Μηναλλάγια διασπορικά #2

Πρίν να με διακόψει με τα νύσια της η φοβερή παγοθύελλα που μας επροσφυγοποίησεν για τρείς μέρες (η δύναμη της φύσης εν απέραντη, τζιαι χωρίς αμοιβαία ευγενικά αισθήματα προς τον άθρωπον) είχα αρχίσει να τραβώ το κορμίν μου στην βουνοπλαγιάν ενός βουνού εσωτερικού που στην μούττην του εκάθετουν τζιαι εκαρτέραν με μιά ωραία Διαδικασία Αλλαγής τεράστια, εύρωστη, σίγουρη, ερωτιάρα.

Σήμερα έφκηκα πάλε πάς το βουνόν λαχανιασμένος μες την κρυάδα, τζιαι εσhίσαν μου τα ρούχα οι κουφτεροί γρανιτόβραχοι τζιαι τα αγκάθκια, τζιαι τα σιέρκα μου επισσώσαν πιάσε πιάσε πάς τους κορμούς των πεύκων.  Ούλλον εθώρουν προς τα πάνω με διμμένον το φρύδιν, ολόδρωτος τζιαι γεμάτος πίστην, εκοίταζα την Διαδικασίαν που εκάθετουν άνετη τζιαι ολοκάθαρη στην κορφήν τζιαι εκαρτέραν με, τζιαι επάτουν το σκαστρόχωμαν με πείσμα.  "Έλα Διασπορε, αρκείς" -εφώναξεν μου, με τις φούχτες κύκλον γυρόν που το στόμαν της ενθαρρυντικά, κάπως περιπαιχτικά.  "Έλα να αγαπηθούμεν", εισηγήθηκε.  

Οι πετρούδες ετζυλούσαν με θόρυβον πουκάτω που τα ξημαροπαπούτσια μου τα λυμένα, εχαννούνταν στον κρμμόν τζιαι ετσακρούσαν πας τους βράχους ι  στους πρόποδες του βουνού, σhίλια μέτρα κάτω.  Φόος μεγάλος με έπιασεν.  Αν ππέσω πίσω τους τζιαι γώ;   Εμείναν πενήντα μέτρα μόνον τζιαι τα σιέρκα τρέμουν σφιχτοκρατώντας τες χαραμαθκιές του βράχου.