Διασπορος

Έστησα στο δάσος κορμό μισοκαμένο τζιαι ξερό τζι ετσίλλησα τον πρόχειρα, προσεχτικά παγιδευτικά, ανάμεσα σε γρανιτόροτσους. Στο ξέφωτο τούτο μαζεύκουνται κάθε τόσο μιά σημμορία γαδάρων να παίξουν paintball, να πιούν ποτά τζιαι να πετάξουν τες πουκκάλλες τους όπου έβρουν, να άψουν φωθκιές τζιαι γενικά να κάμουν μαλακίες, ξημαρησιόν, meth κλπ. Ζημιές. Τρόμο. Επήα στο ξέφωτο μετά που μήνες τζι ανακάλυψα πως όι μόνον εβάλαν τζι άλλη φωθκιάν, εκαταστρέψαν το φράγμα τους κάστορες τζι εθκιώξαν τους. Ε, εθύμωσα. Έστησα τζι εγώ ο κακός παγίδαν να τους τιμωρήσω τους αλήτες. Ράμπο-καλιτέγνης στη ζούγκλα που λαλούν. Η τέχνη-παγίδα που έστησα εν απλή: το ανάποδον δεντρόν εν πολλα βαρετόν πουπανω τζι ελαφρύν πουκάτω τζι ίσια που το συγκρατούν οι πέτρες τζι όποιος του ντζιήσει να το ταράξει θα ππέσουν απότομα οι πέτρες που το κρατούν όρθιο τζι εννα ππέσει ο κορμός να τον λύσει τον απέναντι σάν θωρεί όπως το χάχαν. Είδα τζι έπαθα να τον σηκώσω τζιαι να τον στήσω. Θα έρτουν λοιπόν τ

Άφτει τον καλοκομμένον πούρον με τον αναπτήραν του τον σίγουρα ακριβό τζιαι τραβά την πρώτην του ρουφκιάν τη ζαβόστομην ο παρέας που έχω να δώ δαμέ τζιαι 15 χρόνια. Φυσά τον με το αναιδέστατον ποφύσημαν που δικαιούται ο πνεύμονας αδρώπου με αυτοπεποίθηση της πούγκας, της δουλειάς τζιαι της βίλλας του. Ποττέ έν τον έκαμα χάζι στα σχολεία τότε Έτσι τυχαία εβρεθήκαμεν πόψε στην παραλιακήν τζιαι παιδική μας πόλη, σπίτι μιάς φίλης μας κοινής. Τζι αφού μου είπεν κάμποσα που τα κατορθώματα του -βλέπεις διοικά εκατομμύρια, ριάλια τους κινέζους- άρκεψεν να μου εξηγά την κρίση. Τζι έσιει γνώμη, νομίζει, βαρετή για ούλλα. Εν κοσμογύριστος. Για μέναν, λλία αρώτησεν. Τί να μάθει που εμέναν τον αχαμάκκην. Μόνον τζιαι μόνον που έμαθεν πως εν καλιτέγνης που λοούμαι εγινήκαν τα φρύθκια του καμάρες. Πώς να πιστέψει πως ο Διάσπορος, που ήταν τόσον έξυπνος στα σχολεία τότε, εθκιάλεξεν να καταρίψει τη ζωή του έτσι; "you mean you can make a living doing art? I always thought artists are

'Πο ούλλα τα κακά έφτασα τζι έκαμα μου  ένα μήναν διμμένος πάς το κατάρτιν  του πλοίου τ' Οδυσσέα για να καταφέρω που τα καλά να κόψω το τσιάρον.   Αγρίεψεν το βλέμμαν σάν της αρκούδας της λυσσιασμένης, εγίνηκα κακούργος τζι αγενής. Έκαμα νύχτες ολόκληρες τζιαι μέρες σχοινοβάτης αιωρούμενος ψηλά κορτωτός να κρατώ ισορροπίαν πάς την κλωστήν της πελλάρας.  Τες μέρες να σφίγγουμαι να μέν το καταλάβει κανένας.  Τες νύχτες, ζόμπι.   Δύσκολον  να αντέξω το δίμμαν πάς το κατάρτιν τ' οδυσσέα που μ' έδισα για να μέν βουττήσω να πάω στες τσιγαροΣειρήνες.    Έγυρα διμμένος τζι ετζοιμήθηκα, τζι είδα ορόματα που την χώραν της πελλάρας θκυό τρείς φορές τζιαι παρολλίον να πιάω τα ορμάνια τζιαι τα βουνά. Έκαμα μισάθρωπος τζιαι μίζερος. Έκαμα μούργος, αγέλαστος, νευρικόπελλος, ανασφαλής, άπιστος σε όσα ήμουν σίουρος.  Ποούλλες τες αστάθειες ένωσα.  Τρικυμίες τζιαι μίσος για τον εαυτόν. Τί σου έναι η νικοτίνη.  Για μέναν πιό εθιστικόν πράμαν στον κόσμον έν έσιει.  Ούτε ο έρωτας μ