Βενιαμίν, καλό σου ταξίδι λεβέντη μου.

Γράμμα στον μαθητή μου Βενιαμίν:


Λεβέντη μου.
Τζιήνο που επερίμενα ήρτε.  Έσιει 3 χρόνια που θωρώ τη μάνα σου να ζηλεύκει τα πράματα που έκαμα για σένα.  Τζιήνη, που τόσες θυσίες έκαμεν να σε μεγαλώσει με τα προβλήματα του αυτισμού που γεννήθηκες, τζιήνη που ούλλη μέρα βουρά τες ανάγκες σου, η μάνα που ποττέ δέν εκατάφερεν να σε κάμει να της δείξεις αγάπην, τζι εζήλεψεν τη δική μας σχέση στο τέλος επειδή ένιωσεν ότι μέσα που τη μουσική που σου έμαθα εγεννήθηκεν το Συναίσθημα, τζιαι ανήκει σε μέναν ο χώρος τούντης επιτυχίας.  3 χρόνια έν με αντέχει η μάνα σου πλέον.  Ούτε καφέ μου κάμνει πιά, ούτε πισκόττα όπως την αρχή.   Ο ενθουσιασμός που είσιε όταν πρωτογνωριστήκαμε τζιαι εκατάλαβε τη δύναμη μου πάνω σου  -τη δύναμη του σωτήρα τζιαι του ενδιάμεσου της μουσικής τζιαι των αισθημάτων, έσβησε που τη ζήλεια.  Τζι αναπάντεχα, παράνομα, άδικα εχτές εσταμάτησεν σε που κοντά μου, αδικαιολόγητα,  8 μαθήματα πρίν το μεγάλο αντίο της αποφοίτησης.  Πρίν καταφέρω να σου δώσω το τελευταίο που είχα να σου δώσω.


Βενιαμίν μου.


Πότε εγίνηκες 18 χρονών?  Έν το πιστεύκω.  Άντρας ολόκληρος, γενάς, ψηλός, αμίλητος, άντρας που τραυλίζει άμα μιλά αλλά άντρας που συνθέτει σάν τον μπετόβεν θεϊκά, που παίζεις απο μνήμης 100 κομμάθκια δύσκολα, με πάθος ακράτητον.  Ήρταν οι Χάριτες στη γέννα σου τζι εκλέψαν σου το μισό σου μυαλό Βενιαμίν, να λειτουργείς μές την κοινωνίαν έν θα μπορέσεις ποττέ σου, μα στο άλλο μισό νού εδώκαν δώρα που λλίοι στο σύμπαν έχουν.
Δώρα μουσικά, μνήμη φωτογραφική, νόηση των μαθηματικών.  Πλούσια δώρα.  Τζι ακατέργαστα.  Δώρα ισάξια του μότσαρτ τζιαι των αθανάτων.  Πώς έδωκες πάνω μου?

Θυμούμαι.


Δεκα τριών χρονών ήσουν όταν ήρτα στο πρώτο μάθημα να σε γνωρίσω.  Ψηλός, γελέκκιν, άτσαλα ντυμένος, άγαρμπος σάν να τζιαι δέν εκαταλάβαιννες ότι έσιεις κορμίν, με γυαλλούθκια στρογγυλά, ανέκφραστο λεπτό πρόσωπο με φρύδια ολόμαυρα.  Ούτε με κοίταξες.

Είπα σου "παίξε να ακούσω" τζιαι ανοίξαν οι κρουνοί του ουρανού.  Έπαιζες μιάν ώρα ασταμάτητα, χωρίς βιβλίο, τζιαι όποτε σου έρκετουν η έκσταση έκαμνες αυτοσχεδιασμό πάς σε κομμάτια δύσκολα.   Αλλά ήταν ούλλα ξερά, τα συναισθήματα σου κρυμμένα σε χώρο του νού που ήταν κλειδωμένος.  Έπαιζες τες νότες, μα η Μουσική έν έρκετουν ακόμα να μιλήσει μέσα σου.  Έπαιζες τζι ετραυλίζαν οι νότες σάν τη γλώσσα σου

Τζιαι κάτι μές τον Κήπον μου έλαμψεν τζιαι μου είπεν  "ήρτες δαμέ διάσπορε για να κάμεις καλό στο σύμπαν."


Τζιαι ο αγώνας ήταν μεγάλος.  Τα πρώτα δκυό χρόνια έν εμιλούσαμεν.   Έκαμνα μόνον κινήσεις σάν τον μαέστρον την ώραν που έπαιζες, έπιαννα σου το σιέρι σου τζι έσουζα το να το ξυπνήσω, εκούντουν σε να καταλάβεις πώς εν το κορμίν σου που παίζει μουσικήν, όι ο νούς σου.  Έν τα έβαλα κάτω.  Ξερά έπαιζες, τίποτε έν άλλασσεν.  Έν ακούαν τα φκιά σου.
Έπαιζα τζι εγίνουμουν ολόκληρος Μουσική, για να θωρείς τζιαι να ακούει το Πουμέσα σου που τα εκαταλάβαινεν σιωπηλά.  Επίστεψα σε σέναν.

Τα επόμενα δκυό χρόνια εμίλουν σου ακατάπαυστα, "άκου δαμέ, τζιαι δέ έξω στον κήπο τα δεντρά που σούζουνται, εν το ίδιο."  Έβαλλα σε να ακούεις το σιγανό, τζιαι το έντονο, ερώτουν σε πώς νιώθουν οι μύς.   Πέτρα πέτρα σε εσκάλισα τζιαι έδειχνα σου τα εργαλεία, έβαλλα τα στη φούχτα σου, επέτασσες τα, εξανάβαλλα τα.  Τζιαι στο τέλος, μιάν ημέραν του χειμώνα με τα σιόνια να κρέμμουνται που τες στέγες των διπλανών σπιθκιών, έπαιξες επιτέλους το ιντερμέτζο του μπράμς τζιαι άρκεψες όπως το δεντρόν που ανθίζει να ταράσσεις τα κλωνιά σου με τον αέραν της μουσικής.  Ήρτεν το συναίσθημαν σάν το χείμαρρον.
Έκατσα πίσω στην πολυθρόνα, τζιαι η εξουθένωση 4 χρόνων δουλειάς ήρτεν να με πλύννει με τη λύτρωση της ομορφιάς που εθώρουν να γεννιέται μπροστά στα μάθκια μου.

Τζιαι τα επόμενα δκυό χρόνια, πάλε έν εμίλουν.  Άκουα σε μόνο, τζιαι σιωπηλά έστελλα σου μηνύματα, εδίουν σου σιγά σιγά τα ηνία για να ελευθερωθείς που το Δάσκαλο.  Να μέν με έσιεις πλέον ανάγκη.  Να κρατάς τα δικά σου εργαλεία του σκαλίσματος.

Κοντά μου έμαθες τες 32 σονάτες του μπετόβεν,  πάνω που 50 ώρες μουσικής δηλαδή, έμαθες τες φούγκες του μπάχ ούλλες, τον μέντελσον, τον μπράμς, τον ντεπιουσσί, έμαθες θεωρία επιπέδου PhD, έμαθες να κουμαντάρεις τζιήνα που γράφεις που φκαίννουν πουμέσα σου σάν τον αμαζόνιο ακράτητα.

Κοντά σου έμαθα πόσο βάθος έσιει η ψυσιή, τζιαι πόση δύναμη έσιει η μουσική να αλλάξει τον άνθρωπο.  Τζιαι έμαθα τον εαυτό μου.  Έμαθα τη δική μου δύναμη, την υπομονή, έμαθα για τα κρυφά που μπορώ να στείλω σε κάποιον.  Είμαι μαθητής σου τζι εγώ, Βενιαμίν.

Τζιαι όταν έμαθα θα πάεις στο Χάρβαρτ να σπουδάσεις μουσική, που άλλους  -η μάνα σου ούτε κάν το ανάφερεν!-  εχάρηκα σάν να ήσουν δικό μου κοπελλούι.


Ποσιερετώ σε, έν θα σε ξαναδώ, τζι άν σε ξαναδώ έν θα μου πείς τίποτε κοινωνικόν ούτε θα αναγνωρίσεις πιλέ ότι είχαμε κάποτε σχέση σημαντική, το όνομα μου κάν έν θα θυμάσαι σε λλίες εφτομάδες.   Μα μές τον Κήπον του Νού σου, τζιαμέ που ζεί το Καθαρό, ξέρεις.  Ξέρεις με, έχτισες μου σπιτούιν να ζώ μέσα τζιαι να πίννουμεν καφέδες παρέαν όποτε παίζεις.


Στο καλό Βενιαμίν μου.  Θα σε θωρώ που μακριά όταν το άστρο σου λάμπει μές τη μουσική, εννα γινείς σπουδαίος, ξέρω το, διάσημος σίουρα, σίουρα παραπάνω που μένα τον κοινό θνητό, τζιαι τούτο φορτίζει με χαράν.  Στο καλό, τζιαι παίζε πάντα που το μέρος της ψυσιής που εσκαλίσαμεν παρέα, Βενιαμίν.   Είσαι το μεγαλύτερο μου έργο ώς τωρά σάν άνθρωπος.