Στο Δάσος με το γιό μμου.

Παρπατούμε στο δάσος ανάμεσα στες φάρμες με τες αίγιες τζιαι τ' άλογα.

Εν η πρώτη εξόρμηση στη φύση φέτος, μιάς τζι άρκεψεν η άνοιξη να μας χαμογελά τζι η θερμοκρασία έφκηκε σε υποφερτά επίπεδα.  Το τελευταίο σιόνι λάμπει μεταξύ των φούντων του χόρτου που μάσιεται να βλαστήσει.

Εν πολλά τα μαθήματα στο δάσος..

Πολλές τζι οι ερωτήσεις.

"Γιατί παπά εξέρανεν το χόρτο?  Γιατί έσιει δίπλα του πράσινο?"

"Πού πάν τα φύλλα άμα ππέσουν?"

"Πού ήταν οι πάπιες τόσον τζιαιρόν?"

"Γιατί έννεν καλά να σύρνουμεν πέτρες των αίγιων?"

Τζι οι απαντήσεις απλές για να τες καταλάβει το μωρόν, τριάμιση χρονών που έναι.  

Έσιει τζιαι ωραία βραχούθκια γρανιτένα το δάσος.

Άμα φκέννει κάποιος μιτσής πάς σε βράχον, μέν τον αχχώσεις.  Μέν δείξεις πως έσιεις έννοιαν αν θα ππέσει.  Κράτα το άχχος  σου μακρά τζιαι το βλέμμαν προδίδει ανησυχίαν αν δέν νιώθεις που τα καλά χαλαρός.

  Βοήθα τον μιτσήν με πλάγιον τρόπον να μέν το καταλάβει, τζι άμα φκεί στην μούττην τζιαι τρίψει λλίον τα σιέρκα του πάς το ρότσον, σφιχτεί καμπόσον, πονήσει, τζιαι καταφέρει τα τζιαι δεί τον κόσμον που ψηλά για πρώτη φορά, μέν του κρατείς το σιέριν.  Λλίον κούμπα τη φούχτα σου στο γόνατον του, έτσι για ασφάλειαν εξ αποστάσεως, ή καλλύττερα ξαπόλα τέλλεια τζι έσιει έννοια σάν χαμογελάς μαζίν του.  Εννα του κάμει καλόν.   Ο κόσμος, που ψηλά, φαίνεται απέραντος που τη μούττην του βράχου, τζι αν εκατάχτησεν ο μιτσής μόνος το βράχον για να δεί τον κόσμον που ψηλά, εύκολα επέρασεν  στο νούν του το μύνημαν της φύσης για την Δουλειάν τζιαι την Προσπάθειαν, το Τίμημαν, η Αμοιβή.  Τζιαι σάν τον βοηθάς, χάθου μές τον ενθουσιασμόν του, να είσαι ολόκληρος παρών, έλα στη θέσην του τζι ενθουσιάστου, χάρου, γέλα που καρδίας.

Να είσαι Παρών.

Λαλεί τα ούλλα το χαμόγελον.

Τζι άφησ' τον ύστερα να παρπατήσει μπροστά σου λλίον, να μέν σε θωρεί στο πεδίον της όρασης του, τζιαι να παίρνει τες αποφάσεις για το κάθε του βήμαν, κόψε πίσω εσύ τζιαι παρακολούθα δίχα να μιλάς, δίχα οδηγίες.  Τζι ας φάει χώμαν, χόρτα, τζι ας ππέσει καμπόσες φορές.  Αν το κάμεις σωστά, εννα γυρίζει πίσω κάθε λλίον τζιαι να θωρεί το ήρεμον σου πρόσωπον, θα νώθει την ασφάλειαν μα όι τες αλυσίδες.

Τζι έτσι, φίλοι μου, έτσι εν καλά να μεγαλώννουμεν τζι εμείς, σάν τα μωρά μας τη Ψυχούλλα μμας.

Άμαν καταφέρουμεν να γινούμεν οι ίδιοι Τζιύρης μας τζιαι Μάνα μας,  έτσι τζι εμείς να της φερτούμεν της Ψυχούλλας μας σάν το μωρόν μας, να μάθει να φκέννει σε ψηλά σημεία τζιαι να παρπατεί τον ορίζονταν, δίχα άγχος ή φόον.


Η  Λογική εν ο Τζιύρης, τζι η Ροή της Στιγμής εν η Μάνα.   Τζι οι θκυό μαζίν άμα λειτουργούν μέσα στο πλάσμαν, μεγαλώννει η Ψυχούλλα του σωστά.