ο Μπετόβεν

Στον ποταμό, κλεφτά, για δέκα λεπτά πήγα την Τετάρτη το πρωί.  Τέσσερα πουλάκια κάθονταν. Μου άρεσαν.  Τα φωτογράφισα.  Γκρίζα μερα, βροχερή, μυρίζε χειμώνας.  Άλλος έρωτας κι αυτός!   Τα χρώματα αλλάξαν, γλυκάναν, η γή ετοιμάζεται να δεχτεί το χιόνι και την παγωνιά.   Θα ξαναπάω αύριο, ευτυχώς δέ δουλεύω, προβλέπεται κι αλλη βροχή, ωραία!  Δε θα έχει κανένα στον ποταμό, θα τον απολαύσω.    Ήθελαν να μου πούν κάτι τα πουλάκια.  Δέν κατάλαβα το μύνημα τους αμέσως, πήγα σπίτι, έβαλα τις φωτό στο κομπιούτερ, άλλαξα το γκρίζο και το χρωμάτισα καφέ.  Δέ ξέρω γιατί.  Κοίταζα. Τίποτα.  Δέν μιλούσε.  Δέν είχα ποίημα.  Νευρίασα.

Ξεχνώ τη φωτογραφία.

Πίσω στη δουλειά.

Χτές, ο μαθητής μου ο αγαπημένος, ο επιστήμονας που είναι και συνθέτης, πιανίστας φιλος καλός, μου ζήτησε να αυτοσχεδιάσω μουσική βασισμένη σε θέμα του Μπετόβεν, για να δεί πώς γίνεται.  Δεν το κάνω συχνά αυτό δημόσια, (δηλαδή να αυτοσχεδιάζω, να "μιλώ" με τη γλώσσα άλλου συνθέτη),  είναι ρίσκο, αννοίγεσαι πολύ για να αυτοσχεδιάσεις στην κλασσική, είναι ευάλωτο το συναίσθημα. 

Το κάνω αρκετά εύκολα όμως, κάποτε το νιώθω αρκετά, κάποτε λίγο.  Δέν με γεμίζει με τον ίδιο τρόπο που με γεμίζει η δημιουργία απόλυτα δικής μου μουσικής.   Αλλά μου το ζήτησε ο καλός μου μαθητής.

Παίζει λοιπόν  μικρό μοτίβο ο μαθητής, αυτό που ήθελε να χρησιμοποιήσω.  Ακούω με προσοχή.  Με άγγιξε η μελωδία του.  Μπήκα σε σκέψεις.  Φιδίσια η μουσική.   Στο κάτοπτρο του μυαλού αντανάκλαση.  Πολλαπλασιάστηκε.  Ολόκληρος ποταμος. Έκατσα στο steinway. Ξαφνικά, αναπάντεχα, το χέρι του Μπετόβεν κατοίκησε το δεξί μου. Μανιασμένα.  Δέν το περίμενα. Αφήνιασα.  Δέκα λεπτά αυτοσχεδίαζα παραλλαγές στο μοτίβο του.  Χάθηκα.  Έκσταση. Έγραψα ολόκληρο κομμάτι που εζησε και πέθανε σε λίγα λεπτά, κανείς δε θα το ξανακούσει (η ομορφιά του εφήμερου, έτσι έχει ο αυτοσχεδιασμός!)  

Βαριές οι συγχορδίες μου, θανατερές, αντρίκιες.  Οι μελωδίες τραγούδισαν με κλάμα για όλα που μοιράζονται οι άντρες μεταξύ τους, αυτά που δέν μπορούν να πούν με λογια για τον πόνο, τα αισθήματα τα θαμμένα.  Αυτά που η ανασφάλεια μας πνίγει εμάς τους άντρες.   Όλα μου τα ψιθύρισε ο Μπετόβεν.  Τα είπα καλά.    Στο τέλος, ο επιστήμονας με κοίταξε, θολωμένος.  Λέει:  "Κάτι άλλαξε πάνω σου σήμερα Δάσκαλε μου, πάντα παίζεις καλά, πάντα μ' αρέσουν όσα γράφεις, μα σήμερα κάποιος άλλος ήρθε και σου τα είπε, και σύ κάτι μου είπες άλλο, το κατάλαβα"  Του χαμογέλασα.  Επιτέλους!  Κάποιος ένιωσε ότι κουβαλώ Το Μυστικό.  Επιστήμονα, με Είδες!

Μπετόβεν αγαπημένε που μας ενώνεις εμας τους άντρες.  Σύμβολο είσαι, βάλσαμο, όχημα να μπορούμε να πούμε ο ένας του άλλου για πράγματα υπέροχα, αόρατα, που ο αντρισμός μας ο καθημερινός δέν μας επιτρέπει.  Έχουμε και μείς συναισθήματα.

Πίσω στο σπίτι, ξεκούραση.

Σήμερα κοίταζα τη φωτογραφία του ποταμού την προχτεσινή με τα πουλιά.  Να τη βάλω στο μπλόγκ.  Πούντο ποίημα.  Δέν έχω.   Σκέφτηκα, "τί να την κάνω;"   "Λάθος μάλλον είχα, δέν είχαν να μου πούν τίποτε τα πουλιά, θα την πετάξω, αποτυχία"

Κοίταζα.  Κοίταζα.  

Καφέ, σαν κιτρινιασμένο χαρτί.  Γιατί την έβαψα καφε;

Σύρματα....Πεντάγραμμο....

Πουλιά....νότες...ρυθμός

Ξαφνικά, τραγουδουν  μου τα πουλιά.......   

ΤΑ  τα   τα    τααααααα.

(χα χα  χα, -ο έχων ώτα και οφθαλμούς)

Και κατάλαβα ποιός Μίλησε προχτές.

Το πήρα το μύνημα, Μάστρε, το έστειλα και σε άλλους.