Το ελαστικό μανιφέστο της ελευθερίας τζιαι της επιλογής
Άμα αποφασίσεις πως ήρτεν η ώρα να φύεις που τα γνώριμα σου μέρη...
Άμα ρωτήσεις "Μα Ποιός Είμαι?" τζι η απάντηση σταματήσει να εν γνώριμη τζι εύκολη ή σίουρη...
Άμα ξηλώσεις τα νήματα ούλλα για να δείς που την αρκήν...
Άμα καταφέρεις να απορρίψεις ειρηνικά τη γνώση σου...
Άμα σταματήσεις να τραβάς απεγνωσμένα το νήμα που σου αφήσαν οδηγό οι Δασκάλοι που επροσκάλεσες...
Άμα καταφέρεις να θκιώξεις τον τρόμο της σύγκρισης με τους Γίγαντες που εσημαδέψαν το παρελθόν...
Άμα καλέσεις τη μοναξιά χωρίς να φοηθείς..
Άμα συγχωρέσεις...
Άμα αφήσεις την αδυναμία τζιαι τη δύναμη να συνυπάρξουν...
Άμα θυσιάσεις τα πολύτιμα...
Άμα φκείς βουνά απλά τζιαι μόνο για να νιώσεις το βάσανο του ορειβάτη...
Άμα δείς γυρό σου τζιαι καταλάβεις πόσο ασήμαντα τζιαι προσωρινά έναι όσα αγαπάς...
Άμα επιτρέψεις του εαυτού να τυφλωθεί, να βυθιστεί, να δεί τα άσχημα σε ούλλη τους τη δόξα..
Άμα δείς πως η ελευθερία ζιεί μές το ίδιο κλουβί με τη σκλαβιά..
Άμα καταλάβεις πως πραγματικά είσαι Μόνος τζιαι δέν έσιει κανένα να απαλύνει τον πόνο τούτο..
Άμα ξεφλουδίσεις όσες πλευρές έσιεις χωσμένες τζιαι Ζήσεις τες ζωές που θέλουν όσον τζιαι να σε πονέσουν...
Άμα φύεις που το γνώριμο μονοπάτι τζιαι πιάσεις να παρπατήσεις μές τα ορμάνια με τ' αγκάθκια...
Άμα χτίσεις πόλεις κάτασπρες τζι ύστερα κρούσεις τες μόλις δείς τον εγωισμό να τες χρειάζεται για να ευχαριστηθεί...
Άμα προτείνεις το σιέρι σου να το πιάσουν μ' εμπιστοσύνη άλλοι, τζι επιτρέψεις του εαυτού το ρίσκο της Ανάγκης...
Άμα το τραβήσεις πίσω τζιαι νιώσεις ώς τις ρίζες σου τον απέραντο πόνο του Χαμού...
Άμα κάμεις μέσα σου όσους βίαιους εμφυλίους πολέμους χρειάζεται για να αλληλοσκοτωθούν οι ακραίοι τζι οι τατσίζηες που κουβαλάς...
Άμα μπείς σε παραδείσους, αληθινούς, απατηλούς, παραδείσους που εύκολα θα έκαμνες Σπίτι σου, παραδείσους που δελεάζουν με τη θαλπωρή του δόγματος ή της ειρήνης που προσφέρουν, άμα μπείς τζιαι ζήσεις σε τέθκιοιους παραδείσους όσο χρειάζεται τζιαι μετά έβρεις τη δύναμη να φκείς θεληματικά που την Πόρτα τους όπως Έμπηκες γυμνός τζιαι μόνος....
Άμα δωθείς στην Αγάπη, την μεγαλύτερη παράδεισο της φύσης, τζιαι πιείς το νέκταρ της...
Άμα δωθείς ολόκληρος στην Αγάπη τζιαι μετά ξαπολύσεις την όσον τζιαι να πονεί...
Άμα καταλάβεις πως ούλλα τούτα έν έχουν στόχο, ούτε φέρνουν την ειρήνη...
Τότε, Ζείς. Χωρίς Φόο.
Τζι άμα φύει ο Φόος, τότε Ζείς.
Άμα ρωτήσεις "Μα Ποιός Είμαι?" τζι η απάντηση σταματήσει να εν γνώριμη τζι εύκολη ή σίουρη...
Άμα ξηλώσεις τα νήματα ούλλα για να δείς που την αρκήν...
Άμα καταφέρεις να απορρίψεις ειρηνικά τη γνώση σου...
Άμα σταματήσεις να τραβάς απεγνωσμένα το νήμα που σου αφήσαν οδηγό οι Δασκάλοι που επροσκάλεσες...
Άμα καταφέρεις να θκιώξεις τον τρόμο της σύγκρισης με τους Γίγαντες που εσημαδέψαν το παρελθόν...
Άμα καλέσεις τη μοναξιά χωρίς να φοηθείς..
Άμα συγχωρέσεις...
Άμα αφήσεις την αδυναμία τζιαι τη δύναμη να συνυπάρξουν...
Άμα θυσιάσεις τα πολύτιμα...
Άμα φκείς βουνά απλά τζιαι μόνο για να νιώσεις το βάσανο του ορειβάτη...
Άμα δείς γυρό σου τζιαι καταλάβεις πόσο ασήμαντα τζιαι προσωρινά έναι όσα αγαπάς...
Άμα επιτρέψεις του εαυτού να τυφλωθεί, να βυθιστεί, να δεί τα άσχημα σε ούλλη τους τη δόξα..
Άμα δείς πως η ελευθερία ζιεί μές το ίδιο κλουβί με τη σκλαβιά..
Άμα καταλάβεις πως πραγματικά είσαι Μόνος τζιαι δέν έσιει κανένα να απαλύνει τον πόνο τούτο..
Άμα ξεφλουδίσεις όσες πλευρές έσιεις χωσμένες τζιαι Ζήσεις τες ζωές που θέλουν όσον τζιαι να σε πονέσουν...
Άμα φύεις που το γνώριμο μονοπάτι τζιαι πιάσεις να παρπατήσεις μές τα ορμάνια με τ' αγκάθκια...
Άμα χτίσεις πόλεις κάτασπρες τζι ύστερα κρούσεις τες μόλις δείς τον εγωισμό να τες χρειάζεται για να ευχαριστηθεί...
Άμα προτείνεις το σιέρι σου να το πιάσουν μ' εμπιστοσύνη άλλοι, τζι επιτρέψεις του εαυτού το ρίσκο της Ανάγκης...
Άμα το τραβήσεις πίσω τζιαι νιώσεις ώς τις ρίζες σου τον απέραντο πόνο του Χαμού...
Άμα κάμεις μέσα σου όσους βίαιους εμφυλίους πολέμους χρειάζεται για να αλληλοσκοτωθούν οι ακραίοι τζι οι τατσίζηες που κουβαλάς...
Άμα μπείς σε παραδείσους, αληθινούς, απατηλούς, παραδείσους που εύκολα θα έκαμνες Σπίτι σου, παραδείσους που δελεάζουν με τη θαλπωρή του δόγματος ή της ειρήνης που προσφέρουν, άμα μπείς τζιαι ζήσεις σε τέθκιοιους παραδείσους όσο χρειάζεται τζιαι μετά έβρεις τη δύναμη να φκείς θεληματικά που την Πόρτα τους όπως Έμπηκες γυμνός τζιαι μόνος....
Άμα δωθείς στην Αγάπη, την μεγαλύτερη παράδεισο της φύσης, τζιαι πιείς το νέκταρ της...
Άμα δωθείς ολόκληρος στην Αγάπη τζιαι μετά ξαπολύσεις την όσον τζιαι να πονεί...
Άμα καταλάβεις πως ούλλα τούτα έν έχουν στόχο, ούτε φέρνουν την ειρήνη...
Τότε, Ζείς. Χωρίς Φόο.
Τζι άμα φύει ο Φόος, τότε Ζείς.
Σχόλια
(Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι--χωρίς την υποτιμητική έννοια της έκφρασης)
με την ελπίδα να μπορέσω να τ' ακολουθήσω...
Ζωή χωρίς φόο, ζωή δέν είναι.
Postbabylon
Της Φυσικής Ανάγκης, σάν την αναπνοή τζιαι την πείνα.
Δημήτρη
Αν το αφισοκολλήσεις, γίνεται δόγμαν τζιαι μονοπάτι, τζιαι χάννει το νόημαν. Τη διαδικασίαν αφισοκόλλησε, όι τα λόγια.
στο
"ΑΜΑ" του Διάσπορου
:-)
Αληθινότατο :-) Καθαρό σαν το σιόνιν :-)
:''''''')))))))))))))))))))))))))))))
Καλήν πολλά κυριακή να έσιεις καλή μου θάλασσαμωβ.
σταλαματιά
Τζι εν θαυμάσιο να είσαι άθρωπος, όσα λλία ή πολλά ποτούτα ζήσεις.
στροβολιώτη
Εν το πιό δύσκολο τούτη η ελαστικότητα ρε.
aceras
Να ζείς τζιαι να το καταλαβαίνεις εν χαρά, τζιαι νομίζω τούτη εν η μόνη ευτυχία που επιτρέπει η φύση μας να μας ανοίκει, εν πουμέσα μας τούτη η ιδέα.
ψυχία
Κούκλα μου μόνο άμα παραδεχτούμε το Φόον εν που αρκέφκουμεν να ζούμε. Φέρνει μας την ανάγκη να σκεφτούμε, να ρωτήσουμε. Η αίσθηση του πόνου εν το καύσιμο. Τζιαι μόνον όταν τον υπερβούμε χρησιμοποιώντας το κίνητρο του καταφέρνουμε να βάλουμε σε πράξη όσα σκεφτούμαστε. Άμα μιλήσει ο φόος, κάμνει τη δουλειά του τζιαι φεύκει αφήννοντας μας δώρο την Αλλαγή. Τζι όσο έν τον αφήννουμε να πεί τζιείνα που θέλει, είμαστε στάσιμοι.
Άρα συνυπάρχουν τα αντιφατικά που λαλώ, "ζωή χωρίς φόο έν γίνεται" "άμα φύει ο φόος τότε ζείς".