Σκέψεις για τον κβαντικόν κόσμον

Σκέφτουμαι θκυό ρήματα που ορίζουν την ύπαρξην του πλασμάτου.

"Είμαι"


"Κάμνω"


Οι παραπάνω μας στιγμές της ζωής εν βασισμένες στο δεύτερο.  Πράξεις, σκέψεις, όνειρα, σχέδια, αισθήσεις, συναισθήματα, σχέσεις.  Ούλλα.  Περνούμε την ώρα μας πράττωντας.  Ακόμα τζι όταν ξεκουραζούμαστε, πράττουμε αφού ο νούς μας κόμα εν γεμάτος σκέψην.  Η καθημερινή συνειδητότητα εν γεμάτη  Πράξη τζιαι Κάμνω.


Εν πολλά εύκολη η Πράξη.  Το  Κάμνω, έρκεται μας φυσικά τζι απλά.


Το   Είμαι εν δυσκολοαπόχτητον αγαθόν.


Είμαι σημαίνει αφήννω τον οργανισμόν μου να σταματήσει να πράττει, τζιαι το μυαλό να μέν λειτουργεί με τη σκέψη.  Μές το βαθύν διαλογισμόν το μυαλό σιωπά, τζιαι τότε ο άθρωπος μπορεί να ζήσει την Ανυπαρξία, την Αγάπη που έννεν συναίσθημα.  Οι κινέζοι λαλούν τούντην κατάστασην ύπαρξης, Qi.  Τσιή, στα κυπριακά.  Έν την αισθάνουνται οι αισθήσεις τούντην κατάσταση.

Πάω στην επιστήμην τωρά.

Συγκεκριμένα στην κβαντικήν φυσικήν, δηλαδή τον κόσμον που υπάρχει στο απειροελάχιστον επίπεδον.  Πέρα που το άτομον τζιαι τα πρωτόνια τζιαι τα ηλεκτρόνια εν ένας κόσμος που δέν υπακούει τους νόμους των μεγάλων αντικειμένων.  Στο σάϊζ τούτον υπάρχουν άλλοι κανόνες.  Οι κανόνες των πιθανοτήτων τζιαι της στατιστικής.  Τα αντικείμενα στον κβαντικόν κόσμον έν υπάρχουν μόνο σε ένα σημείο.  Υπάρχουν παντού.  Σκεφτήτε το εξής:  Μιά μάππα σ' ένα γήπεδο με παίχτες.  Κλωτσά τη μάππαν ο παίχτης.  Στον κόσμον του μεγάλου, η μάππα θα κάμει τροχιάν τζιαι θα ππέσει τζιαμέ που την ορίζει η βαρύτητα.  Ώς δαμέ καλά, ναί?

Στον κόσμον του απειροελάχιστου, η μάππα άμαν την κλωτσήσει ο παίχτης μπορεί να εμφανιστεί στον Άρην, ή να εξαφανιστεί τζιαι να βρεθεί να αιωρείται δίχα να ππέφτει.  Ή να γινεί 10 μάππες ξαφνικά.  Ή να περάσει κάτω που το γρασίδιν τζιαι να μπεί μές το χώμαν.  Ή να κάμει ζίκ ζάκ.  Εκαταλάβετε.

Τί ορίζει την θέσην τζιαι την κίνησην των αντικειμένων στον απειροελάχιστον κόσμον?  Ο  ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ.  Δηλαδή, την ώραν που βάλλεις το μικροσκόπιον σου να δείς τούντον κόσμον, η μάππα φαίνεται σου να έναι μόνον έναν τόπον.  Όσον τη θωρείς, εν έναν τόπον.  Όταν έν τη θωρείς, εν παντού.  Ούτε ο χώρος την ορίζει, ούτε ο χρόνος.  Εν αποδεδειγμένον μαθηματικά τούτον το πράμαν τζιαι με πειράματα.  Έν υπάρχει αμφιβολία.

Το αν θα εμφανιστεί έναν τόπον ή άλλον εξαρτάται μόνον που στατιστικές πιθανότητες, τζιαι μόλις έρτει ένας παρατηρητής μές την εικόναν, το statistical curve ψηλώννει στη θέσην που κοιτάζει ο παρατηρητής, τζιαι το αντικείμενον εμφανίζεται σε fixed τόπον.

Εν σάν το θαύμαν!!!!

Το γεγονός ότι παρατηρά κάποιος έναν αντικείμενον του κβαντικού κόσμου, κάμνει το αντικείμενον να εμφανιστεί σε ένα σημείον.  (!!)




Γιατί τα λαλώ τούτα?




Ο  κβαντικός κόσμος εν ο Κόσμος του Είναι.   Ο κόσμος που ούλλες, ΟΥΛΛΕΣ οι πιθανότητες εν δυνατές τζι εφικτές, εν ο κόσμος της απόλυτης ύπαρξης τζι ανυπαρξίας,  τζιαι   εν τούτον τον κόσμον που (υπερ-) αισθάνουνται οι διαλογιστές τζι όσοι γυρεύκουν τη Γνώσην.


Ο  Θεός, εν η θάλασσα, ο αφρός του κβαντικού κόσμου που μας περιβάλλει ούλλους.  Που μας εξισώννει.  Που άμαν κουρτιστούμεν με έναν ιδιαίτερον τρόπον ακολουθούμεν το Θέλημαν του τζιαι γινησκούμαστεν Ένα μαζί Του.

Τζι ούλλες οι θρησκείες του κόσμου εν τούτον το μύνημαν που θέλουν να περάσουν σε εμάς.


"Ο  κόσμος ο έξω εν του Κάμνω.  Τζι ο κόσμος του Μέσα, εν το Είμαι."


Τζιαι το Είμαι εν θέωση.