Διασπορος

Εχάθηκα. Τες ευχές μου σε όλους. Έχω πολλές δουλειές, εν εδώ οι γονείς μου, εκαταφέραν να έρτουν παρ' όλην την δυσκολία με την κατάσταση της υγείας τους. Γιορτές οικογενειακές.  Παρακολουθώ, χαίρομαι/λυπούμαι.  Έχω απόσταση και συμμετέχω μαζί. Μελομακάρονα.  Κουπέπια.  Πιλάφι.  Γαλοπούλα διασπορική καλομαγειρευμένη, ροδαλή, ζουμερή.  Τραπέζι ήσυχο, ζεστό. (στην οικογένεια μου δέν εκφράζονται τα συναισθήματα απλόχερα και ανοιχτά) Κρύο και χιόνια κάτασπρα στις στέγες.  Μυρίζουν τα τζάκια (άχ να είχα τζάκι!) Εγκλωβισμένοι. Στα γόνατα τα εγγονάκια χαμογελούν τους, απλώνουν τα τρυφερά χεράκια τους για αγκαλιές. Η γραμμή της ζωης ανοίγει ώς τον ορίζονταν.  Στα μάτια του παππού, της γιαγιάς,  ζωγραφισμένη η ελπίδα. Αντίο.

Σχεδόν 2 πόδια χιόνι σε τρείς μέρες.  Αποκλεισμένοι στο σπίτι. Η διασπορογειτονιά αδιάβατη.  3 ώρες καθαρισμα χιονιού. Θερμοκρασία -9.   Γιορτάσαμε τα γενέθλια των παιδιών μου με τους παππούδες τους κυπραίους, και την αμερικάνα γιαγιά-οξαποδώ (έρχεται το πόστ προσεχώς)    Ένας ένας, οι γείτονες αρχίζουν το έργο τους το αντρίκιο.  Ιδρώτας, μύξες παγωμένες, λαχάνιασμα.   Το λευκό τυλίγει με ρυθμό, με χάδι.  Όλα τα άσχημα γίνονται όμορφα.  Εξ-ίσωση ουρανοκατέβατη. Στο τέλος της δεύτερης καταιγίδας, αποφάσισα να δοκιμάσω τα χιονοπάπουτσα μου στο δάσος. Ένιωσα υπεράνθρωπος!  Μα τί ωραίο συναίσθημα να τσαλαβουτάς στο χιόνι χωρίς να βουλιάζεις!!!!   Πολλά κουραστικό σπόρτ όμως, ειδικά για συνθέτες πρώην καπνιστές. Εφόρεσα όλα τα "ειδικά" ρούχα, πήρα μαζί μου τα απαραίτητα σε σακίδιο (λίγο επικίνδυνη εξόρμηση, η καταιγίδα δέν είχε τελειώσει ακόμα, αλλά είχα τεράστια επιθυμία να δώ) Έβγαλα μόνο 2-3 φωτογραφίες γιατί επαγώναν τα χεράκια μου.   Ησυχία, ειρήνη.  Κοιμάται το δάσος μου, οι

Κρεμμασμένος πάς τον βράχον, κατασσhισμένος στα μισά του βουνού ζιείς εφιάλτην, ππέφτουν βροσιή τα φίθκια τ' ουρανού, δέ! - μόνος σου τρέμεις τζιαι εκοκκάλιασες τυλιμένος νοθκειάν τζιαι την κρυάδαν αβοήθητος, δέ!  -σφίγγεις τα δόντια γιατί δέν μπορείς να κάμεις πίσω, τζιαι το μπροστά που ονειρεύκεσαι (το πάνω) φαίνεται άπιαστον ή ακόμα τζιαι απίστευτον.  Η δύναμη σου πού επήεν;  Τα σημάθκια εχαθήκαν.   Κλαίεις;  Γιατί είσαι δαμέ, στα μισά της ανάβασης ακόμα;  Είδες τον αετόν;  Ο νεφοκράτορας είπεν σου μυστικά (έφκα πάνω τζιαι ππήδα).   Σhίλια μέτρα πουκάτω σου ούλα όσα έφηκες για να φκείς δαπάνω, νυχτοβάτης (έφηκες σπίθκια ασπρογιασμένα, γιασεμιά, τζιαι μιάν πλατείαν με προτομές σπασμένες) Πέ μου αετέ μου, πόσον κάτω πρέπει να πάει ο άθρωπος για να πάει πάνω;  

Πρίν να με διακόψει με τα νύσια της η φοβερή παγοθύελλα που μας επροσφυγοποίησεν για τρείς μέρες (η δύναμη της φύσης εν απέραντη, τζιαι χωρίς αμοιβαία ευγενικά αισθήματα προς τον άθρωπον) είχα αρχίσει να τραβώ το κορμίν μου στην βουνοπλαγιάν ενός βουνού εσωτερικού που στην μούττην του εκάθετουν τζιαι εκαρτέραν με μιά ωραία Διαδικασία Αλλαγής τεράστια, εύρωστη, σίγουρη, ερωτιάρα. Σήμερα έφκηκα πάλε πάς το βουνόν λαχανιασμένος μες την κρυάδα, τζιαι εσhίσαν μου τα ρούχα οι κουφτεροί γρανιτόβραχοι τζιαι τα αγκάθκια, τζιαι τα σιέρκα μου επισσώσαν πιάσε πιάσε πάς τους κορμούς των πεύκων.  Ούλλον εθώρουν προς τα πάνω με διμμένον το φρύδιν, ολόδρωτος τζιαι γεμάτος πίστην, εκοίταζα την Διαδικασίαν που εκάθετουν άνετη τζιαι ολοκάθαρη στην κορφήν τζιαι εκαρτέραν με, τζιαι επάτουν το σκαστρόχωμαν με πείσμα.  "Έλα Διασπορε, αρκείς" -εφώναξεν μου, με τις φούχτες κύκλον γυρόν που το στόμαν της ενθαρρυντικά, κάπως περιπαιχτικά.  "Έλα να αγαπηθούμεν", εισηγήθηκε.   Οι πετρούδες ετζυ

Επιτέλους επιστρέψαμεν σπίτι. Ήρτεν πίσω το ρεύμα.  Ζημιές λίγες μονον.  Κατι κλωνιά μεγάλα που εππεσαν πας το σπίτι τζιαι εσπάσαν λίγον το siding.  Πάντως, αν δέν έριχνα τα ψηλολιγνα δεντρα που τον τοίχον του πεθαμμένου μου κακού γείτονα, θα εππέφταν πάνω μας, σίουρα!  Του γείτου που έν τα έριξεν εππέσαν του προχτές (ευτυχώς δέν εβλάψαν κανέναν)

...Μουσική για ορχήστρα σε κυπριακές μελωδίες... επίσης μουσική για τρίο εγχόρδων, του διάσπορου.. εφτά μινιατούρες... ..υπομονή 2 λεπτά  να φορτώσει το player στην ανάρτηση.. ______Piece for Orchestra - Diasporos Seven - Diasporos One - Diasporos Two - Diasporos Three - Diasporos Four - Diasporos Five - Diasporos Six - Diasporos

12/12 Μπλοκολαέ. Είμαι ζωντανός. Άγρια παγοθύελλα εψές. Φεύκουμεν που το σπίτι αναγκαστικά. Απόψε μένουμεν σε φίλους, σε μια πόλη μακρινή.  Δέν έχουμεν ρεύμα απο ψές, οπότε έπεσε η θερμοκρασία του σπιτιού στους 2 βαθμους τζιαι ποψε που εννα γίνει -13  έξω, θα πεθάνουμεν.  Άρα, πρόσφυγες με τα ρούχα που φορούμεν, σε φίλους. Το ρεύμα θα έρτει τη δευτέρα, έσιει 1.5 εκατομυρια κοσμον χωρίς ρεύμα πόψε.  Μπρρρρρρρρ. Πολλά δέντρα εππέσαν (εναν στην αυλή μμου) , τζιαι παντού έκαμεν κρύσταλλους υπέροχους.  (φωτό αύριο) Θα τα πούμεν. ------------------------------- 13/12 Update:  Έγινεν μεγάλη καταστροφή.  Εψές έκαμεν τζιαι πολλήν κρυαδαν, ελπίζω να μέν εσπάσαν σωλήνες στην γειτονιάν μου -εγώ έκλεισα το κεντρικόν του νερού για να το αποφυγω. Αλλά δέν μπορουμε να πάμε πίσω γιατί δέν έχουμε θέρμανση (άρα η θερμοκρασία μές το σπίτι εν υπό το μηδέν σημερα).  Ειπαν μας δευτέρα, τρίτη να καταφέρουν να σάσουν το ρεύμα!!!!  Εππέσαν εκατοντάδες στύλλοι, δέντρα κλπ.

Ήρθε η εποχή των ριζικών αλλαγών.   Αλλαγή νούμερο ένα: Γράφω το γράμμα παραίτησης απο το ψυχοφθόρο Art Club που ανοίκω. 8 χρόνια είναι αρκετά.  Μόνο απογοήτευση είδα εκεί.  Είχα λάθος. Οι συγγραφείς, οι πογιατζήες, οι συνθέτες, οργανοπαίχτες, θεατρίνοι που εν members, μονον την πάνταν τους θωρούν τελικά.  Δέ θέλουν να συνεργαστούν, ούτε να ανταλλάξουμεν ιδέες για την τέχνην ή την κοινωνίαν.  Πίκρα μεγάλη.  Και οι πάτρωνοι γερότσουροι με τα πολλά ριάλλια στο club, τάχα οι φιλότεχνοι (ανυπόθετοι κηφήνες λεφτάδες) που μας έχουν για πιθήκους σε κλουβίν τζιαμέ να τους κάμνουμεν entertain με τους κοτσιηνόκωλους μας στον αέραν, έμαθα ότι μας θωρούν σαν πολίτες 3ης κατηγορίας, είχα συνομιλίαν σήμερα με εναν παρέαν που τους "πουμέσα". Άτε.  Αρκετά επρόσφερα σαν program director.   Aρκετά  τους έκαμα.  Τόσα προγράμματα ανέβασα τζιαμαι.  Τόσην προσπάθειαν, τζιαι αγάπην.  Άδικα!!!!!  Κανέναν δεν ενδιαφέρει! Club χέστηκα αν έχεις 150 χρόνια ιστορίαν, τζιαι αν ανέβασαν τζιαμέ το έργον του

Έτσι απρόοπτα το χάραμαν, ήρτεν σήμμερα η παγωνιά τους -13c  τζιαι εχτύπησεν μας το τζάμιν με τα σιερούθκια της τα τρεμάμενα.  Άνοιξα ένα μάτι.  Έν εκαρτέρουν τόσην κρυάδαν που το Δεκέβρη.  Συνήθως έρκεται τον Φεβράρην.  Μα, έτην, ήρτεν. "Ψψψψτ".  Χτυπά ξανά, με σήματα μόρς.  Αννοίω τζιαι το άλλο μάτι. "Εγερτήριο Διάσπορε, ξύπνα", γράφει με το νυχούδιν της πάνω στους παγοκρύσταλλους του παραθύρου.  "Ήρτεν η ώρα της δοκιμασίας".   Χαμογελά μου.   Πάμε. Φορώ τα ειδικά ρούχα που κάμνουν για τούτες τις θερμοκρασίες, έγινα κουπέπιν με 4 layers τεχνικά, γάντια των 3 ιντζών πάχος, μάσκαν προσώπου σαν τον τραπεζοκλέφτην, πιάννω τζιαι το παστούνιν μου, τζιαι εβρέθηκα στο δάσος.  Άνετος.  Τα ρούχα αξίζαν τα λεφτά. Περπατώ αλά κυπριακά, σαν να τζιαι είμαι στην παραλίαν το καλοτζιέριν, έν καταλάβω τίποτε τζιαι παίζω τον ωραίον του εαυτού μου.   Νικώ τα στοιχεία της φύσης, νιώθω άντρας με ωραίον τρόπο.  Γελώ. Μόνος μου!  Κανένας, μα κανένας δέν ήταν στο δάσος σήμερα.  

Αμίλητο νερό κυλά στο γέρο ποταμό. Ήρθα να πιώ. Ροή ακράτητη, γλυκόποτη, πού έχεις κρυφτεί; (Στα σπλάχνα του γκρίζου, εκεί που ζούν τα φύκια του βυθού) Πνιγμένα τα φύλλα, κουφάρια στα ξέβαθα και γυμνοί βράχοι  Ήρθε ο χειμώνας, ήρθε ο χειμώνας (δέ σου δίνω άλλα ευκολα ταξιδιώτη. Το καλοκαίρι πέρασε Θυμάσαι στην ζεστόκορφη όχθη μου ξένιαστα που καθόσουν; Άδειαζες το μυαλό τα πρωινά, με μάρτυρα τον ήλιο τρυγούσες  την ουσία μου) (Κάτσε στο χιόνι σήμερα, φακίρης στις βελόνες του βοριά άδειασε τώρα το μυαλό, αν μπορείς. Δέ σ' αφήνει, βλέπεις; Τα εύκολα τελειώσαν, ταξιδιώτη)

Πόλη χτισμένη στο λόφο. Ορθώνει το κορμί βουβός ιππότης πυλωρός: -Δέ θα ταξιδέψεις στο γκρίζο καλέ μου. Μάθε το μόνο!  Κοίτα! Ρίζωσε τον κορμό εκεί που αλλάζει το μπλέ σε γκρίζο. Ζήσε το απο απόσταση, σοφά. Δές οτι υπάρχει.   Δέν είναι όμως εσύ! Περίμενε. Στάθου στο σύνορο.  Άσε το γκρίζο ν'απλώσει τις μαδημένες του φτερούγες ψηλά αλλά Μήν αφήσεις να σε συνεπάρει!!! Εσένα, τα πόδια ένα με το χώμα. Το κεφάλι μόνο στον ουρανό. Το σώμα είσαι εσύ. Τ0 κεφάλι ο ουρανός (γκρίζο ή μπλέ) Σώμα! Μήν πετάξεις με το σύννεφο, κοίτα το μόνο.

Απαντώ στο παιχνιδάκι της φιλτατης  Ασυγχώρητης .   Με τις πέντε λέξεις που διάλεξε, πλάθουμε ιστορία. τρένο, επιβάτης, εισητήριο, δρόμος, πόνος. Οποιος θέλει παίζει! --------------------------------------------- Ξενύχτισα σε χιονισμένο σταθμό αγριεμένος, μόνος. Το τρένο των οχτώ δε σ' εφερε αγάπη μου και στων εννιά που κρύφτηκες εγώ σε είδα (φορούσες κόκκινο μαντήλι στα μαλλιά μεταξωτό κι ο   επιβάτης δίπλα σου, ο άγνωστος, σου κράταγε τον ώμο) στων δέκα, όταν σταμάτησε η μηχανή , άνοιξες το παράθυρο με κοίταξες ειρωνικά και διάλεξες αυτόν (έρωτας σε βαγόνι απρόσωπος) στων έντεκα το εξπρές, ελεύθερη. Σε είδα! Δίπλα στο τρένο έτρεξα να προλάβω με κραυγές, δέν το περίμενες! φοβήθηκες  κι αλαφιασμένη πέταξες το δακτυλίδι μου στην όχθη των γραμμών κύλισε ολόχρυσο στις μαυρισμένες πέτρες και στο ντήζελ, θάφτηκε στα χώματα. Περίμενα, περίμενα ωρες. Βαλίτσα μικρή, δερμάτινη, κρατούσα σφιχτά ολη νύχτα δική σου μαντήλι κόκκινο μεταξωτό δάκρυα στεγνά  και κάτι γράμματα. Τσαλακωμένο το σακ

Άτε, είμαι down σημερα, πονώ την πλάτη μου πολλά, βαρκούμαι τζιαι τους μαθητές. It's That Time of The Year.  Τελικά ελύγισα, ενίκησεν ο καπιταλισμός, εγέμωσα μαθητές (τάχα έπιασεν με ανασφάλεια με την οικονομία, τζιαι είπα άτε να συνάξουμεν δολλάριους).  Πάλε διδάσκω έξι μέρες, πάλε 45 μαθητες εναν εναν στα σπίθκια τους.   Αρα οι διακοπές εν σημαντικότατες!! Το Thanksgiving, ιερό.  Έθελα να ξεκουραστώ, να κάμω κάτι χαλαρό γιατι έλυσα της δουλειάς έσιει που τον σεπτέβρην.  Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος να χαλαρώσει ο Διάσπορος, είναι στο σπιτάκιν της πεθερούλας του.  Εκεί καταλήξαμεν.   Κεριά, τραπεζομάντιλα λινά, πορσελανες, καθωσπρεπισμός, καθόλου χαλαρά. Τα γνωστά.  Νευράκια η πεθερά, passive-aggressive υπονοούμενα  ---πχ, την ώραν που ετρώαμεν γαλοπούλλαν (μεγάλους βούκκους αμάσητους, κρασιν πολλύν, γέμιση, γλυκοπατάτες)  άρχισεν να μου περιγράφει με έντονον τρόπον (έκατσεν δίπλα μου!!!)  εναν πελάτην της ποδοφετιχιστήν, τζιαι ενεουλιάστηκα ήταν να στρέψω.  Επειδή είμαι σε πολλά πν