Ο χορευτής της πεζίνας

Κάθε πέμπτη νύχταν έρκουμαι πίσω στην πόλην μου που τη δουλειάν κατα τες 9:30, σκοτωμένος που την κούραση συνήθως του δωδεκάωρου που δουλεύκω τες πέμπτες.  Έχω περίπου 45 λεπτά ταξίδιν τζιαι 3 αυτοκινητόδρομους διαφορετικούς να αλλάξω.  Ζήτω η μοναξιά της σκοτεινιάς τζιαι της αμιλησίας.  Πάντα στον τελευταίον χάϊγουέη μόλις φκώ πάς τη ράμπαν του τζιαι αναπτύξω την ταχύτηταν που θέλω, έχω έθιμο να βάλλω στο σιντίπλεϊερ εναν κομμάτιν των σούφιδων αργό σεκλεττιστικό  που πάει περίπου 25 λεπτά με φωνές, νταούλια, λύρες, νέϋ, τύμπανα, σάζια κλπ, για να φτιαχτώ, να μερακλώσω τζιαι να ξεπλύννω την κούρασην της μέρας.  Κανεί με να πάω ώς την πόλην μου, τζιαι μάλιστα μπαίννει δυναμικά στο τελευταίον σεμάϊν μόλις φτάσω στα πρώτα φώτα της πόλης μου αν κρατήσω ταχύτηταν 145 χιλιομέτρων σταθερή.  Πρίν πάω σπίτι πάντα σταματώ στην πεζίναν να γεμώσω το ττογιότα με καύσιμο.   Πάω πάντα στην ίδιαν.   Τζιαι πάντα έσιει κάποιον τζιαμέ που εν ή λιβανέζος, ή σύριος, αιγύπτιος, κούρδος κλπ κλπ.  Αρέσκει μου πολλά να δυναμώννω τη μουσικήν (που εν πολλά πορωμένη, έννεν ππόπ, εν βαρετή παραδοσιακή που μόνον κάτι θρήσκοι μουσουλμάνοι ακούουν)  βάλλω την το λοιπό στη γή στον ουρανό δυνατά για να τους πειράξω να ξιππαστούν, θέλω να δώ την αθρώπινην αντίδρασην των κοπελλιών.  Εννα χαμογελάσουν?  Εννα αχχωθούν?  Εννα χαρούν γιατί ξαφνικά, στη ξενιτιάν, ακούουν τα φκιά τους πελλές μουσικές γνώριμες να αναβλύζουν που εναν τττογιότα πράσινον με έναν κυπραίον μέσα?  Πάντα έρκουνται τζιαι ρωτούν με (στα αράπικα.  Θέλουν να μάθουν τί εννοώ).  Δέ ξέρω γιατί, έννεν ποττέ ο ίδιος πεζινάρης τζιαι κάθε εφτομάδα σχεδόν κόφκω κουβέντες με κάποιον  -του στύλ "ώωωω  είσαι κυπραίος!!  ώωωω, αγιό ναππα, σουηδέζες, βυζιάαα, ώωωω, τυχεροίιι.   Μα γιατί ακούεις θρησκευτικές μουσικές?. "   

Πόψε είσιεν έναν μουστακαλλήν που ήρτεν να μου βάλει πεζίναν τζιαι μόλις άκουσεν τη μουσικήν, εγέλασεν τζιαι εττόκκαρεν με, ερώτησεν με πόθθεν είμαι,   (κύπρον είπα του), λαλεί εν που την ανατόλιαν, κούρδος, τζιαι μετά χωρίς εξήγησην έβαλεν τη κκελλέν του σχεδόν μές το παράθυρον μου τζιαι άκουεν αμίλητος πέντε λεπτά ώςπου να γεμώσει πεζίναν.  Έν ένιωσα άβολα τίποτε.  Εμοιραστήκαμεν τη στιγμή.  Επλέρωσα τον τα είκοσι του δολλάρια.  Ύστερα ξαφνικά τραβά πίσω τζιαι κάμνει τόπον, τζιαι ψηλώννει τα σιέρκα του  έναν πάνω έναν κάτω τζιαι έδωκεν δέκα γυρούς λεβέντικους, ποτζιήνους των μερακλήων του ζεϊμπέκκικου κάτω που τες φλορένσες της πεζίνας δίπλα που τες μηχανές μές τη μέσην του δρόμου.  Επαλάβωσα.    Υποκλίθηκεν.   "Ήμουν δάσκαλος  χορού", λαλεί μου με τα σπασμένα του ενγκλέζικα.   "Ξέρει τζιαι σάλσαν ο Άχμετ (έδειξεν μου έκλωσεν τα κωλούθκια του τζιαι εκωλόσυρεν τα πόθκια του με μαεστρίαν)  ξέρει μοτέρνους χορό (εξανάδειξεν μου, τζάζ τουντη φφοράν).  Αλλά αρέσκει  το folk χορό  παραπάνω που ούλα, έξερεν παππούς μου."  

"καλη  νύχτα σσου"