Ταξίδι στο κέντρο, που θκυό κατευθύνσεις.
Στο κέντρον του εαυτού, έσιει έναν Ναόν. Έξω στην πεδιάδα, ανάμεσα στα σιτάρκα τζιαι το κύμμαν του ανέμου, στέκουν οι πέτρες του Ναού, τζι αν τες δείς, πουλλίν αν είσαι δηλαδή, που ψηλά, κάμνουν κύκλον μές τον κύκλον μές τον κύκλον σε σχήμαν γαλαξία. Στο κέντρον του κύκλου εν ένα χτίσμα κυλινδρικό που φτάνει ώς τον Ουρανό, χτίσμα ούλλον παράθυρα τζιαι ασπρόσκαλες. Κάποιοι είπαν τούτον τον ναόν Βαβέλ, τζι είπαν εκαταστράφηκεν. Μα αλήθκεια, κόμα εν τζιαμέ.
Εν το αρφάλιν της ύπαρξης οι πέτρες τούτες τζιαι ο πύργος, τζιαμέ που συναντιούνται το κορμίν τζι ο νούς με την άλλην πλευράν του αθρώπου -τη νόησην τζιαι τη ψυσιήν, τζιαμέ στο αρφάλιν καρτερά άδειος τούτος ο Ναός, χτισμένος τον τζιαιρόν που εφάνηκεν ο άθρωπος πάνω στη γήν τζι εδόθηκεν του δώρον να έσιει Νόησην για να αισθάνεται τον κόσμον έξω του τζιαι μέσα του.
Ο πλάστης που τον έχτισεν τον στέρεον ναόν τούτον, έκαμεν τον να ζεί αιώνια, τζι εν τζιαμέ η Πόρτα που οδηγά στην αιωνιότητα.
Θκυό ευκαιρίες έσιει ο άθρωπος να δεί τούτον τον ναόν.
Η μιά εν εύκολη.. Σάν πεθανίσκει, τις τελευταίες του στιγμές ταξιδεύκει στο κέντρον του εαυτού, διά γυρόν του κύκλου με τες πέτρες, τζιαι φκέννει τες σκάλες του ναού να ταξιδέψει προς το Αιώνιον. Μιά στιγμή παίρνει τούτο, τζιαι σβήννει το τζιερί σου. Τζι εν αργά.
Η δεύτερη ευκαιρία εν πολλά πιό δύσκολη.
Σάν εν ζωντανός, μπορεί ο άθρωπος να αρκέψει θκυό ταξίθκια δύσκολα.
Το έναν καραβάνι ξεκινά που τα απύθμενα βάθη, με οδηγόν τη ψυσιήν.
Το άλλον καραβάνι ξεκινά που την επιφάνεια, με οδηγόν το κορμίν.
Μιλούν θκυό διαφορετικές γλώσσες το κορμίν τζι η ψυσιή..
Τζι αν τα καταφέρουν να βρεθούν στο αρφάλιν παρέα φκέννουν τον πύργον προς την αιωνιότητα. Η τέγνη έναι να κάτσουν ήρεμα τζιαι να μάθουν να μιλούν τη γλώσσαν ο ένας του άλλου για να μπορέσουν να μοιραστούν τη γνώση που θα τους επιτρέψει να ανοίξουν την πόρταν του πύργου. Παρέα φκέννουν τες σκάλες του Αιώνιου, τζιαι παρέαν τες κατεβαίνουν. Όποτε θέλουν.
Τούτος ο πύργος ανοίκει μας ούλλους, τζιαι το ταξίδι για να φτάσουμε τζιαμέ που τες αντίθετες κατευθύνσεις του κορμιού τζιαι της ψυσιής, εν ο σκοπός που είμαστεν Ζωντανοί.
Εν το αρφάλιν της ύπαρξης οι πέτρες τούτες τζιαι ο πύργος, τζιαμέ που συναντιούνται το κορμίν τζι ο νούς με την άλλην πλευράν του αθρώπου -τη νόησην τζιαι τη ψυσιήν, τζιαμέ στο αρφάλιν καρτερά άδειος τούτος ο Ναός, χτισμένος τον τζιαιρόν που εφάνηκεν ο άθρωπος πάνω στη γήν τζι εδόθηκεν του δώρον να έσιει Νόησην για να αισθάνεται τον κόσμον έξω του τζιαι μέσα του.
Ο πλάστης που τον έχτισεν τον στέρεον ναόν τούτον, έκαμεν τον να ζεί αιώνια, τζι εν τζιαμέ η Πόρτα που οδηγά στην αιωνιότητα.
Θκυό ευκαιρίες έσιει ο άθρωπος να δεί τούτον τον ναόν.
Η μιά εν εύκολη.. Σάν πεθανίσκει, τις τελευταίες του στιγμές ταξιδεύκει στο κέντρον του εαυτού, διά γυρόν του κύκλου με τες πέτρες, τζιαι φκέννει τες σκάλες του ναού να ταξιδέψει προς το Αιώνιον. Μιά στιγμή παίρνει τούτο, τζιαι σβήννει το τζιερί σου. Τζι εν αργά.
Η δεύτερη ευκαιρία εν πολλά πιό δύσκολη.
Σάν εν ζωντανός, μπορεί ο άθρωπος να αρκέψει θκυό ταξίθκια δύσκολα.
Το έναν καραβάνι ξεκινά που τα απύθμενα βάθη, με οδηγόν τη ψυσιήν.
Το άλλον καραβάνι ξεκινά που την επιφάνεια, με οδηγόν το κορμίν.
Μιλούν θκυό διαφορετικές γλώσσες το κορμίν τζι η ψυσιή..
Τζι αν τα καταφέρουν να βρεθούν στο αρφάλιν παρέα φκέννουν τον πύργον προς την αιωνιότητα. Η τέγνη έναι να κάτσουν ήρεμα τζιαι να μάθουν να μιλούν τη γλώσσαν ο ένας του άλλου για να μπορέσουν να μοιραστούν τη γνώση που θα τους επιτρέψει να ανοίξουν την πόρταν του πύργου. Παρέα φκέννουν τες σκάλες του Αιώνιου, τζιαι παρέαν τες κατεβαίνουν. Όποτε θέλουν.
Τούτος ο πύργος ανοίκει μας ούλλους, τζιαι το ταξίδι για να φτάσουμε τζιαμέ που τες αντίθετες κατευθύνσεις του κορμιού τζιαι της ψυσιής, εν ο σκοπός που είμαστεν Ζωντανοί.
Σχόλια
Πάντα κάμνω τα ανάποδα τα πράματα ρέ φίλε, εν κουβέντα?
Συνήθως, τα πλάσματα που ψάχνουνται γλέπουν το κορμίν τους τζιαι το μυαλόν τους πρώτα με γιόγκα, άσκησην, meditation -οι παραπάνω βλέπεις γεννιούνται με την αίσθηση του κορμιού.
Παίρνουν το κορμίν ώς το Ναόν, τζι ύστερα αρκέφκουν το ταξίδιν της ψυσιής.
Εγεννήθηκα ανάποδος.. Είχα πάντα αίσθησην της ψυσιής, ποττέ μου του κορμιού. Γι αυτόν τζι έν καταλάβω το έγκλημαν που κάμνω στο σώμαν μου. Έν το νώθω πως υπάρχει. (έν το ένωθα δηλαδή).
Τζι εταξίδεψεν πρώτη η ψυσιή στο Ναόν, έδωκεν μύνημαν του κορμιού να αρκέψει το ταξίδιν.
Λαλούν πως της ψυσιής το ταξίδιν εν το δυσκολόττερον, μα εμέναν ήρτεν μου φυσικόν, οδυνηρόν μέν, μα έχω ταλέντον οπότε ορισμένα πράματα ήρταν μου φυσικά να τα μάθω τζιαι να "δώ".
Ήνταλως έναι το ταξίδιν του κορμιού ολάν? Πώς αισθάνεται το πλάσμαν οτι έσιει κορμίν τζιαι να του έρκεται η επιθυμία να το γλέπει, να το κάμει δυνατόν? Εν δύσκολον ταξίδιν τζιαι τούτον? Όσον της ψυσιής? Οξά έρκεται φυσικά τζιαι τούτο?