Διασπορος

Ξέρεις πως ήρτεν η ώρα να σου βάλουμεν straightjacket τζιαι να σε κλείσουμε στο κατάλληλο ψυχιατρείο... -Όταν ετοιμάζεται να κάμει ο άντρας σου εγχείρηση τζι εσέναν η μόνη έννοια σου εν αν θα πεθάνει τζιαι να μείνεις μόνη σου, τζιαι να του το λαλείς με δάκρυα βροχή αντί να τον υποστηρίζεις δείχνοντας εσύ δύναμη χαραχτήρα. -Όταν κάμει ο άντρας σου τη σοβαρήν εγχείριση στον πνεύμονα για καρκίνο, τζιαι μόλις έρτει στα σύγκαλα του φρέσκος που το χειρουργείο εσύ το πρώτο πράμα που κάμνεις εν να αρκέψεις  επεισόδια με τους γιατρούς τζιαι τες νοσοκόμες (του καλλύττερου νοσοκομείου της πολιτείας..)  επειδή το δωμάτιο ανάρρωσης έννεν ευάερο τζι ευήλιο, έν έσιει πολυθρόνα άνετη για να τζοιμηθείς, έν θέλεις να ακολουθήσεις κανόνες για το ωράριο επίσκεψης, έν θέλεις να τον ταϊσουν 'παλιοφαγιά' του νοσοκομείου, τζιαι βάλλεις φωνές μπροστά που τον κακορίζικο τον άθρωπο που προσπαθά να επιστρέψει στα εγκόσμια σε σημείο που εχρειάστηκεν να καλέσουν την ασφάλεια για να σε φκάλει που το ν

α (Φωτό στο σπίτιν της κυρίας C, που μου έκαμεν τη χάρη να με φκάλει σάν εδίδασκα το γιόν της) Μα τί παράξενα ζώα που είμαστε εμείς οι όρθιοι πίθηκοι.!  Όσα έν έμαθα για τη φύση του πλασμάτου τόσα χρόνια που σκέφτουμαι τζιαι δέρνω το νού μου τζιαι κουβεντιάζω  θκιεβάζω γράφω,   εκατάφερε να μου τα μάθει η πελλάρα μου που ήρτε σε σπάνια στιγμή ελαφρότητας να με γαργαλήσει. Σταθμός πρώτος:    Σούπερμαρκετ στα πλουσιοπροάστεια που διδάσκω. Συνθήκες σταθμού:  Lunchtime, γεμάτο προαστειόπληχτους αγχωμένους που βουρούν να ψουμνίσουν πρίν να πιάσουν τα κοπελλούθκια που το σχολείο. Μπαίννω μέσα με τα (μώβ) φτούθκια μου, πιάννω όσο σοβαρό τζιαι φυσικό ύφος γίνεται  (επήρε μου 2 λεπτά να μου περάσει το γέλιο τζιαι να τολμήσω να μπώ στο σούπερμαρκετ)  πιάννω χαλαρός το συντόμι ανάμεσα στα μαρούλια τζιαι περπατώ με άνεση προς τα ψωμιά.   Σταματώ δίπλα που άλλους πελάτες, κάμω πως κοιτάζω κάτι στο ράφι.   Τίποτε, έν με ζαοθωρεί κανένας.  Περπατώ με λλίο παραπάνω αέρα τζιαι υφάκι προς το d

Σήμερα θα πάω στη δουλειά φορώντας φτιά του λαού πάς την τζιεφαλή μου.  Θα τα φορώ στο αυτοκίνητο, στα μαθήματα  (σήμερα διδάσκω 11 πλάσματα, μεγάλους τζιαι μιτσιούς), στο σούπερμαρκετ τη νύχτα, στο στάρπακς.  Έν θα τα φκάλω ώς τη νύχτα που θα ππέσω να κοιμηθώ. Έν θα λαλώ τί-πο-τε.  Ούτε θα σχολιάσω τα φτιά, ούτε θα φανερώσω πως γνωρίζω την παρουσία τους. Θέλω να δώ ΠΟΙΟΣ θα μου πεί πρώτος κάτι (που τους μεγάλους), τζιαι ποιός θα γελάσει, τζιαι ποιός θα παίξει πελλόν, τζιαι ποιός θα με ΠΑΡΕΙ για πελλόν. (επίσης θέλω να δώ ΤΙ θα σκέφτουμαι εγώ τζιαι πώς θα έναι η διάθεση μου ώς τη νύχτα..) Ά, είμαι καλοντυμένος, εντύθηκα businessman σήμερα με το μάλλινο μου παλτό, το τζιέλλι στα μαλλιά, με χτενισμένη σγουρή γενιάδα. Γιά να δούμε ΤΙ  θα μάθουμε σήμερα για την αθρώπινη φύση....

Που τα σήμερα ώς την άλλη τετάρτη υπόσχομαι πως θα κάμνω μία μαλακία τη μέρα τουλάχιστον.  Θέλω να δώ πώς αντιδρά ο εγκέφαλος του πλασμάτου άμα κάθε μέρα φκέννει που τα νερά του. Θα κάμνω μιάν μαλακίαν τη μέρα εντελώς ανώριμη, τζιαι θα τη γράφω για να με ρεζιλεύκω δημόσια. Φωτο άμα βολεύκει. Άρκεψα που το σπίτι την καμπάνια.  Με αθώο πειράξιμο, έτσι για να δοκιμάσω τα νερά. Εκούρτησα το γιό μου να ρωτήσει τη μάμμα του "μάμμα γιατί έσιεις μαύρες τρίχες μες το φτί σσουυυ?", τζιαι μετά που ήρτεν η Αγάπη σικκιρτισμένη να επιβεβαιώσει αν πράγματι έσιει γένια μές το φτίν έπεισα την, τζι έκατσα τζι έφκαλλα closeups με τη κάμερα του εσωτερικού του φκιού της τάχα  για να της δείξω τζι επασπατούσα την με τη τσιμπίδα. Έχαψεν το. Ύστερα που της είπα πως την περιπαίζω έφαα ξύλο. Κρίμα που ο γιός μου έν ξέρει να τραβά κόμα βίτεο...

Σήμερα, που έχω off, αντί να σκαλίζω πέτρες ή να γράφω μουσικήν, ή να σκέφτουμαι, ή να πολεμώ τη φύση μου, ή να μελετώ παρτιτούρες, ή να δέρνω τον εαυτόν μου άσκοπα, εννα κάτσω να γελώ ούλλη μέρα σάν το γάρον. Λείπει η Αγάπη στη δουλειά τζιαι θα την καρτερώ πόψε να έρτει πίσω κουρασμένη για να την πειράξω,  τα μωρά προσέχει τα η νταντά, τζι εγώ θα κάτσω στο ζεστό μου δωμάτιο με μιά σακούλλα τσίπς στο σιέρι να συνεχίσω τον μαραθώνιο μου του σέρφινγκ που άρκεψεν εψές σε κάτι ωραία ουέπσαϊτς που έχουν αστεία βίτεο με παλαβούς που κάμνουν χοντρά αστεία τους παρέες τους ή που ππέφτουν που τα ποδήλατα/τα σκέητπορτς τζιαι κατατσαφαλλώνουνται σάν πάν να κάμουν μαγκιές, τα οποία με κάμνουν να γελώ πολλά.  Ξυπνά μέσα μου ο 18ρης που έκαμνεν πελλάρες με τους φίλους του στο στρατό άμα θωρώ έτσι βίτεα.  Μπαίνουν μου ιδέες που θα έκαμνα αν δέν εκώλωννα. Τωρά αν φκώ πάς τη στέγη ντυμένος ρόζ πάνθηρας τζιαι πεταχτώ μές το σιόνιν της αυλής με αλαλαγμούς την ώραν που η κοτζιάκαρη η γειτόνισσα φτυα

Για πρώτη φορά που το 2004 έκαμα πραγματικές Διακοπές.  Έν επήα πούποτε.  Δαμέ ήμουν, εδούλευκα, εμεγάλωννα κοπελλούθκια.  Μα ήμουν διακοπές.   Εννοώ παύση πυρός, ποτζιήνη την όμορφη που επιτρέπεις του εαυτού να φυλάξει τα όπλα, να κλείσει τες πόρτες του κάστρου, να άψει κάρβουνα για να ψήσει αρνιά τζιαι να πιεί κρασιά μόνος του χωρίς να έσιει ανησυχία καμιά. Πραγματικές Διακοπές όπως τες περιγράφουν τα εικονογραφημένα περιοδικά, ποτζιήνες τες ουτοπικές διακοπές που άμα θκιεβάζω στα περιοδικά κάμνουν με να δίννω το φρύδι μου το αριστερό τζιαι να διερωτούμαι "μα πώς μπορεί να κάθεται κάποιος για ώρες στην πισίνα τζιαι πίννει πίνακολάτα με χαμογελούι σάν το χάχαν αχάπαρος?" Έχτισα ένα νοητικό κτίριο γεμάτο μαξιλάρκα μαλαχτά χαμέ, τζι έκατσα μέσα του με κλειωμένες τες πόρτες. Την πρώτη μέρα εφάκκουν πάς τους τοίχους,  "Φκάρτε με που δαμέσα, εν φυλακή!"  εφώναζα, μα έν έρκετουν κανένας. Την δεύτερη, έπιαν με ο τρόμος..   Άοπλος όπως ήμουν εφοήθηκα να μέν έρτουν

Άμα αποφασίσεις πως ήρτεν η ώρα να φύεις που τα γνώριμα σου μέρη... Άμα ρωτήσεις  "Μα Ποιός Είμαι?"   τζι η απάντηση σταματήσει να εν γνώριμη τζι εύκολη ή σίουρη... Άμα ξηλώσεις τα νήματα ούλλα για να δείς που την αρκήν... Άμα καταφέρεις να απορρίψεις ειρηνικά τη γνώση σου... Άμα σταματήσεις να τραβάς απεγνωσμένα το νήμα που σου αφήσαν οδηγό οι Δασκάλοι που επροσκάλεσες... Άμα καταφέρεις να θκιώξεις τον τρόμο της σύγκρισης με τους Γίγαντες που εσημαδέψαν το παρελθόν... Άμα καλέσεις τη μοναξιά χωρίς να φοηθείς.. Άμα συγχωρέσεις... Άμα αφήσεις την αδυναμία τζιαι τη δύναμη να συνυπάρξουν... Άμα θυσιάσεις τα πολύτιμα... Άμα φκείς βουνά απλά τζιαι μόνο για να νιώσεις το βάσανο του ορειβάτη... Άμα δείς γυρό σου τζιαι καταλάβεις πόσο ασήμαντα τζιαι προσωρινά έναι όσα αγαπάς... Άμα επιτρέψεις του εαυτού να τυφλωθεί, να βυθιστεί, να δεί τα άσχημα σε ούλλη τους τη δόξα.. Άμα δείς πως η ελευθερία ζιεί μές το ίδιο κλουβί με τη σκλαβιά.. Άμα καταλάβεις πως

Επέλλανεν μας. Έχασα καμπόση δουλειά. Το καλόν:  έκατσα στ αυκά μου, ούτε γράφω μουσική ούτε σκαλίζω. Ξεκούραση.  Το επόμενο βήμα θέλει καθαρό μυαλό. Εκατάλαβα ότι γυρίζει σου άμαν έν ξεκουράζεσαι.

Γελά μές τη φαντασίαν μου ένας κκέλης γέρο σιαμάνος τυλιμένος σάν την αρχαία περγαμηνή μές τες πορτοκαλιές του ρόπες.  Ερώτησα τον μετά που σιωπήν πολύωρην μιάν απλήν ερώτησην:  'Ήνταλος γνέθεις τα νήματα της ύπαρξης σου για να γινείς άθρωπος?', τζιαι γι αυτό γελά. "Ε, τούτο δέν μου το εξαναζητήσαν" "Αργαλειός". Αντρέπουμαι λλίο που έχω παλαβήν απορίαν.  Σκέφτουμαι πόσον αυτονόητη τζι αυτόματη πράξη έναι για τον καθένα η διαδικασία του "πώς πλάθεσαι άθρωπος", έτο ολά ξυπνάς κάθε  πρωίν τζιαι ζιείς,  τόσον εύκολον έναι.  Ξυπνάς τζι εν τα πουμέσα σου τα βαθκειά τα άϋλα τζιαι αρχαία Έναν  Πράμαν.   Ξυπνάς, είσαι  Εσύ.    Εσύ, είσαι έναν, τζιαι τούντο έναν ονομάζεται ταυτότητα, άθρωπος. Τζι ας εν μεγάλη ψευδαίσθηση τούτη η ταυτότητα τζι ας  μέν έναι Ένα Πράμα τα πουμέσα του πλασμάτου, έν το καταλαβαίνεις τζιαι πάλε ζιείς σάν να τζι είσαι Έναν.. Ούλλες οι λειτουργίες της ταυτότητας μας εν βασισμένες στην άγνοιαν της διαδικασίας ένωσης των νημά

Εγέμωσεν η αυλή σιόνιν τζιαι δέ φορεί άλλον. Τζι έτσι απορροφημένος που είμαι φέτος με τη δημιουργία μέσα τζι έξω, έν εκατάλαβα σιειμώναν.

Στη ζωή μου συμβαίνει πάντα να σπάζει κάτι όταν διαβαίννω μεγάλες Πόρτες.  Έσιει χρόνια που το προσέχω το φαινόμενο.  Πχ, όταν με εδέχτηκε το κολλέγιο που έθελα, την ίδια μέρα έκρουσε η μηχανή του αυτοκινήτου μου.   Όταν εγεννηθήκαν τα κοπελλούθκια, την ίδια νύχτα ετρύπησεν το υπόγειο μου τζι επλυμάναμεν που τα νερά.  Παλιά ενόμιζα πως εν σύμπτωση, επροσπαθούσα τουλάχιστο να πείσω τον εαυτό μου πως εν σύμπτωση  -ακούεται λλίο σχιζοφρενικό να σπάζουν πράματα που μόνα τους κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σημαντικό στη ζωή μου.  Μα εν πολλές οι "συμπτώσεις" Προχτές που ετέλειωσα τον Ορειβάτη πάς την πέτρα τζι ένιωσα να αννοίει μιά πόρτα πολλά μεγάλη, επήα μετά να χαλαρώσω στον καναπέν τζι έππεσεν μου το κοππιούτερ μου το καλόν το Mac  τζι εγίνηκεν λουβίθκια η οθόνη του η  LCD  ($750  να σαστεί...). Σύμπτωση?  Πάλε? Έσιει η φύση τρόπους να μας ξυπνά, να μας λαλεί  "έν είσαι μόνος σου ρε",  τζι εν εμείς που εθελοτυφλούμεν.

Κάποτε πιάννει με τζιαι πελλαρίζω.  Κάμνω το κυρίως για να σιοκκάρω τον εαυτό μου που εν που φυσικού του σοβαρόν παιδίν με πολλές τζι αχρείαστες σκέψεις, τζι επίσης για να δείχνω των κοπελλουθκιών μου πως έχω περίεργο χιούμορ μέν με πάρουν για όγρακο λόγω του σοβαρού μου παρουσιαστικού με τες γενεάδες τζιαι το έντονο βλέμμα που μου εχάρισεν η φύση.  Εν σημαντικό να αππώννεται το πλάσμα.  Κάμνει καλό. Μιάν ημέραν είχα έμπνευση μετά που έκαμα ντούς να πεταχτώ έξω τίτσιρος τζιαι να αρκέψω να βουρώ σάν τον πελλόν πάνω κάτω στο σαλόνι φωνάζοντας  "naked παπάς!   naked παπάς!!"  με τον ίδιον τρόπον που βουρούν τίτσιροι στο γήπεδο κάτι πελλοί στη μέση του παιχνιδιού για να ενοχλήσουν τον αγώνα.  Εφυρτήκαν που το γέλιο τα κοπελλούθκια  (τζιαι οι γειτόνοι σίουρα αφού τα σπίθκια μας εν κολλητά). Δυστυχώς, έπιασεν το σύστημαν ο γιόκκας μου αμέσως, τζιαι κάθη μέρα που φκέννει που το μπάνιο πετάσσεται τζιαι τούτος τίτσιρος να αντακώσει βούρος μές το σπίτι φωνάζοντας "naked παπάς!

Δύο όψεις. Ο  ορειβάτης.   Καβάλλα στο βράχο.  Έτοιμος με τη σκαπάνη. Έκατσα στο στούτιο τρείς νύχτες, τζι άφηκα να μιλήσει Τζιείνη που με κρατά. Εγώ εσσιώπησα, άκουα της , τζι αυτόματα επερίγραφα με σφυρκές τα λόγια της.  Σιγά σιγά εζωντάνεψεν το μάρμαρο, εσκάλιζα το ώς τζιαμέ που μου είπεν  "κανεί, εφκέρωσα", τζι άφηκα το σμιλάρι.

Σκατά. Πίννω τσιάρους πάλε, φουγάρο κανονικό.  Έχασα, τζιαι μαζί τη δύναμη μου να αντισκέκουμαι. Εν τούτα τ' αρτζίθκια που έχω? Έν κανεί που χάννω μάχες βίρα, επηρεάστηκεν τζι η χημεία του εγκεφάλου μου πάρα πολλά αρνητικά, σε σημείον να με προλάβει η περιβόητη Θλίψη που με βουρά.  Τόση δουλειά γαμώτο να της ξεφεύκω που στιγμή στην άλλη στιγμή, τόσο τρέξιμο που κάμνω κάθε λεπτό της ζωής για να είμαι πάντα λλίο μπροστά που τα δόντια της τζιαι τες παθκιές της που ακούω συνέχειαν να έρκουνται πουπίσω μου, τζι εκατάφερα ο μαλάκας  με τον πόλεμον του τσιάρου να εξουθενωθώ τζιαι να με προλάβει η σκρόφα. Θλίψη, μισώ σε. Κάμνεις τη μουσική να ακούεται άχαρη, τα αγάλματα μου παλιόπετρες, τζιαι τους δικούς μου ξένους.  Το φαϊν ανούσιο, τη μιλιάν αχρείαστη, τα όμορφα ασιημίζεις τα, τα μαθήματα ξιχάννεις τα, τη δύναμην καταλιάς την, τζι αφήννεις με όφκερον, κουφόν, αν-αίσθητον. Θεέ που ακούεις, θα εδίουν το δεξί μου σιέρι θυσίαν αν έπιαννες τη Θλίψην τζι έφευκες την.

Στο επόμενο μπλόκ σπιθκιών δίπλα του δικού μου, έσιει έναν άντρο με αλήτες μιτσιούς που κάμνουν συχνά φασαρίες, εν μέλη της συμμορίας των μπλέ, οι οποίοι εν εναντιωμένοι με την συμμορία των κόκκινων  -ακούεται μωρίστικο αλλά σκοτώννουνται συχνά μεταξύ τους με ξύλα, πιστόλια, ππουνιές.  Πιάννουν κοπελλούες μιτσιές τζιαι κάμνουν τες πόρνες, πουλούν meth, ότι ξημαρισιά φανταστείς.  Πλάσματα που δέν έχουν τον ήλιο μοίρα, χωρίς γονείς ή υποστήριξη που κανένα, χωρίς μόρφωση, χωρίς κάτι να τους κρατά ζωντανούς.    Πολλές φορές δικαιολογώ τους, νιώθω τζιαι καμπόσην ενοχή για την δική μου τύχη να μεγαλώσω με αρκετήν αγάπην τζιαι  μόρφωση που μου επέτρεψεν να έχω σπουδαία ζωή τζιαι να ξέρω το καλό που το κακό.  Συνήθως έν πειράζουν "αθώους"  τζιαι παίζουνται μόνο μεταξύν τους. Έν ξεχωρίζουν με νόμους με καλό, με κακό, τζιαι ζούν μές τη δικήν τους κοινωνία. Έ, να μέν γιορτάσουν τα πλάσματα το νέον έτος με γκανγκστερικό στύλ? Εφέραν εψές  τα ποτά τους, εφέραν τες κόκες τους, τα πι

Την πρώτη μάχη με το τσιάρο έχασα την λαβωμένος.  Πρέπει να καταστρώσω άλλο σχέδιο πόψε.  Φαίνεται, άμαν εν μαθημένος ο οργανισμός με τα υπερβολικά βαρετά τσιάρα που καπνίζω  (3 φορές την νικοτίνη που έχουν τα μάρλπορο ας πούμεν)  έν του κάθεται καθόλου άμαν του πείς ξαφνικά  "όοππας κανεί σε".  Αλόπως εννα πιάσω τα ultralights για μιά μέρα πέρκι ποκάτσει το όριον της νικοτίνης. Εξύπνησα λοιπόν το πρωί μετά που αποχήν ωρών λόγω ύπνου, τζι ήταν ούλλα καλά για λλίην ώραν.  Έν επήα έξω στη βεράντα όπως συνηθίζω κάθε πρωί μόλις αννοίξουν τα μμάθκια μου.   Άντεξα με σφίξη τζιαι χίλιες σκέψεις θετικές, ώς το μεσημέρι.  Μόλις άρκεψεν όμως να νιώθει  έντονα την έλλειψη των χημικών ο εγκέφαλος που του σάζουν τες ορμόνες του τα δηλητήρια του καπνού, ούρλιαξεν τζι αντάκωσεν μου αντίποινα. Ρέ αυτοσυγκέντρωσην, ρέ σφίξην, τίποτε.  Εγίνηκα τέρας με νεύρα πολεμιστή. Έφαα μιάν πίτσαν μεγάλην πέρκι έρτουν άλλα χημικά να με γαληνέψουν να μέν πώ καμιά βαρετήν κουβένταν κανενού.  Τίποτε.

Βαστά με γρίππη, η δεύτερη της σεζόν -πράμα ασυνήθιστο για μένα.  Μα σφίγγουμαι να προετοιμάσουμε το σπίτι για το πάρτυ γενεθλίων των μωρών.  Κάμνουν σάν τα πελλά.  Εβάλαμεν δωράκια σε τσαντούλες για τους φίλους τους, τζι εννα κάμουν ούλλοι παρέα τερατάκια που χαρτόνια.  Έτσι απλά τζι όμορφα.  Έν θέλω αππώματα.  Cupcakes, κεράκια,  λλία κεράσματα.  Τριών χρονών έναι.  Αν τα μάθω που τα τωρά στο extravagance πού εννα πάμε να σταθούμε? Σε άλλα γενέθλια που πάμε τους φίλους τους, έσιει κλόουν, μπάντα με όργανα, φουσκωτά κάστρα, απίστευτα αππώματα.  Διερωτούμαι..  Εν ανάγκη ολά?  Τζιήντο μωρό που έμαθε που τα τρία του να τα έσιει ούλλα, τί θα θέλει στα 16?  -Μερσεντές κονβέρταπολ. Αλλά επειδή εν ούλλοι αγχωμένοι να "δείξουν", κάμνουν αππώματα των μωρών τους.  Εμείς, κάμνουμεν το απλά τζι ωραία. Έπιασα τον γιό μου στην πάντα το πρωί τζι ερώτησα τον αν του αρέσκει που καπνίζει ο παπάς. "Όι, βρωμεί."  λαλεί μου ο ρόκωλος. "Θέλεις να σταματήσω?" "Ν