Βράχοι και ο Μίμος

Μέρα γκρίζα και παγωμένη στο δάσος της πόλης μου, είδα ξαφνικά μυνημα που μου έγραψε το γεφυρακι 

-λέει πήγαινε στους γρανιτόβραχους και κάνε  κατι.

Οι βράχοι μου, σπαρμενοι στο λοφο.  Χρόνια τους μαζεύω.

Σήμερα τους κυριευω ενα ενα

πρωτα τους μικρους.  Άγρια χαρά.  Στο έξω βραχοβάτης.  Στο μέσα μιμούμαι τις κινήσεις.  Και μέσα βραχοβάτης.   Έξω μικροί οι βράχοι.   Μέσα τεράστιοι.  Τους βλέπετε μέσα σας και σείς;;

Ναι!  Η καμερα με παρακολουθει.  Εμαθα κάτι αλλο.

Perspective:  Η κάμερα, αυτός ο  καθρεφτης του εαυτου καθεται στον αλλο το βράχο

και με Βλεπει όπως είμαι.  Αν δεν ήταν εκεί 0 βράχος,  πώς θα μπορούσε να έχει perspective?

Για να δείς τον εαυτό, πρέπει να σταθεί κομμάτι σου πάνω στο βράχο σου τον δίπλα, και άλλο σου κομματι να πασκίσει στον απέναντι.  ΝΑΙ,  το βλέπω.

Εύκολοι οι μικροί βράχοι αλλά το μάθημα είναι το ίδιο.

Μόνος.  Δεν θα πέσω.

Σφίξε τους μύς Διάσπορε.   Δεκαπέντε βράχους κατάχτησα σήμερα.

Μύνημα, ευχαριστώ που ήρθες.  Λίγο σε δανείστηκα.  Μετά, πίσω σε εβαλα στο γεφυράκι.

Χιούμορ που έχει η φύση!!  Και όλες οι απαντήσεις εκεί, για τα μάτια που Βλέπουν.

Χέρι, πάσκισε κι αλλο.  Τώρα που πέθανε ο Φόβος, όλα είναι δυνατά.

Μετά, ένα ξέφωτο

Έκπληξη!   Φράγμα κάστορα.  Μάθημα επιμονής, υπομονής, sense of purpose.  

Και η Νέμεση μου.   10 μέτρα βράχος, γίγας.  Θα σε νικήσω και σένα, περίμενε με.