Ο Θωμάκης.

Έπιαν με εχτές τηλέφωνο out of the blue μιά μάνα παλιών μου μαθητών που είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας πρίν έξι χρόνια.

Τότε που τους εδίδασκα (ήταν που τους πρώτους μου μαθητές όταν ετέλειωσα τα σκολεία)    είχα κάμει πολλύν καλόν στα κοπελλούθκια -αγόρι τζιαι κορίτσι-  είχαν ταλέντο στο πιάνο, τζιαι όρεξη, μαθητές καλοί, τζι επίσης είχαν με σάν το  ποκούμπιν κάπως στη ζωή τους σε μιά περίοδο άσχημη για την οικογένεια όταν ο παπάς τους άφηκεν τους μιάν καλήν πρωίαν τζι επήεν πίσω στη χώραν του τζι εχάσαν τα ίχνη του.  Ένας καλός δάσκαλος βοηθά με τον τρόπο του άμα υπάρχει ανισορροπία σε ένα σπίτι, βοηθά με τρόπους που κάν έν φαίνουνται.  Κάθε σάββατο που επήεννα σπίτι τους έκαμνεν χαράν το περιβάλλον τους το μαραζωμένο.

Εδίδασκα τους συνολικά για 3-4 χρόνια.  Τζι εγίναν πολλά καλοί μουσικοί.  Το αγοράκι ιδιαίτερα είσιεν μιά χαράν μιά λάμψην άμαν έπαιζεν πιάνο που σε λλίους μαθητές μου είδα ως τωρά.  Τζαζίστας, με  έμφυτο  Ταλέντο σιονωτό.   Τζι κορούδα φοβερή στην κλασσική.  Εξαναπαντρεύτηκεν τζι η μάμμα τους, έναν γέρον.   Εγοράσαν σπίτι σε καλή γειτονιάν, πιάνον καλόν  (πρίν είχαν ένα φτηνοkeyboard), νέο σχολείο,   τζι άρκεψεν η ισορροπία να ξανάρκεται.  Για λλίο τουλάχιστο.   Έζησα τούντην οικογένειαν που πολλά κοντά.  Μαθαίνει πολλά ο δάσκαλος που διδάσκει στα σπίθκια των αθρώπων ξέρεις.  Θωρεί τους κύκλους της ζωής να αλλάσσουν, θωρεί πως κανένας πάς τη γήν έννεν εντάξη ούλλοι έχουν προβλήματα τζι ας μέν το δείχνουν έξω.   Έζησα πάνω που 200ες οικογένειες με τούντον τρόπον του παρατηρητή στην καριέρα μμου ώς τωρά, τζιαι σίουρα έμαθα πράματα για τη φύση τη δική μου παραπάνω που αν απλά εθκιέβαζα βιβλία τζι εσκέφτουμουν.   Μαθαίνει πολλά ο δάσκαλος, θωρεί πολλά, τζιαι καμιά φορά ζεί πράματα που θα επροτιμούσε να μέν εζούσε μάρτυρας στες ανεξέλεχτες ζωές αθρώπων που τον βάλλουν μέτοχο (άθελα) μές το περιβάλλον τους.  Παρατηρώντας όμως τες ζωές τους, μέτοχος, μαθαίνει καλλύττερα τρόπους να διδάσκει τζιαι τρόπους να μπαίνει στη ψυχολογία των πλασμάτων.  

Έσιέρουμουν πολλά να βοηθώ τούντα κοπελλούθκια.  Η κορούδα ήταν πάντα πολλά ντροπαλή, σάν τη φοητσιασμένη, τζιαι η μουσική έδωσεν της αυτοπεποίθηση τζιαι μέσον έκφρασης, εσιέρουμουν να την ακούω να παίζει τζιαι να θωρώ έστω τζιαι μιά σπίθα ζωής στα λυπημένα μμάθκια.  Τζιαι ο αρφός της ο μιτσής, που τόσα προβλήματα συμπεριφοράς είσιε στο σχολείο, εκάθετουν κάθε μέρα με τις ώρες ήρεμος να παίζει πιάνον.  Εσιέρουμουν.

Είδα όμως τότε μετά λύπης τζιήνον το ταλαντούχον το γεμάτο ζωήν αγοράκι να αλλάσσει με τα χρόνια να γίνεται ένα χάλι μαύρο τζιαι να το βουρούν στους γιατρούς.  Ψυχολογικά πολλά.  Στο τέλος έφκηκεν που το σχολείο, εφόρτωσεν τον ο ψυχίατρος φάρμακα, θεραπείες, πέρκι τον βοηθήσει.  Μα έγινε ζόμπι.  Τζι εχάλασεν η χαρά του πιάνου.  Πολλά επροσπάθησα να έβρω πόρτα στη ψυχούλλα του, έχω μιάν αδυναμία τζιαι θέλω να βοηθώ πλάσματα που έχουν προβλήματα, χρέος να ξεπληρώσω μεγάλο, τζιαι πονώ τα ώς το κόκκαλον τζιαι προσπαθώ με ιδιαίτερη όρεξη να μετατρέψω με τη μουσική τη ζωή τους, πιστεύκω στη δύναμη της σωτηρίας μέσα που τη μουσική τόσο που καμιά φορά κάμνει μου εμέναν κακό.   Επροσπάθησα το πολλά σε τούντην περίπτωση, μα ο μιτσής επήεν που το κακό στο χειρότερο.  Τζι εχωρίσαν οι δρόμοι μας όταν μετά που μιά κρίση ψυχωτικού επεισοδίου έπιαεν τη ππάλαν που την κουζίναν τζι επήεν να σφάξει την μάναν του τζι εδιαλύθηκεν η οικογενεια που τον πόνο.  Έν εμπορούσα άλλο να λειτουργήσω μές τζιήνο το περιβάλλον.

Εχαθήκαμεν, τζι έμεινεν μου αγκάθι να διερωτούμαι τί έγινεν τούτος ο μιτσικουρής τζι η αρφή του με τα λυπημένα μμάθκια.

Πιάννει με το λοιπόν εχτές η μάνα να μου πεί τα νέα τους.   Άσχημα τα νέα.  Ο μιτσής έκαμε 2 χρόνια στο νοσοκομείο έγκλειστος.  Τζι εν 15 χρονών τωρά, με 4-5 διαγνώσεις.    Πάει καλά, ήβραν τα σωστά φάρμακα τζιαι θεραπείες οι σπουδαίοι γιατροί που ήρταν στη ζωή του τζι εβοηθήσαν τον.  Τελικά ο γέρος που επαντρέφτηκεν η μάμμα τους επαρενόχλαν τα κοπελλούθκια.  Τωρά εκατάλαβα τα λυπημένα μμάθκια.

Λαλεί μου η μάνα "μόλις έφκηκεν που το νοσοκομείον ο γιός μου εζήτησεν να κάμει πιάνον πάλε, ονειρεύκετουν το, τζιαι εσύ είσαι ο μόνος που θέλει να του κάμνει πιάνο.  Μπορείς?"


Βάλλει με σε μεγάλο δίλημμα.  Η φύση, η ψυσιή, λαλεί μου να πάω, να βοηθήσω.  Το ένστιχτο λαλεί μου έχω ρόλο να παίξω μές τον κόσμο τούντου κοπελλουθκιού, πως έν εκλείσαμεν τα χαρτιά μας.  Αγχώννει με τούτη η ευθύνη που την άλλη, τζιαι εννα πρέπει μάλιστα να φκώ εχτός προγράμματος να τον διδάσκω τα σάββατα που έν έσιει σχολή.  Κάτι με οδηγά όμως.  Τζι ακόμα έν αποφάσισα τί θα κάμω.