Η Αϊτή της Λενόρας τζιαι το πιάνον.

Σήμερα το πρωί, ανοιξιάτικο μάθημα με τη Λενόρα -λείπει για δύο βδομάδες τωρά στην Αϊτή, επήε να βοηθήσει με μιά επιτροπή φιλανθρωπική.   Επερίμενα με αγωνία να τη δώ, να μου πεί τί γίνεται.   Φτάνω στη φάρμα της, ήταν έξω τζιαι απολάμβανε τον ήλιο του πρωινού καβάλλα την Εσπρίτ, την πιστή της άσπρη φοράδα που στα γεράματα της μόνο για περίπατο κάμνει, άτι αραβικό, πανέμορφο.   Κοντεύκει τριποδίζοντας με ένα ύφος περίεργα ανθρώπινο σχεδόν λυπημένο.  Νιώθει με η Εσπρίτ που μακρυά,  χλιμιντρίζει χαρούμενα όποτε έρκουμαι.  Ξέρει με πάνω που 6 χρόνια.  Ακόμα έν ετόλμησα να την καβαλλήσω.

Η Λενόρα ξεπεζεύκει.  Το πρόσωπο της εν ηλιοκαμένο, ανεμοδαρμένο που το τροπικό κλίμα της Αϊτής, θωρεί με, αντινάσσει το σακάκι της, διά μου τα ρέτινα της Εσπρίτ να την περπατήσω.

"Καλώς όρισες.  Έλα να πάρουμεν την Εσπρίτ στο στάβλο.   Εσκέφτουμουν πολλά το πιάνο, ξέρεις πόσον επεθύμισα να παίξω?  Έν μπορείς να φανταστείς τα κακά που είδαν τα μάθκια μου.  Θέλω να παίξω κομμάθκια με νόημα σήμερα.  Φεύκω σε λλίες μέρες για την Ρουάντα να δώ το γιό μου που εν στο Peace Corps τζιαμέ.  Έν θα αντέξω αν δέν εκφράσω λλίο τούτα που είδα."


Η Εσπρίτ μπαίνει στο σπιτάκι της με τη διπλή πόρτα, τζιαι η Λενόρα ακολουθά την, μές τα πιλά.  Περιμένω έξω.  Ψιθυρίζει της στο φτί, επεθύμισεν την πολλά, τζιαι διά της μήλον να φάει.  Η Λενόρα έννεν διαχυτικός άθρωπος, αποφεύγει να δείχνει αισθήματα.  Παίζει καλά, αλλά με σφίξιμο, πάντα της.   Στόχος μου εν να την ξεκλειδώσω.  Να εκφράζεται.


Έσιει μέρες που οι πόρτες του αθρώπου εν λλίο πιό ανοιχτές, τα πέπλα παραμερίζουν, οι άμυνες εν αδύναμες.  Έσιει μέρες που άμαν επέρασεν ο άθρωπος εμπειρίαν ζωντανή -πόνο, έρωτα, κλάμα, μέρες που σούζεται η κοσμοθεωρία του τζιαι Θωρεί πραγματικά τί γίνεται στο σύμπαν, που μαλακώννει, αφήνει τον άλλο να δεί λλίο μέσα του.  Ένιωσα εν κατάλληλη η μέρα, έξερα πως σήμερα η Λενόρα εννα κάμει βήματα στη μουσική, εννα έβρει την πόρτα που ενώννει τον συναισθηματικό κόσμο με τον ήχο.  Τζι όποιος το καταφέρνει τούτο, εν τυχερός.  Εν σάν οργασμός που διαρκεί για πολλά λεπτά.  Εν απίστευτο συναίσθημα.


Πάμε στο σπίτι, φκάλλει τες ποδίνες της.

"Να με συγχωρείς ένα λεπτό."


Παίζω την εισαγωγή μιάς Νυχτερινής του σιοπέν, όλο γλύκα, πόνο εσωτερικό.   Ακούει με που το άλλο δωμάτιο.

"Μα τί παίζεις?  Εν πολλά όμορφο.


Έρκεται.  Κάθεται στο στάϊνγουεη που εκληρονόμησε που τον παπά της.  Τα γέρικα της σιέρκα τα καταχταρμένα που τα χαλάσματα του σεισμού της Αϊτής, κάθουνται απαλά στα πλήκτρα.  Τζιαι αρκέφκει να παίζει.  Θωρώ στο πρόσωπο της τα σημάδια που καταλάβω εν το πρελούδιο της ένωσης αισθημάτων-μουσικής.

"Λενόρα, θέλω την ώρα που παίζεις το κομμάτι σου σήμερα να αφήσεις το συναίσθημα της Αϊτής να σε κυριεύσει.  Θέλεις να μου πείς τί είδες?"


"Είδα μωρά νεκρά μές τα κουγκριά.  Είδα πλάσματα που είχαν 1 βδομάδα να φάν.   Ξέρεις, άφησα τους ούλλα μου τα ρούχα που είχα μές τη βαλίτσα, ούτε ρούχα έν έχουν."


"Παίξε τα, Λενόρα".



Τζιαι παίζει τη δεύτερη κίνηση της pathetique του Μπετόβεν, που εν γεμάτη εσωτερικότητα.


Τζιαι η Λενόρα έκαμεν το μετέωρο βήμα προς το κενό, προς τον άγνωστο χώρο που της διαφεύγει μιά ζωή, 60 χρόνια ανέκφραστη εξωτερικά, επιτέλους έσπασε η κρούστα.  Εταράχτηκε με το δάκρυ που έτρεξε, τζιαι είδεν με λίγο φοβισμένα, να δεί τί θα κάμω.  Εχαμογέλασα της.  Έν είπα τίποτε, μόνον εθαύμασα την όμορφη αθρώπινη στιγμή.  Ξέρω το πως ο τζιαρός εννα περάσει, η Αϊτή, η Ρουάντα εννα γίνουν αναμνήσεις μές το μυαλό της, τζιαι πάλε εννα τζοιμηθούν τα συναισθήματα.   Μα σήμερα, αφού εφκήκαν έξω να μιλήσουν, ξέρω ότι το απολαμβάννει.  Τζιαι ξέρω πώς ότι τζιαι να πετύχω ή να μέν πετύχω στη ζωή μου, έσιει μέρες που γίνουμαι το ενδιάμεσο που φέρνει τον Ιερό Γάμο μεταξύ των εμπειριών τζιαι της έκφρασης κάποιου.   Τζιαι τούντην έκσταση δέν την αλλάσσω με καμίαν.