Καβάλλα το βράχο

            

Επήα στο δάσος σήμερα να δώ ξανά τον αγαπημένο μου Βράχο.    Νά τον.

Έσιει που το Νιόβρη να το δώ, ήταν χωσμένος κάτω που τα σιόννια.

Έν άλλαξεν τίποτε!   Γκρίζος, πράσινος, παγωμένος, σκνιφός, ραγισμένος, λαμπερός όπου ο γρανίτης περιέχει χαλαζίαν.   Στέκει δαμέ που τον τζιαρόν του τεράστιου παγετώνα που έλιωσεν, επλύμανεν τον τόπον τζιαι τον έφερεν κωλοσυρτόν που τα βουνά πρίν τόσες χιλιάδες χρόνια. 

Φθίρεται τόσο σιγά σιγά που σίγουρα νομίζει εν αθάνατος, έτσι ξεκάρφωτος που κάθεται στην κορυφή του λόφου.  Απέκτησεν σοφία χωρίς να το θέλει λόγω της τυχαίας του σχεδόν-αθανασίας.  Παρατηρά τους περαστικούς να ζούν τες ζωές τους τζιαι να πεθανίσκουν κάθε λλίο.  Τζιήνος χαμένος στη μοναξιάν του απλά θωρεί τους να περνούν.   Κάθε μερικές εκατοντάδες χρόνια, συμπαθά κάποιον τζιαι βοηθά τον.

Μόλις με είδεν πρίν τρία χρόνια αγάπησεν με.  Εφώναξεν μου να κάτσω πάνω του, να τον χαϊδέψω, είπεν μου να νιώσω με τα δάκτυλα όσπου να Δώ τον εαυτόν μου στον καθρέφτην του.

Εκαρτέραν με υπομονετικά ο Βράχος  είπεν μου,  (άκου τωρά ναρκισισμόν ο Διάσπορος)  να γεννηθώ σε καταστάσεις πολέμου, να μεγαλώσω στην Κύπρον του '80, εκαρτέραν να γινώ μωρόν ευαίσθητον που πειράζεται εύκολα που το περιβάλλον του, έξερεν οτι ρουφώ την ενέργειαν τους άλλους εύκολα τζιαι εννα γεμώσω πίκραν μπόλικην στη ζωή μμου, είδεν με να μαθαίννω μουσικήν για παρηορκάν, έξερεν οτι ήταν να θέλω πάω Χτερνία για να σπουδάσω για να μείνω, επαρακάλαν να παντρευτώ Χτερνέζαν, να γοράσουμε σπίτιν στην πόλη κοντά στο δάσος, εκαρτέραν να ανακαλύψω το μονοπάτιν τούτο για να τον Δώ να στέκεται σάν το αρχαίο ζώο σ' ένα ξέφωτο γεμάτο φύλλα ψοησμένα τζιαι ψηλά δέντρα, τζιαι ορχιδέες κότσιηνες.  Εκαρτέραν με υπομονετικά να τον αναγνωρίσω συμβολικά τζιαι να κάμω μεταφοράν (transference)  όσων κουβαλώ μέσα μου πάνω του.  Έξερεν οτι  θα τον κλωθογυρίζω όπως το σαμάνον μές τη ζούγκλαν για να δκιεβάσω τα σύμβολα του με την μανίαν κάποιου που θέλει να ζήσει.  

Βράχε, ήρτα πάλε τζιαι φέτος να σε δώ.

Γιατί με εκαρτέρας τόσα χρόνια, τί θέλεις που μένα?

Διω σου πολλούς γυρούς σήμμερα, ζαλίζουμαι, εφαντάστηκα σε να καταλλιέσαι να γίνεσαι σκόνη τζιαι να λυτρώννουμαι που όσα συμβολίζεις.  Φαντάζουμαι να φεύκω που το δάσος γονατιστός τζιαι να σε κουβαλώ πάς τη ράσιη μμου, ή σάν το κόσμημαν δεμμένο στο λαιμό.  Θέλω να εχωρούσες  μές την πούγκαν μου να σε πάρω να σε δείχνω σε όποιον του συστήννουμαι, αντί για χειραψία:    "Γειά σου, είμαι ο Διάσπορος, τζιαι τούτος εν ο Βράχος μου, κοίταξε με, είμαι τζιαι γώ αθρωπάκος με ψυσιήν τζιαι σκέψεις, προβληματισμούς, παράπονα, ήθος,  μετάνοιες, μικρότητες, αδυναμίες σάν τζιαι σένα.   Είμαστεν το ίδιο, ρίξε τες άμυνες, αγάπα με."