Το κουτίν των ονείρων

Ο γιός μου εν υπερ-ευαίσθητος, εδώκαν πάνω του γονίδια δυνάμενα της ευαισθησίας τζιαι που τες θκυό πλευρές της οικογένειας.  Εν πλάσμαν που θωρεί μές τα μμάθκια τον άλλον τζιαι καταλαβαίνει τον εσωτερικόν του κόσμον αμέσως, τζι ας εν 3μιση χρονών μόνον το μωρόν.  Ευτυχώς, έχουμεν διάλογον τζιαι μιλά για τα συναισθήματα του ήδη μαζίν μου, έχω του πλασμένον έναν χώρον να τα διυλίζει τζιαι να τα βιώννει.

Προχτές πχ που είμαστεν στη σπηλιάν της δρακούνας, ήρταν κάτι συγγενείς τζι εκαθούνταν αμίλητοι σε κύκλον μές τη μιζέριαν.  Κανένας έν έθελεν να κουβεντιάσει αφού ούλλους έσιει τους τσιλλημένους.  Ο γιός μου ήρτεν τζι εκούρρωσεν μές τα αγκάλια μου τζι εψιθύρισεν μου

"Παπά, αντρέπουμαι"

"Αντρέπεσαι?  Εν εντάξει, έν τους ιξέρεις, κάτσε δαμέ λλίον τζιαι παρατήρα τους τζι εννα ξιαντραπείς."

"Παπά αντρέπουμαι.  Φοούμαι τους, τα πρόσωπα τους εν νευριασμένα.  Εν μαζίν μου που εν νευριασμένοι?"

"Όι πουλλίν μου, εν με τον εαυτόν τους που εν νευριασμένοι."

"Γιατί παπά?"

"Έν θέλουν να μιλούν ή να παίζουν σήμμερα, γι αυτό."

"Γιατί παπά?"

"Καμιά φορά αντί να πεί κάποιος 'έν θέλω να παίξω σήμερα' σσιωπά τζιαι θυμώννει μόνος του.  Έννεν καλά έτσι όμως, εσύ άμαν έθθελεις να παίξεις λαλείς το έννε?  Όπως τωρά που ήρτες τζι είπες μου ότι αντρέπεσαι."

"Ναί παπά."






Εν πολλά ευαίσθητος ο γιός μου, με κεραίες απίστευτες.  Τελευταίως άρκεψεν να προσέχει ότι τη νύχταν θωρεί όνειρα.  Κάποτε καλά, κάποτε εφιάλτες, όπως ούλλοι μας.  Κάμνει του τεράστιαν εντύπωσην, τζιαι νομίζει ότι τις νύχτες φεύκει μόνος του τζιαι πάει σε άλλον κόσμον.  (που εν αλήθκεια..)   Τζι αχχώννει τον τούτο, η σκέψη ότι πάει μακριά που τους γονιούς του έν του κάθεται καλά, εν μιτσής τζιαι σιγά σιγά καταλάβει πως εν ανεξάρτητο άτομο.

Έσιει λλίες μέρες λαλεί μου πρίν να τζοιμηθεί ότι φοάται τα όνειρα του.  Θέλει να έρτω να τον σώσω.  Να μείνω να του κρατώ το σιέριν άμαν τζοιμάται.  Έν γίνεται έτσι όμως γιατί αν το κάμω θα του ταϊσω την ανασφάλεια αντί να τον βοηθήσω να ξαπολά τα όνειρα.  Εψές είχα μιάν φαεινήν ιδέαν όμως.


"παπά, εννα δώ κακόν όνειρον πόψε."

"Γιατί πουλλάκι μμου?"

"Εννα έρτει ο δύτης που έπιασεν τον Νήμο  (που την ομώνυμην ταινίαν που εθώρεν) τζιαι να με πιάσει που τον παπάν μου."

"Εν εντάξει λεβέντη μου, ότι τζιαι να δείς το πρωί φεύκει."

Τζι ήρτεν μου μιά ιδέα.  Επήα στο στούτιο μου τζι έφερα έναν κουτούδι μιτσήν, μαγικόν κουτούδιν που αννοίει μόνον αν ητσιλλήσεις με ορισμένην σειράν κάτι ξυλούθκια.  Puzzle box ιαπωνέζικον που κουβαλώ 20 χρόνια τωρά.   Έδωκα του το πρίν να ππέσει.

"Τί είναι τούτον παπάκη?"

"Εν το Κουτίν των Ονείρων του παπά.  Άμαν θωρούμεν όνειρα τη νύχταν τζιαι τελειώσουν, μπαίννουν μές το κουτίν.  Τζιαι το πρωίν πάμεν έξω στην αυλήν, αννοίουμεν το κουτίν τζιαι πετούν τα όνειρα στον ουρανόν τζιαι ξαπολούμεν τα."

Αγκάλιασεν το κουτίν, ανάπνευσεν βαθκειά, τζι ετζοιμήθηκεν.



Σήμμερα το πρωίν ήρτεν τζι εξύπνησεν με.

"Παπά!  Παπά!  Επήαν τα όνειρα μου μές το κουτίν"

Σούζει το.

"Ακούω τα !!!"


Τζι έπιαν με που το σιέριν να με οδηγήσει έξω στην αυλήν.  Ανοίξαμεν το κουτίν παρέαν τζι έδειξα του να το σούζει τρείς φορές, να φυσά μέσα, τζι ύστερα να νεκατώννει τον αέραν μπροστά του τζιαι να λαλεί  αντίο στα όνειρα.


Δέν μπορείς να μέν ηνιώθεις στη ζωή σου.  Τζιαι το κόλπον εν να νιώθεις, τζι ύστερα, να ξαπολάς.