Ο βάλτος με τους Βράχους

Πρώτα 

Πρίν το βασίλεμα

ουράνια μελωδία

αόρατη

στο Δάσος.

Ακούς τις Λύρες, βαλανιδιά πεντάμορφη;

Αρχαία όργανα, σουραύλια και βόμβυκες

με πόθο απλώσανε χορδές, κολώνες αέρινες

κύματα

τα χέρια τους τρυπήσαν τη  σιωπή

χόρεψε μαζί τους!

Στον ουρανό

τρείς ερωδιοί σε τρίγωνο σχηματισμό

ανοίξαν ασημένια τα φτερά τους

στο ακίνητο μπλέ με χάρη πετούν!

κορδέλα στον ορίζοντα απλώθηκε

Τρείς,

κι ο λαιμός τυλίγεται για μιά στιγμή

οχτώ φορές σχηματίζει την αιωνιότητα!

-γι αυτούς που Βλέπουν-

χάραξε  το στερέωμα η γαλήνια μουσική

Άκου το Κάλεσμα της.

Στο βάθος

εκεί που σμίγει το αιθέρινο με το χώμα

η  χρυσοπότιστη γή ξαναγεννιέται

Άχ πόσο έχει ποθήσει να μεθύσει

Τινάζει το κορμί της

και στο χορό της μουσικής πάλλεται

Ξυπνούν τα Δέντρα

καμπυλωτή κίνηση αργή

ξυπνά κι ο πόθος

απλώνει μοσχοβολιστή την συννεφοουρά του

μουγκανίζει ψιθυριστά

τυλίγει τους κορμούς

μπαίνει στο χώμα 

Να οι ρίζες!

κι αυτές ξυπνήσαν

αναστενάζουνε 

τινάζουν παθιασμένα τη λήθη απ' τα φύλλα τους

και στο ρυθμό τ' ουρανού

γυμνώνουν τα κορμιά

κοίταξε τα κλαριά πώς τεντωθήκανε!

-Πυθίες σε έκσταση!

δοθήκαν στ' ακροδάχτυλα τ' ανέμου

(τα χαϊδεύει τόσο ερωτικά)

αναστενάζουν χείλη χρυσοπράσινα

και οι σχισμές, στους πρόποδες

στα μεσάσκελα 

εκεί που ο κορμός βρίσκει το χώμα,

αφήνονται κι αυτές στη μέθη του έρωτα

-η γή όλη χώρεσε μέσα

Ναι!

Τύμπανα και σάλπιγγες στην κορύφωση

και η πύρινη ενδυμασία των δέντρων

(χιλιάδες τα φύλλα,  ουρανοχρωμάτιστα της Δύσης αγαπημένα)

πέφτουν  στο χώμα στροβιλιστά

Ταράζει το σύμπαν η εκπνοή, τεντώνουν οι χορδές.

Αχ, τώρα σ' αγάπησα καλέ μου.

Τα Χέρια σου!

Σε Είδα ακριβέ μου.

Συγγνώμη!

Επιτέλους σε Βλέπω.

Άχ έρωτα μου.

Ήρθες!

Και

Στην όχθη του βάλτου 

ασπροντυμένος άρχοντας

αλυσοδεμένος,

σιγοπερπατεί.

Στην όχθη του Βάλτου

Εγώ ο Άρχοντας

περπατώ σε πομπή 

με γιασεμιά στα μαλλιά

Εγώ, κατοίκησα τη μουσική

τους ερωδιούς

Τα Δέντρα.

Εγώ.

Πίσω μου Κοίτα τί κουβαλώ! 

χιλιάδες -σαν χάντρες, σμαραγδένιο κολιέ-

τραβώ 

-με πείσμα ξεκάθαρο

βράχους γκρίζοπράσινους

ανεμοδαρμένους

σιδηροδεμένους

ματωμένους

αγριεμένους

κολασμένους

της θύμισης τ' απολίθωμα

-άχ Ήφαιστε τί μου έχεις κάνει!

Άχ Δία πόσα μου έστειλες!

χιλιάδες σέρνονται οι βράχοι μου

γκριζόμαυροι

γκρισοπράσινοι

κόκκινοι

ίσαμε σπίτια 

ίσως σαν γαλαζιες φάλαινες

-παγωμένο το  υψίφωνο τραγούδι τους-

ίσως σαν κορμιά γνώριμα

πολτοποιημένα, 

που χαράζουν στο χώμα μονοπάτια απέραντα

-άχ, πέτρες μικρούλες στρογγυλές ήτανε στη πρωτογέννηση τους,

γιατί, γιατί

θυμάσαι;  θυμάσαι κάν γιατί τα 'χεις μαζέψει

Πώς τους κουβάλησες ώς εδώ καλέ μου τοσους βράχους;

Εσείς πώς τους κουβαλήσατε;;;

Εφτά μου, εσείς πώς τους κουβαλήσατε;;;;

Το δάσος στάθηκε, κλαμένο,  σε Κύκλο.

Στο χορό δίνονται οι μύστες.

Κι ένα ένα

τους βράχους, με έρωτα

φυτεύω στο ξέφωτο του

εκεί που άνοιξε η Μήτρα

στη μέση του δάσους 

πρίν το σούρουπο αγκαλιάσει 

τη γή

σε κύκλο μυστικό εκεί που τα φύτεψα

με πυθαγόρεια ακρίβεια

και 

σύνορο τους οι αλυσίδες.

Κολώνα ολόφωτη στη μέση του δάσους

σχίζει τον τρίτο ορίζοντα.

Απο μακρυά, κρύος τα μελετώ, φτεροπετώντας.

Κοίτα άρχοντα μου!

Κύκλος σε Κύκλο.

Ανοίγω το ράμφος

Ρωτώ σας βράχοι  "Τί να Κάνω;"

Και περιμένω.

Άχ, ουρανέ!

Άχ ήλιε δικέ μου Ήλιε.

Ακίνητος στάθηκες για μένα.

Άχ τί μου είπες!

-Εκεί, στο βάθος τ' ουρανού

Στο δρόμο που χαράξανε οι ερωδιοί

άνοιξε Κύκλος απαλόχρωμος στο στερέωμα

κι ο ήλιος, κουκκίδα, στάθηκε στη μέση του απλωμενος.

Άχ μέγα δακτυλίδι

Σύμβολο αρχαίο, δικό μου είσαι;

Για μένα φάνηκες εκεί σήμερα;

Ξαναρωτώ σε τώρα, παντοτινέ μου:

"Πές μου τί να Κάνω

Πές μου τί να Κάνω

Πές μου τί να Κάνω"

Και λές χωρίς λόγια

"Ρώτα Εσένα Πρώτα"