Πόλη στο λόφο

(Νεκρός δέν είμαι

Σταμάτησα να κρύβομαι 

στις σιδερόφραχτες μου φυλακές 

και

την ξανάδα στο μυαλό, ολοζώντανη, στο λόφο 

την πετρόχτιστη)

Έρημη πόλη δακρυπότιστη

κρυφή Κυρά μου

αμπελιώνα  ατρύγητη,

γύρισα!

Μαζί μου γύρισαν τα Δέντρα

Μαζί κι ο άνεμος που φύσηξε  θαλασσοφίλητος

και σε χαϊδεύει ξανά με τ' ακροδάχτυλα στο μπράτσο

νιώθεις τ' απαλό του άγγιγμα;

Σε ξύπνησε.

Άνοιξε τις καστρόπορτες!

Καντάδες τραγουδάει ο κιθαρωδός το σούρουπο.

άναψε τα κεριά στα δώματα !

Στα πέτρινα μπαλκόνια που κόρες γλυκοφίλητες 

προσμένουν με λυμένα τα σγουρά μαλλιά

μύρισε μόσχος κι έρωτας

ασπρα μικρά λουλούδια ανθίσανε στ'

αυλάκια σου

 Έρχομαι Όμορφη.

Με είδες στους δρόμους δαφνοφορεμένο;

έρχομαι φτερωτός κι ηλιοκαμένος

άναψε τα φανάρια να φέξει η νύχτα

σ' όλα τα σπίτια σου να κοιμηθώ περαστικός

στην αγκάλη σου όλη θα ταξιδέψω απόψε

στην πλατεία

στ' αρχοντικά

στη φτωχογειτονιά

Όλη θα σε τρυγήσω, πόλη

Με ποθεί το κορμί σου ακόμα; 

Πικράθηκες, το βλέπω.

Συγχωρα με τον ξενιτεμένο.

Εσείς

έρημα σπίτια πετρόχτιστα, βουβά

κατώφλια ορθάνοιχτα με τ' όνομα μου

στα χείλια σας

γραμμένο με καπνό κεριού

εσείς, μαυροφορεμένα, δέν κουραστήκατε 

της Πίστης τον πικρό καρπό στον κήπο σας 

να κανακεύετε;  

Ήρθα, κι όλα θα τα τρυγήσω.

Πόλη μου, ήρθα.

Ξυπνάτε όλοι, ήρθε πίσω ο Μάστορας.