Οι κανόνες του αυτοσχεδιαστή.
Τί να τες κάμω πλέον τες νότες? Γιατί να αρπάσσω το άπιαστον που το λαιμόν να το σφίγγω να το διπλώννω τζιαι να το σφηνώννω μές τη στενήν φυλακήν της γραφής? Για να το παίζουν άλλοι? Άλλοι που έννεναι αέρκια της ψυσιής μου όσον τζι αν προσπαθήσουν? Έτην ελευθερίαν κοπέλλια του αυτοσχεδιαστή. Ένα σχέδιον απλόν, αρχιτεκτονικόν. Με περιορισμούς αδρούς: Χρόνος, ένταση, τεχνοτροπία. Που δαμέ τζι' α πάει εν ελεύθερος ο παίχτης να βάλει τη δικήν του τη ψυσιήν. Όι τη δική μμου. Εγιώ είμαι ο μέγας μηχανικός τζι εσού ο μέγας χτίστης. Μέν μπαίννεις στα χωράφκια μου ακάλεστος, τζι εγιώ έν θα μπώ στα δικά σου. Τζιαι παρέαν, αν κάτσουμεν τζι ακούσουμεν καλά ο ένας τον άλλον, θα φκάλουμεν ήχους τζιαι θα πλάσουμε φανταστικούς κόσμους . Τούτη εν τζι η φιλία. Τούτη εν τζι η αγάπη. Λλίοι περιορισμοί, τζιαι λλίοι κανόνες μόνο. Αυτοσχεδιασμός μόνον. Ποττέ ξανά τες νότες. Ποττέ ξανά κονσέρβες ομορκιάς. Ποττέ ξανά εθθα ακούσω μουσικήν που ράδιο ψεύτικην, επέταξα 900 γκίκαπάϊτς μουσι