Διασπορος

Έξι μήνες αληθινής ζωής. Έξι μήνες αγάπης.  Εφόρησα τα σανδάλια του θεού τζι επαρπάτησα μές τους κήπους της παραδείσου.  Στην παράδεισο έν έσιει ξένους. Ούλλοι εν αδέρκια στην παραδεισο,ακόμα τζι οι πέτρες, τα δέντρα, αδέρκια, όργανα κουρτισμένα ,ορχήστρα. Στην παράδεισο ξέρεις τί χρειάζεται ο άλλος, τζιαι πώς να του το δώσεις. Στην παράδεισο αντί πέντε αισθήσεις έσιεις έντεκα. Έξι τζιαινούρκες, που σου αννοίουν τα μμάθκια διάπλατα. Εν αισθήσεις δυνάμενες τζι αγαθές, επιτρέπουν σου να διαισθάνεσαι το περιβάλλον σου πιό έντονα τζι αληθινά. Θωρείς ακούεις τζιαι μιλάς τους άλλους με καθαρότητα.  Αντιλαμβάνεσαι τη σκέψη τους, τον εσωτερικό τους κόσμο όσο καλά αντιλαμβάνεσαι τον δικό σου κόσμο. Εν μαγικό, μεθυστικό συναίσθημα όταν ξυπνούν οι έξι καινούργιες αισθήσεις, καταλαβαίνεις αμέσως πως είσαι μέρος ενός τεράστιου συστήματος δημιουργίας, τέλειου συστήματος, τζιαι πως έσιεις την ικανότητα να επικοινωνήσεις με κάθε μορφή της πλάσης τζιαι να την αισθανθείς. Περνάς δίπλα που πλάσματα τζι ν

Κοντεύκει το τέλος του χρόνου, τζι έχω καμπόσην πίεσην εν τέλλεια αγχωμένοι ούλλοι φέτος.  Θέλεις η οικονομία που κόμα εν ππεσμένη, θέλεις οι τιμές των φαγιών τζιαι της πεζίνας που φκέννουν πάνω κάθε μέρα, η ανασφάλεια, οι καταστροφές τζι οι επαναστάσεις του κόσμου, οι νέοι πολέμοι για την αυτοκρατορία της αμερικής που έχουν τον αντίχτυπο δακάτω, θέλεις, θέλεις ότι θέλεις να ναι, επελλάναν ούλλοι. Όπου πάω θωρώ βλέμματα αγριεμένα φοητσιασμένα.  Θωρώ 40 ψυσιές κάθε εφτομάδαν έσσω τους, τζιαι τζιήνες οι ψυσιές έχουν που 3 άλλους συγγενείς, άρα πάνω που εκατόν πλάσματα σχετίζουνται μαζίν μου με το άγχος τους μπροστά, την τύφλα τους.  Καταραμένες μου κεραίες που ρουφούν το άγχος του κόσμου.  Εβαρέθηκα.  Για τους παραπάνω είμαι αόρατος, έν υπάρχω, υπάρχει μόνον το άγχος τους τζιαι το συφφέρον τους. Ακυρώννουν μαθήματα τελευταία στιγμή τζι επιμένουν να μέν πιερώσουν -άν και τους το ξεκαθάρισα.  Πάλε έν καταλάβουν, θέλουν special treatment, τζιαι κατεβάζουν μούτρα.  Εβαρέθηκα τον κόσμον, τες

Μακάριοι οι μαννοί. Μαννός κοινωνικά τη σήμερον ημέραν έναι όποιος: -Έν βουρά να κάμει ριάλλια πολλά, να στήσει καριέραν αξιοθαύμαστην, να αποχτήσει όχημαν σεβαστών κυβικών, κλπ κλπ. -Όποιος έν ακολουθά φανατικά τα σπόρτ, τες μάππες τες φόρμουλες, τα πάσκετ για να νιώθει μέρος ενός συνόλου. -Όποιος έν μιλά σάν να τζιαι κραεί το θεόν που τα αρχίδια μές τον κόσμον με τον εγωισμόν μπροστάρη για να κερδίζει καλές εντυπώσεις τζιαι το φθόνον των άλλων. -Όποιος χειρίζεται το μυαλόν του για να κάμνει καλόν σε όσους μιλά αντί να οδηγά ούλλες τες σχέσεις του με το συφφέρον μόνο τζιαι για τες συμμαχίες που θα του φέρουν υλικά αγαθά. -Όποιος χρησιμοποιά τον ελάχιστον χρόνον που ονομάζεται ζωή του αθρώπου για να μάθει το σκοπόν του ταξιθκιού αντί να αχχώννεται για να αποχτήσει πράματα που δέν του χρησιμέφκουν. -Όποιος έν ακολουθά δόγματα τζι εξουσίες, θρησκείες, πατρίδες με φανατισμόν τζιαι στενή σκέψη. Οι μαννοί έν κερδίζουν στο τέλος τούτης της ζωής.   Έν ανήκουν σε κανένα σύνολ

Πασχαλινό τραπέζι στους κουμπάρους, με φλαούνες, σούβλες, σιεφταλιές, να τρώμεν τζιαι να σπάζουμεν με κυπριακόν σθένος για να θυμούμαστεν τα έθιμα μας.  Αγαπώ τον πολλά τον κουμπάρον μου τον ελληνοαμερικάνον εν πλάμαν αθώον τζι απλόν, εμεγάλωσεν δακάτω τζι έσιει μέσα του μιά λεβεντιάν που του εμετέφερεν η μάνα του η πελ(λ)οπονήτισσα, τζι εν απλόσιερος, κατάπελλος, γελαστός τζιαι πειραχτήριν.  Τζι αρέσκει του να αππώννεται, να γοράζει παιχνίθκια για μεγάλους, εν αυθόρμητος πολλά. Έν επρολάβαμεν καλά καλά να κατεβούμεν που το αυτοκίνητον τζιαι να ευχηθούμεν χριστός ανέστη, τζι ετράβησεν με που το σιέρι προς στο καράζς  του να δώ το νέον του απόχτημαν.  Εγόρασεν ο πελλός δύο γουρούνες, μοτόρες τετράτροχες αμερικάνικες πολλών κυβικών τζι εν πολλά περήφανος.  Λαλεί εν για να βουρά μές το δάσος με τον γιόκκαν του.  Τζιαι φυσικά θέλει να δοκιμάσω τζι εγώ.   Ε, έν θέλω. Μαζεύκουνται γυρόν μας οι άλλοι άντρες καλεσμένοι τζιαι συζητούν τες μηχανές, δοκιμάζουν, ξεκινούν τες να πάν στο δάσος, κ

Ο γιός μου εν υπερ-ευαίσθητος, εδώκαν πάνω του γονίδια δυνάμενα της ευαισθησίας τζιαι που τες θκυό πλευρές της οικογένειας.  Εν πλάσμαν που θωρεί μές τα μμάθκια τον άλλον τζιαι καταλαβαίνει τον εσωτερικόν του κόσμον αμέσως, τζι ας εν 3μιση χρονών μόνον το μωρόν.  Ευτυχώς, έχουμεν διάλογον τζιαι μιλά για τα συναισθήματα του ήδη μαζίν μου, έχω του πλασμένον έναν χώρον να τα διυλίζει τζιαι να τα βιώννει. Προχτές πχ που είμαστεν στη σπηλιάν της δρακούνας, ήρταν κάτι συγγενείς τζι εκαθούνταν αμίλητοι σε κύκλον μές τη μιζέριαν.  Κανένας έν έθελεν να κουβεντιάσει αφού ούλλους έσιει τους τσιλλημένους.  Ο γιός μου ήρτεν τζι εκούρρωσεν μές τα αγκάλια μου τζι εψιθύρισεν μου "Παπά, αντρέπουμαι" "Αντρέπεσαι?  Εν εντάξει, έν τους ιξέρεις, κάτσε δαμέ λλίον τζιαι παρατήρα τους τζι εννα ξιαντραπείς." "Παπά αντρέπουμαι.  Φοούμαι τους, τα πρόσωπα τους εν νευριασμένα.  Εν μαζίν μου που εν νευριασμένοι?" "Όι πουλλίν μου, εν με τον εαυτόν τους που εν νευριασμένοι

Έφκαλα την μές το εργαστήριν έσιει καμμιά θκυό μέρες.  Εσφίχτηκα να κάμω έναν άγαλμαν για την κουμέραν μας που ήρτεν εψές που το σάν φρανσίσκο να μας δεί. Έννεν καλά η φιλενάδα, εχώρισεν την ο άντρας της επειδή έν άντεξεν τη διαδικασίαν της προσπάθειας απόχτησης τέκνου με τεχνιτές μεθόδους.  Τζι εν μαραζωμένη.  Έν κανεί που έν κάμνει κοπελλούθκια, εβρέθηκεν τζιαι μόνη της στα 40 της. Τζι εν πλάσμαν πολλά πνευματικόν η κουμέρα μας, έσιει μμάθκια που θωρούν. Έκατσα το λοιπόν να της πλάσω έναν πέτρενον προστάτην με σύμβολα πάνω του καμπόσα, να την ηγλέπει πέρκι περάσει την άσχημην περίοδον της ζωής.  Καμμιά φοράν όσα λόγια συμπαράστασης τζιαι να πείς, έννεν αρκετά.  Αν αφιερώσεις χρόνον όμως τζιαι θυσιάσεις τες ώρες σου, τες ικανότητες σου για να ποιήσεις κάτι τζιαι να το δώκεις, εν καλλύττερα.

Σκέφτουμαι θκυό ρήματα που ορίζουν την ύπαρξην του πλασμάτου. "Είμαι" "Κάμνω" Οι παραπάνω μας στιγμές της ζωής εν βασισμένες στο δεύτερο.  Πράξεις, σκέψεις, όνειρα, σχέδια, αισθήσεις, συναισθήματα, σχέσεις.  Ούλλα.  Περνούμε την ώρα μας πράττωντας.  Ακόμα τζι όταν ξεκουραζούμαστε, πράττουμε αφού ο νούς μας κόμα εν γεμάτος σκέψην.  Η καθημερινή συνειδητότητα εν γεμάτη  Πράξη τζιαι Κάμνω. Εν πολλά εύκολη η Πράξη.  Το  Κάμνω, έρκεται μας φυσικά τζι απλά. Το   Είμαι εν δυσκολοαπόχτητον αγαθόν. Είμαι σημαίνει αφήννω τον οργανισμόν μου να σταματήσει να πράττει, τζιαι το μυαλό να μέν λειτουργεί με τη σκέψη.  Μές το βαθύν διαλογισμόν το μυαλό σιωπά, τζιαι τότε ο άθρωπος μπορεί να ζήσει την Ανυπαρξία, την Αγάπη που έννεν συναίσθημα.  Οι κινέζοι λαλούν τούντην κατάστασην ύπαρξης, Qi.  Τσιή, στα κυπριακά.  Έν την αισθάνουνται οι αισθήσεις τούντην κατάσταση. Πάω στην επιστήμην τωρά. Συγκεκριμένα στην κβαντικήν φυσικήν, δηλαδή τον κόσμον που υπάρχει στο απει

Γιατί εγεννηθήκαμεν φορτωμένοι ζαβά τζιαι ίσια του χαραχτήρα που διοικούν τη ψυχολογίαν τζιαι τη συμπεριφοράν μας? Τόσην εξέλιξην, evolution που ελάλεν τζι ο Δαρβίνος, τζι έν εκατάφερεν η φύση να αποβάλει τα ζαβά?  Εν παράλογον λλίον, εχτός αν καταλάβουμεν ΓΙΑΤΙ  υπάρχουν τούτα τα ζαβά τζιαι πώς βοηθούν την εξέλιξην τζιαι τη διαιώνισην του είδους. Η φύση έδωσεν μας ζαβοχαραχτήρες για να μας εφοδιάσει με εμπόδια τζιαι κλειθκιά πέρκιμον έβρουμεν την Αγάπην.  Εν απλόν πολλά. Εν ένας μηχανισμός αυτονόητος, μα δύσκολος πολλά. Όποιος θωρεί τα ζαβά του καθαρά τζιαι θέλει να τα πολεμήσει, εννα πρέπει να μάθει του εαυτού του την Ικανότητα της Μετατροπής.  Την τέγνην της μετουσίωσης.  Όποιος καταφέρει να μετατρέψει τα ζαβά του, κερδίζει τη Γνώσην του Παραδείσου. `Πρόσεξε, διαβάτη το νόημαν.  Στον δρόμον της μετατροπής, σάζουνται τα ζαβά.  Τζιαι το πλάσμαν νώθει μιάν ικανοποίησην, ταχάτες πως τα "ήβρεν με τον εαυτόν του". Έννεν τούτη η Αγάπη. Εν το πρώτο βήμαν μόνον να

Είμαι στην σπηλιάν του θηρίου τζιαι τρώω πρόγευμαν στο σαλόνιν.  Γλυκάλμυρον πατέ της πάπιας πάνω σε κράκερ βιολογικής σικάλεως, τζιαι νεκατώννω τον εσπρέσσο μου με τ' ασημένια κουταλάκια άρτ νουβώ της στετές της Αγάπης, καθώς θκιαλέω τυρκά ντόπιας παραγωγής που εν απλωμένα σε πορσελάνενα πιάτα 100 τζιαι βάλε χρονών, τζιαι προσέχω να μέν ξημαρίσω το δαντελένιο τραπεζομάντιλο.   Εψές εμαζευτήκαν οι διάφοροι συγγενείς να γιορτάσουν τζι εφάαμεν μαζίν. Εν ούλλοι χτιτζιασμένοι, εννοείται,  με τη δρακουνοπεθθεράν μου τζιαι το θκιαολοχαραχτήραν της που επέτασσεν αζίνες δεξιά αριστερά, ούλλοι, εχτός που εμέναν.  Είσιεν κάτι κακόν να πεί για ούλλους τους συνδετημόνες, έκρινεν τον τρόπον που μεγαλώννουν τα κοπελλούθκια τους, τα ρούχα τους, τους τρόπους καλής συμπεριφοράς.  The usual.   Ο  Διάσπορος, Ατάραχος.   Έν μου είπεν κακό λόον, εσκέφτετουν τον, μα δέν έφκεννεν που το στόμαν της. Έκαμα πνευματικόν πείραμαν εχτές για να δώ αν όσα έχτισεν η ψυχική μου ύπαρξη εν αληθινά γιά εν μόνον

Ήρτα σπίτιν εψές νάκκον κουρασμένος, εν 12ωρη η πέμπτη μου τζιαι τσιλλά με. Έκατσα τζι εσκέφτουμουν τους μαθητές μου -τους οποίους άρκεψα να προετοιμάζω για τη συναυλία του Ιούνη τζι εν ιδιαίτερα έντονη η διαδικασία αφού πρέπει να τους εμπνεύσω τζιαι να τους αχχώσω λλίο ταυτόχρονα. Εσκέφτουμουν τη χρονιάν τη φετινήν τζιαι πώς εξελίχτηκεν.. Άρκεψα το σεπτέβρη με πιό λλίο φόρτο εργασίας, κρίση βλέπεις, τζι επέτρεψεν μου να σκαλίζω πέτραν κάθε μέρα, τζι η πέτρα έφερεν μου ελευθερίαν του μυαλού.  Ώς τα χριστούγεννα εχαλάρωννα βασικά, μόνο 30 μαθητές είχα.  Εσφίξαν τα ζωνάρκα τζι επιέστηκα οικονομικά, τζι αναγκάστηκα να ξαναγεμώσω το πρόγραμμαν.  Τουλάχιστο δουλεύκω μόνο 4 μέρες της εφτομάδας, τζι όι 6 όπως άλλες χρονιές.  Οι τέσσερις μου μέρες εν ούλλες 12ωρα τζιαι βάλε, μιλούμεν χρειάζουμαι τεράστιαν αυτοσυγκέντρωσην τζιαι φκέννουν που το στόμαν μου χιλιάδες λέξεις εξηγηματικές κάθη μέρα για να γίνεται η δουλειά σωστά. Εσκέφτηκα τους μαθητές έναν έναν. Εκουράσαν με τζιείνοι που

Ώς γνωστόν, η πεθθερά μου εν δράκουλλας.  Έν έσιει άλλον πλάσμα σε τούντον κόσμον που να μου κάθεται τόσον πολλά στο στομάσιηιν σάν άθρωπος.  Εν όξινη, γαούριν, κατζιάρα, πικρόχολη, πικρόλοη κλπ κλπ.  Κάθε φορά που βρεθούμαστε, κάτι θα της φταίξει τζιαι κάμνει απίστευτα επεισόδια φωνών/κλάματος κλπ, κλπ κλπ. Το σάββατον εννα πάμεν να την επισκεφτούμε πάνω στα βουνά τα καταπράσινα που βόσκει κοντά στον καναδάν.  Έσιει που το σεπτέβρη να τη δούν τα κοπελλούθκια, εν τζιαιρός. Βάλλει με σε διλήμματα η επίσκεψη. Προχτές αποφάσισα πως θα αντιμετωπίζω τον εξωτερικόν κόσμον με τον καλλύττερον μου τζιαι βαθύν εαυτόν, τζιαι πάντα να λειτουργώ (κατα δύναμην αθρώπινην) με όση σοφίαν γίνεται.  Τζιαι το ultimate test θα έναι η πεθθερά.  Αναμένετε.  Θα φκεί πουπάνω της κατάστασης ο Διάσπορος ή θα ππέσει μές την αμαρτίαν..? Θυμάστε το σεπτέβρην το επεισόδιον με το τσιάρον που ετόλμησα να πιώ έξω στον κήπον της τζιαι απαγόρευσεν μου την είσοδον μετά.. ¨Ε, έσιει συνέχειαν η φάση,... Έλαβα

Τζι αφού έγραψα ακόμα εφτά κομμάθκια, τούντη φορά για σόλο σεττάρ, ΕΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ επιτέλους.   Επήε θκυό μήνες το αγκάστριν της ψυσιής μου.  Το ουράνιο σέχς τζιαι το δίμηνον του μέλιτος  έκαμεν τον κύκλον του, εποφκάρτηκα, τζι εκλείσαν οι πόρτες της δημιουργίας. Τζι ήρτεν η ώρα της εκκόλαψης. Εν σημαντικό να ξέρει ο άθρωπος τα όρια του. Εβρέθηκα τωρά στη μέση μιάς άνοιξης βροχερής δακάτω στη βόρεια αμερική, να βαρκούμαι τους παραπάνω μου μαθητές τζιαι τες απαιτήσεις τους γονιούς τους, να θέλω να ξεκουραστώ. Ακούω εισηγήσεις...

σάν παρπατάς του κόσμου τα χωράφκια  αννοιχτόκαρτος, χουαρτάς τζιαι θκιαμοιράζεις φούχτες φούχτες, σπόρον τη δική σσου αγάπην τζιαι δείς την να βλαστά σάν το κιρτάριν της καλογρονιάς, Στάθου, τζιαι πότισ' την, κάμε παρέαν, φίλον σου τον περβολάρη, τζιαι μάθε του την τέγνην της σποράς στάθου για λλίον τζιαι καρτέρα την αγάπη σσου να πρασινήσει νάκκον τζι ύστερα φύε. μέν μείνεις  ώς το χρυσογιούνην πέρκιμο σσου χαρίσουν οι ρεσπέρηες μερτικόν για να γεμώσεις πάλε το καλάθιν σου μέν ηζητάς μοιράσιν της εσοδείας. φύε, συνέχισε εσού να παρπατάς τα μονοπάθκια της μεσαρκάς, εσού είσαι Μάρτης, σπορέας  μόνον τζι ότι διάς, σπόρον, νερόν, εν τζιήνη η αγάπη τζι όι το θέρος. Εσέναν η κοφίνα  σσου γεμώννει μόνη της ανάγκην έν έσιει τον περβολάρην γιά την εχτίμησην αθρώπων. Οι σπόροι σου εν μάλιν του θεού τζιαι των αγγέλων τζιαι η κοφίνα σου γεμώννει για να την κουβαλάς στη ράσιην σου σάν παρπατάς του κόσμου τα χωράφκια να σπέρνεις, να φτζιερώννεις, τζιαι πάλε μόνη της μές

Την ώραν που νιώθει ο άθρωπος έντονα συναισθήματα  αννοίουν οι εσωτερικές πόρτες του μυαλού τζιαι μπορεί να περάσει μυνήματα στο εσωτερικόν της ψυσιής.  Εν τεχνική τούτη που ανακαλύψαν οι αρχαίοι σοφοί, τζιαι ακόμα δουλεύκει  -ο άθρωπος έν άλλαξεν, μέν το ξιάννουμεν τούτο. Την ώραν που βιώννει  άθρωπος τον πόνον τον  πολλύν, ή τη χαράν, ή έκστασην, θυμόν, την επιθυμίαν, αννοίει σάν την πόρταν τζι ακούει τον το υποσυνείδητον με εκατόν αφτιά ανοιχτά σάν αιδοία.  Τζι ότι του πεί, πιστεύκει το. Εν μήτρα το υποσυνείδητο. Εν χείλη του αιδοίου το έντονο συναίσθημα. Εραστής με φαλλό εν ο άθρωπος που εν αυτογνώστης. Ο άθρωπος που έσιει αυτογνωσίαν χρησιμοποιά τες σπάνιες στιγμές τούτες που αννοίει το αιδοίο του μυαλού  για να επικοινωνήσει με το πουμέσα του ή με το πουμέσα άλλους. I Πρώτο βήμαν εν η αυτογνωσία. Η ικανότητα να βιώννει κάποιος τα συναισθήματα του τζιαι ταυτόχρονα να μπόρει να τα παρατηρά. Να έναι μέτοχος τζι αμέτοχος ταυτόχρονα.  Θέλει καλόν καθρέφτη για να καταφέ

Στο κέντρον του εαυτού, έσιει έναν Ναόν.  Έξω στην πεδιάδα, ανάμεσα στα σιτάρκα τζιαι το κύμμαν του ανέμου, στέκουν οι πέτρες του Ναού, τζι αν τες δείς, πουλλίν αν είσαι δηλαδή, που ψηλά, κάμνουν κύκλον μές τον κύκλον μές τον κύκλον σε σχήμαν γαλαξία.  Στο κέντρον του κύκλου εν ένα χτίσμα κυλινδρικό που φτάνει ώς τον Ουρανό, χτίσμα ούλλον παράθυρα τζιαι ασπρόσκαλες.  Κάποιοι είπαν τούτον τον ναόν Βαβέλ, τζι είπαν εκαταστράφηκεν.  Μα αλήθκεια, κόμα εν τζιαμέ. Εν το αρφάλιν της ύπαρξης οι πέτρες τούτες τζιαι ο πύργος, τζιαμέ που συναντιούνται το κορμίν τζι ο νούς με την άλλην πλευράν του αθρώπου -τη νόησην τζιαι τη ψυσιήν, τζιαμέ στο αρφάλιν καρτερά άδειος τούτος ο Ναός, χτισμένος τον τζιαιρόν που εφάνηκεν ο άθρωπος πάνω στη γήν τζι εδόθηκεν του δώρον να έσιει Νόησην για να αισθάνεται τον κόσμον έξω του τζιαι μέσα του. Ο πλάστης που τον έχτισεν τον στέρεον ναόν τούτον, έκαμεν τον να ζεί αιώνια, τζι εν τζιαμέ η Πόρτα που οδηγά στην αιωνιότητα. Θκυό ευκαιρίες έσιει ο άθρωπος να δεί τ

Παρπατούμε στο δάσος ανάμεσα στες φάρμες με τες αίγιες τζιαι τ' άλογα. Εν η πρώτη εξόρμηση στη φύση φέτος, μιάς τζι άρκεψεν η άνοιξη να μας χαμογελά τζι η θερμοκρασία έφκηκε σε υποφερτά επίπεδα.  Το τελευταίο σιόνι λάμπει μεταξύ των φούντων του χόρτου που μάσιεται να βλαστήσει. Εν πολλά τα μαθήματα στο δάσος.. Πολλές τζι οι ερωτήσεις. "Γιατί παπά εξέρανεν το χόρτο?  Γιατί έσιει δίπλα του πράσινο?" "Πού πάν τα φύλλα άμα ππέσουν?" "Πού ήταν οι πάπιες τόσον τζιαιρόν?" "Γιατί έννεν καλά να σύρνουμεν πέτρες των αίγιων?" Τζι οι απαντήσεις απλές για να τες καταλάβει το μωρόν, τριάμιση χρονών που έναι.   Έσιει τζιαι ωραία βραχούθκια γρανιτένα το δάσος. Άμα φκέννει κάποιος μιτσής πάς σε βράχον, μέν τον αχχώσεις.  Μέν δείξεις πως έσιεις έννοιαν αν θα ππέσει.  Κράτα το άχχος  σου μακρά τζιαι το βλέμμαν προδίδει ανησυχίαν αν δέν νιώθεις που τα καλά χαλαρός.   Βοήθα τον μιτσήν με πλάγιον τρόπον να μέν το καταλάβει, τζι άμα φκεί στην μούττη