Πάμεν ι στο δάσος.
Σήμερα είμαι δυνατός. Έχω τη ψευδαίσθηση οτι είμαι γεμάτος υγεία.
Εξύπνησα τζιαι έκαμα 1 ώρα Qi Gong, πίστεψε με ένιωσα να φκάλλω φτερά ως το τέλος της ρουτίνας. Μετά, μισή ώρα αυτοσυγκέντρωση μετά μουσικής σουφικής, τζιαι στο τέλος μισή ώρα stretching με την τεράστια μπάλα, κοιλιακούς, βαράκια. Έφυα για 2 ώρες στο δάσος να βουρώ μές τα λαγκάδια. Είμαι όσον ήρεμος γίνεται. Αν μπορούσα να κάμνω κάθε μέρα τούντο πράμαν θα ήμουν ευτυχισμένος. Το πλάσμαν πρέπει να προσέχει τη ψυσιήν τζιαι το σώμαν του καθημερινά. Αυτονόητο για όλους. Για μέναν έν είναι. Μαθθαίννω το σιγά σιγά.
Ήρτεν τούτη η απλή Γνώση μπροστά μου κεραυνοβόλα τζιαι ήβρεν με σάν την ερωμένη. Επαθιάστηκα τωρά μαζίν της τζαι δέν την ξαπολώ να φύει, θέλω τζι άλλον, τζι άλλον.
Ώς του χρόνου έτσι τζιαιρόν θα είμαι πιό άθρωπος.
Άμα θωρείς ψηλά, τα κλαδιά έχουν πάντα κάτι καλόν να σου πούν.
Πάντα ενθαρρύνουν την προσπάθεια σσου, αγαπούν να σε θωρούν να πασκίζεις πάς τες βουνοπλαγιές. Χαμογελούν, πισκαλλιούν σου την ώραν που περνάς. Ξέρουν σε όσον κανένας άλλος στη γή.
Στο ρυάκιν άμαν κάτσεις πολλή ώρα νομίζεις οτι εν μουσική που παίζει, ακολουθάς τους πολυρυθμούς τζιαι τη πολύχρωμη μελωδία.
Αμαν κάτσεις υπερβολική ώρα νομίζεις οτι μιλά σου το νερό, ακούεις το που σου λαλεί ιστορίες για όσα είδεν στο ταξίδιν του.
Τούτα τα περίεργα μαρούλια του βάλτου αρέσκουν μου πολλά.
Εν πολλά χαρούμενα, γελαστά.
Ενας μικρός κορμός που αργοπεθαίνει με κίνηση χορευτική, μοιάζει με χούφτα υψωμένη την ώρα που παραδόθηκε στη μοίρα της,
Κύριε κάστορα επιάσαν σε οι κάβλες τζιαι εκατάκοψες τρία δέντρα σε μιάν ημέραν?
Πιό σεκλέττι σε κακοφάνισε τζιαι κάμνεις έτσι καταστροφήν?
Άκουα τον που επάφλαζεν μανιασμένα την ουράν του στο νερό να με φοητσιάσει (ακούεται σάν να ρίχνεις τεράστιαν πέτραν τζαιι κάμνει 'μπλούμμμμμ' η ουρά του κάστορα) τζαιι έφυα που σεβασμόν.
Τσαλαβουττώντας στο βάλτο.
Εβλαστήσαν τα αγριόχορτα του βάλτου πάνω στα κουφάρια των γονιών τους.
Που εξαναπήα δαμαί πρίν τρείς βδομάδες για φωτογραφία έν είσιεν νερόν τζιαι τα ξερόχορτα εφαινούνταν πουκάτω ακόμα.
Η αγαπημένη μου θέα.
Αν μπορούσα να περπατήσω που χόρτο σε χόρτο θα ήθελα να εστέκουμουν στη μέση του βάλτου να φωνάξω. Δέ ξέρω τί θα εφώναζα, ξέρω γιατί θα εφώναζα ομως.
Σχόλια
χαχαχα μα εμάσιετουν σάν τον πελλόν, σίουρα ήπιεν κόκες τζιαι αμφεταμίνες που το γείτον του.
Ναί εν σπουδαίον. Είμαι σίουρος οτι αφού πηαίννεις μιάν ώραν τρέξιμο κάθε μέρα έν νιώθεις τζιήντο βάρος στη ψυσιήν που είχες το σεπτέβρην σωστά?
Χαρά
Ζώ την περιγραφή σου όπως την βλέπεις εσύ κάθε φορά που πάω στο δάσος τζιαι ξαπλώννω ή περπατώ με το μέτωπο προς τον ουρανό, τον ήλιο να με τυφλώνει ανάμεσα στα κλαδιά. Δάκτυλα που προσπαθούν να ακουμπήσουν, χέρια αγκαλιασμένα, αψίδες, κορμιά ψηλόλιγνα, φλέβες της ζωής. Ναί θωρώ τούτα που λές ολοζώντανα.
κκέηκ
Το κκκιγκόνγκ εν όπως το Τάϊ Τσί, αργές κινήσεις που ενεργοποιούν τα πεδία του κορμιού να παλανσάρουν τζιαι να αννοίξουν. ¨Εν εξανάκαμα πιό ωραίον πράμαν, τζιαι εισηγούμαι το!
μα καλά οι κάστορες δεν είναι πολύ χαριτωμένα καλοκάγαθα ζωάκια που ούλλοι μέρα χτίζουν;
μα μπορούν να κόψουν έτσι κορμό;