Το αιδοίο του Νού.

Την ώραν που νιώθει ο άθρωπος έντονα συναισθήματα  αννοίουν οι εσωτερικές πόρτες του μυαλού τζιαι μπορεί να περάσει μυνήματα στο εσωτερικόν της ψυσιής.  Εν τεχνική τούτη που ανακαλύψαν οι αρχαίοι σοφοί, τζιαι ακόμα δουλεύκει  -ο άθρωπος έν άλλαξεν, μέν το ξιάννουμεν τούτο.

Την ώραν που βιώννει  άθρωπος τον πόνον τον  πολλύν, ή τη χαράν, ή έκστασην, θυμόν, την επιθυμίαν, αννοίει σάν την πόρταν τζι ακούει τον το υποσυνείδητον με εκατόν αφτιά ανοιχτά σάν αιδοία.  Τζι ότι του πεί, πιστεύκει το.

Εν μήτρα το υποσυνείδητο.

Εν χείλη του αιδοίου το έντονο συναίσθημα.

Εραστής με φαλλό εν ο άθρωπος που εν αυτογνώστης.

Ο άθρωπος που έσιει αυτογνωσίαν χρησιμοποιά τες σπάνιες στιγμές τούτες που αννοίει το αιδοίο του μυαλού  για να επικοινωνήσει με το πουμέσα του ή με το πουμέσα άλλους.
I
Πρώτο βήμαν εν η αυτογνωσία.

Η ικανότητα να βιώννει κάποιος τα συναισθήματα του τζιαι ταυτόχρονα να μπόρει να τα παρατηρά.

Να έναι μέτοχος τζι αμέτοχος ταυτόχρονα.  Θέλει καλόν καθρέφτη για να καταφέρει κάποιος έτσι πράμα.

Η αυτογνωσία εν καθρέφτης.





 Εύκολο κάποιος, τυφλά να αφήκει να τον παρασύρει το ρεύμαν των συναισθημάτων, το δυνατό συναίσθημα τζιαι να χαθεί μές τα ένστιχτα του, ζώον που αντιδρά,   -τζι όποιος έζησεν πόνον ή νεύρα καταλάβει το τούτο καλά.

Που τη φύση του ο άθρωπος εν πλασμένος έτσι, να χάννεται μές το δυνατό συναίσθημα τζιαι να αντιδρά με το ένστιχτο.    Που την άλλην, εν μές τη φύσην να νώθει το συναίσθημαν τζιαι να το πνίει, να το καταπατά, να το παρατηρά μόνο δίχα να το φκάλλει έξω.   Εν θκυό πράματα αντίθετα.  Το έναν κάμνει τον άθρωπο Ζώο που αντιδρά δίχα λογική, τζιαι το άλλο κάμνει τον πέτρα που έν νώθει τίποτε.

Για να γινεί θεός ο άθρωπος πρέπει να μάθει να χτίζει γέφυρες προς το υποσυνείδητο.

Να μάθει την τέχνην του ψυχικού αυτοερωτισμού..

Τζιαι τα υλικά του Χτίστη εν τα δυνατά συναισθήματα τζιαι η αυτογνωσία.  Εν χείλη του αδοίου που αννοίουν τη ψυσιή τα συναισθήματα.

Τζιαι το υποσυνείδητο Μήτρα.

Η πράξη που φέρνει την αυτογνωσία κοντά στα χείλη του αιδοίου, εν ο φαλλός.

Ο φαλλός εν ο σπόρος που φυτεύκει ο αυτογνώστης μές το υποσυνείδητο του την ώρα που εν ανοιχτά τα χείλη.


Μόνο με την Αγάπη αννοίουν τούτα τα χείλη.


Μόνο με την Αγάπη έρκεται ο φαλλός σε στύση.


Η εκσπερμάτωση εν λόγια όμορφα που λαλεί ο αυτογνώστης του εαυτού του την ώρα που τον αννοίουν τα συναισθήματα.


Τζιαι άμα φυτευτεί το Σπέρμα μές το υποσυνείδητο, τη Μήτρα, γεννά το μυαλόν ουσίαν πολλήν.  Ποίηση.  Τέχνη.