Το Αδρωπούιν του Νού.

Το μαγικόν Αδρωπούιν Του Νού  που κατοικά μές τη κκελλέν μου (όπως τζιαι στη δική σσας)  τζιαι κάμνει κουμάντον, τούτος ο  πυλωρός στον Κήπον του Νού, τούτος ο μάστρος της έμπνευσης τζιαι της δημιουργίας που κατοικεί τον νούν τον ανήσυχον που του αρέσκει να φτιάχνει ζωήν που το μηδέν, έχει  ένα κακό συνήθειο:  Φκαίννει έξω που το λαγούμιν του για να με συνεπάρει πάντα σε ώρες άπρεπες τζιαι σε τόπους εντελώς επικίνδυνους ή ακατάλληλους.  Φκαίννει όταν το καλώ για να με βοηθήσει να εμπνευστώ (όταν δηλαδή το επικαλέσω με τελετουργικόν τρόπο), ή ακόμα τζιαι ακάλεστο για να μου δώσει κεραυνοβόλα  κατανόηση του  Έσσω μου, προσπαθεί   το καημένον  πέρκι με γλυτώσει που τον εαυτόν μου τζιαι ελευθερωθώ επιτέλους που τα δεσμά που με δίννουν μιά ζωή τα εσσωτερικά.    Εν καλές οι σοφίες του, ξέρει τζιαι πολλή μουσική παραπάνω που μένα, μοιράζεται τη μαζί μου.  Το ευχαριστώ.

Δυστυχώς άμα πεί τζιαι εμπνευστεί τζιαι κλωτσήσει για να φκεί προς τα έξω το αδρωπούιν ανεμοφυσά στην ύπαρξη μέγας αέρας, στροβίλια σάν τζιήνα του Κάνσας τζιαι συνεπαίρνει με η έκσταση του,  χάννω την αίσθησην του εαυτού μου του καθημερινού, τζιαι μαζίν τον έλεγχον μου.   Μετά γράφω μουσική σάν τον πελλόν, τον obsessed, σάν να τζιαι δέ μμε κόφτει ο κόσμος τίποτε.  Για ολόκληρες εφτομάδες.  Έν με πειράζει, αρέσκει μου να βιώννω έντονα το 'Πλάθω'.    Το κακόν έναι οτι ξιχάννω ποιός είμαι άμαν με κρατά υπο την επήρρειαν του, τζιαι άμαν φύει αναγκάζουμαι μουθκιασμένος να ξαναέβρω τον μίτον που αφήννω πάντα πίσω μου στην αρχήν του ταξιθκιού για ασφάλειαν.  Βρίσκω τον τζιαι ακολουθώ τον τυφλά, που πίστη για να ξαναφκώ κάπως υγειής που τον κυκεώναν της δημιουργίας να ξαναζήσω την αθρωπιάν μου που την αρκήν.  Τζιαι τούτον αρέσκει μου γιατί με κάθε κομμάτιν που γράφω, πεθανίσκω τζιαι ξαναγεννιούμαι.  

Αλλά το γέριμον το αδρωπούι πάντα θκιαλέει τους πιό ακατάλληλους τόπους να εκφραστεί γμτ.


πχ Σάν κάμνω μπάνιον:    έρκεται φουρκαστόν που τες σωλήνες τζιαι πιτά μου τες κόκκινες του ιδέες που τες τρυπούδες του τηλεφώνου του ντούς,  σιωνώννει  χογλαστήν έμπνευσην εφήμερη.  Σταματώ αμέσως να σαπουνίζουμαι τζιαι χάσκω με τους αφρούς μες τα μμάθκια μου αχάπαρος πουκάτω που το νερόν σάν να είμαι παχουλλή αφροδίτη λουόμενη σε καταρράχτη με ανοιχτό το στόμα για 2-3 λεπτά ώσπου να με διαπεράσει η σκέψη τζιαι να φύει.  Μουρμουρά η μουσική πάς τα σιείλη μου, πιάννει με η λησμόνια του εαυτού τζιαι πισκαλώ στο στήθος μου ρυθμούς πρωτόγονους..  Τούτο συμβαίνει συχνά γιατί άμαν είμαι κοντά σε νερό αναγεννιούμαι μουσικά έξυπνος τζιαι κατεβαίννουν μου ιδέες πολλά πολύπλοκες τζιαι κοφτερές σάν κρύσταλλα.   Παλαβώννω κανονικά, κοντεύκω να πνιώ κάποτε.  Μετά ξιπαλαβώννω τζαι καταλαβαίννω οτι το σαπούνιν έκαψεν με στα  μμάθκια τζιαι αλλού..

Επίσης καμιά φφοράν σάν οδηγώ ξιάννω οτι εν εγώ που οδηγώ (ειδικά την ώραν που τραουδώ ακαταλαβίστικα σούζωντας την τζιεφαλήν σάν με συνεπαίρνει με το πνεύμαν της μουσικής)
Πάω ταξίδιν εσωτερικό μές τα σπιράλ της σκέψης.  Ο δρόμος τζιυλά πουκάτω που τους τροχούς μου χωρίς να με τιμωρεί.  Ξαφνικά βρέθουμαι ένα μίλι μακρυά που το κορμί μμου, ξιππάζουμαι, φοούμαι τζιαι επανέρχουμαι στην πραγματικότητα τζιαι θωρώ τα κοκκαλούθκια πάς τα σιέρκα μου να κρατούν τιμόνι.  "Δέ ξέρω πώς έφτασα δαμέ", λαλεί ο νούς μου αμέσως τζιαι διά μου πάτσον.

Ο φόος μου έναι να μέν ξιάσω τα κοπελλούθκια μες σε κανένα σούπερμαρκετ ή στη Wal-mart καμιάν ημέρα τόσον αφηρημένος που είμαι.   Ευτυχώς καταλάβει με η Αγάπη τζιαι συχχωρά με.   Αν και σήμερα ενευρίασεν τσάς  λλίγο γιατί έγραψα την οταν ήταν δαμέ η πεθθερά μου η Οξαποδώ, τζιαι αντί να κάθουμαι μαζίν της δαιμόνας να με θωρεί με άγριο βλέμμα συνέχεια τζιαι να με κρίνει με τα ignorant statement της (πχ "μα τί δουλειές έχετε στην κύπρον αφού έν έσιετε τίποτε εχτός που τουρίστες")   έτυχεν σαν deus ex machina να έρτει φτεροπετητόν που τα παρασκήνια το Αδρωπούιν μές την μέσην μιάς πρότασης πικρής που άρκεψα να της απαντώ, τζιαι είπα "excuse me I have to go compose right now, something big just came to me", έφυα, επήα πάνω, έγραφα τρείς ώρες, τζιαι οταν ήρτα πίσω έκαμνεν μου η Οξαποδώ ΤΑ  μούτρα, αλλά έν εκαταλάββαιννα τίποτε.   Έχασα το δείπνον, έν εβοήθησα τίποτε (η Αγάπη εγέλαν, έξερεν τί έκαμεν το Αδρωπούιν)  Τελικά έγραψα αλλο έναν κομματούδιν βυζαντινόν-περσικόν γλήορον.  Έτσι μου είπεν το αδρωπούιν έτσι έκαμα.  Τζιαι απόφυγα το δαίμοναν-πεθθεράν.


Τωρά ετελλειώσαν ούλλα τα κομμάθκια τζιαι προσγειώννουμαι σιγά σιγά.   Βαστώ το μίτον σφιχτά, τζιαι τα κλειθκιά του Έξω.  Έξω, καρτέρα με τζιαι έρκουμαι.

Σχόλια

Ο χρήστης Leni είπε…
Χεχε, κοίτα, πάντως ακούετουν λλίο δικαιολογία, αλλά εν πειράζει, εν να της περάσει :)

Πολλά inspired post Διάσπορε, όπως πάντα!
Ο χρήστης ruth_less είπε…
Στην Κύπρο ελπίζω να μεν πάθεις έτσι πράμα σαν κάμνεις ντους γιατί έχουμε έλλειψη νερού! Χα χα.

Πάλαι καλά σαν κάθεσαι με την πεθερά να σου έρκουνται τζιαι δημιουργικές εμπνεύσεις :)

Το αδρωπούιν του Νου τελικά εν εντελώς ανεξέλεγκτο. Πλέει μέσα στον χωροχρόνο... τυχερό αδρωπούι! Πότε εν να μας καταλάβει (possess) ολόκληρους! Καλή βδομάδα Διάσπορε.
Ο χρήστης Sike είπε…
1. areskei mou polla i Agapi sou pou se kserei poksw je nekatwton.

2. define "teletourgiko tropo"!
Ο χρήστης thalassamov είπε…
Πραγματικά, αξιοθαύμαστη η Αγάπη σου!!!
Τούτο το αδρωπούιν,το μουσούιν, έχει το πιο κακό τάιμινγκ έβερ (πλυν όταν σε σώζει που Μάδερινλο) αλλά δεν πειράζει! Αξίζει του η προσοχή διπλά τζαι τρίδιπλα!!!
:)))))))))))))))))))))))))))))))))))

Φιλούθκια σας πολλά!!!
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Leni
Thanks.
Φυσικά τζιαι ήταν δικαιολογία, είπαμεν, το Αδρωπούιν έχει τη σοφίαν του τζιαι ξέρει πότε να έρτει για να με γλυτώσει που τα Γήινα ;-P


ρούθ
Χαχα βαρυφείνεται μου στην κύπρον η οικονομία του νερού, εν αλήθκεια. Εμάθαμεν δακάτω με το πολλύν γμτ!

Αποφάσισα να αγνοώ την πεθθεράν. Είδες, ούτε πόστ με τα καμώματα της έν εκατάφερα να γράψω, τόσον απών ήμουν που τη σκηνή.

Εν καλά που το αδρωπούιν εν ανεξέλεγκτο. Λλίον κουμάντον αφήννει μας να του έχουμεν, για να μέν νιώθουμεν τεράστιαν ανασφάλεια, αλλά αμα το τσιλλήσεις πολλά εξαφανίζεται ξέρεις.

Δουλεύκω το για να με καταλάβει (καλό το ρήμα!) ολόκληρο, είμαι κοντά ρούθλες. Το κορμί δέ ξέρω αν το σηκώννει, εννα μάθουμεν ομως,.... Θέλω το οσο τίποτε άλλο..

Φιλιά



sike

1. Ναι ρε, ξέρει με. Τζιαι γώ τζιήνην. Μπορεί να έχουμεν τα 'δικά' μας που λαλούν -σάν ούλλον τον κόσμο- , αλλά στο τέλος της ημέρας έχουμε πολλήν κατανόηση ο ένας για τον άλλο. Ειδικά τζιήνη προς εμένα, γιατί εγώ έχω ιδιορρυθμίες πολλές, ιδιοτροπίες, χούγια, εκκεντρικοσύνη, πέλλαρον, ευαισθησίες παράλογες, κλπ κλπ, έχω τζιαι κυπριακήν παλλικαροσύνη ταυτόχρονα --δύσκολο το combination των συστατικών. Βρίσκει τα η πελλή. Πάντα έτσι ήμουν ομως τζιαι έμαθεν με.

2. Το αδρωπούιν έρκεται σχεδόν πάντα (ο έλεγχος έν είναι απόλυτος, ούτε πρέπει να είναι) οταν για μιά βδομάδα ακούω πελλές μουσικές, διαβάζω ποίσησην που καμιάν τουζίναν ποιητές συνέχεια, πάω στα δάση, κάμνω αυτοσυγκέντρωσην, παίζω σεττάρ εκστατικά. Όταν τα κάμω τούτα με πάθος (απαραίτητο συστατικό) ξαφνικά έρκεται μου το αδρωπούιν τζιαι καβαλλιτζιεύκει με, μεγαλώννει η Στιγμή, τζιαι τότε ξέρω πως μπορώ να γράψω ότι θέλω, έν έσιει όρια. Επήρεν μου δέκα χρόνια να ανακαλύψω τον τρόπον Του που με θέλει εμέναν να Το καλέσω.



Θάλασσα μώβ

Για να δουλέψει το αδρωπούι πρέπει να του δοθείς, να του αφιερώσεις τη ζωή σου. Αλλιώς δέν έρχεται συχνά. Όταν αποφασίσεις να Αννοίξεις τες πόρτες σου για να το καλέσεις, πρέπει να ξέρεις να το κουμαντάρεις. Έσιει τες δυσκολίες του τζιαι τα κάτω του γιατί φέρνει πολλύν υλικό, άρα κάτι πάντα φεύκει για να κάμει τόπο το καινούργιον που έφερε. Τζιήνον που φεύκει πονεί σε. Εμέναν έτσι δουλεύκει, εσένα?

(ε καλά, σώζει με τζιαι που ανεπιθύμητους μέσα μέσα ;-)
Ο χρήστης Arahni είπε…
Αχ τούτα τα αδρωπούδκια να έρκουνται τις πιο ακατάλληλες ώρες. Ειδικά τούτο με το ντους νόμιζα ότι μόνο εγώ το είχα (έτσι αϊπην!) αλλά τελικά εν πολλοί που συναντούν την έμπνευση στο μπάνιο. Όσο για την πεθεράν, αν δεν την αφήνεις να σου ρουφά ενέργεια τότε δεν θα ασχολείται να σου σπάζει τα νεύρα.
Ο χρήστης Neraida είπε…
'Άψογη περιγραφή της έμπνευσης.
Το δικό σου εν αδρωπούιν.
Εγιώ θωρώ την σαν νεράιδα.


Αναζωογονιτική η στιγμή που ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου μετά που θα χαθείς στο είναι σου.

!!!
Ο χρήστης Diasporos είπε…
Aράχνη

Μαλλον στο μπάνιο επειδή ο ήχος του νερού εν σαν το meditation, τζιαι θυμίζει μας την κοιλιάν της μάνας μας νιώθουμεν χαλαροί τζιαι έρχεται η έμπνευση.

Νεράϊδα
Θωρείς τη σάν νεράϊδα? Αρέσκει μου. Προστατευτικό το συμβολο σου.
Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου που καθρεφτίζεται μέσα που τη δημιουργία πάνω στη ψυχολογία μας εν το πιό θαυμαστό κατόρθωμα του μυαλού μας. Κάμνει μας αθρώπους νομίζω η αναγέννηση.

Καλη μέρα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελάτε στες μουσικές

Τρώγοντας το Ντούριαν