Οι βράχοι

Σήμερα επήα στο βάλτον πάλε, έμεινα πολλές ώρες.  Παρέαν με έναν καλό φίλον, τον  Δέν Μιλά Πολλά Αλλά Λαλεί τα Ούλλα, τον συνθέτην, τζιαι την γυναίκαν του τη φυσιολάτρησσαν.  Ξέρω τον 15 χρόνια τον παρέαν.  Αμερικάνος, που την ενδόχωραν.  Τζιαμέ που εγεννήθηκε στην Οκλαχόμαν, το χωρκόν του ήταν ούλλοι φανατικοί χριστιανοί, ποτζιήνους που στην εκκλησίαν τους έρκεται λέει το άγιον πνεύμαν τζιαι κάμνει τους να τους πιαννει η έκσταση τζιαι πετάσσουνται ίσιαπανω τζιαι μιλούν σε 'Αλλες Γλώσσες τζιαι τρέμουν, σούζουνται, φύρνουνται κλπ.  Ο καημένος προσπαθεί να σάσει τη ψυχολογίαν του δαμέ τζιαι 20 χρόνια.  Έγινεν συνθέτης για να φκάλει πουμέσα του τα δηλητήρια.  Αγαπώ τον πολλά.  Έσιει ένα φώς τζιαι μιά ηρεμίαν που έν έχουν πολλοί.  Έσιει τζιαι πολλύ χιουμορ. (Μοιάζει κατα παράξενον τρόπον του John Cleese που τον Monty Python)  Βρεθούμαστεν κάθε μερικούς μήνες, τζιαι περπατούμεν παρέαν στην άγρια φύση, κουβεντιάζουμεν για τη συνθεσην. Εν ορειβάτης, ψηλός, δυνάμενος, τζιαι λαλεί το η ψυσιή του η καμπογυρισμένη.  Αγαπιούνται πολλά με τη γυναίκαν του, τζιαι πάν στη φύση με τες αρκούδες τζιαι τους ποταμούς κάθε μήνα για σαββατοκυρίακον.

Είχα τον πεθυμίσει πολλά τον καλόν μου φίλον.  

"Πάμε στο βάλτον, φίλτατε;"

"Πάμεν"

Ήρτεν με την γυναικαν του, τζιαι επήαμεν παρέαν.

Επερπατούσαμεν που τες 1 ως τες 5¨30 σήμερα το απόγευμαν.  Το διασποροκορμίν ελιωσεν που την κούρασην.  Δεντρά σχεδον γυμνά παντού.  Ο αέρας εστροβίλιζεν τα φύλλα, τζιαι το καφεκόκκινον σαν το αίμαν χρώμαν τους έντυννεν το λόφον.   Ρυάκι.  Πεύκα πανύψηλα, λεπτόκορμα, σχεδόν χωρίς κλαδιά.  Έθελα να τους πάρω κάπου ιδιαίτερα, να δώ την ορειβατική τους πλευρά.   Εφτάσαμεν σε κατι τεράστιους γρανιτόβραχους γκριζους, σαν τους κρεμμούς, στο λατομείον του δάσους, πάω τζιαμέ για να σκεφτώ κάποτε.  

Να δείς ενθουσιασμόν μόλις τους είδαν!  Έξερα το!  Εκάμαν σαν τα μωρά, γιατί ο γρανίτης εν δύσκολος να τον κατακτήσεις, αλλα αγαπά σε πίσω, αν τα καταφέρεις.

Εστάθηκα αναμεσα στα πεύκα, μες την κρυαδούαν, με τεράστιο χαμόγελο, τζιαι χωρις να μιλώ, επαρακολούθησα τους να μελετούν πρώτα έναν τεράστιο βράχον που πάνω ως κάτω με αγάπην τζιαι ευλάβειαν, στο βλέμμα τους διάχυτος σεβασμός.  Με το χάδιν πρώτα τον εμετρήσαν. Μετά επατήσαν προσεχτικά που σχισμή σε σχισμή με χέρια και πατούσες, χορεύοντας σχεδόν, χωρίς σχοινί, ώς την κορυφή.   Υπέροχο θέαμα!!  

Εδοκίμασα τζιαι γώ -ώς τζιαμέ που επιτρέπει η φυσική κατάσταση-  με άγρια χαρά, έσιει μέρες που σκέφτουμαι τους βράχους.  Για να φκείς πάνω, πρέπει να τον αγαπήσεις πολλά, τόσον που να προσέξεις την κάθε του πτυχή, χωρίς κακό στο νού σου.  Πρέπει να ζήσεις στη στιγμή, αλλιώς εννα ππέσεις.  Έφκηκα σχεδόν δυο μέτρα, αλλα ήταν να σκοτωθώ, οπότε εκατέβηκα.

Βράχε μου καλέ μου.  Εννα ασκηθώ, τζιαι θα σου ξαναρτω, μεν πάεις πούποτε.