Ο Φούρνος της επιθυμίας

Καίγομαι.  Είμαι το καύσιμο τζιαι το οξυγόνο μαζί.  Είμαι η ενέργεια που πυροδοτεί την έκρηξη.  Είμαι η έκρηξη.

Κρούζω σάν τα ξύλα της ελιάς που απλώσαν τα πύρινα τους διαμελισμένα κόκκινα κάρβουνα μές σε φούρνο πέτρινο την ώρα που η αύρα τους ταξιδεύκει σάν το κύμα στο πρόσωπο του ψήστη σάν εν έτοιμος να βάλει μέσα το ψητό.

Καίγομαι που Επιθυμία.

Πόσην έχουμε εμείς οι τρωτοί κρυφή επιθυμία, ανεκπλήρωτη, επιθυμία διπλωμένη στα έγκατα σάν το πετροκάρβουνο που κάποτε ήταν δάση πρωτόγονα σε κήπους πρωτόπλαστους.  

Ήρταν οι καταστροφές οι φυσικές του ανθρώπου, οι αλλαγές του κλίματος, οι μετεωρίτες που εππέσαν πάνω μας,  τζιαι τα δάση εβρεθήκαν κομμένα, πεταμένα  μές τον ομαδικό τους τάφο σάν τα πτώματα μετά που ολοκαύτωμα.   Ήρτεν η λάβα του ηφαιστείου να τα καλύψει.  Τζιαι ο κήπος με τη σοφία του εβλάστησεν ξανά πάς το μαύρο εύφορο χώμα, εξεχαστήκαν τα δάση.

Κρυφά ετζοιμηθήκαν κάτω που το φλοιό, τζιαι πουπάνω τους η ζωή εσυνεχίστηκεν.

Τα δάση τα ξύλινα, τα γεμάτα χυμό της ζωής γίνουνται σιγά σιγά καύσιμο κατάμαυρο.

Έν έχουμε σοφία.  Σοφία δέν μας έδωσε η Πλάστης μας.

Στο ορυχείο το θεοσκότεινο που κατεβαίνω για να έβρω τα διαμάντια της τέχνης μου κρυμμένα μές το κάρβουνο, θωρώ το μαυρισμένο μου κορμί τζιαι τη σκόνη που πνίει τους πνεύμονες μές τα έγκατα της τρύπας που άνοιξα τζιαι κλαίω.  Γεννιούνται τα διαμάντια μές τον άνθρακα που εκαταπίεσεν την ύλη, τζιαι για να τα τρυγήσεις πρέπει να ξημαριστείς, να βάλεις τα νύσια σου μές την πέτρα να γεματώσουν.  Καταριέσαι την ώρα που εκατέβηκες τόσο βαθκειά, εν πολλά τα τοξικά αέρια, τζιαι η ζωή έν υπάρχει γυρόν σου.  Μές το βαγόνι που κάμνει την κατάβαση κάθεσαι διπλωμένος μές τη σφίξη γιατί θωρείς  όσα θα προτιμούσες να ξεχάσεις, όσα έθελες να κάμεις τζιαι δέν εγινήκαν, τζιαι προχωράς ώς τζιαμέ που ξέρεις εν τα διαμάντια.  Βιαστικός.  Φοβισμένος.  Τζιαι με τη σκαπάνη σου σκάφκεις τον τοίχο, χαράζεις τον άνθρακα να έβρεις τζιήνο που γυρεύκεις τζιαι βουρητός να φύεις πάλε, να πάεις στην επιφάνεια να δείς το πετράδι που έφκαλες στον ήλιο.  Κάπως να νιώσεις ότι το ταξίδι άξιζε, να έσιεις αποδείξεις τζιαι έπαθλον.  Να το δούν ούλλοι πόσον καλός μάστρος είσαι του ορυχείου.   Κόφκεις το με τα εργαλεία σου σάν τον χρυσοχό τον έμπειρο, τζιαι βάλλεις το στην βιτρίνα σου να το θαυμάζουν οι επισκέπτες.  Κοιμάσαι ήσυχος.  

Μα μές τα όνειρα σου ποττέ έν θωρείς τα διαμάντια.  Πάντα στον ύπνο σου βουράς μές τες γαλαρίες τες σκοτεινές που ήχο έν έχουν, τζιαι μαυρισμένος που τους άνθρακες που γυρεύκουν τη φωνή τους χάννεσαι, μουρμουρούν σου οι Επιθυμίες τους, σάν τα φαντάσματα σε κατατρέχουν.  Ξυπνάς τριβιτζιασμένος, κάτι σε τρώει.  

Μα καλέ μου, αν είχες σοφία άλλα θα έβλεπες κάτω που κατεβαίνεις.

Εγύρευκες διαμάντια τόσον καιρό, μα τον θησαυρό αγνόας τον.

Το διαμάντι εν ένα πράμα όμορφα άχρηστο, λάμπει στο φώς τζιαι θωρούν το ούλλοι να ποθαμμάσουν την ικανότητα σου να το έβρεις τζιαι να το κόψεις.

Κατέβα ντυμένος στα λευκά, χάρου τη μαυρόσκονη που θα σε αγκαλιάσει, τζιαι γέμωσε τες φούχτες κάρβουνο, τες πούντζιες σου, κουβάλα το γονατιστός ώς πάνω που εν το φώς τζιαι δέ το καλά.  Εν καύσιμο.  Ψήννει φαϊ.  Κινεί την άμαξα της ζωής το καύσιμο τούτο.  Να μέν το φοάσαι.  Να κατεβείς, να πιάσεις όσο χρειάζεσαι με τα σιέρκα.  Όι με τα βαγόνια, μέν κουβαλάς πολλύν, εννα κάψεις τη Γή.  Κουβάλα όσο χρειάζεσαι, τζι άφησε το υπόλοιπο τζιαμέ που εν η μοίρα του.  Ούλλο θα γινεί διαμάντι στο τέλος.