Διασπορος

Μετά που εννα πασκίσεις με τον τρόπον του πλασμάτου, τζι εννα δέρεις το ννούν καμπόσον, τζι εννα 'φήκεις να βλαστήσει η έμπνευση σου πάς το χώμαν το καρπερόν της τέγνης σου, καρτέρα, καρτέρα τζι άλλον, κάμε πομονήν.  Κόμα έν ετέλειωσεν η Ποίηση.  Κάμε πομονήν, άντεξε, έν ήρτεν η ώρα τ' Οργασμού.   Καρτέρα.  Τζι αν το κορμίν πονήσει, συχχώρα το.  Συχχώρα όσες αδυναμίες φανούν στο πρόσωπο σου, τζιαι πρόσεχε το κορμίν, ξεκούρασ' το.  Δώσ' του κορμιού φαϊν, ύπνον, γέλιον.  Τζιαι πρόσεχε σου παραπάνω τη ψυσιήν, δώσ' της τροφήν με τες αισθήσεις του Τωρά,  για να ξιάσει πως ταξιδεύκει σε τόπον άγνωστον της τζιαι πως φοάται μόνη της μές τα νερά τα ξένα. Μετά που εννα πασκίσεις με τον τρόπον του πλασμάτου, καρτέρα.  Έν ήρτεν η ώρα για να Χύσεις.    Καρτέρα, βάστα, τζι άμα φύει νάκκον η γλύκα εννα καθαρίσουν ούλλα.  Μέν σε συχχίζει που μόλις αρκέψεις να θωρείς ενναν ούλλα κομμαθκια πουμέσα σου, οι πράξεις, η τέγνη, η έμπνευση.  Μέν σε συχχίζει που οι διαδικασίες της ποίησης

Δωδεκάωρο σήμερα.  Γράψε, σχίσε, ξαναγράψε, ηχογράφα, λύσε τεχνικά θέματα, ξαπόλα, ξαναπιάε, νευρίασε, χαλάρωσε, έλα σ' έκσταση, έλα σ' οργασμό, σβήσε τον οργασμό με νεύρα, ξαναέλα σ' έκσταση, τράβα ποτζιή, τράβα ποδά, κομμαθκιάστου, κούρτισε όργανα, πολέμα με το κοππιούτερ, πολέμα με τη φύση την πουμέσα, αγάπα την φύση ώς τζιαμέ που έν πάει άλλο. Τζι ήρτεν η γλυτζιά η εξουθένωση. Ώς που τζι εσσιωπήσαν ούλλα. Τζιαι εγινήκαν μιά ειρήνη ποτζιήνη που ανατρισιάζει το κορμί σου τζιαι κάμνει σε να κουλλουρευτείς στο κρεβάτι σου σε στάσην εμβρύου, τζιαι μετά σηκώννεσαι τζιαι είσαι έτοιμος πλέον. Ήρτεν που την έρημον, άμαν εσσιωπήσαν ούλλα μύνημαν αρχαίον, πνεύμαν της ερήμου καλόβολον ντυμένον δερβίσιης ασπροντυμένος. Έπιαν με στο χορόν, εγάμησεν με, εγάμησα τον, εγινήκαμεν αντρόυνον, ήπιαμεν παρέαν, εγελάσαμεν, εκλάψαμεν την κατάντιαν του αθρώπου, εχαρήκαμεν την έκστασην που κουβαλά μέσα του το ίδιον το κορμίν που έσιει την ικανότητα να σκοτώννει άλλους αλλά έσιει τζιαι

Εν σάββατο πρωί, μέρα αργίας, τζιαι προσπαθώ να λύσω διάφορα αισθητικά προβλήματα της μουσικής που γράφω.  Άλλη δουλειά δέν έχω που λαλούν.  Θκιώχνω τες καθημερινές σκέψεις του στύλ  "έχουμεν να πληρώσουμε φόρους"  "πρέπει να ψουμνίσω πόψε"   "έσιει πυρετόν η κόρη μου"    τζιαι το άγχος που φέρνουν οι σκέψεις τούτες.  Κακό πράμα οι σκέψεις οι καθημερινές για το δημιουργό.  Κάμνουν τον ναν πεζός, ενώ τούτος προσπαθά ναν ρομαντικός, απαλός τζι ουράνιος.  Τζι εν δύσκολη η τέγνη του να ξεχνά προσωρινά όσα τον τρών.  Ευτυχώς, λείπουν τα μωρά, επήρεν τα η Αγάπη να δούν τες πεταλλούδες σ' ένα κήπο εσωτερικού χώρου με θερμοκήπια τζιαι λουλούδια, τζι έχω ησυχία μές το σπίτι. Προσπαθώ ταυτόχρονα να σκέφτουμαι βαθκειά, αλλά να ξαπολώ τη συνειδητότητα μου να πετήσει.  Να κάμω τες επιλογές που θέλω να κάμω τζιαι να φκεί το κομμάτιν όπως το εγέννησεν η μάνα του, αθώον, όι διμμένον με τεχνικές πλαστές.  Ώρες ώρες, θα έθελα να ήμουν μόνος μου για ένα μήνα.

Γεννώ μιάν μουσικήν που έν έσιει πολλούς φραγμούς, ούτε τζιαι φόρμαν κανονικήν.  Φκέννει μου δυσκολονόητη τούτη η μουσική, ιδιότροπη, ουράνια πλωμένη, τζι έγραψα εκατό σεττάρ μαζίν να υφαίνουν το χαλίν τους το πολύχρωμον, τζι έσιει το χαλίν μιάν λογικήν που μόνον εγώ καταλάβω.  Εν εκατό μελωδίες ταυτόχρονες, εκατόν τραούθκια λεσμένα παρέα.  Τί να προλάβει να ακολουθήσει το φτίν?  Θέλει συγκέντρωσην μεγάλην. Μα εν πολλά, πολλά δύσκολο να σταματήσει ο συνθέτης το μυαλόν του που κάθε νότα να ρωτά  "εν να καταφέρω να καταλάβουν τούντη φράση"?   Εμάθαμεν γαμώτο με το σκιάχτρον του καταναλωτή ναν πουπάνω μας συνέχεια, να βάλλουμεν νερόν ι στο κρασίν μας για να γινούμεν κατανοητοί.  Καταλάβω το γιατί.  Εν της φύσης, θέλουμεν να γίνουνται αποδεχτά τα έργα μας που άλλους γιατί έτσι παίρνουν αξία, ντζιήζουν κάποιον άλλον τζιαι έτσι νώθουμεν πως έχουμεν "κάτι τις" να δώκουμεν του κόσμου να διασκεδάσει ή να εφραθθεί.  Τζιαι τί να κάμω?  Να κόψω τες μελωδίες που εκατό σε μιάν

Επήα πρωίν πρωίν αφού σήμμερα εν αργία, με τα κοπελλούθκια μου στο Βιολογικό Σούπερμαρκετ να ψουμνίσουμεν.  Έδειξα τους τα ολόφρεσκα φρούτα, τους μεζέδες στα σάλατ-μπάρ, τζι εγνώρισα τους τον παρέαν μου τον κασάπην που εν πολλά ευγενικός τζι έσιει γνώσεις σπουδαίες για το κρέας τζιαι τα ζώα.  Έπεισεν μας να γοράσουμεν πριζόλες που ορκίστηκεν θα μας πελλάνουν που τη φρεσκάδα τζιαι τη γεύση.  Πριζόλες που καοθρεμμένο σιοίρον της φάρμας θκιαλεχτόν, που ώς προχτές εβούραν μές τα γρασίθκια του Τέξας τζι ετζιοιλιέτουν μές τες λάντες χαρούμενος, ταϊσμένος μόνο βιολογικήν τροφήν ποττέ ξιμαρησιές.  Σιοίρος που του εκαλομιλούσαν, που είσιεν όνομαν, που του ετρίφκαν την τζοιλιάν του κάθη μέρα.  Είπεν μου τα τούτα ούλλα, τζι ήρτεν μου ένας μεγάλος σεβασμός για το ζώον που ούλλην του τη ζωή ο προορισμός του ήταν να φαηθεί, ζώον που επέρασεν καλά τζι εκπλήρωσεν το σκοπόν του ευτυχισμένον. Έψησα τες πριζόλες με λλίην πάπρικαν τζιαι σκόρδο, δεντρολίβανο, τζι ήταν μόσχος.  Κάθε βούκκον που έβαλλα εμέ

Έτα τζιαι τα καλά τα νέα: Έστειλεν μου ήμεηλ η χορογράφος που της είχα γράψει το κομμάτιν πρίν 2 χρόνια (όσοι θυμάστε)  πώς ήβρεν πάτρωνον (έτσι λαλούν τζιήνους με τα ριάλλια που τα πετάσσουν πάς τες τέχνες)  έχουμεν funding επιτέλους, τζιαι πως το έργον μου θα δεί το φώς της ημέρας προσεχώς.  Θα κάμει πρόβες  με τες χορεύτριες τες επόμενες 2 βδομάδες, τζιαι μετά, το σάββατο στες 5 του μάρτη θα κάμει μιάν πρώτην παρουσίαση της δουλειάς κάτω στην πόλη.  Χωρίς πιανίστα live, εννα χρησιμοποιήσει το recording που της έστειλα όταν το έγραψα.  Δηλαδή έννεν η επίσημη 'πρεμιέρα' τούτη οπότε έν θα φέρουμε live μουσικούς κόμα.  Εν απλά για να δείξει στο κοινό ορισμένα works in progress τζιαι να δεί τα reactions, να πιάσει feedback που φίλους του χορού.  Η επίσημη πρεμιέρα μάλλο θα έναι στην N.Y. σε 2 μήνες, μετά που θα κάμει τες αλλαγές που θα θέλει.  Οπότε εννα πάω στες πρόβες να απολαύσω τί στο καλόν κάμνει έναν άλλον πλάσμα με την πελλομουσικήν μου, πώς την μεταφράζει σε κίνησην, πώ

Έπιαν με εχτές τηλέφωνο out of the blue μιά μάνα παλιών μου μαθητών που είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας πρίν έξι χρόνια. Τότε που τους εδίδασκα (ήταν που τους πρώτους μου μαθητές όταν ετέλειωσα τα σκολεία)    είχα κάμει πολλύν καλόν στα κοπελλούθκια -αγόρι τζιαι κορίτσι-  είχαν ταλέντο στο πιάνο, τζιαι όρεξη, μαθητές καλοί, τζι επίσης είχαν με σάν το  ποκούμπιν κάπως στη ζωή τους σε μιά περίοδο άσχημη για την οικογένεια όταν ο παπάς τους άφηκεν τους μιάν καλήν πρωίαν τζι επήεν πίσω στη χώραν του τζι εχάσαν τα ίχνη του.  Ένας καλός δάσκαλος βοηθά με τον τρόπο του άμα υπάρχει ανισορροπία σε ένα σπίτι, βοηθά με τρόπους που κάν έν φαίνουνται.  Κάθε σάββατο που επήεννα σπίτι τους έκαμνεν χαράν το περιβάλλον τους το μαραζωμένο. Εδίδασκα τους συνολικά για 3-4 χρόνια.  Τζι εγίναν πολλά καλοί μουσικοί.  Το αγοράκι ιδιαίτερα είσιεν μιά χαράν μιά λάμψην άμαν έπαιζεν πιάνο που σε λλίους μαθητές μου είδα ως τωρά.  Τζαζίστας, με  έμφυτο  Ταλέντο σιονωτό.   Τζι κορούδα φοβερή στην κλασσική.  Εξαναπαν

Εψές επήαμε να γιορτάσουμε την ημέρα του αγίου βαλεντίνου κάτω στην μεγαλούπολη με την Αγάπη μου στο θέατρο να δούμε το reading του λιπρέττου της όπερας.  Επαρουσιάσαν το στο κοινόν της πόλης με ηθοποιούς που εκρατούσαν δηλαδή στο σιέριν το έργο τζι εδιαβάζαν το.  Είσιεν καμπόσο κόσμο, φαγιά, ποτά, κοχτέηλ σιότς τζιέλλι με βότκες, καμπόσα αππώματα των αθρώπων της τέχνης, αεροφιλιά, κυρίες καλοντυμένες ντίβες, σκηνοθέτες με περέ γαλλικά, ούλλα τα στερεότυπα μαζεμένα. Ήμουν κάπως τιμώμενο πρόσωπο, φαίνεται είχεν με ήδη θκιαλέξει ο σκηνοθέτης για τη δουλειά άρεσεν του η αρρωστημένη μου μουσική αλόπως καμπόσον, τζι ετραβολόαν με ποτζιεί ποδά με την Αγάπη να γνωρίσουμε τους ηθοποιούς κλπ κλπ. Τζι αρκέφκει το έργον.  Η ιστορία του έσιει ώς εξής:  Μιά κορούα αθώα παρθενώπη 15 χρονών, τζι αρφή της η πουτανιάρα.  Χάννουν τους γονιούς τους τζιαι πάν που τους αγρούς του χωρκού τους στο παρίσσιν.  Η πουτανιάρα περνά καλά, η παρθενώπη έν περνά καλά.  Η πουτανιάρα γαμεί τους προύχοντες τζιαι φκά

Ούλλοι μαζίν, εμείς οι ζωντανοί, κατέχουμεν δώρον, το Νούν, συνειδητότητα, κόσμον απέραντον μέσα μας ίσια με το σύμπαν.  Ο  νούς εν όργανον μουσικής.  Είμαστεν ούλλοι μέσα μας  όργανα της ορχήστρας, βιολιά, τσέλλα, τρομπέττες.  Μα ο καθένας μας εν η μοίρα του να έρκεται στη γή με  τ' όργανον του κουρτισμένον αλα κάβλα, τζι η κακοφωνία φαίνεται έξω, κάμνουμεν πολέμους, μισούμεν, νιώθουμεν μόνοι μας πολλά.   Κάποτε, που τύχην τέλλεια βρέθουνται πλάσματα πολλά με κουρτισμένα τα όργανα στην ίδια συχνότητα, τζιαι τότε εν που γίνουνται θαύματα στη γή, τζιαι πράματα καλά. Είδα μιάν εικόναν εψές, αρχαίαν πολλά.  Απόκρυφην. Είδα ταινίαν μές το νούν μου βαθκειά τον  Μωησήν, τον  πρόγονο του δυτικού πολιτισμού που είσιεν πρόσβαση στους κόσμους τους έξω  (τζιήνους που ύστερα ονομάσαμεν μονοΘεόν)  πρώτα εκατέβηκεν που το βουνόν του κουβαλώντας πλάκες που γραμμένες πάνω τους είχαν κωδικούς τζιαι μαθηματικά  που θα εδιούσαν άδειαν στην αθρωπότητα να κουρτίζει όποτε θέλει αρμονικά τα μυαλά, τ

Η μάζα έσιει δύναμην όταν η ιστορία φτάσει στο σημείο να μέν συφφέρει πολιτικά σε  τζιήνους με τα όπλα να σκοτώννουν κόσμο που ζητά το δίτζιο του. Έν το καταλαβαίνετε ολάν?   Πιάστε σιερκές, όσοι κυπραίοι σώννουν την ευθύνη, τζιαι πιάστε πίσω την κύπρον. Εν έτοιμοι τζι οι τουρκοκύπριοι (όσοι θωρούν την αλήθκειαν), εν έτοιμες τζι οι καταστάσεις. Τζιαι δέν καταλάβω έναν λαόν που εν μπροστά του η αλήθκεια τζιαι αγνοεί την με τόσον τζοιμησμένον τρόπον. Αποτάσσουμαι πόψε την εθνικήν μου ταυτότηταν, πετάσσω την του αποπάτου που την αντροπήν μου που είμαι συντοπίτης με σκλάβους τζι είλωτες, πλάσματα που κλαίουνται για 35 χρόνια τζι άμαν έρτει η ώρα που πράγματι μπορούν να κάμουν κάτι να μέν το καταλάβουν. Ετέλειωσεν.

Εμπνέουμαι που τους αθρώπους της Αιγύπτου.  Τους δικούς μου τυρρανους περπατητός τους έριξα τζι εγώ μές το λάκκον της λήθης. Σήκωσε τα πόθκια σου κυπραίε τζιαι πιάσε σιέρι με τους αρφούς σου. Παρπάτα ώς τη θάλασσα δειλέ.  Νά η ευκαιρία τώρα που η προσοχή΄του κόσμου εν έτοιμη. Έν θα τολμήσουν να σας πυροβολήσουν. Μα έτσι αρχίδια έν έσιετε φοούμαι. Carpe diem λεχρίτες καλοφαγάδες. Ηρτεν η ώρα μα τζοιμάστε.

Τη δευτέρα, του αγίου βαλεντίνου δηλαδή, πρίν πάμε να φάμε έξω με την Αγάπη, εκάλεσεν μας ο σκηνοθέτης του έργου που ελαλούσαμεν προχτές να πάμε στο θέατρο του.  Εννα "θκιεβάσουν"  το λιπρέττο για να δούν ήντα απήχηση θα έσιει στο κοινό.  Τζι εκάλεσεν με ώς φιναλίστας που είμαι να πάω να πάρω μιά πρώτη γεύση.  "Τζιαι μετά μιλούμε", είπε.  Φαίνεται πάει καλά το πράμα.  Έστειλα του κάτι μουσικές πολλά ζαβοκομμένες πελλές που έγραψα για να του δώσω παράδειγμα της σκέψης μου, τζι αρέσαν του.  Γιά να ούμεν. Οπότε, άρκεψα έρευναν τζιαι προετοιμασία. Ο συνθέτης εν καλά να βυθίζεται μές τους κόσμους που μάσιεται να πλάσει, αλλιώς έν φκέννει η μουσική με ειλικρίνεια τζιαι πάθος.  Ο συνθέτης ζιεί πολλές ζωές, δανεικές, βιώννει τες ώς το κόκκαλον, τζιαι μετά ξαπολά τες.  Εν τυχερό πλάσμα ο συνθέτης.  Εν ηθοποιός που μπαίννει στο πετσίν του ρόλου, αλλά εν παραπάνω που ηθοποιός, εν Θεός, Πλάστης, γεννά κόσμους που το μηδέν τζιαι βάλλει τους δικούς του νόμους να κυριαρχούν μ

Παίζεται να μου κάτσει μιά δουλειά πολλά μεγάλη.  Είμαι φιναλίστ  (γι αυτό παίζεται κόμα, έννεν 100%)  να γράψω μουσική για μιάν Όπεραν.  Αντιλαμβάννεται ο αναγνώστης ότι μιλούμεν για πολλή δουλειάν ελπίζω.  1-2 ώρες μουσικήν.  Άριες, χορωδιακά, κλπ κλπ που να δημιουργούν ατμόσφαιρα δράματος τζιαι να βοηθούν την ιστορία της Όπερας να τζιυλά ομαλά.  Πρέπει να πλάσω χαραχτήρες μουσικούς για κάθε ήρωα.  Τζι άλλα πολλά.  Εν σάν να γράφεις το dissertation σου σε θέμαν πόσο research χρειάζεται τζιαι πόσες ώρες εργασίας.  (1 χρόνο, 4 ώρες κάθη μέρα τουλάχιστο για να γινεί.) Τζιαι έτο το δίλημμαν τωρά..   Η υπόθεση της Όπερας, το λιπρέττο που λαλούμε, εν βασισμένη πάς σ' ένα βιβλίο του Μαρκησίου Ντε Σάντ του περιβόητου συγγραφέα της σκοτεινής πλευράς του αθρώπου.   -εννοείται πως η ψυσιή του Διάστροφου εμπνέεται που έτσι πράματα.  Εν βιβλίο για μιά κοπέλλα που ψάχνεται σεξουαλικά μέσα που ακραίες συναναστροφές τζιαι διαστροφές.  Το λοιπόν, το λιπρέττο εν γεμάτο γαμήσια, ξημαρόλογια, αστ

Ανακάλυψα λοιπόν πόσον ωραία ζούν όσοι καθημερινά πάν στη δουλειά τους μόνο τζιαι μόνο για να φκάλλουν λεφτά, έρκουνται σπίτι, χαλαρώννουν με την οικογένεια τους, θωρούν τηλεόραση, χαχανίζουν, παρακολουθούν τα σπόρτ, γαμούν, πιάννουν τηλέφωνο τους φίλους τους για να πάν για ποτό, τζιαι η μόνη τους έννοια έναι πώς θα φκεί ο μήνας να έρτουν οι διακοπές. Ζούν πολλά όμορφα τούτοι οι (υποθετικοί)  τύποι, τζιαι ζηλεύκω τους λλίο.  Φαντάζουμαι τους ναν αχάπαροι  τζιαι να μέν τους τρώει το σκουλούτζι της ύπαρξης, να μέν διερωτούνται τί θκιάολον σημαίνει απεραντοσύνη του μυαλού, να μέν τους τρώει το σαράτζι της σκέψης ή της δημιουργίας καθόλου. Έκατσα στ' αφκά μου τζι έφκαλα το καράβιν του νούν μου που τη ροή του γνωστού του ποταμού.  Φορώντας φκιά του λαού ρόζ, έφκαλα τον που τα νερά του.  Έσουσα τον.  Καμιά φορά εν με εύκολους τρόπους που προχωρά το πλάσμαν.   Τζι άμαν εκάμαν έτσι καλόν τα φκιά του λαού, ποιόν εν το επόμενο βήμα?  Να φκώ που το σπίτι με ζαρτιέρες τζιαι κοτshινάθκια