Διασπορος

Θκυό λεπτά ήταν ο χρόνος που επέρασε φέτος.  Νομίζω έκαμα τόση δουλειάν που θα εχρειάζετουν 3 χρόνια να την κάμω κάτω που άλλες περιστάσεις.  Κάμνω μιάν σούμαν.  Στους εννιά εργάσιμους μήνες έφκαλα τα προς το ζείν για δώδεκα, που σημαίνει έλυσα της δουλειάς.  Έκαμα τζιαι καμιάν δωδεκάδαν αγάλματα, τζι έγραψα 2 ώρες μουσικήν σε θκυό διαφορετικά στύλ.  Εθκιέβασα τζιαι καμιάν τριανταρκάν βιβλία για τη ψυσιήν.  Καλά επήαμεν, έν έχω παράπονο. Ακόμα δέκα μέρες δουλειάν τζιαι κλείει το 'μαχαζίν', δέν θα εξηγήσω πλασμάτου τίποτε για θκυό μήνες, τζι εν φανταστικόν τούτο.  Εν καλή η σσιωπή. Κοντεύκει τζι ώρα να πάμεν πίσω κύπρον για το καλοκαίρι.  Έν είμαι ενθουσιασμένος φέτος.  Εννα δείξει άμαν πάμεν τζι ύστερα αν θαν καλόν το καλοκαίρι ή όι.  Να πώ την αλήθκειαν θα επροτιμούσα να επηαίνναμεν για κατασκήνωση στο grand canyon ή στες λίμνες δακάτω, ήσυχα ήσυχα χωρίς πολλύν κόσμον. 

Ήρταμεν Νέαν Υόρκην για το σ/κ να μείνουμε στους στενούς μας φίλους κάτω στο Μπρόνξ που ζιούν σε μιά γειτονιάν ευάερην τζιαι μαρμαρόσπαρτην πάνω σ' έναν λόφον που δεσπόζει του μανχάταν, γειτονιάν καμπόσον αρχαίαν με βικτωριανά σπίθκια   -άν και γεμάτην κόσμον κυρίως εκνευρισμένον κόσμον που φκάλλει τα νεύρα του με φωνές, καφκάες κλπ μές τους δρόμους τη νύχτα αφού δίπλα που τα σπίθκια τα βικτωριανά έσιει πολυκατοικίες-κουθκιά.   Έσιει τα συνηθισμένα προβλήματα της πόλης, έγκλημαν, φασαρία, πεξιές, κλπ κλπ.  Όι πως φοούμαι, η πόλη μας εντζιεν ήσυχη εμάς ένιγουέη οπότε η φασαρία εν γνώριμη. Εψές εκάμαμεν μπάρμπεκιου παϊδάκια στην αυλούδαν τζι εφάαμεν τα παρέαν με κάτι φοβερά τάκος που μιάν τακερίαν φανταστικά αυθεντικήν δαμέ δίπλα που το μενού εν μόνο στα ισπανικά γραμμένον  (τάκος με καρδίαν του σιοίρου εξαναφάετε?)   τζιαι  ερουφήσαμεν καμπόσες τεκίλες ψηλής ποιότητας ποτζιήνες που ρουφάς σιγά σιγά αντί να τες στυλλώννεις.  Δίπλα μας τα τραίνα να περνούν με θόρυβον κάθε 2 λεπτά, τ

Τη δευτέρα, να λαλείς ΝΑΙ σε όποιον σου ζητά κάτι.  Τζιείνος που σου κόφκει το δρόμο ζητά σου να περάσει.  Άφησ' τον.  Αν λαλείς ΝΑΙ ούλλη μέρα, έν θα νευριάσεις. Τζιείνος που μάσιεται να σου γελάσει στη δουλειά ή να κάμει σπιουνιές ζητά σου να τον αφήκεις να έναι ποιό σημαντικός που σέναν.  Πέ  ΝΑΙ, τζι έν θα πληγωθεί κανένας εγωισμός. Την τρίτην, να λαλείς ΟΧΙ σε όποιον σου ζητά κάτι.  Συνέχεια ΟΧΙ.  Πέ του ζηθκιάνου του άστεγου να πάει να γαμηθεί.  Πέ της γεναίκας σου να ππέσει μόνη της πόψε.  ΟΧΙ συνέχεια ΟΧΙ. Να δείς πόσο δυνατόν πράμαν εν το ΟΧΙ τζιαι πόσο μας κάμνει υπερδύναμους. Την τετάρτην να λαλείς ΙΣΩΣ.  "Πάμεν για ποτόν ρέ?"   "ΙΣΩΣ".  Μέν πάρεις αποφάσεις για τίποτε, μέν υπόσχεσαι.   Κανένας έν θα πληγωθεί έτσι, τζι ούλλους θα τους έσιεις ικανοποιημένους. Την πέμπτην να λαλείς ΜΕΤΑ.  Το μετά εν υπόσχεση του ΝΑΙ μα έν έσιει χρονοδιάγραμμαν. Την παρασκευήν να λαλείς ΠΟΤτΕ, τζι εννα βρεθείς βασιλιάς του κάστρου που ορίζει την μοίραν τ

Καλόν ναν το ταξίδιν το μοναχικόν. Τζιαι το κέδρενον μου το καράβιν στέρεον ας έναι, Ποσιερετώ την Ιθάκην. Έγραψα το έπος του πρώτου ταξιθκιού, τζιαι καθαρός σαλπάρω για τον Ατλαντικόν Ωκεανόν.  Τζιαμέ, στη μέσην του εν η πόλη που εν κύκλος μές τον κύκλον μές τον κύκλον. Τζι έτσι, ο Λώος ο πολεμιστής, παρέαν με τον Κανέναν, τον Άγριον, τον Συνθέτην, τον πετροπελετζιητήν τζιαι τους κωπηλάτες, εννα μείνουν στην Ιθάκην. Εγιώ ο Μάστορας φεύκω.  Τζιαι το ταξίδιν τούτον, μόνος σου το κάμνεις, με δίχα να το περιγράφεις. Γλέπε με τρισμέγιστε να σε γλέπω τζι εγώ.

Πρώτα εν το Χάος, το ένστιχτο, η λειτουργία χωρίς γνώση. Τζι έρκεται μιάν μέραν η νόηση, "Έν Είμαι Μόνον Ζώον". Ούλλα αρκέφκουν που μιάν αμφιβολίαν που εξελίσσεται σε Μάχην ενάντια στον εαυτόν.  Άμαν καταλάβεις πως όσα σε κρούζουν εν στρατοί που σε πολιορκούν, αρκέφκεις να παλεύκεις τζι εσύ. Τζι αν φανείς τυχερός τζιαι καλός πολεμιστής, καταλαβαίνεις πως όσα σε πολεμούν εν πλασμένα που την ίδιαν ύλην που είσαι πλασμένος τζι εσύ. Εν τραγικόν.  Όσα μισάς για σέναν, είσαι εσύ.  Όσα σε τρών, είσαι πάλε εσύ.  Τζιαι δέν θα φύουν ποττέ, είσαι Εσύ. Τζι όση γνώσην τζιαι να αποχτήσεις, ψυχολογικήν, πνευματικήν, το μόνον που κάμνεις εν να συνεχίζεις τον πόλεμον σε πιό ψηλά επίπεδα με δυνατόττερα όπλα, πολλές καταστροφές. Τζι αν φανείς τυχερός, σοφός, αν μεγαλώσεις τζιαι γεράσει η ψυσιή σου μές τους πολέμους, στο τέλος θα κάτσεις στο τραπέζιν να μιλήσεις του Οχτρού.  Στην αρκήν θα εναι απλά ένα παιχνίδι, τζιαι θα προσπαθεί να γελάσει ο ένας του άλλ

Χωρίς να ανακαλύψουμε τον Δεύτερο Εαυτό, δέν μας βοηθά καθόλου η γνώση, ούτε η εμπειρία. Χωρίς το τραύμα του Διαχωρισμού, δέν μπορούμε να έβρουμε το μονοπάτι μας. Ποιός αντέχει τον Διαχωρισμό τζιαι τον πόνο, την σχιζοφρένεια που φέρνει ο καθρέφτης όταν βρεθούμε ενάντια στον εαυτό? Ποιός μπόρει αληθινά να αγαπήσει έτσι οχτρόν? Άντεξε τον Μεγάλον Πόνον. Η Θηλυκή Ενέργεια προσφέρει το στήθος της να πιείς το γάλαν της Αγάπης τζιαι να γίνεις 1, 2, 3, 4 μαζί. Το γάλαν της αγάπης εννα γινεί δημιουργία, Λόγος τζιαι Ποίηση.

Άς καταλάβουμε πως η Συμμετρία μαζί με τη Μή-Συμμετρία εν η γλώσσα της φύσης, τζιαι μαζί του ανθρώπου. Τα αντίθετα όταν βρεθούν μές την ίδια μήτρα άς μεταμορφωθούν σε νέα ύλη. Εμείς έχουμε το Σπέρμα.  Εμείς έχουμε τη Μήτρα. Είμαστε οι αντιφάσεις τζιαι το κακό, δίπλα στο όμορφο. Χωρίς το κακό μέσα μας, την ασυμμετρία, έν δουλεύκει η συνταγή. Ξέχωρα το ένα που το άλλο, το κακό τζιαι το καλό πολεμούν. Η πολικότητα του 2 δημιουργά κίνηση τζιαι ροή. Δημιουργά ένταση όμως. Το  3  εν το κοπελλούιν της Μήτρας.  Εν τρίγωνο που βασίζεται στον άθρωπο. Έξερεν το ο Πυθαγόρας τζι η σχολή του.  Η τελειότητα του τριγώνου, του  Π,  εν η σοφία του συμμετρικού με το μή-συμμετρικό παρέα. Εν εφτά τα liberal arts. γραμματική Λ ογική Ρ ητορική Α ριθμητική Α στρονομία Μ ουσική Γ εωμετρία. Μαζί με τες πέντε αισθήσεις δημιουργούν το τρίγωνο της συμμετρίας-μή συμμετρίας. Το μεγάλο Ρόδο της ανθρωπότητας εν βασισμένο στες 7 κλασσικές τέχνες τζιαι τες αισθήσεις του ανθρώ

(Andy Goldsworthy) Είμαστε μιά δράκα πέτρες σκόρπιες, κόρες του γιαλού.  Η μάνα μας εγέννησεν μας που μές την μήτραν της φωθκιάς, χωρκόν μας εν η ράσιη του ηφαιστείου. Θκυό μας τες ίδιες, ποττέ έν θα 'βρεις .  Εφρόντισεν για τούτον ο σοφόγερος ο ποταμός που μας εσμίλεψεν καλά τα κορμιά σφιχτά σάν μας εκράταν μές την ηδονήν της κατρατζιύλας,  τζιαι στην υγρήν αγκάλην του που εμάθαμεν την Πομονήν. Άσπρες, μπλετούες πέτρες, γρίζες, μαύρες πετρούες είμαστεν.  Θκυό τες ίδιες έν θα 'βρεις να τες βάλεις δίπλα δίπλα.  Λαλούν οι γέροντες αν τους ρωτήσεις, το Μυστήριον έναι ούλλες πως ταιρκάζουμεν. Έρκεται αστρόφερτον το Σιέριν του Ποιητή, θκιαλέει, ισορροπά τες μεταξύν τους, γεννιέται που το Χάος ένα Μεγάλο Σχήμα.. Τζι αν βάλουμεν μπροστάρην μας το Σχήμαν τούτον του Ποιητή το Μεγάλον, οδηγόν μας, ποττέ δέ θα ξαναμαλλώσουμεν, ποττέ δε θα ξανασκοτωθούμεν. Εν έτσι όπως έναι το σχήμαν, Τέλειον.  Τζι αν ήταν άλλοσπως, πάλε Τέλειο θα ήταν. Ούλλους φορεί τους ο Κύκλος.  Τζιαι το

Όσοι συνάουν γνώσην τζι εμπειρίες τζι εκαλλυττερέψαν τον εαυτόν τους ας σιονώσουν την Αγάπην τους για να την πιούν τζι άλλοι. Όποιος πίννει το αθάνατον νερόν τζιαι διά σε άλλους να πιούν που την κούζαν του ποττέ του έν διψά.

Χρειάζεται ο γέριμος ο αυτοέλεγχος. Χωρίς τες αλυσίδες του θα εσκοτώνναμεν όποιον μας ενευρίαζεν. Χωρίς το σφιχτόν του σιέρι θα την εφκάλλαμεν έξω όποτε εσκεφτούμαστεν για το σέχς. Οπότε μαθαίνουμεν που μιτσιοί τον αυτοέλεγχο, διούν μας μιάν μέγγενην τζιαι μαθαίνουν μας να την σφίγγουμεν γυρόν που τα ένστιχτα. Όποιος φκέννει 'εχτός ελέγχου'  έν μπόρει να λειτουργήσει καλά μές την κοινωνίαν. Μα αν θέλεις να μάθεις τη γλώσσαν της ψυσιής τζιαι να σου φανερωθεί ο κρυφός κόσμος του μυαλού, πρέπει να ξέρεις ήνταλως να ξαπολάς τον έλεγχο. Το  Εγώ, εν έλεγχος. Η σκέψη, εν έλεγχος. Έν μας εμάθαν πως γίνεται να Ξαπολύσεις τον έλεγχο χωρίς να τον χάσεις. Τζι όποιος μάθει να τον ξαπολά δίχα να πράττει εχτός ελέγχου, εν θκιαλεχτός του θεού.

Εχτές σάν επηαίνναμεν με τα μωρά βόλταν κάτω στην πόλην επρόσεξα πως είσιεν κόσμο μαζεμένο έξω που το YMCA, τραπέζια με πράματα πάνω, παιχνίδια, φουσκωτά κλπ, τζι είπα να κατεβούμεν αφού είδα σταματημένες τζιαι θκυό πυροσβεστικές ποτζιήντες βαρβάτες τες αμερικάνικες  -πελλανίσκουν τα κοπελλούθκια με τες πυροσβεστικές ως γνωστόν. Εκατεβήκαμεν τζι ήταν τελικά Φεστιβάλ Υγείας.  Τί υγείας δηλαδή?  Εσπονσάραν τα προϊόντα τους καμπόσες εταιρίες τροφίμων τζι εδιούσαν free samples, εκάμναν consumer surveys, τζιαι τάχα μου φυλλάδια τζιαι ομιλίες για την διατροφήν σε μορφήν παιχνιδιών για τα κοπελλούθκια. Πρώτα επήαμεν να δούμεν τες πυροσβεστικές εννοείται, εδείξαν μας τα λάστιχα οι πυροσβέστες, εφκήκαμεν μές την καμπίναν του οχήματος, επαίξαμεν τη σειρήναν, τζι εχαρήκαν τα μωρά. Πάμεν να δούμεν τί γίνεται τζιαι στα τραπέζια με τα φαγιά.  Ωραία τα φαγιά, καλή ιδέα. Πέ τε μου όμως ρέ κοπέλλια... Είσιεν 50 πλάσματα στα τραπέζια που μας εμιλούσαν για άσκηση τζιαι διατροφή. Που τους 50

Σήμερα το πρωί που ξύπνησες, είσαι ολόκληρος?  Ξύπνησες χωρίς να έσιεις τίποτε να κρύψεις που τον εαυτό σου ή που τον εξωτερικό κόσμο? Το πλάσμαν που φκέννει της πόρτας γυμνόν, χωρίς να κρύφκεται που τον εαυτόν του ή που τους άλλους, ζιεί εκατό ζωές μαζί. Μία εν η ερώτηση κάθε πρωί: Σήμερα, Είσαι?

Τί έσιει τούτη η φωτογραφία που πρέπει να προσέξουμε? Τίποτε. Αν είμαστεν 3 χρονών τζι εμείς, τίποτε έν θα επροσέχαμε. Ο γιός μου τζι η κόρη μου σάν επερπατούσαμε στη γειτονιά είδαν ένα άλλο αγοράκι να παίζει μπάλα στην αυλή της εκκλησίας τους αφρικάνους μετανάστες που ετραουδούσαν κατανυχτικά μές την κρυαδούαν την ανοιξιάτικην κάτι μπλουζο-ύμνους πολλά σπουδαίους,  τζι επήαν να παίξουν αμέσως μαζί του. ("μαυρούιν", "αλητούδιν",  "ξαπόλυτον", "ξημαρισμένον") Τζι εν ένα που τα τεράστια καλά της πόλης μου, εν ότι εν άχρωμη.  Μεγαλώννουν τα κοπελλούθκια που ούλλες τες φυλές δίπλα δίπλα τζι έν ξεχωρίζουν το ένα πλάσμα που το άλλο βάσην του χρώματος του ή της οικονομικής του κατάστασης ή αν έναι οι γονιοί του άντρας-γεναίκα, ή άν έναι της τάδε θρησκείας. Τζιαι τούτον εν διαφορετικόν που το "ζούμεν δίπλα που μιάν μειοψηφίαν τζι 'ανεχούμαστεν' την. Το μέλλον της αθρώπινης φυλής εν δίχα σύνορα, υπερδυνάμεις, χρώματα, θρησκε

Αρκέφκει το επόμενο Μεγάλο Ταξίδι. Καλά έκατσα στην Ιθάκη μου. Καλή η Πηνελόπη.  Καλή η απατηλή διασκέδαση του εγωισμού με τες ιδέες που απέκτησε.   Μα πόσο να κάθεται το καράβι στο λιμάνι, τριβιτζιάζουμαι. Ο μεγάλος βάρδος, μυστικιστής Όμηρος έγραψε τέσσερα έπη. Την Ιλιάδα. Την Οδύσσεια.  Τούτα εν τα Φανερά που έγραψε. Οδηγούν τον άθρωπο να ζήσει τα Μυστήρια τζιαι να ταξιδέψει μές τες κοιλάδες της παραδείσου. Έγραψε τζιαι θκυό Αόρατα ο Όμηρος. Τζι όταν βιώσει ο ταξιδευτής τα πρώτα θκυό, φανερώνουνται του τα Αόρατα. Το πρώτον λαλούν το Ατλαντίς. Το δεύτερο, Άδης. Καλή η Ιθάκη. Μα έν τελειώνει το ταξίδι της ψυσιής με φαγοπότι, επιστροφή στην πιστή σύντροφο, σύνταξη, κουβέντες κάτω που λεμονιές.  Το ταξίδι προς την Ατλαντίδα εν μοναχικό. Χωρίς πλήρωμα ή συντρόφους. Κάμνεις το μόνος σου, με τα τέσσερα οχήματα που απόχτησες στο Ταξίδι. Για να ταξιδέψεις προς την Ατλαντίδα πρέπει να κάμεις μίαν υπόσχεση. Πρέπει να αποσυρθείς συναισθηματικά που τες ανθρώπινες αλυσίδες.  Να μέν έσιεις ανάγκη

4.5 λίτρα μηχανή. Ρουφά πεζίναν. 15 μίλλια το γαλόνι. Τζι επειδή εν πάσh κάουποης, εκρέμμασεν μεταλλικά αρτζίθκια κάτω που το σιασhίν για να δείξει τον αντρισμόν του. Έβαλε τζιαι στίκκερς που υποστηρίζουν την οπλοφορία κλπ. Εν τούτοι που κάμνουν παναήρκα για την νίκην επι του Πιλλάτεν τζι εν τούτοι που θα φάν τον κόσμο. Mind control is a reality.

Ο τοίχος της παραδείσου.  Άμαν τον έβρεις τζιαι καλοσωρίσουν σε οι πολεμιστές σου, ποσιερετάς τους τζι ύστερα φκάλλεις τα ρούχα σου, αποθέτεις τα όπλα, τζιαι αννοίεις την πόρταν. Ρέσσεις μέσα γονατιστός, τζιαι πρώτα βρέθεσαι σ' ένα δάσος με άγρια βλάστηση σάν καλή ώρα ποτούτα που έχουμεν δακάτω, με τες αρκούδες, τα πούμα, ζώα αδάμαστα.  Ρέσσεις γονατιστός τζιαι παρπατείς στα τέσσερα σου για τρία χρόνια. Η δουλειά σου έναι α.  να μέν χαθείς.  β.  να κάμεις μονοπάθκια προς τους ποταμούς. γ. να έβρεις φαϊν τζιαι νερόν.   δ. να φιλέψεις με τα ζώα.   ε. να μέν σου γυρίσει ο πέλλαρος. Τζι άμαν μάθεις το δάσος καλά, παθκιάν παθκιάν, δεντρόν τζιαι θάμνον, εννα σε φκάλουν τα μονοπάθκια σου πάνω σε κάτι λόφους, τζι ύστερα θα έσιει τιτσιρογήν, σάν τα ασπροβούνια της Κκόσιης.  Σήκου στα θκυό σου πόθκια τζιαι παρπάτα, τζι ας έναι δύσκολον.  Πάει ένα χρόνον η εξορία που το δάσος.  Πρέπει να αντέξεις.  Στα ασπροβούνια εν μέρα ούλλη μέρα, τζιαι νύχταν δέν έσιει. Θα σε πιάει ο πύρουλλος, η

Πέραν της πολιτικής πτυχής, τα παγκόσμια γεγονότα έχουν τζι άλλη εξήγηση, τζιήνην που θωρούν οι έξι αισθήσεις της παραδείσου που θωρούν τον συμβολισμόν πίσω που τες πράξεις. Πάντα ρωτώ έναν γέρον που ζιεί σ' ένα σπιτούδιν στην ανατολικήν πλευράν της παραδείσου μου να μου αναλύσει πνευματικά τα γεγονότα, τζιαι πόψε έκατσεν εσκέφτηκεν τζι είπεν μου τον εξής απόκρυφον: Στάθου μπροστά που το ναόν, γονάτα κάτω που τες ουρανόπλαστες κολώνες -η μαύρη ενναν αριστερά, η άσπρη δεξιά γονάτα πέρνα σσιυφτός τζιαι ταπεινός τη γρουσόπορταν. πέρνα την συντετριμμένος, δίχα εγωισμόν, τζι έμπα μέσ' τ' άδυτον στα τέσσερα σου πουπανωθκιό  σσου πάς τους σκάμνους, εννα στέκουνται πάνοπλοι οι εχθροί σου, τζιαι θα γελούν για την κατάντιαν σου, πρίγκηπα. Κάμε τους το δικόν τους, η ταπεινότητα εν το πρώτον το κλειδίν. Απόδειξε τη γέννα σσου. Η ταπεινότητα μπροστά που τους εχθρούς εν φωθκιά τζι εσού είσαι ο Φοίνικας. Το σιέριν άφτει τη φωθκιάν Τη νύχταν που γεννιέται το φεγγάριν τη