Φωτογραφίες στο πιάνο..

Η μουσική γεμώννει το δωμάτιο ζαχαρένον ήχον, χτυπά πάς τους τοίχους, κρύφκεται μές το περσικό χαλίν.  Τα λάθη που κάμνουν εν πολλά τζιαι τα κομμάθκια τους εν άνυδρα σήμμερα, άψυχα, παίζουν ούλλοι κομμάθκια που δέν ειναι καθόλου έτοιμα ακόμα για ρεσιτάλ.  Εν κουρασμένα τα κοπελλούθκια, τζιαι δέν έχω όρεξη να τους φωνάζω.   Τα νεύρα μου.   Ένα σπίτι.  Αυτοκίνητο.  Δύο, αυτοκίνητο, τρία, αυτοκίνητο, τέσσερα, πέντε.  Ήδη εδίδαξα 6 κοπελλούθκια.  Νυστάζω τζιαι κόμα εν πέντε η ώρα.  Πενθώ το χαμόν του καφέ μου.  Ακόμα τέσσερις ώρες άντεξε κορμί,  ώ  τεπόζιτον της πομονής μέν λείψεις να χαρείς.  Βαρκούμαι σας σήμμερα μαθητές, αντρέπουμαι που το λαλώ αλλά εν αλήθκεια.  Τα μάθκια μου φτερουγίζουν βαρετά τζιαι αμήχανα σα θωρούν συνέχεια γυρόν ψάχνουν που κάπου να πιαστούν να μέν ποτζοιμηθούν τζιαι ππέφτουν όπως πάντα πάς στες φωτογραφίες που κουρτίζουν ούλλοι πάς το πιάνον.   Έν μπορώ να το αποφύγω.  Θωρώ τες ίδιες φωτογραφίες κάθε εφτομάδαν τζιαι προσπαθώ να φανταστώ ποιοί εν τούτοι ούλλοι.  Θωρώ τη σκηνή, τους λόγους της συνεστίασης, εν ο παππούς τους τούτος ή κανένας θείος που επέθανεν στον Πόλεμον άραγε?   Μα κοίτα τους, χορεύκουν αγκαλιαστοί, ντυμένοι τα καλά τους.  Φάτσες άγνωστες, παππούδες, βαφτίσια, κρουαζιέρες, ζωολογικοί κήποι.  Άλλοι γελούν ντυμένοι τα χρώματα του'40, του '80, του '70, του '90, ακόμα τζιαι πολλά πιό πρίν, του '20,  άλλοι εν μαυρόασπροι, άλλοι κάμνουν πατινάζ στον πάγο, άλλοι εν κουμπάροι τζιαι κουμέρες σε γάμους τσιάρλεστον με τους μούστακους τους καλολαδομένους.  Χαμόγελα με παρόμοιο τρόπο πλαστά τζιαι πλάσματα που πασκίζουν να φανούν ευτυχισμένα στη φωτογραφίαν μέν τζιαι φανούν οτι εν αθρώποι φυσιολογικοί που δέν φκέννει πουμέσα τους πηγαίον το χαμόγελο.   Έν μπορώ άλλο να σας θωρώ κάθε μέρα γυρίζει μου, σταματάτε να μου χασκογελάτε τζιαι να με περιπαίζετε.  Φαίνεστε μου σάν τες ψεύτικες τες κούκλες, πάντα οι ίδιες φάτσες είσαστε που σπίτι σε σπίτι σε σπίτι σε σπίτι.  Δέ θθα μάθω ποττέ γιατί εκάμνετε εϊβα με σιαππάνιαν μπροστά που τη βάρκαν με ούλλους τους μιτσούς γυρό σσας να κρατούν ενα τεράστιο ψάρι, ούτε με κόφτει.   Δέ θθα μάθω γιατί αγκάλιαζες το γαμπρό σσου με ψεύτικο γέλιο ντυμένος με το φράκο (μάλλον) του παππού σου.   Ούτε εν να μάθω γιατί σου εδιούσαν κυριε τάδε  βραβείον στο lodge τους μασώνους  τζιαι η γεναίκα σου εκάθετουν τζιαι αλληθώριζεν δυστυχισμένη στο τραπέζιν σαν  εκάθετουν ανάμεσα στο ροστ μπίφ τζιαι τα μαρτίνι με την ελιούδαν με τες άλλες stepford wives.      Κλείουν τα μμάθκια πιλέ, πάω τζιαι γώ στα γήπεδα του γκόλφ, κάμνω πελλάρες πίσω που τα δέντρα με τες θείες σας τες σεχσουλιάρες ενώ παίζουν οι αντράες τους με τες μαππούδες σκατούλλικα αμερικάνικα τζιαι πίννουν πούρα αχάπαροι, τρώω τα φαγιά στο γάμο σσας τζιαι δέν αφήννω ποτόν άποτο, τραβώ τα μουστάτζια του παππού σας του τραπεζίτη.  Τζιαι η μουσική συνεχίζει να γεμώννει το δωμάτιο.   Ακόμα ένα σπίτι τζιαι φεύκουμεν Διάσπορε.