Το Αδρωπούιν του Νού.

Το μαγικόν Αδρωπούιν Του Νού  που κατοικά μές τη κκελλέν μου (όπως τζιαι στη δική σσας)  τζιαι κάμνει κουμάντον, τούτος ο  πυλωρός στον Κήπον του Νού, τούτος ο μάστρος της έμπνευσης τζιαι της δημιουργίας που κατοικεί τον νούν τον ανήσυχον που του αρέσκει να φτιάχνει ζωήν που το μηδέν, έχει  ένα κακό συνήθειο:  Φκαίννει έξω που το λαγούμιν του για να με συνεπάρει πάντα σε ώρες άπρεπες τζιαι σε τόπους εντελώς επικίνδυνους ή ακατάλληλους.  Φκαίννει όταν το καλώ για να με βοηθήσει να εμπνευστώ (όταν δηλαδή το επικαλέσω με τελετουργικόν τρόπο), ή ακόμα τζιαι ακάλεστο για να μου δώσει κεραυνοβόλα  κατανόηση του  Έσσω μου, προσπαθεί   το καημένον  πέρκι με γλυτώσει που τον εαυτόν μου τζιαι ελευθερωθώ επιτέλους που τα δεσμά που με δίννουν μιά ζωή τα εσσωτερικά.    Εν καλές οι σοφίες του, ξέρει τζιαι πολλή μουσική παραπάνω που μένα, μοιράζεται τη μαζί μου.  Το ευχαριστώ.

Δυστυχώς άμα πεί τζιαι εμπνευστεί τζιαι κλωτσήσει για να φκεί προς τα έξω το αδρωπούιν ανεμοφυσά στην ύπαρξη μέγας αέρας, στροβίλια σάν τζιήνα του Κάνσας τζιαι συνεπαίρνει με η έκσταση του,  χάννω την αίσθησην του εαυτού μου του καθημερινού, τζιαι μαζίν τον έλεγχον μου.   Μετά γράφω μουσική σάν τον πελλόν, τον obsessed, σάν να τζιαι δέ μμε κόφτει ο κόσμος τίποτε.  Για ολόκληρες εφτομάδες.  Έν με πειράζει, αρέσκει μου να βιώννω έντονα το 'Πλάθω'.    Το κακόν έναι οτι ξιχάννω ποιός είμαι άμαν με κρατά υπο την επήρρειαν του, τζιαι άμαν φύει αναγκάζουμαι μουθκιασμένος να ξαναέβρω τον μίτον που αφήννω πάντα πίσω μου στην αρχήν του ταξιθκιού για ασφάλειαν.  Βρίσκω τον τζιαι ακολουθώ τον τυφλά, που πίστη για να ξαναφκώ κάπως υγειής που τον κυκεώναν της δημιουργίας να ξαναζήσω την αθρωπιάν μου που την αρκήν.  Τζιαι τούτον αρέσκει μου γιατί με κάθε κομμάτιν που γράφω, πεθανίσκω τζιαι ξαναγεννιούμαι.  

Αλλά το γέριμον το αδρωπούι πάντα θκιαλέει τους πιό ακατάλληλους τόπους να εκφραστεί γμτ.

πχ Σάν κάμνω μπάνιον:    έρκεται φουρκαστόν που τες σωλήνες τζιαι πιτά μου τες κόκκινες του ιδέες που τες τρυπούδες του τηλεφώνου του ντούς,  σιωνώννει  χογλαστήν έμπνευσην εφήμερη.  Σταματώ αμέσως να σαπουνίζουμαι τζιαι χάσκω με τους αφρούς μες τα μμάθκια μου αχάπαρος πουκάτω που το νερόν σάν να είμαι παχουλλή αφροδίτη λουόμενη σε καταρράχτη με ανοιχτό το στόμα για 2-3 λεπτά ώσπου να με διαπεράσει η σκέψη τζιαι να φύει.  Μουρμουρά η μουσική πάς τα σιείλη μου, πιάννει με η λησμόνια του εαυτού τζιαι πισκαλώ στο στήθος μου ρυθμούς πρωτόγονους..  Τούτο συμβαίνει συχνά γιατί άμαν είμαι κοντά σε νερό αναγεννιούμαι μουσικά έξυπνος τζιαι κατεβαίννουν μου ιδέες πολλά πολύπλοκες τζιαι κοφτερές σάν κρύσταλλα.   Παλαβώννω κανονικά, κοντεύκω να πνιώ κάποτε.  Μετά ξιπαλαβώννω τζαι καταλαβαίννω οτι το σαπούνιν έκαψεν με στα  μμάθκια τζιαι αλλού..

Επίσης καμιά φφοράν σάν οδηγώ ξιάννω οτι εν εγώ που οδηγώ (ειδικά την ώραν που τραουδώ ακαταλαβίστικα σούζωντας την τζιεφαλήν σάν με συνεπαίρνει με το πνεύμαν της μουσικής)

Πάω ταξίδιν εσωτερικό μές τα σπιράλ της σκέψης.  Ο δρόμος τζιυλά πουκάτω που τους τροχούς μου χωρίς να με τιμωρεί.  Ξαφνικά βρέθουμαι ένα μίλι μακρυά που το κορμί μμου, ξιππάζουμαι, φοούμαι τζιαι επανέρχουμαι στην πραγματικότητα τζιαι θωρώ τα κοκκαλούθκια πάς τα σιέρκα μου να κρατούν τιμόνι.  "Δέ ξέρω πώς έφτασα δαμέ", λαλεί ο νούς μου αμέσως τζιαι διά μου πάτσον.

Ο φόος μου έναι να μέν ξιάσω τα κοπελλούθκια μες σε κανένα σούπερμαρκετ ή στη Wal-mart καμιάν ημέρα τόσον αφηρημένος που είμαι.   Ευτυχώς καταλάβει με η Αγάπη τζιαι συχχωρά με.   Αν και σήμερα ενευρίασεν τσάς  λλίγο γιατί έγραψα την οταν ήταν δαμέ η πεθθερά μου η Οξαποδώ, τζιαι αντί να κάθουμαι μαζίν της δαιμόνας να με θωρεί με άγριο βλέμμα συνέχεια τζιαι να με κρίνει με τα ignorant statement της (πχ "μα τί δουλειές έχετε στην κύπρον αφού έν έσιετε τίποτε εχτός που τουρίστες")   έτυχεν σαν deus ex machina να έρτει φτεροπετητόν που τα παρασκήνια το Αδρωπούιν μές την μέσην μιάς πρότασης πικρής που άρκεψα να της απαντώ, τζιαι είπα "excuse me I have to go compose right now, something big just came to me", έφυα, επήα πάνω, έγραφα τρείς ώρες, τζιαι οταν ήρτα πίσω έκαμνεν μου η Οξαποδώ ΤΑ  μούτρα, αλλά έν εκαταλάββαιννα τίποτε.   Έχασα το δείπνον, έν εβοήθησα τίποτε (η Αγάπη εγέλαν, έξερεν τί έκαμεν το Αδρωπούιν)  Τελικά έγραψα αλλο έναν κομματούδιν βυζαντινόν-περσικόν γλήορον.  Έτσι μου είπεν το αδρωπούιν έτσι έκαμα.  Τζιαι απόφυγα το δαίμοναν-πεθθεράν.

Τωρά ετελλειώσαν ούλλα τα κομμάθκια τζιαι προσγειώννουμαι σιγά σιγά.   Βαστώ το μίτον σφιχτά, τζιαι τα κλειθκιά του Έξω.  Έξω, καρτέρα με τζιαι έρκουμαι.