει τζιαι  πράματα που πεθυμά να κερδίσει. Μεγάλος εχθρός της ευτυχίας τούτος! Σήμμερα, αθθυμούμαστεν τί ενομίζαμεν πως είχαμεν τζιαι τί επεθυμούσαμεν να αποχτήσουμεν ή να κάμουμεν.  Τζιαι φοούμαστεν, εσούστη

Ανία.  Γλυτζιά σάν πίππιλλος Ανία. Πόσον μου αρέσκει η ζαχαρένη τούτη σιουρκά της Ανίας! Ξυπνώ, τζι έχω δουλειάν να πάω.   Ε θθάμμαν.  Έν επέθανεν κανένας γυρών μου τούντον μήναν. Οι δρόμοι, εν ανοιχτοί τζιαι δέν βάλλει κανένας πόμπες στα σταυροδρόμια να με σκοτώσει.  Άρα, Ξυπνώ τζιαι βαρκούμαι.  Εν τούτον αλήθκεια που έθελα?  Την ανίαν της ανόδου? Έτω, εφύλαξα τζιαι πέντε δέκα δεκαπέντε θεωρητικές μπακκίρες κάπου.  Πολλυνίσκουν.  Εν για να σπουδάσω τα κοπελλούθκια, λαλώ.  Να πιάσω σπιτούιν.  Αυτοκίνητον.  Ούλλα τα προϊόντα της ανίας.  Μαλακίες.  Εν για να πολλυνίσκω την Ανίαν που τα έχω τούτα. Κοίτα που επέτυχα τζιαι λλίο στη δουλειάν μου.  Έχω τα πάντα που θέλω, τάχα με μέτρο. Σπάνια μου συμβαίννει κακόν.  Καμιά αρρώστεια ποτζιεί ποδά, λλίες ανησυχίες για τους λοαρκασμούς του ρευμάτου τζιαι του ίττερνετ. ... Έρκεται μεγάλη φατσιά.  Ονόμασε την όπως θέλεις. Έν έσιει σχέσην. .... Η ανία σε θκυό λεπτά γυρίζει σε θυμόν, πανικόν τζιαι πόνον.  Κάποιος πρέπει να φταίει.