Διασπορος

Εχάθηκα. Τες ευχές μου σε όλους. Έχω πολλές δουλειές, εν εδώ οι γονείς μου, εκαταφέραν να έρτουν παρ' όλην την δυσκολία με την κατάσταση της υγείας τους. Γιορτές οικογενειακές.  Παρακολουθώ, χαίρομαι/λυπούμαι.  Έχω απόσταση και συμμετέχω μαζί. Μελομακάρονα.  Κουπέπια.  Πιλάφι.  Γαλοπούλα διασπορική καλομαγειρευμένη, ροδαλή, ζουμερή.  Τραπέζι ήσυχο, ζεστό. (στην οικογένεια μου δέν εκφράζονται τα συναισθήματα απλόχερα και ανοιχτά) Κρύο και χιόνια κάτασπρα στις στέγες.  Μυρίζουν τα τζάκια (άχ να είχα τζάκι!) Εγκλωβισμένοι. Στα γόνατα τα εγγονάκια χαμογελούν τους, απλώνουν τα τρυφερά χεράκια τους για αγκαλιές. Η γραμμή της ζωης ανοίγει ώς τον ορίζονταν.  Στα μάτια του παππού, της γιαγιάς,  ζωγραφισμένη η ελπίδα. Αντίο.

Σχεδόν 2 πόδια χιόνι σε τρείς μέρες.  Αποκλεισμένοι στο σπίτι. Η διασπορογειτονιά αδιάβατη.  3 ώρες καθαρισμα χιονιού. Θερμοκρασία -9.   Γιορτάσαμε τα γενέθλια των παιδιών μου με τους παππούδες τους κυπραίους, και την αμερικάνα γιαγιά-οξαποδώ (έρχεται το πόστ προσεχώς)    Ένας ένας, οι γείτονες αρχίζουν το έργο τους το αντρίκιο.  Ιδρώτας, μύξες παγωμένες, λαχάνιασμα.   Το λευκό τυλίγει με ρυθμό, με χάδι.  Όλα τα άσχημα γίνονται όμορφα.  Εξ-ίσωση ουρανοκατέβατη. Στο τέλος της δεύτερης καταιγίδας, αποφάσισα να δοκιμάσω τα χιονοπάπουτσα μου στο δάσος. Ένιωσα υπεράνθρωπος!  Μα τί ωραίο συναίσθημα να τσαλαβουτάς στο χιόνι χωρίς να βουλιάζεις!!!!   Πολλά κουραστικό σπόρτ όμως, ειδικά για συνθέτες πρώην καπνιστές. Εφόρεσα όλα τα "ειδικά" ρούχα, πήρα μαζί μου τα απαραίτητα σε σακίδιο (λίγο επικίνδυνη εξόρμηση, η καταιγίδα δέν είχε τελειώσει ακόμα, αλλά είχα τεράστια επιθυμία να δώ) Έβγαλα μόνο 2-3 φωτογραφίες γιατί επαγώναν τα χεράκια μου.   Ησυχία, ειρήνη.  Κοιμάται το δάσος μου, οι

Κρεμμασμένος πάς τον βράχον, κατασσhισμένος στα μισά του βουνού ζιείς εφιάλτην, ππέφτουν βροσιή τα φίθκια τ' ουρανού, δέ! - μόνος σου τρέμεις τζιαι εκοκκάλιασες τυλιμένος νοθκειάν τζιαι την κρυάδαν αβοήθητος, δέ!  -σφίγγεις τα δόντια γιατί δέν μπορείς να κάμεις πίσω, τζιαι το μπροστά που ονειρεύκεσαι (το πάνω) φαίνεται άπιαστον ή ακόμα τζιαι απίστευτον.  Η δύναμη σου πού επήεν;  Τα σημάθκια εχαθήκαν.   Κλαίεις;  Γιατί είσαι δαμέ, στα μισά της ανάβασης ακόμα;  Είδες τον αετόν;  Ο νεφοκράτορας είπεν σου μυστικά (έφκα πάνω τζιαι ππήδα).   Σhίλια μέτρα πουκάτω σου ούλα όσα έφηκες για να φκείς δαπάνω, νυχτοβάτης (έφηκες σπίθκια ασπρογιασμένα, γιασεμιά, τζιαι μιάν πλατείαν με προτομές σπασμένες) Πέ μου αετέ μου, πόσον κάτω πρέπει να πάει ο άθρωπος για να πάει πάνω;  

Πρίν να με διακόψει με τα νύσια της η φοβερή παγοθύελλα που μας επροσφυγοποίησεν για τρείς μέρες (η δύναμη της φύσης εν απέραντη, τζιαι χωρίς αμοιβαία ευγενικά αισθήματα προς τον άθρωπον) είχα αρχίσει να τραβώ το κορμίν μου στην βουνοπλαγιάν ενός βουνού εσωτερικού που στην μούττην του εκάθετουν τζιαι εκαρτέραν με μιά ωραία Διαδικασία Αλλαγής τεράστια, εύρωστη, σίγουρη, ερωτιάρα. Σήμερα έφκηκα πάλε πάς το βουνόν λαχανιασμένος μες την κρυάδα, τζιαι εσhίσαν μου τα ρούχα οι κουφτεροί γρανιτόβραχοι τζιαι τα αγκάθκια, τζιαι τα σιέρκα μου επισσώσαν πιάσε πιάσε πάς τους κορμούς των πεύκων.  Ούλλον εθώρουν προς τα πάνω με διμμένον το φρύδιν, ολόδρωτος τζιαι γεμάτος πίστην, εκοίταζα την Διαδικασίαν που εκάθετουν άνετη τζιαι ολοκάθαρη στην κορφήν τζιαι εκαρτέραν με, τζιαι επάτουν το σκαστρόχωμαν με πείσμα.  "Έλα Διασπορε, αρκείς" -εφώναξεν μου, με τις φούχτες κύκλον γυρόν που το στόμαν της ενθαρρυντικά, κάπως περιπαιχτικά.  "Έλα να αγαπηθούμεν", εισηγήθηκε.   Οι πετρούδες ετζυ

Επιτέλους επιστρέψαμεν σπίτι. Ήρτεν πίσω το ρεύμα.  Ζημιές λίγες μονον.  Κατι κλωνιά μεγάλα που εππεσαν πας το σπίτι τζιαι εσπάσαν λίγον το siding.  Πάντως, αν δέν έριχνα τα ψηλολιγνα δεντρα που τον τοίχον του πεθαμμένου μου κακού γείτονα, θα εππέφταν πάνω μας, σίουρα!  Του γείτου που έν τα έριξεν εππέσαν του προχτές (ευτυχώς δέν εβλάψαν κανέναν)

...Μουσική για ορχήστρα σε κυπριακές μελωδίες... επίσης μουσική για τρίο εγχόρδων, του διάσπορου.. εφτά μινιατούρες... ..υπομονή 2 λεπτά  να φορτώσει το player στην ανάρτηση.. ______Piece for Orchestra - Diasporos Seven - Diasporos One - Diasporos Two - Diasporos Three - Diasporos Four - Diasporos Five - Diasporos Six - Diasporos

12/12 Μπλοκολαέ. Είμαι ζωντανός. Άγρια παγοθύελλα εψές. Φεύκουμεν που το σπίτι αναγκαστικά. Απόψε μένουμεν σε φίλους, σε μια πόλη μακρινή.  Δέν έχουμεν ρεύμα απο ψές, οπότε έπεσε η θερμοκρασία του σπιτιού στους 2 βαθμους τζιαι ποψε που εννα γίνει -13  έξω, θα πεθάνουμεν.  Άρα, πρόσφυγες με τα ρούχα που φορούμεν, σε φίλους. Το ρεύμα θα έρτει τη δευτέρα, έσιει 1.5 εκατομυρια κοσμον χωρίς ρεύμα πόψε.  Μπρρρρρρρρ. Πολλά δέντρα εππέσαν (εναν στην αυλή μμου) , τζιαι παντού έκαμεν κρύσταλλους υπέροχους.  (φωτό αύριο) Θα τα πούμεν. ------------------------------- 13/12 Update:  Έγινεν μεγάλη καταστροφή.  Εψές έκαμεν τζιαι πολλήν κρυαδαν, ελπίζω να μέν εσπάσαν σωλήνες στην γειτονιάν μου -εγώ έκλεισα το κεντρικόν του νερού για να το αποφυγω. Αλλά δέν μπορουμε να πάμε πίσω γιατί δέν έχουμε θέρμανση (άρα η θερμοκρασία μές το σπίτι εν υπό το μηδέν σημερα).  Ειπαν μας δευτέρα, τρίτη να καταφέρουν να σάσουν το ρεύμα!!!!  Εππέσαν εκατοντάδες στύλλοι, δέντρα κλπ.

Ήρθε η εποχή των ριζικών αλλαγών.   Αλλαγή νούμερο ένα: Γράφω το γράμμα παραίτησης απο το ψυχοφθόρο Art Club που ανοίκω. 8 χρόνια είναι αρκετά.  Μόνο απογοήτευση είδα εκεί.  Είχα λάθος. Οι συγγραφείς, οι πογιατζήες, οι συνθέτες, οργανοπαίχτες, θεατρίνοι που εν members, μονον την πάνταν τους θωρούν τελικά.  Δέ θέλουν να συνεργαστούν, ούτε να ανταλλάξουμεν ιδέες για την τέχνην ή την κοινωνίαν.  Πίκρα μεγάλη.  Και οι πάτρωνοι γερότσουροι με τα πολλά ριάλλια στο club, τάχα οι φιλότεχνοι (ανυπόθετοι κηφήνες λεφτάδες) που μας έχουν για πιθήκους σε κλουβίν τζιαμέ να τους κάμνουμεν entertain με τους κοτσιηνόκωλους μας στον αέραν, έμαθα ότι μας θωρούν σαν πολίτες 3ης κατηγορίας, είχα συνομιλίαν σήμερα με εναν παρέαν που τους "πουμέσα". Άτε.  Αρκετά επρόσφερα σαν program director.   Aρκετά  τους έκαμα.  Τόσα προγράμματα ανέβασα τζιαμαι.  Τόσην προσπάθειαν, τζιαι αγάπην.  Άδικα!!!!!  Κανέναν δεν ενδιαφέρει! Club χέστηκα αν έχεις 150 χρόνια ιστορίαν, τζιαι αν ανέβασαν τζιαμέ το έργον του

Έτσι απρόοπτα το χάραμαν, ήρτεν σήμμερα η παγωνιά τους -13c  τζιαι εχτύπησεν μας το τζάμιν με τα σιερούθκια της τα τρεμάμενα.  Άνοιξα ένα μάτι.  Έν εκαρτέρουν τόσην κρυάδαν που το Δεκέβρη.  Συνήθως έρκεται τον Φεβράρην.  Μα, έτην, ήρτεν. "Ψψψψτ".  Χτυπά ξανά, με σήματα μόρς.  Αννοίω τζιαι το άλλο μάτι. "Εγερτήριο Διάσπορε, ξύπνα", γράφει με το νυχούδιν της πάνω στους παγοκρύσταλλους του παραθύρου.  "Ήρτεν η ώρα της δοκιμασίας".   Χαμογελά μου.   Πάμε. Φορώ τα ειδικά ρούχα που κάμνουν για τούτες τις θερμοκρασίες, έγινα κουπέπιν με 4 layers τεχνικά, γάντια των 3 ιντζών πάχος, μάσκαν προσώπου σαν τον τραπεζοκλέφτην, πιάννω τζιαι το παστούνιν μου, τζιαι εβρέθηκα στο δάσος.  Άνετος.  Τα ρούχα αξίζαν τα λεφτά. Περπατώ αλά κυπριακά, σαν να τζιαι είμαι στην παραλίαν το καλοτζιέριν, έν καταλάβω τίποτε τζιαι παίζω τον ωραίον του εαυτού μου.   Νικώ τα στοιχεία της φύσης, νιώθω άντρας με ωραίον τρόπο.  Γελώ. Μόνος μου!  Κανένας, μα κανένας δέν ήταν στο δάσος σήμερα.  

Αμίλητο νερό κυλά στο γέρο ποταμό. Ήρθα να πιώ. Ροή ακράτητη, γλυκόποτη, πού έχεις κρυφτεί; (Στα σπλάχνα του γκρίζου, εκεί που ζούν τα φύκια του βυθού) Πνιγμένα τα φύλλα, κουφάρια στα ξέβαθα και γυμνοί βράχοι  Ήρθε ο χειμώνας, ήρθε ο χειμώνας (δέ σου δίνω άλλα ευκολα ταξιδιώτη. Το καλοκαίρι πέρασε Θυμάσαι στην ζεστόκορφη όχθη μου ξένιαστα που καθόσουν; Άδειαζες το μυαλό τα πρωινά, με μάρτυρα τον ήλιο τρυγούσες  την ουσία μου) (Κάτσε στο χιόνι σήμερα, φακίρης στις βελόνες του βοριά άδειασε τώρα το μυαλό, αν μπορείς. Δέ σ' αφήνει, βλέπεις; Τα εύκολα τελειώσαν, ταξιδιώτη)

Πόλη χτισμένη στο λόφο. Ορθώνει το κορμί βουβός ιππότης πυλωρός: -Δέ θα ταξιδέψεις στο γκρίζο καλέ μου. Μάθε το μόνο!  Κοίτα! Ρίζωσε τον κορμό εκεί που αλλάζει το μπλέ σε γκρίζο. Ζήσε το απο απόσταση, σοφά. Δές οτι υπάρχει.   Δέν είναι όμως εσύ! Περίμενε. Στάθου στο σύνορο.  Άσε το γκρίζο ν'απλώσει τις μαδημένες του φτερούγες ψηλά αλλά Μήν αφήσεις να σε συνεπάρει!!! Εσένα, τα πόδια ένα με το χώμα. Το κεφάλι μόνο στον ουρανό. Το σώμα είσαι εσύ. Τ0 κεφάλι ο ουρανός (γκρίζο ή μπλέ) Σώμα! Μήν πετάξεις με το σύννεφο, κοίτα το μόνο.

Απαντώ στο παιχνιδάκι της φιλτατης  Ασυγχώρητης .   Με τις πέντε λέξεις που διάλεξε, πλάθουμε ιστορία. τρένο, επιβάτης, εισητήριο, δρόμος, πόνος. Οποιος θέλει παίζει! --------------------------------------------- Ξενύχτισα σε χιονισμένο σταθμό αγριεμένος, μόνος. Το τρένο των οχτώ δε σ' εφερε αγάπη μου και στων εννιά που κρύφτηκες εγώ σε είδα (φορούσες κόκκινο μαντήλι στα μαλλιά μεταξωτό κι ο   επιβάτης δίπλα σου, ο άγνωστος, σου κράταγε τον ώμο) στων δέκα, όταν σταμάτησε η μηχανή , άνοιξες το παράθυρο με κοίταξες ειρωνικά και διάλεξες αυτόν (έρωτας σε βαγόνι απρόσωπος) στων έντεκα το εξπρές, ελεύθερη. Σε είδα! Δίπλα στο τρένο έτρεξα να προλάβω με κραυγές, δέν το περίμενες! φοβήθηκες  κι αλαφιασμένη πέταξες το δακτυλίδι μου στην όχθη των γραμμών κύλισε ολόχρυσο στις μαυρισμένες πέτρες και στο ντήζελ, θάφτηκε στα χώματα. Περίμενα, περίμενα ωρες. Βαλίτσα μικρή, δερμάτινη, κρατούσα σφιχτά ολη νύχτα δική σου μαντήλι κόκκινο μεταξωτό δάκρυα στεγνά  και κάτι γράμματα. Τσαλακωμένο το σακ

Άτε, είμαι down σημερα, πονώ την πλάτη μου πολλά, βαρκούμαι τζιαι τους μαθητές. It's That Time of The Year.  Τελικά ελύγισα, ενίκησεν ο καπιταλισμός, εγέμωσα μαθητές (τάχα έπιασεν με ανασφάλεια με την οικονομία, τζιαι είπα άτε να συνάξουμεν δολλάριους).  Πάλε διδάσκω έξι μέρες, πάλε 45 μαθητες εναν εναν στα σπίθκια τους.   Αρα οι διακοπές εν σημαντικότατες!! Το Thanksgiving, ιερό.  Έθελα να ξεκουραστώ, να κάμω κάτι χαλαρό γιατι έλυσα της δουλειάς έσιει που τον σεπτέβρην.  Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος να χαλαρώσει ο Διάσπορος, είναι στο σπιτάκιν της πεθερούλας του.  Εκεί καταλήξαμεν.   Κεριά, τραπεζομάντιλα λινά, πορσελανες, καθωσπρεπισμός, καθόλου χαλαρά. Τα γνωστά.  Νευράκια η πεθερά, passive-aggressive υπονοούμενα  ---πχ, την ώραν που ετρώαμεν γαλοπούλλαν (μεγάλους βούκκους αμάσητους, κρασιν πολλύν, γέμιση, γλυκοπατάτες)  άρχισεν να μου περιγράφει με έντονον τρόπον (έκατσεν δίπλα μου!!!)  εναν πελάτην της ποδοφετιχιστήν, τζιαι ενεουλιάστηκα ήταν να στρέψω.  Επειδή είμαι σε πολλά πν

Σήμερα θα έγραφα για το ταξίδι στην πεθεράν. Αλλά κάτι έγινε στη γειτονιά λυπηρό. Στην πεζίνα, πέντε βήματα που δαμέ επαίξαν τον ταμείαν, ενα λιβανεζούδιν, νάκκον παρέαν, 30 χρονών με μωρον, μετανάστην που ήρτεν για να ξεφύγει τη χεσσπολλαν που τους τα έπρισεν στο χωρκόν του.  Ήρτεν δαμέ πρί δκυό χρόνια.  Σιγά σιγά εφύλαξεν λλία ριάλλια τζιαι έφερεν τη γεναίκαν του, ενοικιασαν σπίτι, δουλευταράς ο τύπος 12 ωρες επομπάρισκεν πεζίναν κάθε μέρα, επερνούσαν καλά.  Πάντα εμύριζεν κολώνιαν μπλου γουόττερ, με τα γυαλλούθκια του τα ξιμαρισμένα, ήταν τζιαι λλίον πασιής ο φτωχός, αρέσκαν του οι σιοκολατούδες τζιαι τσίπς ελάλεν.  Πάντα ντυμένος με το λαδκιασμένον το πανταλόνιν της φορεσιάς (ραμμένον που τον ράφτη του χωρκού του σίουρα)  τζιαι τες μουττερές τις γόβες, είπεν μου οτι αρνιέται να γοράσει ρούχα ανετα αμερικάνικα.  Κλασσικός τύπος, με την αττικούδαν του τη χρυσή, το μουστακούδι, βουκκούδες ολοκόκκινες δασύτριχες, πουκαμισουδι όπως τζιήνα του Τζέτ που γοράζεις με πέντε λίρες.  Όσα λεφτά

Διψάς να ανακαλύψεις?  Θέλεις να βρείς απαντήσεις στα ερωτήματα του Εαυτού? Τότε....   Σταμάτα να δημιουργάς αδιέξοδα.  Η σκέψη και η λογική οδηγούν στα αδιέξοδα.  Ζούν στην επιφάνεια του μυαλού, χωρίς πρόσβαση στα Μέσα.   Μήν τους έχεις εμπιστοσύνη.  Τη λογική την χτίσαν εκεί για εμπόδιο.  Από κάτω της ζεί η πραγματική ομορφιά της συνειδητότητας.  Εκεί ζεί ο πραγματικός εαυτός, στη γαλήνη του βυθού.  Στη σιωπή τον βρίσκεις.  Όταν το παρελθόν παγώσει, και το μέλλον σιγήσει, και η στιγμή μεγαλώσει απέραντη, τότε ξυπνά ο Εαυτός και μιλά. Πήγαινε στη φύση.  Άνοιξε τα μάτια.  Μείνε στη σιωπή.  Πρόσεξε.  Ζήσε Τώρα.  Το πρίν, ανύπαρκτο, το μετά, ανύπαρκτο.  Ρώτα με ταπεινωσύνη.  Αν τα μάτια ανοίξουν αρκετά, θα αρχίσεις ξαφνικά να νιώθεις την ουσία της απάντησης στο ερώτημα σου να σχηματίζεται στο Έξω σου.  Θα γεννηθεί στα δέντρα τις πέτρες το νερό, στα σύννεφα, στα μονοπάτια.   Άσε τις εικόνες  που θα προσέξεις,  να σε διαπεράσουν. Να Είσαι Εκεί, όχι αλλού! Αγάπα!! Το μυαλο  ξαφνικά θα σου δ

(Νεκρός δέν είμαι Σταμάτησα να κρύβομαι  στις σιδερόφραχτες μου φυλακές  και την ξανάδα στο μυαλό, ολοζώντανη, στο λόφο  την πετρόχτιστη) Έρημη πόλη δακρυπότιστη κρυφή Κυρά μου αμπελιώνα  ατρύγητη, γύρισα! Μαζί μου γύρισαν τα Δέντρα Μαζί κι ο άνεμος που φύσηξε  θαλασσοφίλητος και σε χαϊδεύει ξανά με τ' ακροδάχτυλα στο μπράτσο νιώθεις τ' απαλό του άγγιγμα; Σε ξύπνησε. Άνοιξε τις καστρόπορτες! Καντάδες τραγουδάει ο κιθαρωδός το σούρουπο. άναψε τα κεριά στα δώματα ! Στα πέτρινα μπαλκόνια που κόρες γλυκοφίλητες  προσμένουν με λυμένα τα σγουρά μαλλιά μύρισε μόσχος κι έρωτας ασπρα μικρά λουλούδια ανθίσανε στ' αυλάκια σου  Έρχομαι Όμορφη. Με είδες στους δρόμους δαφνοφορεμένο; έρχομαι φτερωτός κι ηλιοκαμένος άναψε τα φανάρια να φέξει η νύχτα σ' όλα τα σπίτια σου να κοιμηθώ περαστικός στην αγκάλη σου όλη θα ταξιδέψω απόψε στην πλατεία στ' αρχοντικά στη φτωχογειτονιά Όλη θα σε τρυγήσω, πόλη Με ποθεί το κορμί σου ακόμα;  Πικράθηκες, το βλέπω. Συγχωρα με τον ξενιτεμένο. Εσείς έ

Βράχος πολύτιμος,  χαλκόλιθος, πετράδι της αυγής Δέν Κρατώ, σε κρατώ, ακόμα κρατώ, κι ότι απόμεινε προϊστορικό θέλω δικό μου άχ τα θρύψαλα του αρχαίου κορμιού πασκίζουν να κρατήσουν εσένα την αρχαία αγαπημένη και το αργό το θάνατο σου που μέλλεται (μου τον είπες), τον οδυνηρό κι άδικο. Σ' αφήνω να πάς εκεί που πρέπει, αγαπημένη πρώτη. Εκεί που θέλησες. Θα σου τα πώ όλα όπως σε είδα τώρα που στάθηκα σε βράχο  Αγαπημένη λατρευτή  το κορμί σου,  σάρκινο ήταν, τρωτό, ξεχύλιζε αγάπη, (και στη στοργή την κόκκινη αφέθηκα άφραχτος) Μα τ'  Άλλο σου, το Μέσα που γνώρισα όταν ο Νούς μου ξεδιπλώθηκε  εκείνο το μουγγό μικρούλι Ζώο Κρυφό, Κακό,   στη σπηλιά το έκρυψες -άρρωστο άοστο θηρίο το έβλεπα καθαρά και όσο το έκρυβες προσεχτικά εγώ το έβλεπα Τώρα που όλα ήρθαν στο Τέλος Σ' αφήνω, δέ σ' αφήνω. Καθρέφτης ήμουνα μονάχα, και το ξέρεις. -θυμάμαι κυλούσε τότε ο κόσμος στο σκοτάδι  κλεισμένος στη σπηλιά  αισθήσεις χωρίς εξήγηση κι  ο κόσμος φάνταζε πλατύσκαλος Ναι ναι, τα μάτια σου π

Σήμερα ξέχασα τη φωτογραφική.    Πόση βιασύνη Διάσπορε;  Κρίμα.  Δέν είχα χρόνο να πάω για να λέμε την αλήθεια, αλλά δέν μπορούσα, πήγα.  Έτσι είναι ο έρωτας.  Έστω και για λίγο να χαρώ τα κάλλη του δάσους.   Όταν τον νιώσεις τον Έρωτα στο είναι σου όλο, θέλεις να βλέπεις την ερωμένη σου συχνά, έστω και για μισή ώρα, να τα πείτε, να κάνετε γλύκες.  Αλλά ξέχασα τη φωτογραφική, άχ...  λυπήθηκα γιατί είδα ωραία πράγματα εφήμερα, που αύριο δέ θα είναι εκεί. Ψές το βράδυ η θερμοκρασία είχε πέσει στους -4, και η επιφάνεια του βάλτου πάγωσε, τύλιξε ο πρώτος πάγος τους θάμνους και τους σαπημένους κορμούς που -κουτσεμένοι πλέον- πασκίζουν  άδικα να σταθούν αγέρωχοι στο μπλέ.   Σε δυό μήνες θα μπορώ να διασχίσω το βάλτο πατώντας στον πάγο.  Βάλτε μου ερωτιάρη, θα σε κυριέψω, έρχεται η σειρά σου. Είμαι εκεί. Η  λεπτή κρούστα είναι παγωμένη,  ραγισμένη σαν τζάμι υπό πίεση, ή και σαν ιστός αράχνης, ή ακόμα σαν πετράδι ακατέργαστο. Απερίγραπτη η ποίηση του βάλτου σήμερα.  Πατώ προσεχτικά το πόδι μου

Τέταρτη μέρα στο δάσος.  Σύντομη, στα κλεφτά, για μιά ωρα μόνο.  Θερμοκρασία μηδεν κελσίου.  Τρέχω, τρέχω, με πάθος, και σταματώ απότομα όταν ο νούς δεί κάτι αυθόρμητο.  Τρέχω αγκαλιά με την ομορφιά, μεγάλη η ταχύτητα, και το κορμί ανοιχτό, δέν προλαβαίνει ο νούς να σαμποτάρει την εμπειρία.  Τα σημαντικά εμφανίζονται αναπάντεχα.  Απασχόλα το κορμί, ξεγέλα το νού.  Κι ο νούς θα γεννήσει την ανταμοιβή.   Σήμερα, στην είσοδο του δάσους, στην άλλη πλευρά της λίμνης, εκεί που ζούν οι λόφοι με τα ψηλόλιγνα πεύκα, με σταμάτησε μια Πόρτα.  "Κοίταξε με"  είπε.  "Πέρασε, σε καρτερούσα". Πέρασα.  Ξαναπέρασα.  Πίσω τώρα.  Φωτογραφία, να σε θυμάμαι.   "Θα δείς κι αλλες σήμερα, περίμενε", είπε κι έκλεισε πίσω μου. Ξανατρέχω.  Λαχάνιασμα.  Εαυτέ, νιώσε τους πνεύμονες, απόλαυσε τον πόνο στις κλειδώσεις, γέλασε με τα γόνατα του οκνηρού καρεκλόβιου που παραπονιούνται, ρούφηξε την ηδονή της πλάτης που προσπαθεί κρυφά μια άγνωστη της φτερογέννηση να δημιουργήσει.  Θαρρώ θα πε

Στο δάσος, για τρίτη μέρα.  Δάσος,  μίλα μου σε παρακαλώ κι άλλο.  Σ' αγαπώ. Κάθε μέρα σε υμνώ ολόκληρος.   Τροχάδι στη βροχή τη δεύτερη μερα, ανέβηκα τους βράχους σου την πρώτη.  Την τρίτη μέρα, σήμερα, με νίκησε η Λίμνη.  Ήθελα να κάνω μέγα κύκλο στο δάσος με τη λίμνη στη μέση.  Τροχάδι τρίωρο, σα ζώο.  Τα μονοπάτια πολλά.  Χάθηκα.  Με άγρια χαρά χάθηκα.  Επίτηδες χάθηκα.  Νυμφίε μου κίνδυνε!  Ερωτικό το αίσθημα να ξέρεις ότι ίσως δέ θα βρείς το δρόμο, ίσως πάθεις κακό,  αλλά κάτι μέσα σου να σε οδηγεί εκεί που πρέπει.   Ζωντανός.  Το κορμί πάλλεται με τη συχνότητα της φύσης, Ένα έγινα με το πράσινο, Ένα με το μπλέ, κι όλα μιλούν.  Οδηγούν.  Βρήκα το δρόμο πάλι.  Αν το μπορούσα θα πετούσα και τα ρούχα, και το δέρμα, στο βάλτο να βαφτιστώ. Αλλά το ξέρεις πως δέ γίνεται αυτο.  Το μέρος μου που μπορεί, σχίσθηκε, ασπροφόρεσε και εκεί ποταμίστηκε.  Εκεί έμεινε, στο βάλτο θαμμένος ενας Εγώ.   Εδώ τον ξέρω το δρόμο.  Αλλού, ίσως ειναι αργά.  Συννεφιά, κι ένας αέρας μυρωδάτος, π

Μέρα γκρίζα και παγωμένη στο δάσος της πόλης μου, είδα ξαφνικά μυνημα που μου έγραψε το γεφυρακι  -λέει πήγαινε στους γρανιτόβραχους και κάνε  κατι. Οι βράχοι μου, σπαρμενοι στο λοφο.  Χρόνια τους μαζεύω. Σήμερα τους κυριευω ενα ενα πρωτα τους μικρους.  Άγρια χαρά.  Στο έξω βραχοβάτης.  Στο μέσα μιμούμαι τις κινήσεις.  Και μέσα βραχοβάτης.   Έξω μικροί οι βράχοι.   Μέσα τεράστιοι.  Τους βλέπετε μέσα σας και σείς;; Ναι!  Η καμερα με παρακολουθει.  Εμαθα κάτι αλλο. Perspective:  Η κάμερα, αυτός ο  καθρεφτης του εαυτου καθεται στον αλλο το βράχο και με Βλεπει όπως είμαι.  Αν δεν ήταν εκεί 0 βράχος,  πώς θα μπορούσε να έχει perspective? Για να δείς τον εαυτό, πρέπει να σταθεί κομμάτι σου πάνω στο βράχο σου τον δίπλα, και άλλο σου κομματι να πασκίσει στον απέναντι.  ΝΑΙ,  το βλέπω. Εύκολοι οι μικροί βράχοι αλλά το μάθημα είναι το ίδιο. Μόνος.  Δεν θα πέσω. Σφίξε τους μύς Διάσπορε.   Δεκαπέντε βράχους κατάχτησα σήμερα. Μύνημα, ευχαριστώ που ήρθες.  Λίγο σε δανείστηκα.  Μετά, πίσω σε εβαλα στ

Πρώτα  Πρίν το βασίλεμα ουράνια μελωδία αόρατη στο Δάσος. Ακούς τις Λύρες, βαλανιδιά πεντάμορφη; Αρχαία όργανα, σουραύλια και βόμβυκες με πόθο απλώσανε χορδές, κολώνες αέρινες κύματα τα χέρια τους τρυπήσαν τη  σιωπή χόρεψε μαζί τους! Στον ουρανό τρείς ερωδιοί σε τρίγωνο σχηματισμό ανοίξαν ασημένια τα φτερά τους στο ακίνητο μπλέ με χάρη πετούν! κορδέλα στον ορίζοντα απλώθηκε Τρείς, κι ο λαιμός τυλίγεται για μιά στιγμή οχτώ φορές σχηματίζει την αιωνιότητα! -γι αυτούς που Βλέπουν- χάραξε  το στερέωμα η γαλήνια μουσική Άκου το Κάλεσμα της. Στο βάθος εκεί που σμίγει το αιθέρινο με το χώμα η  χρυσοπότιστη γή ξαναγεννιέται Άχ πόσο έχει ποθήσει να μεθύσει Τινάζει το κορμί της και στο χορό της μουσικής πάλλεται Ξυπνούν τα Δέντρα καμπυλωτή κίνηση αργή ξυπνά κι ο πόθος απλώνει μοσχοβολιστή την συννεφοουρά του μουγκανίζει ψιθυριστά τυλίγει τους κορμούς μπαίνει στο χώμα  Να οι ρίζες! κι αυτές ξυπνήσαν αναστενάζουνε  τινάζουν παθιασμένα τη λήθη απ' τα φύλλα τους και στο ρυθμό τ' ουρανού γυμν

Λίμνη μου, Τωρα Λιμνη μου, όπως είσαι τον Αυγουστο Χτες Αυγουστος Κακό ειναι να αλλαζουμε;  Η γή συνέχεια αλλαζει και ανανεώνεται. Εμείς γιατι πασκίζουμε να μείνουμε οι ίδιοι; Η Ομορφιά είναι εφήμερη, αλλα στιγμή Αιώνια. Στη στιγμή κατοικεί μια άλλη Ομορφιά, και στην αλλαγή ζεί και πεθαίνει ο πόθος μας να την κρατήσουμε

Στον ποταμό, κλεφτά, για δέκα λεπτά πήγα την Τετάρτη το πρωί.  Τέσσερα πουλάκια κάθονταν. Μου άρεσαν.  Τα φωτογράφισα.  Γκρίζα μερα, βροχερή, μυρίζε χειμώνας.  Άλλος έρωτας κι αυτός!   Τα χρώματα αλλάξαν, γλυκάναν, η γή ετοιμάζεται να δεχτεί το χιόνι και την παγωνιά.   Θα ξαναπάω αύριο, ευτυχώς δέ δουλεύω, προβλέπεται κι αλλη βροχή, ωραία!  Δε θα έχει κανένα στον ποταμό, θα τον απολαύσω.    Ήθελαν να μου πούν κάτι τα πουλάκια.  Δέν κατάλαβα το μύνημα τους αμέσως, πήγα σπίτι, έβαλα τις φωτό στο κομπιούτερ, άλλαξα το γκρίζο και το χρωμάτισα καφέ.  Δέ ξέρω γιατί.  Κοίταζα. Τίποτα.  Δέν μιλούσε.  Δέν είχα ποίημα.  Νευρίασα. Ξεχνώ τη φωτογραφία. Πίσω στη δουλειά. Χτές, ο μαθητής μου ο αγαπημένος, ο επιστήμονας που είναι και συνθέτης, πιανίστας φιλος καλός, μου ζήτησε να αυτοσχεδιάσω μουσική βασισμένη σε θέμα του Μπετόβεν, για να δεί πώς γίνεται.  Δεν το κάνω συχνά αυτό δημόσια, (δηλαδή να αυτοσχεδιάζω, να "μιλώ" με τη γλώσσα άλλου συνθέτη),  είναι ρίσκο, αννοίγεσαι πολύ για να αυτ