Το Μάθημα των Φκιών του Λαού.

α

(Φωτό στο σπίτιν της κυρίας C, που μου έκαμεν τη χάρη να με φκάλει σάν εδίδασκα το γιόν της)

Μα τί παράξενα ζώα που είμαστε εμείς οι όρθιοι πίθηκοι.!  Όσα έν έμαθα για τη φύση του πλασμάτου τόσα χρόνια που σκέφτουμαι τζιαι δέρνω το νού μου τζιαι κουβεντιάζω  θκιεβάζω γράφω,   εκατάφερε να μου τα μάθει η πελλάρα μου που ήρτε σε σπάνια στιγμή ελαφρότητας να με γαργαλήσει.



Σταθμός πρώτος:    Σούπερμαρκετ στα πλουσιοπροάστεια που διδάσκω.
Συνθήκες σταθμού:  Lunchtime, γεμάτο προαστειόπληχτους αγχωμένους που βουρούν να ψουμνίσουν πρίν να πιάσουν τα κοπελλούθκια που το σχολείο.

Μπαίννω μέσα με τα (μώβ) φτούθκια μου, πιάννω όσο σοβαρό τζιαι φυσικό ύφος γίνεται  (επήρε μου 2 λεπτά να μου περάσει το γέλιο τζιαι να τολμήσω να μπώ στο σούπερμαρκετ)  πιάννω χαλαρός το συντόμι ανάμεσα στα μαρούλια τζιαι περπατώ με άνεση προς τα ψωμιά.   Σταματώ δίπλα που άλλους πελάτες, κάμω πως κοιτάζω κάτι στο ράφι.   Τίποτε, έν με ζαοθωρεί κανένας.  Περπατώ με λλίο παραπάνω αέρα τζιαι υφάκι προς το deli με τα μυρωδάτα χάμ, τον κασάπη.  Περνώ δίπλα που πολλούς καταναλωτές μισοζώντανους, οι οποίοι εν κουρτισμένοι τζιαι ψουμνίζουν σάν τα ζόμπι χασκιασμένοι μπημένοι μές τα άϊφόουν τους τζιαι δέν συνειδητοποιούν ότι τα μμάθκια τους λαλούν τους πως έσιει έναν εύρωστο γενάν με φκιά του λαού πάς την τζιεφαλήν του μπροστά τους.

ΚΑΝΕΝΑΣ  ΕΝ ΜΕΙΝΙΣΚΕΙ ΝΑ ΜΕ ΘΩΡΕΙ.  Κοιτάζουν με τζιαι μετά αποφεύγουν τη μμαθκιά μου.   Ούτε χαμόγελο.  Ούτε να μου κάμει κανένας αστείο ή να αρκέψει πειράξιμο.  Πιάννω τους με την άκρια του μμαθκιού να κοιτάζουν μερικοί με τρόμο, σάν να τζιαι περιμένουν ότι η επόμενη μου κίνηση θα έναι να φκάλω πολυβόλο που το σάκκο μου τζιαι να αρκέψω να παίζω κόσμον με αλαλαγμούς στύλ αλκκάϊτα.

Πάω να πληρώσω.  Ο ταμείας κάμνει πως έν συμβαίνει τίποτε.  Μιλούμεν για τον καιρό.  "Μα είδες σιόνιν που έκαμεν εψές?"   Ευγενικότατος.   Πιάννω τες τσέντες μου, κνίθω το δεξί μου φτί τζιαι λαλώ του "have a great day", τζιαι κόμα έν μου λαλεί τίποτε για τα φτιά του λαού που φωνάζουν που πάς την τζιεφαλή μου "ΔΕΤΕ ΜΕ!  ΕΙΜΑΙ ΦΤΙΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ! ΜΩΒ!   ΠΑΣ  ΤΗ ΚΚΕΛΛΕΝ ΤΟΥ ΓΕΝΑ!  ΤΙ ΚΑΜΝΩ ΔΑΠΑΝΩ?".


Φεύκω.


Μετά πάω στους μαθητές μου.


Οι σφιχτοί (μεγάλοι μαθητές άνω των 50)  μόλις αννοίουν την πόρτα τους λούννουνται του γέλιου σε βαθμό κλαμάτου.  Φαίνεται, άμαν είσαι σφιχτόπλασμα τζιαι δείς  κάτι παράλογο τζι εξωπραγματικό σπάζει το φράγμα σου τζιαι εκφράζεσαι σάν τον χείμαρρο.


Οι αδιάφοροι μιτσιοί   -επίσης τζιήνοι που μισούν το πιάνο-,  γελούν πουκάτω πουκάτω με χαιρεκακία που είδαν το δάσκαλο τους να γίνεται ρεζίλι μόνος του, τζιαι ππέφτω που τα μμάθκια τους τζι άλλο.

Οι "καλοί" μου μαθητές, οι "καλές" οικογένειες, γελούν με την πελλάρα μου πολλά τζιαι θωρώ πως τους έκαμεν να νιώθουν ακόμα πιό άνετα μαζί μου.  Φκάλλουν με φωτό.   You made our day. Βασικά έτσι μου ελαλούσαν.

Μερικοί ενιώσαν μεγάλην αμηχανία.    Είδαν άλλην μου πλευρά..  Μερικοί γονείς ερωτήσαν με  "χαχα, interesting!  γιατί φορείς φκιά του λαού?"   τζι όταν τους είπα  "Ε, έν ηξέρετε?  Εν η Παγκόσμια Μέρα Διδασκαλίας μετα Φκιών του Λαού", ... επιστέψαν το.



Στου τελευταίου μου μαθητή  (σπίτι που διδάσκω 7 χρόνια, είμαστεν σχεδόν "συγγενείς")  .    Μπαίννω μέσα, θωρεί με η μάνα του  (έχουμε πολλά καλή σχέση), ξαναθωρεί με, έν δείχνει έπληξη,  τζιαι λαλεί μου:

"Ρέ μα επέλλανες τέλλεια?"





Τί έμαθα σήμερα?  Τί έμαθα, ώ αναγνώστη?