OCD της τουαλέττας.

Έσιει δυο-τρία χρόνια εκατάφερα να νικήσω μιάν μεγάλη μου εμμονή που έχω που μιτσής:  Ποττέ μου, μα ποττέ μου να μέν χρησιμοποιώ αποχωρητήρια άλλους, ούτε κάν σε "φιλικά" σπίθκια.   Εν τραύμα παιδικό.

Ήμουν δώδεκα χρονών τζιαι είμαστε σε σπίτι φίλους τους γονιούς μου, ήρτεν μου να χέσω, επήα στην τουαλέττα τζιαι για κακή μου τύχη μετά που απόθεσα τα άχρηστα μου ανακάλυψα ότι εχάλασε ο νιαγάρας, δέν εμπορούσα να τραβήσω νερόν.  Φρίκη.  Εστάθηκα τζιαμέ με το κωλόχαρτο στο σιέρι, πανικοβλημένος, τζιαι δέν εμπορούσα να σκεφτώ λύσην.  Έπιαννα νερό που το νιπτήρα με τες φούχτες μου τζιαι επέτασσα το μές τη λεκάνη πέρκιμον πάν κάτω. Τίποτε.   Έν έβρισκα λύση.  Μέχρι που εσκέφτηκα να αδειάσω τον κάλαθο αχρήστων  (που ήταν γεμάτος λερωμένα χαρτιά)  τζιαι να τον χρησιμοποιήσω ώς σίκλα.  Μαγκάϊβερ κανονικός ο πελλός σου.  Εν το μεταξύ είχε περάσει καμπόση ώρα τζιαι αρκέψαν να διερωτούνται ΤΙ κάμνω τόσην ώρα μές το μπάνιον.  Εφωνάζαν μου τζιαι σίουρα ακούαν τον ήχον της "σίκλας".
Ευτυχώς, επέτυχεν το πείραμαν, αλλά εγώ ο έξυπνος έν είχα προνοήσει τί θα κάμω τον κάλαθο που ήταν βρεμένος τζιαι πώς θα ξαναστιβάσω τα χαρτιά τα λερωμένα μέσα.   Ενεκάτσιασα πολλά.  Επίσης έπιαν με η παράνοια ότι θα ενομίζαν εχάλασα την τουαλέτταν τους.  Που τζιήνην τη μέρα έν εξαναπήα σε ξένο σπίτι.  Κρατώ τα να πάω σπίτι μου.


Η συνήθεια τούτη έφερεν μου πολλή δυσκολία στη δουλειά μου -είμαι στο δρόμο ούλλη μέρα, τζιαι τί να κάμεις?  Κατουρκέσαι συχνά.  Ώς πρίν 2-3 χρόνια εσφίγγουμουν ώς που να πάω σπίτι τη νύχτα.  8 ώρες ακατούρητος.  Έκαμνα κόλπα.  Έν έπιννα νερόν ούλλη μέρα.  Αφυδατώννουμουν.   Μα επιτέλους, είπα σικκιμέ.

Τζιαι τί έθελα να το πώ.  Πάω στες τουαλέττες στα σπίθκια που διδάσκω, αλλά με φόβο τζιαι τρόμο.  Έσιει τόσα που μπορούν να πάν στραβά.


Πρώτα πρώτα, εν το πιό ιδιαίτερο δωμάτιο μιάς οικογένειας.  Νιώθεις ότι εισβάλλεις στην προσωπική τους ζωή.  Εν τζιαμέ οι οδοντόβουρτσες τους.  Τα καλλυντικά τους.  Αν έχουν φτηνό σαπούνι ξερανίσκουν τα σιέρκα σου.  Αννεν η τουαλέττα ποτζιήνες που έχουν νερό ώς πάνω, ακούει το σπίτιν ούλλον το δυνατό σου χείμαρρο τζιαι καταλάβουν ότι είσαι τζιαι σύ άθρωπος.  Να κάτσεις νεκατσιάς.  Μπορεί να έσιει ποσκατίδια μές τη λεκάνη.   Άν σταθείς μπορεί να πιτσικλιάσεις.  

Τζι άμαν εν καθαρά, ούλλα καλά.  Μα έσιει πολλύν κόσμο ξημαρισμένο τελικά.  Πόσες φορές πάω τζι έσιει σκατό μές τη λεκάνη που αφήσαν δώρο τα κοπελλούθκια τους τζιαι κανένας δέν επτοήθηκε να το αποχαιρετήσει στον οχετό!  Πόσες φορές έσιει τρίσιες, τάτσες, πέτρα  (η οποία άμα της ουρήσεις πάνω της βρωμεί σάν το δημόσιο ουρητήριο)  ή έσιει ένα μιτσή σαπούνι ξεραμμένο, ξημαρισμένο για να πλυθείς, ή οι πετσέττες εν λετσιασμένες τουμάνι.

Τζιαι μετά, φκέννεις έξω τζιαι έσιει άλλες παράνοιες.  Άραγε διερωτούνται αν επλύθθηκες καλά?  Εννα τους κάμεις τόκκα τζιαι να αγχωθούν?   Εννα ακούσαν τη ροή σου τζιαι να εδιερωτηθήκαν "μάσσιαλλα θόρυβον που κάμνει τούτος, αλόπως έσιει την όπως του γάρου"?
Εν λεπτά θέματα τούτα.   Να χαμογελάσεις σάν να τζι έν συμβαίνει τίποτε?   Ή να αναστενάξεις με ανακούφιση τζιαι να πείς "αμάνα μου έπνασα"?  Τζιαι αμα φύεις, άραγε πάν να δούν αν επιτσίκλιασες?  Νεκατσιούν?  Εννα πλύννουν την τουαλέττα να φύουν τα σημάθκια που άφηκες τα αόρατα?   Αννεν λετσιασμένοι εννα νιώθουν άραγε ντροπή που είδες πέραν της 'βιτρίνας' της εξωτερικής τους μές τα προσωπικά τους?    Εσύ εννα αλλάξεις την ιδέα που έσιεις για τζιήνους βασισμένος πάς τες μάρκες των καλλυντικών τους άραγε?


Εν τόσα τα θέματα, που προτιμώ να σφίγγουμαι άν μπορώ, να πάω τουλάχιστο σε κανένα σταθμό βενζίνης, κανένα εστιατόριο.


Μα τζιαμέ έσιει άλλα προβλήματα.  Εν λερωμένα συνήθως.  Έσιει λαντούες μπροστά που την τουαλέττα για να πατήσουν τα παπούτσια σου.  Ή κωλόχαρτα ζωγραφισμένα με ύποπτες καφέ λωρίδες πεταμένα παντού.  Λίγδες μές τες γωνιές που έν καθαρίζουν οι βιαστικοί σερβιτόροι.  Αν δέν έσιει χαρτιά, τί κάμνεις?  Τζι αν δέν έσιει χαρτοπετσέτες να στεγνώσεις τα σιέρκα σου, τί κάμνεις?  Έσιει τζιήντο αερόθερμο που πιτά παντού μικρόβια.


Τζι ακόμα πολεμώ το.