Διασπορος

Στον άγνωστο ναρκομανή έξω που το εστιατόριο 'La diferencia'  κάτω στην πόλη μου σήμμερα. ------------------------------------------------------------ Tucked away   behind the  fallen Great Mill's shadow underneath the black  blown out windows the  boarded up doors  and  the twisted sheet metal broken asphalt staircases dead animals rebar next to the hundreds of  trash wooden chairs that were wrecked as if a hurricane had just barreled through and below the vast halls where rusted  dead metal cotton loom machines lay decaying  in the wet brick darkness there  tucked away   behind  this devastation the city thought it fit to build a drug rehab   Half-way house where the old Mill Central Offices used to be this Half-way house today just after lunchtime opened its metal doors and emptied its bowel into  the street spilled a sewer full of half alive whores heroin junkies  toothless tweekers without eyebrows or  human faces down and outs  dressed in  dirty plaid and  salvation a

Σήμμερα έψησα  Σούβλα χοιρινή καπνιστή πικάντικη αφάνταστα εύγευστη που την Κούβα, με ρύζι , φασόλια μαύρα, πιπέρκα στα κάρβουνα ελαφρώς αψά, κρεμμυδάκια φρέσκα στα κάρβουνα, αυθεντικό γουακαμόλε με πράσινες τομάτες. Τραπέζι  χαμογελαστό. κκιάορκαν μου είμαι μάστρος. Τη συνταγήν ολόκληρη, έβαλα την στα Ιστομαγειρέματα να πάτε να τη δείτε. Ήρτεν ο φίλος μου ο Γιαννής ο Συνθέτης σήμμερα να μας βοηθήσει με τη γυναίκαν του να βάλουμεν καντζιελλόπορτες μπροστά που το driveway μου για να μπορούμεν να ξαπολούμεν τα μωρά άνεννοιας να παίζουν στην αυλούαν μας. Κομπρεσόρος, κουγκριά, στύλλοι, πόρτες, σφυρίν, τρυπάνι, μέτρο, σχοινιά, παλλουκούθκια. -Πράματα που έν καταλάβω εγώ αλλά ο Γιαννής που εδούλεψεν σε οικοδομές ξέρει πολλά καλά. Εγώ έψηννα στην κουζίναν σάν το ζουζούνιν τζιαι την αυλή τες σούβλες τες κουβανέζικες πάλε γιατί έθελα να τελειοποιήσω τη συνταγήν.  Τζιαι μετά που 2 ώρες που ετέλειωσεν τη δουλειάν ο Γιαννής εκάτσαμεν να φάμεν, εγελάσαν τζιαι τα μουστάτζια του άμαν είδεν ήντα μεζέ

Άτε αλλο τρείς πέμπτες δύσκολες ώς το τέλος της χρονιάς να αντέξω, άτε κανεί τζιαι έφκηκεν η πίστη μου μίλα, εξήγα, οδήγα, άλλαξε ψυχικό κανάλλι για κάθε μαθητή τζιαι για κάθε σπίτι. Βάλε μάσκες αληθινές τζιαι χρήσιμες που κάθε πλευράν του εαυτού, φκάλε.    Ευτυχώς αρέσκουν μου οι μαθητές της πέμπτης (με τον ένα ή άλλο τρόπο).  Εννα πεθυμίσω την πέμπτη μμου.   Είμαι κάτι μεταξύ δασκάλου τζιαι ψυχολόγου για τους μαθητές τούτους.  Αρέσκει μου ο ρόλος. Τζιαι τα πλούσια πασιά δολλάρια τους που τόσο βοηθούν τη ζωή των κοπελλουθκιών μου να τζιυλά λλίον πιό ομαλά εν καλά.    Εννα μακρυγορήσω πόψε... Βαθκειά αναπνοή.   Πιάννω την ωραίαν μου μαύρη βαλίτσα που εν σάν του γιατρού, βάλλω τα πελλά μου κόκκινα γυαλλιά του ήλιου, μπαίννω στο Τταντήν τον Ττογιόταν. Φιλώ την οικογένεια.  "Παπά, δουλειά"  λαλώ των μωρών, να ξέρουν πού εξαφανίζουμαι. Φεύκω που το σπίτι κατα τες 9:10 το πρωίν πάντα.  Έν μου αρέσκει να αρκώ ποττέ μου. Αυτοκίνητο 45 λεπτά.  Φτάννω στην πόλην παρακάτω. 10πμ-12μμ  

Εθώρουν με ιστορικό ανθρώπινο θαυμασμό το πρωίν το γιό μου τζιαι την κόρη μμου να πασκίζουν με τεντωμένα μπρατσάκια να φιλήσουν την οθόνην του κομπιούτερ στην οποίαν η χαμογελαστή τζιεφαλή της γιαγιάς τους εδέσποζεν πάνω που το γουώλπεϊπερ  με το slightly out of focus  aesthetic του σκάϊππ.  Σάν ειδωλολάτρες! Μετά, έβαλλεν τους η μάμμα τους βίτεα στο φέησπουκκ  με τα ξαδέλφια τους που ζούν στη Νέα Υόρκη τζιαι στο Λος Άντζελες.  Εζητήσαν το!  (μά, μά,  {τζιαι δείχνουν την οθόνην}   ) Μετά έπιασεν μας ο παπάς μου στο κινητό που την κύπρο τζιαι ακούαν τη φωνή του.  Τζιαι πρίν πάν να κοιμηθούν ακούαμεν μουσική/βίτεο περσική που το γιούττουπ. Τζιαι ούλλα τούτα φαίνουνται των  απόλυτα φυσιολογικά, μέρος της ζωής, έτσι μεγαλώννουν, με πρωτοφανή πρόσβαση στην ανθρώπινη επικοινωνία. Σε  λλία χρόνια εννα με θωρούν που κάμνω μπλόγκινγκ με τους φανταστικούς μου φίλους, εννα με θωρούν που κάμνω τσιάττ κλπ.   Πού εννα πάει το θκιολί με την τεχνολογία άραγε? Εννα είναι πιό πλούσιος ο κόσμος τους, ή ε

Το σεπτέβρην έγραψα δαμέ   την ιστορίαν του κ.Nguen του ζαχαροπλάστη δακάτω στην πόλην μας, που άννοιξεν μιτσήν κατάστημα στη γειτονιά με κκέηκς βιετναμέζικα, τουρτες κολοκασιού (έγραψα τζιαι τη συνταγήν τότε)  επίσης με green tea, λοκμάδες με παπάγια, τζιαι άλλα υπέροχα εξωτικά εδέσματα όπως σιοίρον πάς το ψωμί με τη ζάχαρη τζιαι τη σόγια (άπαιχτο γλύκισμα, trust me).   Εζούσεν το 'αμερικάνικον όνειρον'  ο γελαστός  κ. Nguen με την φαμελιάν του  ούλλη που μάλλον δέν είσιεν τον ήλιον μοίρα στο βιετνάμ, ήρτεν δαμέ τζιαι εγόρασεν ενα σπίτι παλιόν τζιαι μεγάλο τζιαι έσασεν το έδωσε ζωή.   Δυστυχώς εγόρασεν το με τζιήντα δάνεια τα τοξικά, γμτ, τα άτοκα για 5 χρόνια που μετά πάει ο τόκος ψηλά.  Μάλλον εσκέφτετουν να το πουλήσει σε άλλους ακριβά αμαν το έσαζεν, τζιαι να πιάσει τα ριάλλια να γοράσει άλλο σπίτι.   Κάθε εφτομάν που επήεννα να γοράσω κάτι (για neighborhood support *buy Local* )  εφαίνετουν μου λυπημένος τελευταία.  Έν εχαμογέλαν τόσο, τα μούχτη samples εσταματήσαν, τζιαι

Έν εδούλευκα σήμερα λόγω του  Memorial Day φυσικά. Χαλαρά. Τί σημαίνει χαλαρά: Θκιεβάζω τα βλόγς πρί ξυπνήσουν τα μωρά τζιαι η Αγάπη.  Θκιεβάζω τζιαι λλίην ποίησην έτσι για να πάει η μέρα καλά, έστω τζιαι αν δέν τους πιστεύκω τους ποιητές η ώρα έξι το πρωί.  Παίζω σεττάρ, έστω τζιαι αν δέν το νιώθω.  Πίννω ρυζόνερο με πάγο  (άστα).  Τζιαι τούτα ούλλα πρίν τες εφτά το πρωί.   Βάλλω το κοτόπουλλο να μαριναριστεί να εν έτοιμο το μεσημέρι.  Ποτίζω το καχεχτικό γρασίδι.   Ξυπνούν  ούλλοι εφτά η ώρα.   Ο γιός μου  -που έμαθεν να φωνάζει που το δωμάτιον του με φωνήν παρόμοια του παττιχοπούλη "Παπάααα" "άΠάαα"-   άρκεψεν τες κραυγές του (καλά να πάθω που έθελα να του μάθω κυπριακή προφορά ο γάρος)   τζιαι η κόρη μου τραγουδά με λεπτόν τρόπο "πα-πάκη, παα-πάκη"  ασταμάτητα.    Καρτερούν  με να τους πιάσω τζιαι τους δκυό μαζί όππα να πάμεν κάτω, να αφήσουμεν τη μάμμαν να κοιμηθεί αλλο λλίον.   Πρόγευμα γάλακτος τζιαι φράουλες με french toast.   Τηλεόραση με μίκυ μάο

Μετά που τέσσερις εβδομάδες αποτοξινωτικής δίαιτας μπορώ επιτέλους να ξαναφάω λλία πράματα πχ ψάριν τζιαι χοιρινόν (btw το χοιρινόν δακάτω εν 'άσπρον κρέας'  με πολλά λλίη μίλλα, όσην το κοτόπουλλο)   τζιαι επι ευκαιρίας του τριήμερου που γιορτάζουμεν δακάτω κάμνω κάθε μέρα σούβλες τζιαι καπνιστά στα κάρβουνα, με τα κοπελλούθκια να βουρούν στο εκκολαπτόμενο μου γρασίδι (έφερα τον φίλον μου το Γιαννήν τον Συνθέτην που εν άνεργος, τζιαι έσασεν μου την αυλή εφύτεψεν τζιαι φκιορούθκια τζιαι γρασίδι). Εχτές έψησα πολλά ωραίο ψάρι για την κουμέραν μας την υπέρ-ομιλητική ωκεανογράφο που ήρτεν που το Σάν Φρανσίσκο να μας δεί.    Έκαμα φιλλέττα λιθρινιού που εγόρασα στην ελληνική ψαραγορά της διασπορούπολης που τη χαμογελαστή κυράτσα.   Ήταν ολόφρεσκο το ψάρι, έβαλεν με να το μυριστώ γιατί ξέρει οτι είμαι πολλά ιδιότροπος.   Ήρτα σπίτι χαρούμενος τζιαι μαρίναρα τα σε λεμονοχυμό, λεβάντα, θυμάρι τζιαι ρίγανη χλωρή.  Εκάπνισα τα με ξύλον της κκεραζιάς, που κάμνει πολλά για άσπρο ψάρι.  Φυ

Η  λιβελούλλη, φύλακας αυστηρός του μονοπαθκιού στο πευκόδασος, η πυθία των λουλουδιών, ελιάζετουν σε μιάν πέτρα δίπλα στο βάλτο.  Σάν επαρπάτουν αμέριμνος τζιαι ετσάκκιζα πευκοβελόνες με τα σάνταλα μου είδα τα φτερούθκια της, τα φουστάνια της τα τούλινα επαίζαν με τα χρώματα του ουράνιου τόξου.  Εσταμάτησα. Εξάπλωσα στο χώμαν προσεχτικά  να μέν τη ξιππάσω.   Εθώρουν την τζιαι εθώρεν με για πέντε λεπτά στα μμάθκια. Λαλεί μου στο τέλος (έν άντεξεν):   "Στους κύκλους που χάννουνται μές τον κύκλο ταξίδεψε.  Κύκλος εσύ. " Τζιαι επέτησεν μακρυά.

Η κρυψώνα μου στον ποταμό κάτω που το πεζούλι το κούγκρενο περιμένει με κάθε βδομάδα ανυπόμονα σάν την ερωμένη την κρυφή. Αριστερά που το καταδικασμένο δέντρο.  Πίσω που την Κλαμουρισμένη Κερασιά.  Το καταδικασμένο δέντρο κάθε χρόνο γύρνει παραπάνω, μιά μέρα (σίουρα εννα είμαι δαμέ οταν συμβεί)  εννα βουττήσει στο νερό με φωνή μεγάλη να ποταμιστεί.  Ούλλη μέρα θωρεί το θάνατον του στα μμάθκια τζιαι περιπαίζει τον.  Ας μάθουμε τζι εμείς. Κατεβαίνω τα σκαλιά τελετουργικά. Γίνουμαι τζιαι γώ δέντρον πασιόφυλλον θωρώ κλωννιά να βλαστούν που τους αγκώνες τζιαι τα δάκτυλα μου.  Θωρώ ρίζες να κωλοσύρνουνται κάτω που τα πόθκια μου ξαπόλυτες.   Κάθουμαι τζιαι τρυπώ τα χώματα. Αφήννω να ππέσουν που πάνω  μου τα προστατευτικά κομμάθκια του χοντροφελλού  μου: η οικογένεια, το σπίτι, οι ευθύνες, οι μαθητές, οι συνθέσεις, η κατζία, η καλοσύνη, η δύναμη, τα χαμόγελα, η τρυφεράδα, οι γνώσεις, η ημιμάθεια, οι εμμονές, η α-ταξία, ούλλα πετάσσω τα πάς το κουγκρίν να λιαστούν τζιαι να με αφήκουν ήσυχο.  Κο

             Επήα στο δάσος σήμερα να δώ ξανά τον αγαπημένο μου Βράχο.    Νά τον. Έσιει που το Νιόβρη να το δώ, ήταν χωσμένος κάτω που τα σιόννια. Έν άλλαξεν τίποτε!   Γκρίζος, πράσινος, παγωμένος, σκνιφός, ραγισμένος, λαμπερός όπου ο γρανίτης περιέχει χαλαζίαν.   Στέκει δαμέ που τον τζιαρόν του τεράστιου παγετώνα που έλιωσεν, επλύμανεν τον τόπον τζιαι τον έφερεν κωλοσυρτόν που τα βουνά πρίν τόσες χιλιάδες χρόνια.  Φθίρεται τόσο σιγά σιγά που σίγουρα νομίζει εν αθάνατος, έτσι ξεκάρφωτος που κάθεται στην κορυφή του λόφου.  Απέκτησεν σοφία χωρίς να το θέλει λόγω της τυχαίας του σχεδόν-αθανασίας.  Παρατηρά τους περαστικούς να ζούν τες ζωές τους τζιαι να πεθανίσκουν κάθε λλίο.  Τζιήνος χαμένος στη μοναξιάν του απλά θωρεί τους να περνούν.   Κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια, συμπαθά κάποιον τζιαι βοηθά τον. Μόλις με είδεν πρίν τρία χρόνια αγάπησεν με.  Εφώναξεν μου να κάτσω πάνω του, να τον χαϊδέψω, είπεν μου να νιώσω με τα δάκτυλα όσπου να Δώ τον εαυτόν μου στον καθρέφτην του. Εκαρτέραν με υ

Το μαγικόν Αδρωπούιν Του Νού  που κατοικά μές τη κκελλέν μου (όπως τζιαι στη δική σσας)  τζιαι κάμνει κουμάντον, τούτος ο  πυλωρός στον Κήπον του Νού, τούτος ο μάστρος της έμπνευσης τζιαι της δημιουργίας που κατοικεί τον νούν τον ανήσυχον που του αρέσκει να φτιάχνει ζωήν που το μηδέν, έχει  ένα κακό συνήθειο:  Φκαίννει έξω που το λαγούμιν του για να με συνεπάρει πάντα σε ώρες άπρεπες τζιαι σε τόπους εντελώς επικίνδυνους ή ακατάλληλους.  Φκαίννει όταν το καλώ για να με βοηθήσει να εμπνευστώ (όταν δηλαδή το επικαλέσω με τελετουργικόν τρόπο), ή ακόμα τζιαι ακάλεστο για να μου δώσει κεραυνοβόλα  κατανόηση του  Έσσω μου, προσπαθεί   το καημένον  πέρκι με γλυτώσει που τον εαυτόν μου τζιαι ελευθερωθώ επιτέλους που τα δεσμά που με δίννουν μιά ζωή τα εσσωτερικά.    Εν καλές οι σοφίες του, ξέρει τζιαι πολλή μουσική παραπάνω που μένα, μοιράζεται τη μαζί μου.  Το ευχαριστώ. Δυστυχώς άμα πεί τζιαι εμπνευστεί τζιαι κλωτσήσει για να φκεί προς τα έξω το αδρωπούιν ανεμοφυσά στην ύπαρξη μέγας αέρας, στρ

Η μουσική γεμώννει το δωμάτιο ζαχαρένον ήχον, χτυπά πάς τους τοίχους, κρύφκεται μές το περσικό χαλίν.  Τα λάθη που κάμνουν εν πολλά τζιαι τα κομμάθκια τους εν άνυδρα σήμμερα, άψυχα, παίζουν ούλλοι κομμάθκια που δέν ειναι καθόλου έτοιμα ακόμα για ρεσιτάλ.  Εν κουρασμένα τα κοπελλούθκια, τζιαι δέν έχω όρεξη να τους φωνάζω.   Τα νεύρα μου.   Ένα σπίτι.  Αυτοκίνητο.  Δύο, αυτοκίνητο, τρία, αυτοκίνητο, τέσσερα, πέντε.  Ήδη εδίδαξα 6 κοπελλούθκια.  Νυστάζω τζιαι κόμα εν πέντε η ώρα.  Πενθώ το χαμόν του καφέ μου.  Ακόμα τέσσερις ώρες άντεξε κορμί,  ώ  τεπόζιτον της πομονής μέν λείψεις να χαρείς.  Βαρκούμαι σας σήμμερα μαθητές, αντρέπουμαι που το λαλώ αλλά εν αλήθκεια.  Τα μάθκια μου φτερουγίζουν βαρετά τζιαι αμήχανα σα θωρούν συνέχεια γυρόν ψάχνουν που κάπου να πιαστούν να μέν ποτζοιμηθούν τζιαι ππέφτουν όπως πάντα πάς στες φωτογραφίες που κουρτίζουν ούλλοι πάς το πιάνον.   Έν μπορώ να το αποφύγω.  Θωρώ τες ίδιες φωτογραφίες κάθε εφτομάδαν τζιαι προσπαθώ να φανταστώ ποιοί εν τούτοι ούλλοι.  Θ

Πάει ακόμα μιά Πέμπτη δύσκολη.  Εμείναν μόνο αλλο πέντε ως το τέλος της χρονιάς μου.  Άντεξε Διάσπορε.   Ο βούρτουλας έππεσεν πάς τη ράσιην τους μαθητές σήμμερα, ετοιμάζω τους για το ρεσιτάλ τους σε 3 βδομάδες τζιαι χρειάζουνται λλίγην πίεση να δρώσει το φτίν τους. Σημαίνει η δουλειά έγινε πιό έντονη, συνέχεια στήννω τους συναισθηματικά, κάμνω τους κερκίδαν τζιαι προσπαθώ να τους τονώννω το ηθικό αλλά μαζί να τους αχχώσω αρκετά για να δκιαβάσουν τζιαι να παίξουν με συναίσθημα. Βαρκούμαι πόψε.     Ήμουν τόσο κουρασμένος που ούτε κκέφιν είχα να πετάξω ποσκούπιδα στην πλουσιούπολη.   Έν είχα κκέφιν.   Τουλάχιστον εψές ετέλειωσα επιτέλους το βυζαντινο-κυπριακο-περσικο-τουρκικο κομμάτι που έγραφα (τζιαι μάλιστα χωρίς βοήθειαν που τες μούσες, οι οποίες εχωστήκαν τζιαι δέν ήρταν να με σώσουν τούτην τη φορά)  για να το αφιερώσω  στον παπάν μου οταν πάμε κύπρο τον Ιούλη.  Έφυεν τζιαι τούτον.   Μπορώ να πώ οτι επέτυχα το πάντρεμαν  τούτων ούλλων των μουσικών πολλά, εσκέφτηκα βαθκειά πρίν να αρκέ

Το πρωίν σαν έκαμνα τη γυμναστικήν μου ανάσσιελα  αγκομαχώντας σε άβολη στάση τζιαι η Αγάπη εθκιάβαζεν παραμυθάκια των μωρών πάς τα γόνατα της εχτύπησεν μας το παράθυρον χαμογελαστή η ασπρομάλλα ντυμένη στα ρόζ του '80 γειτόνισσα μας η εξ αριστερών.    (τα σπίθκια χωρίζει τα ένα driveway 8 πόθκια πλάτος, θωρούμεν μές το σαλόνιν τους γειτόνους βασικά σε κάθε στιγμήν της ζωής τους, μάλιστα αποφεύγω να κυκλοφορώ τίτσιρος μέν πάθει καμιά κοτζιάκαρη καρδιακό, χεχε)    Εμφανίστηκεν λοιπόν η Τζέην   η ομιλητική γεροντοκόρη που ζιεί με τους γονιούς της     (οι οποίοι εν 89 και 86 χρονών τζιαι έσιει ο ένας άλσχάϊμερς τζιαι ο άλλος διαβήτην τζιαι πελλονεύρα -φωνάζει τζιαι δέρνει τους δικούς του μέραν νύχταν τζιαι το χειρόττερο φκέννει έξω με το ρόπαλον του πέϊζπολ συχνά να κουπανίσει τους μιτσιούς που πειράζουν τα σκουπίθκια του ή τζιήνους που κλέφκουν μπουκκάλλες που το recycling,  ή τζιήνους που παρκάρουν μπροστά που το σπίτιν του,   κλπ, κλπ.)  ήρτεν λοιπον η Τζέην τζιαι έκαμνεν φατσούδες

Σήμερα είμαι δυνατός.  Έχω τη ψευδαίσθηση οτι είμαι γεμάτος υγεία. Εξύπνησα τζιαι έκαμα 1 ώρα Qi Gong, πίστεψε με ένιωσα να φκάλλω φτερά ως το τέλος της ρουτίνας.  Μετά, μισή ώρα αυτοσυγκέντρωση μετά μουσικής σουφικής, τζιαι στο τέλος μισή ώρα stretching με την τεράστια μπάλα, κοιλιακούς, βαράκια.  Έφυα για 2 ώρες στο δάσος να βουρώ μές τα λαγκάδια.  Είμαι όσον ήρεμος γίνεται.  Αν μπορούσα να κάμνω κάθε μέρα τούντο πράμαν θα ήμουν ευτυχισμένος.  Το πλάσμαν πρέπει να προσέχει τη ψυσιήν τζιαι το σώμαν του καθημερινά.  Αυτονόητο για όλους.  Για μέναν έν είναι.  Μαθθαίννω το σιγά σιγά. Ήρτεν τούτη η απλή  Γνώση μπροστά μου κεραυνοβόλα τζιαι ήβρεν με σάν την ερωμένη.  Επαθιάστηκα τωρά μαζίν της τζαι δέν την ξαπολώ να φύει, θέλω τζι άλλον, τζι άλλον. Ώς του χρόνου έτσι τζιαιρόν θα είμαι πιό άθρωπος.   Άμα θωρείς ψηλά, τα κλαδιά έχουν πάντα κάτι καλόν να σου πούν. Πάντα ενθαρρύνουν την προσπάθεια σσου, αγαπούν να σε θωρούν να πασκίζεις πάς τες βουνοπλαγιές.   Χαμογελούν, πισκαλλιούν σου την ώ

Αύριο θα γιορτάσουμεν τη Μέρα της Μάνας με απλόν αλλά ωραίον τρόπο.   Εσείς ευχαριστάτε παρακαλώ τες μανάδες σας, εδουλέψαν σκληρά να σας μεγαλώσουν.   Ή τες γυναίκες στη ζωή σας.   Στο μεταξύ ούλλοι στη Χτερνίαν γοράζουν περίεργα δώρα των γυναικών τζιαι των μανάδων τους μάσσιαλλα του καταναλωτισμού.  Εμένα δέν μου αρέσκουν τα μουσκουρούθκια, έχω αλλεργία στο πλήθος τζιαι  οι κάρτες που λαλούν "world's best mom" τζιαι τραουδούν κλπ εκνευρίζουν με αφάνταστα.   Εδιάλεξα μόνο που το ανθοπωλείον της γειτονιάς  μιάν ωραίαν ανθοδέσμη ανοιξιάτικη να δείξω την εκτίμησην μου συμβολικά της γυναίκας μου (πάντα είναι καλή ιδέα τα λουλούδια, κάμνει με η πράξη να νιώθω λίγον άβολα γιατί εν κάπως φτιαχτό να εμφανιστείς με μάτσο φκιόρα στο κατώφλι, αλλά άτε, αφού εν ωραία που την άλλη) . Θέμας εσκαρφίστηκα δώρον που έχει πραγματική αξία, όι υλική  - για να παλανσάρω τα φτιαχτά λουλουδάκια.  Λαλώ το λοιπόν της Αγάπης το μεσημέριν που ήρτα που τη δουλειάν τζιαι είδα την να βουρά τα κοπελλο

Κάθε πέμπτη νύχταν έρκουμαι πίσω στην πόλην μου που τη δουλειάν κατα τες 9:30, σκοτωμένος που την κούραση συνήθως του δωδεκάωρου που δουλεύκω τες πέμπτες.  Έχω περίπου 45 λεπτά ταξίδιν τζιαι 3 αυτοκινητόδρομους διαφορετικούς να αλλάξω.  Ζήτω η μοναξιά της σκοτεινιάς τζιαι της αμιλησίας.  Πάντα στον τελευταίον χάϊγουέη μόλις φκώ πάς τη ράμπαν του τζιαι αναπτύξω την ταχύτηταν που θέλω, έχω έθιμο να βάλλω στο σιντίπλεϊερ εναν κομμάτιν των σούφιδων αργό σεκλεττιστικό  που πάει περίπου 25 λεπτά με φωνές, νταούλια, λύρες, νέϋ, τύμπανα, σάζια κλπ, για να φτιαχτώ, να μερακλώσω τζιαι να ξεπλύννω την κούρασην της μέρας.  Κανεί με να πάω ώς την πόλην μου, τζιαι μάλιστα μπαίννει δυναμικά στο τελευταίον σεμάϊν μόλις φτάσω στα πρώτα φώτα της πόλης μου αν κρατήσω ταχύτηταν 145 χιλιομέτρων σταθερή.  Πρίν πάω σπίτι πάντα σταματώ στην πεζίναν να γεμώσω το ττογιότα με καύσιμο.   Πάω πάντα στην ίδιαν.   Τζιαι πάντα έσιει κάποιον τζιαμέ που εν ή λιβανέζος, ή σύριος, αιγύπτιος, κούρδος κλπ κλπ.  Αρέσκει μου

Βρέχει.  Βρέχει.   Έπιασα το αυτοκίνητον εχτές να πάω βόλτα γιατί είχα 2 ώρες ελεύθερες τζιαι επήα στη φύση.  Έν είχα τη δύναμη να περπατήσω πολλά μές τα πηλά τζιαι τα νερά, ετεμπέλιασα πλέον.  Λλίον με τον Τταντήν τον Ττογιόταν,  λλίον περπατητός. Ξέφωτο στο δάσος.  Γρανιτένιο τοιχούδιν.  Δαμέ δεξιά εν χωράφιν βιολογικής καλλιέργειας, κοινόχρηστον για το χωρκόν. Όποιος θέλει δηλώννει οτι θέλει κομμάτιν για το χρόνον, έρκεται τζιαι φυτεύκει λαχανικά με τα κοπελλούθκια του για να τους μάθει τί πάει να πεί Γή, προσπάθεια, αδρωπιά.  Φυτεύκουν τομάτες, μαρούλια, κολοκούθκια.  Αμαν εν καλός ο καιρός πάντα έσιει αυτοκίνητα πολλά τζιαι γονατιστούς Χτέρνιους μές τα αυλάτζια.   Σήμμερα είμαι μόνος μου, τζιαι οι δρυοκολάπτες που ττακκουρούν ενοχλητικά ττζιαι τρυπούν τα δέντρα κάπου στο βάθος.  Ηχώ.  Μυρίζει το φρέσκο χόρτο, μυρίζουν τα φύλλα, οι κορμοί.  Ευωδία απο αγριολούλλουδα, πασχαλιές, το χώμα που εξύπνησε. Δέ ξέρω το όνομα σσου φυτόν.  Το μόνον που ξέρω εν οτι είδα σε τζιαι έθελα πολλά να

Εκάλεσεν με η  Dokisisofi να γράψω δέκα αποκαλύψεις.  Τζιήνη καταφέρνει να λαλεί πολλά με λλία λόγια τζιαι εκατάφερεν να βάλει δέκα.  Εγώ είμαι πιό λαφαζάνης τζιαι θέλω τόπον πολλύν να γράψω.    Έγραψα τες πρώτες πέντε εψές, τζιαι τες άλλες πέντε πόψε. 1)  Ομολογώ, έσιει ένα μήνα που μιά φορά τη βδομάδα ενδίδω στον πειρασμόν της πετασσω-σκουπιδο-φετιχιστικής μου φαντασίωσης για την οποίαν έχω ξαναγράψει εδώ   .   Έναν μήναν εβασάνιζεν με η εμμονή, τελικά είπα της "Ι Give UP!, take me, I am yours!"       Όπως περνώ που την πλουσιούπολην τους Χτηνοχτέρνιους κατά το σούρουππον τες πέμπτες, τζιαι ρέσσω που τα τεράστια σπίθκια τους των $4-10 εκατ.,  πετάσσω τα σκουπίθκια του αυτοκινήτου μου μές τα γραδίθκια τους τα περιποιημένα.  Αμαρτία ξομολοημένη.  Πετάσσω έναν έναν τα άχρηστα μου με σατανικό γέλλιο, ηδονίζουμαι ο κκεραττάς.  Η γυναίκα μου -είπα της το-  πιστεύει ακράδαντα οτι έχει κάτι το σεξουαλικόν η εμμονή μου, αλλά δέν το έχω ψάξει ακόμα.  Τζιαι όσον περνούν οι εφτομάδες,

Σήμμερα ήταν να σπάσω.  Επείνουν ούλλη μέρα, έθελα απαγορευμένα φαγιά.  Είχα τζιαι τα κοπελλούθκια μονος μου ούλλη μέρα γιατί η Αγάπη εδούλευκεν τζιαι επεράσαμεν τη μέρα παρέα οι τρείς μας.   Απόλαυσα το φυσικά που τη μιάν γιατί αρέσκει μου να είμαι με τα μωρά μόνος μου, εν ωραίο  challenge, τζιαι επίσης σιέρουμε το να είμαι "ο  Παπάς"  (ποιός εγώ?  λαλώ τους.  πςςςς, πού να εξέρετε πού εππέσετε καημένα μου.....)     Αλλά έν είμαι καλά τούντες μέρες τζιαι η πομονή μου εν λλίη, το Qi μου εν κλειωμένον τζιαι ούλλο σκέφτουμαι το.   Στο τέλος εκουράστηκα πολλά.  10 ώρες.   Πόσα παννιά να αλλάξω (x2), πόσα βιβλία να θκιαβάσω, πύργους να χτίσω να χαλάσω?  Ρούχα να αλλάξω, πυζιάμες, βρεμένα, χεσμένα, κλατσούδες να τους βάλλω τζιαι να τες φκάλλουν.   Πόσα κλάματα γιατί εππέσαν τζιαι έωκεν η κκελλέ τους χαμέ, πόσες αδικίες να σάσω (πιάννει του τα παιχνίθκια του η κόρη μου συνέχεια)   Πόσα ΟΧΙ να πώ για να μέν τρών τα φκιόρα, να μέν φκέννουν πάς τον καναπέν όποτε θέλουν, να μέν κλαψουρ