Τις πέμπτες βάλλω μάσκα ψυχολόγου/μουσικού.

Άτε αλλο τρείς πέμπτες δύσκολες ώς το τέλος της χρονιάς να αντέξω, άτε κανεί τζιαι έφκηκεν η πίστη μου μίλα, εξήγα, οδήγα, άλλαξε ψυχικό κανάλλι για κάθε μαθητή τζιαι για κάθε σπίτι. Βάλε μάσκες αληθινές τζιαι χρήσιμες που κάθε πλευράν του εαυτού, φκάλε.    Ευτυχώς αρέσκουν μου οι μαθητές της πέμπτης (με τον ένα ή άλλο τρόπο).  Εννα πεθυμίσω την πέμπτη μμου.   Είμαι κάτι μεταξύ δασκάλου τζιαι ψυχολόγου για τους μαθητές τούτους.  Αρέσκει μου ο ρόλος. Τζιαι τα πλούσια πασιά δολλάρια τους που τόσο βοηθούν τη ζωή των κοπελλουθκιών μου να τζιυλά λλίον πιό ομαλά εν καλά.   

Εννα μακρυγορήσω πόψε...

Βαθκειά αναπνοή.  

Πιάννω την ωραίαν μου μαύρη βαλίτσα που εν σάν του γιατρού, βάλλω τα πελλά μου κόκκινα γυαλλιά του ήλιου, μπαίννω στο Τταντήν τον Ττογιόταν.

Φιλώ την οικογένεια.  "Παπά, δουλειά"  λαλώ των μωρών, να ξέρουν πού εξαφανίζουμαι.

Φεύκω που το σπίτι κατα τες 9:10 το πρωίν πάντα.  Έν μου αρέσκει να αρκώ ποττέ μου.

Αυτοκίνητο 45 λεπτά.  Φτάννω στην πόλην παρακάτω.

10πμ-12μμ     Ο κύριος  B., ετών 51, συνταξιούχος κομπιουτεράκιας, ψηλός με ψαρά ατίθασα μαλλιά τζιαι γαμψή μυττούλλα, εμοσχοπούλησεν την internet company του το 1999 τζιαι έπιασεν άνετη σύνταξη στα 41 του.  Παίζει πιάνον 8 ώρες την ημέρα.  Στόχος:  θέλει να μάθει τες 32 σονάτες του μπετόβεν (15 ώρες μουσική πολλά δύσκολη) τζιαι να τες αποστηθίσει.  Θέλει υποστήριξην πολλήν γιατί έν πιστεύκει στον εαυτόν του, εν τελειομανής, τζιαι ακούει τα cd με τους μεγάλους πιανίστες τζιαι πιάννει τον  κατάθλιψη.  Κάθε εφτομάν θέλει με να του τονώννω τα ηθικά.   Σέβεται με πολλά, τζιαι έχουμεν καλή, φιλική σχέση.  Αρέσκει του να με ακούει να αυτοσχεδιάζω στο στύλ του μπετόβεν πάς το steinway του το γλυκόφωνον, τζιαι να με ρωτά ερωτήσεις βαθκειές για τον τρόπο σκέψης του συνθέτη, τζιαι να θαμμάζει τη φαντασίαν μου. Πίννουμε πάντα τσάϊ earl grey τζιαι πισκόττο βανίλιας που μας φέρνει η γυναίκα του η διάσημη καλλιτέχνης (μαζεύκει ποσκούπιδα τζιαι κάμνει τα installations, έσιει έργα στες γκαλερύ της NY, εν πολλά πελλή).  

Στο αυτοκίνητο για 30 λεπτά, μετα φαγητού σάν οδηγώ με τα γόνατα.

12:30-1:30   Η  κυρία A., ετών 48, αρχίατρος στες Πρώτες Βοήθειες του νοσοκομείου της πόλης της.  Αχχωμένον άτομον πολλά, με τεράστιες ευθύνες που εχαράξαν λάκκους στο πρόσωπον της τζιαι ασπρίσαν τα κοντά τζιαι ξαθθά μαλλιά της.  Θωρεί το θάνατον μές τα μμάθκια κάθη μέρα, καταλάβεις το που το βλέμμαν της το αγριεμένον.  Αγαπά πολλά το πιάνον, εν λεπτή ψυσιή πουμέσα της.  Δέν έσιει καθόλου, μα καθόλου μουσικόν αυτίν, ούτε ρυθμόν, έν πιάννει το μμάτιν της τες νότες, έν αθθυμάται τες θέσεις, ούτε καταφέρνει να συντονίσει τα μέλη της με χάρη.  Δηλαδή έν έσιει ταλέντο μουσικό ΤΙΠΟΤΕ.  Αλλά αγαπά τα μαθήματα μας γιατί κάτι αναδύω σάν όν που την κάμνει να χαλαρώννει εντελώς τζιαι να ξεφεύγει.  Μιλώ της ήρεμα μόνον (που μέσα μου θέλω να πεταχτώ που το παράθυρον)  τζιαι λαλώ της τί να κάμνει, αργά βήμα βήμα  με φωνή ούλλον εξουσία   (έσιει τόσες καθημερινές ευθύνες τζιαι έντασην, εκατάλαβα οτι θέλει κάποιον να της "Πεί Τί Να Κάμει",  for a change!)  

Πάω σπίτιν της για μάθημαν 6 χρόνια τωρά τζιαι ακόμα ακούεται σάν 7χρονη μαθητρια που μόλις έμαθεν νότες.  Σπάζουν τα νεύρα του πλασμάτου να την ακούει να κουτσουφλά νόταν νόταν σε αργή κίνηση για δέκα λεπτά να παίξει κάτι απλό όπως το "happy birthday to youuu", σάν την τραυλήν.  Θέλεις πομονήν να μέν ιτσακρίσεις.   Έχω.  Έν έχασεν μάθημαν ποττέ της.

Αυτοκίνητο για δκυό αππιθκιές.

1:45-3:00  Η κυρία Λ.,  ετών 60, που επαρέτησεν να κάμνει τη δικηγόρον τζιαι ζεί σε φάρμαν με αππάρους σε ένα λειβάδι μές την πόλην της, επρόσλαβεν δασκάλους της ιππασίας τζιαι ζιεί που τα κοπελλούθκια της πόλης της που έρκουνται να μάθουν να πετάσσουνται εμπόδια με τον άππαρον.  Κάμνω της μάθημαν 7 χρόνια ανελλειπώς.   Εν πάντα ντυμένη χίππικα χαλαρά ρούχα μεταξωτά πεταλλουδίσια, τζιαι έσιει πολλύν ταλέντο.  Έμαθα της του κόσμου τη μουσική τούντα χρόνια τζιαι εχτιμά το.   Παίζει σιοπέν, μπράμς, μπετόβεν, αλλά η αγάπη της εντα κομμάθκια του '60, που ήταν νέα.   Σήμμερα πχ  έβαλα την να παίξει prima vista τα άπαντα του Paul Simon (simon and garfunkel).  Χρυσοπληρώννει με γιατί εχτιμά οσα της έμαθα.  Έσιει με θεόν.   Το ότι ξέρει να διαβάζει μουσική γλήορα τζιαι καλά (τούτος ήταν ο στόχος της) χρωστά μου το.  Έπεισα την να μάθει έτσι γιατί (είπα της)  ποννα πάει στο γηροκομείο σε 20 χρόνια εννα μπόρει να παίζει ούλλη μέρα ότι μουσική θέλει, εκατοντάδες κομμάθκια τζιαι να περνά καλά με τους άλλους γέρους.  Η μουσική εν το πιό δυνατό όπλο εναντίον των γηραθκειών του νού ξέρεις.   Investment.  Τζιαι κάθε εφτομάν πάω, τζιαι κάμνει κατάθεσην στο investment της.

Φεύκω.

Τζιαμέ δίπλα.

3:15-4:00  Η μικρή Μ.,  ετών 10.  Ένα τσιακκί.  Ότι της πώ αρπάσσει το τζιαι κάμνει το πράξη.  Διδάσκω την 4 χρόνια τζιαι παίζει τα πλευρά της μουσική.  Γελώ γιατί θωρώ μές τες κινήσεις της την αντιγραφή του τρόπου που παίζω εγώ, τες κινήσεις των δικών μου μπράτσων τζιαι τρόπου χρωματίσματος της μουσικής.  Έσιει χάζιν η μιτσιά.   Πιέζω την.  Εκθειάζω την.  "Your rubato is superb!"      Κάποτε κλαμουρίζεται άμαν της πώ  "This is unacceptably mediocre" (λαλώ τα τζιαι τα καλά τζιαι τα κακά, έτσι φκάλλεις αθρώπους που έχουν αυτογνωσία).    Αν δέν της κάμνω έτσι, έν κάθεται να θκιεβάσει.  Θέλει συνέχεια praise and judgement, για να μέν κάτσει το μύλον.

4:00-4:45  Ο αρφός της ο μεγάλος, ετών 13.  Μαθθαίννει τζιάζζ τούτος, αλλά εν φοητσιάρης πολλά τζιαι δέ μμε θωρεί μές τα μμάθκια ποττέ του.  Ακκάννει τα σιείλη του νευρικά.  Κάθεται τζιαμέ σιεσμένος πάνω του (καλά πόσο τρομαχτικός είμαι?)  τζιαι τρέμει να μέν κάμει κανένα λάθος.  Δύσκολο να διδάξεις έτσι άτομο, έν έσιει τίποτε αυτοπεποίθηση τζιαι βασίζεται πάνω μου να τον στήννω κάθε εφτομάν.  Θέλει "μπράβο" συνέχεια, έν ακούει που το άχχος του.  Λυπούμαι τον γιατί έσιει ταλέντον αλλά έν μπορεί να χαλαρώσει τζιαι να αφεθεί.  Έν γίνεται μουσική αν δέν αφεθείς, γίνεται πηλά με κοντρόλ κινήσεις σάν το ρομπότ.  Συχνά χάννω την υπομονήμμου μαζίν του.  Χαμένη ψυχή.  Καρτερώ τον να ωριμάσει.  Έν φταίω εγώ, φταίει ο παπάς του που εν λλίο γάρος.

Στο αυτοκίνητο 15 λεπτά.  Μετά σταθμός στο δάσος αλλο 15, φαϊ, ράδιο, ονειροπολώ.  

5:30-6:00  Η καημένη η μιτσιά η Κ., που δέν γαϊζει τίποτε, τζιαι εβάλαν την να κάμνει μισή ώρα μάθημα αλλά το attention span της εν των 2 λεπτών τζιαι την υπόλοιπην ώραν κάμνω της τον καρακιόζην, παίζω κομμάθκια άσχετα, παίζουμεν τάχα μουσικά παιχνίδια.  Αλλά η οικογένεια της αγαπά με πολλά γιατί βοηθώ την λαλούν να μάθει discipline τζιαι να έσιει μουσικήν στη ζωήν της.  ο τζύρης της κάμνει πυραύλους σε βιομηχανίαν όπλων (μπρρρ) εν μονιμάς σοβαρός.  Άμαν πάω σπίτιν τους τζιαι κάτσω δίπλα που το τεράστιον πιάνον τους  στο σαλόνιν τους που εν διακοσμημένον με έπιπλα του 1820 τζιαι περσικά χαλιά, φέρνει μου η κυρία ένα πιάτο με μεζέδες, φρούτα, τυρούθκια, τσάϊ, μπουκκάλλα νερό.  Full service. Εν καλόν πλάσμαν η κυρία.

Τζιαλλον στ' αυτοκίνητον.

6:15-7:15    Τα Δύο Αμπάλατα.   Άστο καλύτερα.   Νεύρα.  Σαβούρα.  Αχρηστείες.  Αχαριστία.

Στην τελική ευθεία.

7:30-8:15  Ο λεβέντης ο Γ.,  ετών 15, διδάσκω τον έσιει 7 χρόνια.  Παίζει τζιάζζ σάν το γέρον το χασικλήν μάσσιαλλα του κοπελλουθκιού.  Αρέσκει του ο thelonious monk, o Miles Davis, ο Keith Jarrett, τζιαι άλλοι.  Τσακρά με γιατί εν ξεροτζιέφαλος, σηκώννει φωνές ομως, σηκώννει να τον ψαρώννεις σάν να τζιαι εν νέος σου στο στρατόν.  Μόνον έτσι μαθθαίννει.  Φωνάζω του.  Ξητιμάζω τον, προσβάλλω τον. Γελά σαν τον αναίστητον αλλά μόνον έτσι ακούει.   Παίζω του τον ωραίον.  Μόνον έτσι σέβεται.  Αγαπά με πολλά.

8:15-9:00  ο αρφός του ο Μέγας Αρχηγός των μαθητών μου, 17 χρονών, τον οποίον θα χάσω γιατί αποφοιτά που το λύκειο, να πάει κολλέγιο.  Λεβέντη μου μαθητή, εννα πικραθθώ πολλά σε τρείς πέμπτες.  Έμαθα σου να είσαι άθρωπος με πηγαία μουσική να αναβλύζει που το Είναι σου.  Πράγματι είμαι περήφανος γιατί ξέρω σίουρα οτι έκαμα διαφορά στη ζωήν του Μ., εννα με θθυμάται, επηρέασα τον πολλά.  Έν μιλά σχεδόν τίποτε.  Όσα  έν λαλεί με λόγια, παίζει τα στο πιάνον ομως.   Πόσες πέμπτες να του δείχνω τί πάει να πεί ποιότητα στη μουσική?  Περίπου 350 μαθήματα μαζί.  Έμαθεν!

Η μάμμα τους εχτιμά με τόσον πολλά που οταν εγεννηθήκαν τα μωρά μου, για ένα χρόνο έστελλεν με σπίτι κάθε πέμπτη με μιάν κούππα φαϊν, να μέν χρειάζεται να μαειρέψω λαλεί για δκυό μέρες.  Αμαν μπώ της πόρτας τους μαζεύκουνται ούλλοι, κουβεντιάζουμεν, ρωτούν με.  Σάν να τζιαι εν δική μου οικογένεια.  Ο παπάς τους εν ο πιό καλός χειρούργος για τον καρκίνον του προστάτη στη Μασαχουσέττην.   Μαραζώννω πολλά.  Τουλάχιστο έμεινεν μου ο αρφός του.

Τζιαι μετά, σέρνω τα βήματα μου ξανά στο αυτοκίνητο.  Δρόμος μακρύς για το σπίτιν μου. 

Τραουδώ στο δρόμο περσικές μελωδίες ούλλον ολολυγμούς.