Τρίτη Προσευχή

(Andy Goldsworthy)

Είμαστε μιά δράκα πέτρες σκόρπιες, κόρες του γιαλού.  Η μάνα μας εγέννησεν μας που μές την μήτραν της φωθκιάς, χωρκόν μας εν η ράσιη του ηφαιστείου.
Θκυό μας τες ίδιες, ποττέ έν θα 'βρεις .  Εφρόντισεν για τούτον ο σοφόγερος ο ποταμός που μας εσμίλεψεν καλά τα κορμιά σφιχτά σάν μας εκράταν μές την ηδονήν της κατρατζιύλας,  τζιαι στην υγρήν αγκάλην του που εμάθαμεν την Πομονήν.

Άσπρες, μπλετούες πέτρες, γρίζες, μαύρες πετρούες είμαστεν.  Θκυό τες ίδιες έν θα 'βρεις να τες βάλεις δίπλα δίπλα.  Λαλούν οι γέροντες αν τους ρωτήσεις, το Μυστήριον έναι ούλλες πως ταιρκάζουμεν.

Έρκεται αστρόφερτον το Σιέριν του Ποιητή, θκιαλέει, ισορροπά τες μεταξύν τους, γεννιέται που το Χάος ένα Μεγάλο Σχήμα..


Τζι αν βάλουμεν μπροστάρην μας το Σχήμαν τούτον του Ποιητή το Μεγάλον, οδηγόν μας, ποττέ δέ θα ξαναμαλλώσουμεν, ποττέ δε θα ξανασκοτωθούμεν.

Εν έτσι όπως έναι το σχήμαν, Τέλειον.  Τζι αν ήταν άλλοσπως, πάλε Τέλειο θα ήταν.

Ούλλους φορεί τους ο Κύκλος.  Τζιαι τους καλούς, τζιαι τους κακούς, οχτρούς τζιαι φίλους.   Έν κρίνει το Σχήμαν το Μεγάλον, ούλλα της πέτρας δέχεται τα στην αγκάλην του τζι όπως τζιαι να τ' αλλάξει το σιέριν του ποιητή, αλλάσσει μαζίν το Σχήμαν, τζιαι πάντα του εν τέλειον.