Εξομολόγηση. Γυρεύω συμβουλές... #2 (...Ευχαριστώ!)
Προχτές, έθεσα τες σκέψεις μου για επαναπατρισμό, ρώτησα τη γνώμη σας. Πραγματικά με συγκίνησε η ανταπόκριση. Δέν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με βοηθά να στερεώσω τη σκέψη μου οταν ακούω τες γνώμες και ιδέες άλλων ψυχών. Διαβάζω, ξαναδιεβάζω όσα είπετε. Κάμνω ένα κράμα που τες ανησυχίες, τες διαπιστώσεις, την εμπειρία του καθενός, και τα ζυγίζω. Αν απαντήσω στον καθένα προσωπικά, θα επαναλάβω σίγουρα πολλά πράματα,
άρα αποφάσισα να σας νεκατώσω ούλλους, να απαντήσω με ανάρτηση πρόσθετη, κάτω που το πρώτο κείμενο, το οποίο ξανα-αναρτώ...
Αυτές τις μέρες προσπαθώ να δώ πόση πίεση μπορεί να αντέξει το κορμί, πόση δουλειά μπορεί να κάμει καλά, πόση δημιουργία μπορεί να γεννήσει, και ταυτόχρονα να μένει ήσυχο, χαλαρό, να χαμογελά, να εν καλός σύντροφος, πατέρας που παίζει με τα μωρά. Λέν οι παροιμίες του λαού "παπάς που λειτουρκά πολλές εκκλησιές...." -δηλαδή έν μπορεί να γίνουν καλά οι δουλειές αμα κάμνεις πολλές μαζί. Μαλακίες. Μπορούν. Λειτουρκώ 4 εκκλησιές μιά χαρά. Μόνο το κορμί υποφέρει απο αυπνία αρκετή (τρίωρα πιντωμένα για ένα μήνα, καθόλου ευχάριστο). Τα κίνητρα μου εν καθαρά εσωτερικά. Αυτόφωτος.
άρα αποφάσισα να σας νεκατώσω ούλλους, να απαντήσω με ανάρτηση πρόσθετη, κάτω που το πρώτο κείμενο, το οποίο ξανα-αναρτώ...
Αυτές τις μέρες προσπαθώ να δώ πόση πίεση μπορεί να αντέξει το κορμί, πόση δουλειά μπορεί να κάμει καλά, πόση δημιουργία μπορεί να γεννήσει, και ταυτόχρονα να μένει ήσυχο, χαλαρό, να χαμογελά, να εν καλός σύντροφος, πατέρας που παίζει με τα μωρά. Λέν οι παροιμίες του λαού "παπάς που λειτουρκά πολλές εκκλησιές...." -δηλαδή έν μπορεί να γίνουν καλά οι δουλειές αμα κάμνεις πολλές μαζί. Μαλακίες. Μπορούν. Λειτουρκώ 4 εκκλησιές μιά χαρά. Μόνο το κορμί υποφέρει απο αυπνία αρκετή (τρίωρα πιντωμένα για ένα μήνα, καθόλου ευχάριστο). Τα κίνητρα μου εν καθαρά εσωτερικά. Αυτόφωτος.
Σκέφτουμαι.
Θέλω τις γνώμες σας.
Άρκεψα να μελετώ σοβαρά το θέμα 'επαναπατρισμός.'
Είμαι αμερική 18 χρόνια. Ποτέ δέν με εσκέφτηκα ως μετανάστη ή 'κυπραίο της αμερικής' -έτσι ταπέλλες δέν μου αρέσκουν καθόλου. Είμαι 'γήινος' (κάποτε εξωγήινος αλλά εντάξει).
Πού περνώ τη ζωή μου ολίγο με ενδιαφέρει στο τέλος της ημέρας επειδή την παραπάνω ζωή που ρουφώ, ρουφώ την με το εσωτερικό μου, βρίσκω έρωτα ακόμα και στα σκουπίδια ή τις πέτρες.
Αλλά έχω τα δίδυμα. Πού θέλω να μεγαλώσουν? Τωρά νιώθω μετανάστης, το μισώ το συναίσθημα.
Εδώ να τα μεγαλώσω? Στην κοινωνία-αγορά, χαμένα μές την απεραντοσύνη αυτής της παράδοξης χώρας που έχει ευκαιρίες τεράστιες, ανοιχτή κοινωνία, κόσμο θετικό προς το Καινούργιο. Σ' αυτή τη χώρα με τους 6 μήνες χειμώνα, τα τεράστια mall ως μέσο αναψυχής, με τις χιλιάδες επιλογές? Τη χωρα που μπορείς να είσαι όποια θρησκεία θέλεις άνετα, και να έχεις γείτονες απο όλες τις χώρες του κόσμου? Θέλω τα μωρά να έχουν diversity στην καθημερινότητα τους? Στη χώρα που όλοι ζούν μακριά ο ένας απ' τον άλλο, να βλέπουν τη γιαγιά-δρακούνα μιά στο τρίμηνο, ούτε ξαδέλφια, ούτε εύκολες σχέσεις με άλλες οικογένειες?
Εδώ να μεγαλώσουν που έχει δουλειές με 'καλά λεφτά', 'ευκαιρίες' επαγγελματικές?
Ή θέλω να μεγαλώσουν στη χώρα του μόνιμου ήλιου, τη χώρα με τις ζεστές ανθρώπινες σχέσεις (φιλικές και συγγενικές) τις καθημερινές. Στη χώρα της θάλασσας, της σχετικής ασφάλειας.. Με οικογένεια κοντά.
Με προβληματίζει.
Εγώ ΤΙ θέλω??
Ένα ξέρω. Δάσκαλος πιάνου δέν θα είμαι για όλη μου τη ζωή. Έχω skills πολλά, ιδιαίτερα στον οραματισμό και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Τωρά είμαι δάσκαλος. Αύριο κάτι άλλο. Είμαι ανοιχτός και περιμένω το επόμενο στάδιο (τυχαία έπιασα να γράφω τα ηλεκτρονικά νομίζετε? Ανοίγει το πνεύμα διάπλατα, και όλα είναι πιθανά, όλα μπορούν να γίνουν. Δέν το πιστεύω μόνο, το πειραματίζουμαι, το ζώ.)
Πές πάμε κύπρο.
Αν πάμε κύπρο, θα βοηθήσουμε να βλαστήσει καλά και να μεγαλώσει το Πάρκο του παπά μου, να γίνει ίδρυμα τέχνης, φεστιβάλ, χώρος για τη μάθηση και την εξάπλωση των τεχνών. Για σχολεία αλλά και για άλλους. Έχει τεράστιο potential ο χώρος και με καλεί να το αναπτύξω. Μπορώ εκεί να φέρνω μουσικούς, καλλιτέχνες, εκθέσεις, τάξεις, κατασκηνώσεις. Χορηγήσεις απο την ευρώπη. Ξέρω πώς. Έχουμε διοργανώσει παρόμοια events εδώ με τη γυναίκα μου, ξέρουμε τη γλώσσα του διοργανωτή καλά. Πώς γυρεύεις λεφτά απο κεντρικές κυβερνήσεις (της ευρώπης, όι της κύπρου εννοείται). Πώς φέρνεις άτομα για να κάμουν master classes. Ψουμίν μας η οργάνωση.
Αν αναλάβουμε το ιερό μας πάρκο με τ' αδέλφια μου και τη γυναίκα μου, θα βοηθήσουμε τον τόπο μας να έχει ακόμα μιά γωνιά για τες τέχνες, να έρχεστε να τρέφετε το πνεύμα σας με συμποσια φιλοσοφικά, με διαλέξεις. Γίνονται αυτά, με δουλειά πολλή και πείσμα. Ξέρω επίσης οτι μπορώ να ζήσω απο αυτό το χώρο. Οι επισκέπτες και τα σχολεία που έρχονται για εκδρομές μπορούν να φέρνουν εισόδημα για να ζήσω. Και αν καταφέρω να το κάνω, σημαίνει οτι όλη μέρα θα γράφω μουσική, θα τρέχω για τα πρακτικά του πάρκου, θα κάνω γλυπτική, ζωγραφική, όλα όσα ονειρεύεται η πάντα διψασμένη μου ψυχή. Να βουρούν τα μωρά ανάμεσα στα δέντρα και τα χώματα.
Γίνεται. Δέν είμαι μόνο δάσκαλος. Αυτό το κάνω τώρα επειδή έτσι διάλεξα. Με βοήθησε να μάθω να δίνω, να μάθω τους ανθρώπους. Είμαι ομως Δημιουργός σε πολλές γλώσσες. Και ο μόνος χώρος να μπορέσει το πλάτος της έκφρασης μου να γίνει πραγματικότητα είναι εκεί.. Χωρίς το potential του πάρκου δέν θα το σκεφτόμουνα ποτέ μου να πάω πίσω. Εκεί είμαι Μάστρος όμως.
Και δέ ξέρω τί να κάνω.
Μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένα και ελεύθεροι μές την κοινωνία της κύπρου?
Χωρά άτομα που ζούν λίγο 'έξω του συνηθισμένου', άτομα που δέν τα ενδιαφέρουν τα φανταχτερά ρούχα ή το τί θα πεί ο κόσμος? Η γυναίκα μου, ξένη, άρχισε να βλέπει την κύπρο σαν καλή πιθανότητα αλλά ανησυχά για το κοινωνικό θέμα. Θα μπορέσει να βρεί άτομα να συναναστρέφεται? (εχτός που εγγλέζους, έν τους χωνεύκει). Εν άτομο αληθινό, χωρίς προσχήματα κοινωνικά, γυρεύει φιλίες δυνατές, χωρίς ψέμα. Υπάρχουν σήμερα τα άτομα να αναπτύξουν φιλίες με μιάν αμερικάνα, να τη δεχτούν χωρίς καχυποψία (υπόψην οτι εν καστανή, όι blonde typical κλπ, άτομο σπέσια, ιντελλέκτιουαλ, μέν πάει ο νούς σε 'αμερικάνες' αμα μιλώ για την Αγάπη άααα?)
Μπορούμε να φέρουμε γύρω μας ανθρώπους με βάθος και άτομα που θέλουν να δημιουργήσουν μαζί μας σχέσεις σημαντικές, έντονες, συναισθηματικές, γεμάτες. Πλάσματα να πίννουμε ζιβανία τα βράδυα στο πάρκο μας, σούβλες, μωρά να τρέχουν ξένοιαστα. Γίνεται ρε παιθκιά, εσείς που περνάτε τη ζωή σας εκεί?
Εννα έρτετε να γνωριστούμε που τα καλά? Εννα είσαστε όπως μιλούμε εδώ, ή εννα κρύβεστε? (μέν το πάρετε στραβά τούτο να χαρείτε)
Η επαφή μου με εσάς, μέσα απο το μπλόγκ μου επηρέασεν με. Μου έφερε ελπίδα. Ο κόσμος του νησιού είναι γεμάτος όμορφους ανθρώπους που μπορώ να θεωρήσω φίλους, να μοιραστώ τη ψυχή μου μαζί τους. Η κύπρος έχει αλλάξει. Την έχετε αλλάξει εσείς.
Είσαστε αρκετοί για να μπορώ να έρτω με την οικογένεια μου να ζήσουμε χωρίς να νιώσουμε πάρα πολλά την άσχημη πλευρά της κλειστής κοινωνίας?
Δέ γυρεύουμε τη 'ζωή της μεγαλούπολης' όπως πρίν δέκα χρόνια. Γυρεύουμε φύση, αέρα, ήλιο, απλά πράματα, λίγα κκαφέ για συναναστροφή, ταβερνούες. Ας χάσω τις συναυλίες κάθε βδομάδα. -στο κάτω κάτω η ευρώπη είναι μόνο 2 ώρες αεροπλάνο, τίποτε για μάς δηλαδή.
Μήν ξεχνάτε τη δουλειά που θέλω να κάμω. Δέν θα είμαι στο δημόσιο ή την τράπεζα ή σε γραφείο. Δέ θα είμαι εντελώς 'μέσα' στην κοινωνία. Λίγο έξω. Δική μου η δουλειά, σε χώρο ανοιχτό, γεμάτο συνέχεια με κόσμο, ξένους, μωρά, κυπραίους, καλλιτέχνες, επισκέπτες, μουσικούς.
Μην ξεχνάτε οτι είμαι άτομο που επηρεάζεται κυρίως απο τον εσωτερικό του κόσμο, όχι το έξω τόσο (εχτός απο τη φύση εννοείται). Η όρεξη που έχω για ζωή εν μεγάλη. Δέν την επηρεάζει το τί θα νομίσει ο άλλος για μένα (πήρα παράδειγμα που τον πατέρα μου, είπε "θέλω να κάμνω τεράστια αγάλματα" "θέλω να κάμω πάρκο με αγάλματα" και το έκαμε, χωρίς να σκεφτεί κανέναν, ούτε αν θα φέρει εισόδημα ούτε τίποτε. Ήρτε μόνο του το πράμα. Οι άπιστοι ήταν πολλοί. "ΓΙατί τρώς τα λεφτά σου στες πελλάρες? Γιατί έν τα αφήννεις των παιθκιών σου?" κλπ κλπ μαλακίες τους 'φίλους' του. Ποττέ του έν άκουσε. ) Είμαι ο ίδιος. Δέν ακούω κανενού. Δέν επηρεάζουμαι που μικρότητες, στενομυαλοσύνη ή όρια κοινωνικά. Δέν έχω όρια. Είμαι Ελεύθερος -το λέω και ξέρω τη σημασία και το βάρος της δήλωσης μου. Έχω αγωνιστεί για 18 χρόνια να πλάσω την ελευθερία (ή θάνατος) και τη βρήκα.
Και η ελευθερία φέρνει αυτές τις ερωτήσεις.
Γράφω επειδή πραγματικά θέλω γνώμες. Ιδέες. Προβληματισμούς. Πώς αντιλαμβάννεστε την αλλαγή στην κύπρο? Σας έχω εμπιστοσύνη. Να μου μιλήσετε χωρίς ενδοιασμούς, ανοιχτά. Με τους παράγοντες που έθεσα ώς αρχή. Ξέροντας πώς λειτουργώ και ποιές είναι οι προτεραιότητες μου στη ζωή.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΠΑΝΤΩ ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΣΑΣ ΣΧΟΛΙΑ
Που το μπλόγκ, ξέρετε περίπου πώς είμαι σάν άτομο/άντρας κλπ. Έν κρύβω πολλά πράματα. Κυρίως όμως ζώ τον ρομαντικόν μου εαυτόν δαμέ. Κάποτε τον πρακτικό. Τζιήνο που δέ φαίνεται τόσο είναι πόσο ζυγίζω κάθε μου απόφαση, πόσο καθαρά βλέπω ένα θέμα χωρίς να τυφλώννουμαι που καμμιά μου πλευρά. Αυτό ως εισαγωγή.
Για να πάρω την απόφαση να επαναπατριστούμε, πρώτα πρέπει να το αποφασίσει η Όμορφη μου πλευρά -χωρίς να ικανοποιηθεί με την ιδέα η ονειρεμένη μου εαυτή που μέσα μου δέν πρόκειτε ποττέ να αφήσει το πρακτικό να μου μιλήσει. Άρα ίσως ακούουμαι λλίο μές το όνειρο για την κύπρο. Έννεν έτσι όμως. Είμαι realist, πολλά, απλά έν μου φαίνεται δαμέ τόσο.
Όσα μου είπετε κρατώ τα, ζυγίζω τα, πιντώννω τα με όσα ξέρω για τα 'κακά' της μικροκοινωνίας, τους περιορισμούς, τα 'πρέπει' που έρχονται όταν επιλέξεις να ζείς εκεί.
Τα 'πραγματικά' που πρέπει να ετοιμάσει κάποιος πρίν κάμει έτσι τεράστια κίνηση.
Μιλώ για σχέδιο 3-5χρονών. Την απόφαση επήρα την. Αλλά αν δέν μπούν στη θέση τα πρακτικά, δέν κινούμαι που δαμέ.
Δέν θα το κάμω ποτέ μου αν δέν είναι στη θέση τους τα λογικά (που λέει και ο φίλτατος Βελισσάρης ο φιλό-σοφός).
Άλλοι εμιλήσαν για business plan. Αν το αποφασίσω, τότε αρχίζει και αυτό. Οι διασυνδέσεις αρχίσαν να υπάρχουν απο τώρα, και το καλοκαίρι θα του δώσω πίεση.
Κρατώ τούντους παράγοντες που τες διαπιστώσεις σας:
1. Να σιγουρευτώ οτι το Πάρκο μπορεί να ζήσει τον εαυτό του, εμάς, και να είναι viable business. Δηλαδή να κάμω τις κατάλληλες επαφές για να έχει multiple sources of income, το οποίο γίνεται απο τώρα (έχουμε σχολεία συνέχεια, επισκέπτες, άρχισε ο κόσμος να το γνωρίζει -φίλε κκουλλά ναί εν τούτο που είδες στην κυπριακή σειρά της τηλεόρασης).
2. Να σιγουρευτώ ΤΙ θέλω στη ζωή τελικά.. Νομίζω ξέρω.. Δάσκαλος για πάντα δέ θέλω να είμαι, εν μόνο μιά έκφραση μου τούτο. Να κουμαντάρω το πάρκο εν κάτι που με τραβά αφάνταστα. Ψυχία, Ακέρα, το να μοιάσω του παπά μου ήταν κάτι που πάντα μου έδιωχνα, αντιδρούσα (αρνήθηκα να σπουδάσω κάτι που να οδηγεί στη δουλειά του) Ήρτεν τούτος με τα νερά μου τελικά όταν ανακάλυψε την τέχνη στα 50 του. Άρα τελικά εν τούτος που μου έμοιασεν :)))) Εγώ απλώς θα το ήθελα να συνεχίσω το 'οικογενειακό' έργο, τωρά πλέον δέν 'απειλούμαι' που τες ομοιότητες με τον παπά μου. Φαντάζομαι να κυβερνώ το πάρκο part time, να διδάσκω λίγο, να κάμνω μαθήματα σε καμιά σχολή. Τούτα πρέπει να τα κανονίσω που πρίν, εννοείται. Σίγουρα δέν γίνεται κίνηση χωρίς τούντην προετοιμασία. Η δουλειά της γυναίκας μου γίνεται που το ήμεηλ -εν ονομάστρια προϊόντων και φαρμάκων για εταιρίες μάρκετινγκ, δουλεύει που σπίτι, freelance, με παγκόσμιες εταιρίες. Μπορεί να το συνεχίσει άνετα.
2. Κοινωνικό θέμα. Η κύπρος έν αφήνει εύκολα ελεύθερους τους αθρώπους να είναι οι εαυτοί τους (τουλάχιστο όχι χωρίς στίγμα και τίμημα). Βασανίζει με τούτο. Νομίζω έχω την ικανότητα να βρίσκω αθρώπους, να κάμνω μικροκοινωνίες γύρο μου που λέει η prawncracka πιό πάνω. Έχω όμως πολλούς φίλους παντρεμένους με ξένες, φίλους λλίο 'έξω' που τα νερά. Νομίζω θα μπορέσει η γυναίκα μου να πλάσει ουσιαστικές σχέσεις.
3. Θέμα 'δυστυχίας' δαμέ που ζούμε. If it ain't broken, don't fix it. Άρκεψεν δακάτω να μου τη χαλά το πράμα. Για πολλούς λόγους. Δέν μπορώ να φανταστώ να μεγαλώννω μωρά δαμέ. Μπορούμε να αλλάξουμε πόλη? Περιβάλλον? Όχι. Κοστίζει απίστευτα. Δέ βαστώ $700,000 για να πάω να ζήσω στα προάστεια. (τα οποία εν μιά ουτοπία, δουλεύω κάθε μέρα, άστα πόσο χάλια αχάπαροι έναι οι περισσότεροι, με μωρά αχάπαρα). Σε δέκα χρόνια θα είμαι δυστυχισμένος δαμέ. Σιγουρα.
4. Επαγγελματικά. Με το σωστό σχέδιο (πλάθω το) μπορεί το πάρκο να αποφέρει πολλά λεφτά. Και επαφές. Μουσική θα γράφω για κονσέρτα στην ευρώπη. Τούτο γίνεται άνετα (θέλει τες επαφές φυσικά, ψάχνω το.) Εν πολλά ποιό καλή η ευρώπη για το θέμα μου. Επίσης, επειδή γράφω και παραδοσιακή μουσική, έ, θα είμαι κοντά στην πηγή της. Τούτον έν το συζητώ κάν. (Ιράν, κλπ.)
Θα κάμω έρευνα τα επόμενα δύο χρόνια. Θα δώ αν ΓΙΝΕΤΑΙ.
Αν γίνεται, νομίζω θα το κάμω.
Καθαρίζει μέσα μου οτι δέν είναι το ρομαντικό που βλέπω στο τέλος της ημέρας, εν το τέλλεια πρακτικό.
Για τα μωρά ούτε κάν το συζητώ. Θα έχουν δύσκολη ζωή στην αμερική. Επειδή δέν μπορώ να τους προσφέρω κάτι καλύτερο που την πόλη μας την χάλια. Στην κύπρο θα μπορέσω (είπαμε, αν επαγγελματικά δώ οτι γίνεται!)
Για μένα, το να ζώ όλες τις τέχνες μου μαζί, και να μου αποφέρουν λεφτά, είναι το ιδανικό.
Αν γίνεται, θα με γεμίσει ολόκληρο. Κι ας γράφω λιγότερη κλασσική.
Κοινωνικά, δακάτω εν μοναξιά. Απέραντη. Κόσμος έρχεται, φεύγει. Κανένας στενός. Με έχει κουράσει. Ούτε για καφέ δέν μπορείς να πάς. Με σκοτώννει. Χρόονια τώρα προσπαθώ. Δέν αλλάζει. Γι αυτό πασκίζω να βρώ νόημα που όσες σχέσεις καθημερινές έχω. Φίλοι, ΦΙΛΟΙ στενοί δέν υπάρχουν, έτσι είναι το σύστημα δακάτω το μετα-κολλεγιακό. Στην κύπρο έχω το τούτο. ΔΥνατά μάλιστα. Και πιστεύω η γυναίκα μου μπορεί να βρεί σχέσεις όμορφες, άρχισε να το δημιουργεί τούτο. Ε, πάμε-ερχόμαστε δέκα χρόνια τωρά, δέν είναι εντελώς ξένη.
Κοπέλλια φαίνεται μου αποφάσισα το συναισθηματικά.
Εβοηθήσετε πολλά.
Είπαμεν ομως!!! Καλά τα συναισθηματικά, αλλά ΠΡΩΤΑ το business plan, οι επαφές, οι δοκιμές (δύο μήνες τούντο καλοκαίρι!!) και η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Εμένα δέν με περιορίζει η κύπρος. Ξέρετε δακάτω πόσο σε περιορίζει το σύστημα? Άσε όσα νομίζει ο κόσμος για το 'ελεύθερο' της αμερικής. Βλακείες! Μιά φυλακή του πνεύματος είναι. Άμα δακάτω κατάφερα να χτίσω τον κόσμο μου, η κύπρος που είναι μικρότερο σύστημα δέν θα μου αντισταθεί του πολυμήχανου.
Αυτά! Το θέμα θα το συζητήσουμε κι άλλο, νιώθω πως υπάρχουν πολλοί που το σκέφτονται.
Θα αφιερώσω αναρτήσεις για τα κακά δακάτω που θωρώ τζι αγνοώ (έτσι είμαι, βρίσκω αγάπη τζιαι μές τα σκουπίδια) για να ξεκαθαρίσω την πραγματικότητα της αμερικής, όπως την αντιλαμβάννουμαι σάν άντρας, σύζυγος, πατέρας, επαγγελματίας, ρομαντικός, ελεύθερος.
Πάλι, σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ίσως τα λέω ασυνάρτητα,,, είμαι τζιαι τέεεζα που την κούραση.
Είπαμε, 3-5 χρόνια..
ΑΠΑΝΤΩ ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΣΑΣ ΣΧΟΛΙΑ
Που το μπλόγκ, ξέρετε περίπου πώς είμαι σάν άτομο/άντρας κλπ. Έν κρύβω πολλά πράματα. Κυρίως όμως ζώ τον ρομαντικόν μου εαυτόν δαμέ. Κάποτε τον πρακτικό. Τζιήνο που δέ φαίνεται τόσο είναι πόσο ζυγίζω κάθε μου απόφαση, πόσο καθαρά βλέπω ένα θέμα χωρίς να τυφλώννουμαι που καμμιά μου πλευρά. Αυτό ως εισαγωγή.
Για να πάρω την απόφαση να επαναπατριστούμε, πρώτα πρέπει να το αποφασίσει η Όμορφη μου πλευρά -χωρίς να ικανοποιηθεί με την ιδέα η ονειρεμένη μου εαυτή που μέσα μου δέν πρόκειτε ποττέ να αφήσει το πρακτικό να μου μιλήσει. Άρα ίσως ακούουμαι λλίο μές το όνειρο για την κύπρο. Έννεν έτσι όμως. Είμαι realist, πολλά, απλά έν μου φαίνεται δαμέ τόσο.
Όσα μου είπετε κρατώ τα, ζυγίζω τα, πιντώννω τα με όσα ξέρω για τα 'κακά' της μικροκοινωνίας, τους περιορισμούς, τα 'πρέπει' που έρχονται όταν επιλέξεις να ζείς εκεί.
Τα 'πραγματικά' που πρέπει να ετοιμάσει κάποιος πρίν κάμει έτσι τεράστια κίνηση.
Μιλώ για σχέδιο 3-5χρονών. Την απόφαση επήρα την. Αλλά αν δέν μπούν στη θέση τα πρακτικά, δέν κινούμαι που δαμέ.
Δέν θα το κάμω ποτέ μου αν δέν είναι στη θέση τους τα λογικά (που λέει και ο φίλτατος Βελισσάρης ο φιλό-σοφός).
Άλλοι εμιλήσαν για business plan. Αν το αποφασίσω, τότε αρχίζει και αυτό. Οι διασυνδέσεις αρχίσαν να υπάρχουν απο τώρα, και το καλοκαίρι θα του δώσω πίεση.
Κρατώ τούντους παράγοντες που τες διαπιστώσεις σας:
1. Να σιγουρευτώ οτι το Πάρκο μπορεί να ζήσει τον εαυτό του, εμάς, και να είναι viable business. Δηλαδή να κάμω τις κατάλληλες επαφές για να έχει multiple sources of income, το οποίο γίνεται απο τώρα (έχουμε σχολεία συνέχεια, επισκέπτες, άρχισε ο κόσμος να το γνωρίζει -φίλε κκουλλά ναί εν τούτο που είδες στην κυπριακή σειρά της τηλεόρασης).
2. Να σιγουρευτώ ΤΙ θέλω στη ζωή τελικά.. Νομίζω ξέρω.. Δάσκαλος για πάντα δέ θέλω να είμαι, εν μόνο μιά έκφραση μου τούτο. Να κουμαντάρω το πάρκο εν κάτι που με τραβά αφάνταστα. Ψυχία, Ακέρα, το να μοιάσω του παπά μου ήταν κάτι που πάντα μου έδιωχνα, αντιδρούσα (αρνήθηκα να σπουδάσω κάτι που να οδηγεί στη δουλειά του) Ήρτεν τούτος με τα νερά μου τελικά όταν ανακάλυψε την τέχνη στα 50 του. Άρα τελικά εν τούτος που μου έμοιασεν :)))) Εγώ απλώς θα το ήθελα να συνεχίσω το 'οικογενειακό' έργο, τωρά πλέον δέν 'απειλούμαι' που τες ομοιότητες με τον παπά μου. Φαντάζομαι να κυβερνώ το πάρκο part time, να διδάσκω λίγο, να κάμνω μαθήματα σε καμιά σχολή. Τούτα πρέπει να τα κανονίσω που πρίν, εννοείται. Σίγουρα δέν γίνεται κίνηση χωρίς τούντην προετοιμασία. Η δουλειά της γυναίκας μου γίνεται που το ήμεηλ -εν ονομάστρια προϊόντων και φαρμάκων για εταιρίες μάρκετινγκ, δουλεύει που σπίτι, freelance, με παγκόσμιες εταιρίες. Μπορεί να το συνεχίσει άνετα.
2. Κοινωνικό θέμα. Η κύπρος έν αφήνει εύκολα ελεύθερους τους αθρώπους να είναι οι εαυτοί τους (τουλάχιστο όχι χωρίς στίγμα και τίμημα). Βασανίζει με τούτο. Νομίζω έχω την ικανότητα να βρίσκω αθρώπους, να κάμνω μικροκοινωνίες γύρο μου που λέει η prawncracka πιό πάνω. Έχω όμως πολλούς φίλους παντρεμένους με ξένες, φίλους λλίο 'έξω' που τα νερά. Νομίζω θα μπορέσει η γυναίκα μου να πλάσει ουσιαστικές σχέσεις.
3. Θέμα 'δυστυχίας' δαμέ που ζούμε. If it ain't broken, don't fix it. Άρκεψεν δακάτω να μου τη χαλά το πράμα. Για πολλούς λόγους. Δέν μπορώ να φανταστώ να μεγαλώννω μωρά δαμέ. Μπορούμε να αλλάξουμε πόλη? Περιβάλλον? Όχι. Κοστίζει απίστευτα. Δέ βαστώ $700,000 για να πάω να ζήσω στα προάστεια. (τα οποία εν μιά ουτοπία, δουλεύω κάθε μέρα, άστα πόσο χάλια αχάπαροι έναι οι περισσότεροι, με μωρά αχάπαρα). Σε δέκα χρόνια θα είμαι δυστυχισμένος δαμέ. Σιγουρα.
4. Επαγγελματικά. Με το σωστό σχέδιο (πλάθω το) μπορεί το πάρκο να αποφέρει πολλά λεφτά. Και επαφές. Μουσική θα γράφω για κονσέρτα στην ευρώπη. Τούτο γίνεται άνετα (θέλει τες επαφές φυσικά, ψάχνω το.) Εν πολλά ποιό καλή η ευρώπη για το θέμα μου. Επίσης, επειδή γράφω και παραδοσιακή μουσική, έ, θα είμαι κοντά στην πηγή της. Τούτον έν το συζητώ κάν. (Ιράν, κλπ.)
Θα κάμω έρευνα τα επόμενα δύο χρόνια. Θα δώ αν ΓΙΝΕΤΑΙ.
Αν γίνεται, νομίζω θα το κάμω.
Καθαρίζει μέσα μου οτι δέν είναι το ρομαντικό που βλέπω στο τέλος της ημέρας, εν το τέλλεια πρακτικό.
Για τα μωρά ούτε κάν το συζητώ. Θα έχουν δύσκολη ζωή στην αμερική. Επειδή δέν μπορώ να τους προσφέρω κάτι καλύτερο που την πόλη μας την χάλια. Στην κύπρο θα μπορέσω (είπαμε, αν επαγγελματικά δώ οτι γίνεται!)
Για μένα, το να ζώ όλες τις τέχνες μου μαζί, και να μου αποφέρουν λεφτά, είναι το ιδανικό.
Αν γίνεται, θα με γεμίσει ολόκληρο. Κι ας γράφω λιγότερη κλασσική.
Κοινωνικά, δακάτω εν μοναξιά. Απέραντη. Κόσμος έρχεται, φεύγει. Κανένας στενός. Με έχει κουράσει. Ούτε για καφέ δέν μπορείς να πάς. Με σκοτώννει. Χρόονια τώρα προσπαθώ. Δέν αλλάζει. Γι αυτό πασκίζω να βρώ νόημα που όσες σχέσεις καθημερινές έχω. Φίλοι, ΦΙΛΟΙ στενοί δέν υπάρχουν, έτσι είναι το σύστημα δακάτω το μετα-κολλεγιακό. Στην κύπρο έχω το τούτο. ΔΥνατά μάλιστα. Και πιστεύω η γυναίκα μου μπορεί να βρεί σχέσεις όμορφες, άρχισε να το δημιουργεί τούτο. Ε, πάμε-ερχόμαστε δέκα χρόνια τωρά, δέν είναι εντελώς ξένη.
Κοπέλλια φαίνεται μου αποφάσισα το συναισθηματικά.
Εβοηθήσετε πολλά.
Είπαμεν ομως!!! Καλά τα συναισθηματικά, αλλά ΠΡΩΤΑ το business plan, οι επαφές, οι δοκιμές (δύο μήνες τούντο καλοκαίρι!!) και η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Εμένα δέν με περιορίζει η κύπρος. Ξέρετε δακάτω πόσο σε περιορίζει το σύστημα? Άσε όσα νομίζει ο κόσμος για το 'ελεύθερο' της αμερικής. Βλακείες! Μιά φυλακή του πνεύματος είναι. Άμα δακάτω κατάφερα να χτίσω τον κόσμο μου, η κύπρος που είναι μικρότερο σύστημα δέν θα μου αντισταθεί του πολυμήχανου.
Αυτά! Το θέμα θα το συζητήσουμε κι άλλο, νιώθω πως υπάρχουν πολλοί που το σκέφτονται.
Θα αφιερώσω αναρτήσεις για τα κακά δακάτω που θωρώ τζι αγνοώ (έτσι είμαι, βρίσκω αγάπη τζιαι μές τα σκουπίδια) για να ξεκαθαρίσω την πραγματικότητα της αμερικής, όπως την αντιλαμβάννουμαι σάν άντρας, σύζυγος, πατέρας, επαγγελματίας, ρομαντικός, ελεύθερος.
Πάλι, σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. Ίσως τα λέω ασυνάρτητα,,, είμαι τζιαι τέεεζα που την κούραση.
Είπαμε, 3-5 χρόνια..
Σχόλια
Δαμέ προοδεύεις μόνο άμα είσαι μέτριος και βλάκας. Ή γέροντας σε μυαλο.
Μόνο αν τα λεφτά είναι καλύτερα εδώ να γυρίσετε. Για κανένα άλλο λόγο.
πιστεύκω ότι μπορείτε να κάμετε δαμέ.και τα επαγγελματικά σου σχέδια ακού γονται πολύ καλά.
όμως ξέρεις ότι εννα έσιεις τζιαι προβλήματα τζιαι απογοητεύσεις. όπως το καλοτζιαίρι.
έτσι όπως σε θωρώ, έννεν τωρά, εν αύριο, εννα γυρεύκεις αφορμές γιανάρτεις, τζιαι εννα στοιβάζουνται ώσπου να το κάμεις.
αφού είναι θετική και η γυναίκα σου που γιαυτήν θα είναι ένας ξένος τόπος πιστεύκω θα ριζώσετε.
πολλά συμπαθητική η γυναίκα σου και εμφανισιακά έσιεις δίκαιο δεν φκάλλει το ξένη
En se kserw, alla pou oti thkievazw pou fkalleis pou mesa sou, mporei na se periorisei llion h Kypros. All mporeis na ths dwkeis tziai polla. Enna sou dwkei tziai tzeinh?
An hmoun sth thesh sou, tziai eixa thn DIKH mou oikogeneiouan tziai etsi wraia sxedia me to parko en tha ekolonan kamw thn allagn.
For the record, (an hmoun Kypro:-) ) euxaristws tha ethela na se/sas gnwrisw tziai na perasw xrono mazi sas. Tha hmoun polla anoixth se touto. Dame karteroume se na fkaleis ta swpsyxa sou gia na ta thkievasoumen, tziai htan na xasoumen to "live"?:-)
opws tha ethela o kosmos na htan anoiktos tziai se mena an parw thn apofash potte na epanapatristw. H Agaph sou enna evrei tziai ton Kyklon ths. En tha en eukolo, alla enna evrei. Sheroumen thn pou en anoikth se touton. Agapa se polla a!
Elpizw na evreis to swsto...
Σίγουρα κάποια πράγματα δε θα είναι τα ίδια και πολλές φορες θα απογοητεύεσαι με τη νοοτροπία και θα διερωτάσαι γιατί έφυες που την Αμερική. Αλλά αφού η δουλειά σου θα είναι ανεξάρτητη, η οικογένεια και το στενό σου περιβάλλον σε καταλαβαίνουν και θα σε βοηθούν αντί να σου βάλλουν εμπόδια "για το καλό σου" και δε σε ενδιαφέρει τι θα "πει ο κόσμος" νομίζω μπορείς να είσαι ευτυχισμένος στην Κύπρο. Σίγουρα θα είναι πιο δύσκολο για τη γυναίκα σου, αλλά σύντομα θα βρει το δρόμο της. Μόνο όλοι όσοι μαζευόμαστε δαμαί να ερχόμαστε για καφέ τύφλα να χει η Μακαρίου!
Νομίζω το κλειδί για να είσαι καλά στην Κύπρο είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου, κι εσύ είσαι. Τζι αν θέλεις πιστεύκεις το, πρώτη φορά λέω τζι εγώ άμα με ρωτούν τι θα κάμω ότι εν να επιστρέψω Κύπρο τζιαι σιέρουμαι. Μπορεί να ήρτεν η ώρα μας.
(Την επόμενη φορά υπόσχομαι να τον πιούμεν τον καφέ, τζι' ας μεν πίνω!)
Ρωτήστε τον εαυτό σας: Πως βλέπετε την ζωή σας σε 10 χρόνια?
Τζαι η δική μου ερώτηση σε σένα προσωπικά είναι: Αν μεν στραφείς ποττέ, εννά το μετανιώνεις μια ζωή?
Το κείμενο σου βροντοφωνάζει ότι θέλεις να στραφείς. Θέλεις το όμως γιατί είσαι ελεύθερος, ή γιατί εν σημαντικό να μοιάζεις στον παπά σου?
Στο προκείμενο. Ένηξέρω :/ Ίσως συμφωνώ με παπουτσόσυκο για δοκιμή ενός χρόνου, που την άλλη εν πάει να ξεσηκωθείς για μιαν απλή δοκιμή. Στο κάτω κάτω ό,τι τζιαι να κάμεις πάλε δοκιμή θα ένη. Αν δεν σ'αρέσει εννά φύεις.
ο χάσπας λαλεί για τα μωρά σου εννάν ωραία.
οι λάμπες που χρησιμοποίησα για να σε φωτίσω εν ποτζείνες τες energy-saving
Όσο πάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι γνωρίζω ολο και περισσότερους Αμερικάνους λογικούς, ανοικτούς σε ιδέες που με αποδέχονται για αυτό που είμαι και όχι για το ποιοι εν οι γονιοί μου, πόσα λεφτά βαστώ ή επειδή θέλουν κάτι που μένα.
Βάλτα μωρά σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο (see it as an investment), βάρτα σε greek school (δαμέ η πίστη τους εν πολλά πιο δυνατή αν με ρωτάς εμένα, όι όπως τους νεοκυπραίους που εγινίκαν ούλλοι agnostic τζαι atheist) τζαι κάμε τη ζωή σου.
Η Κύπρος εχάθηκε. Επία πίσω τα Χριστούγεννα για 10 μέρες τζαι έπιαν με το κλάμα άμαν είδα την κατάντια. Τζαι το χειρότερο είναι η ξεροκεφαλιά και η αδυναμία να αναγνωρίσουν τα λάθη.
Εγώ στη θέση σου θα έμενα Αμερική.
Βάσανα έσιει παντού. Αλλάσσει μόνον το χρώμαν.
Μεν περιμένεις να ζεις σαν αμερικάνος στην Κύπρον. Θα ζεις σαν Κυπραίος στην Κύπρον.
Με τα δικά σου καλά τζιαι τα δικά σου κακά.
Φαίνεται όμως πως δεν γυρεύκεις παραντζιελιάν, γυρεύκεις επιβεβαίωσην.
Αν τραβάτε το σκόρσον, κάμετέ το.
(Υπόψιν: οσον μεγαλώνεις, το καλοτζιάιριν γίνεται ανυπόφορον).
Υ.Γ. Την επόμενην φοράν που εννά έρτεις είσαστεν προσκαλεσμένοι: να ακούσουμεν την μουσικήν του Ιράν.
Εγώ το μόνο που εννα σου πω εννα μεν περιμένεις τίποτε. Απολύτως.
Η Κύπρος έννεν ο ιδανικός τόπος. Πούποτε εν θα τον έβρεις τούτο. Τον ιδανικό τόπο κάμνεις τον εσύ, με τα όνειρα σου, τζιαι τους αθρώπους που θκιαλέεις να τα ζήσεις. Μπορεί να πάεις τζιαι να πεις ότι εν το πιο σωστό πράμαν που έκαμες στη ζωή σου. Μπορεί τζιαι να μετανιώσεις όμως τζιαι να πεις ότι εν ανταποκρίθηκε η Κύπρος στις προσδοκίες τζιαι τα συναισθήματα που την είσιες φορτίσει.
Εν ωραίο το συναίσθημα να στρέφεσαι στον τόπο σου. Νηφάλιος όμως, χωρίς ουτοπιές (που είπεν τζιαι η psychia). Tζιαι στα υπόλοιπα που είπε συμφωνώ απόλυτα.
Πρωτον να τζοιμασε καλα τζιαι να τρωεις καλα. Η οικογενεια σου χρειαζετεσε δυνατο τζιαι υγιη.
Εγιω εκαμα τα τζιαι τα δκυο. Δηλαδη ημουν αμερικη επαναπατριστικα τζιαι υστερα εξαναστραφηκα. Που επεια Κυπρο ειχα το προβλημα του οτι ημουν γκευ αν ειμουν στρειτ νομιζω εννα επαιρνουν καλα. Επισης οπως ξερεις ο επαγγελματικος μου τομεας εν πολλα εξιδηκευμενος τζιαι ενοιωθα κριμα στην Κυπρο που αμαν τους ελαλουν ιντα που εκαμνα στην αμερικη ενομιζα οτι ημουν εξωγηινος υστερα εβκαλλαν με πελλο που εστραφηκα.
Λυπουμε να σου πω οτι στις γειτονιες που κατοικας εν θα εμεινισκα ποττε ενεκα της κρυαδας.
Παρολα τουτα αν ημουν στην θεση σου στρειτ παντρεμενος με δκυο μωρα τζιαι εν εφοουμουν πολλα τα οικονομικα εννα παεννα Κυπρο. Πρεπει ομως να εισαι ετοιμος για τα βασανα της Κυπρου. Την αμπαλατωσυνη, το χωρκαθκιο, την δυσλειτουργια. Την απιστευτα καθυστερημενη κυβερνηση, το ρουσφεττι, το μεσο, την ακρατη κομματοκρατια. εσηκωνετουν η τριχα μου οποτε εθωρουν κυβερνητικο υπαλληλο ακομα τζιαι εχτος δουλειας. Ξενδκιαντροποι κηφηνες, ρουφουν το γιαιμα του κοσμου. Εμενα εσκοτωνεμε το ποσο αργα κινουνται τα πραματα τζιαι ο ωχαδελφισμος που εισαγουμε που την Ελλαδα.....εννα δυσκολεφτεις παρα πολλα στα λεφτα τζιαι στις μιτσιες καθημερινες ευκολιες. Σε 10 χρονια ομως εννα παιρνας καλλιτερα απο οι εννα παιρνας σε δεκα χρονια στην Αμερικη. (εν ζηλευκεις λιο που θωρεις τα σπιθκια των φιλων σου στην Κυπρο? εν διερωτασε μα βρισκουντα ριαλια χαμε σιορ? Εν θα τρωεις τα ριαλια σου στις ασφαλειες τζιαι στα νημιαγωγεια. Πιθανον σε ιδιωτικα σκολεια αν τα σκολεια της περιοχης σου εν γεριμα οπως πολλα αλλα της αμερικης.
Ιδιως για τα μωρα σου η αγαπη που εννα πιασουν που ουλλο το σοϊ σου στην Κυπρο εν ανεκτιμητο. στην κυπρο εισαι πριγκηπας, νουμερο ενα τζιαι τα κοπελλουθκια σου το ιδιο. Η οικογενεια καμνει σε celebrate οϊ με καππελουθκια στα γενεθλια σου...εν δυσκολο να το εξηγησω. Ειμαι σιουρος οι γονιοι σου πελλανισκουν για τα μωρα το ιδιο τζιαι τα αδερφκια σου τζιαι οι θκειαες σου τζιαι ανηψιαες σου.
Την τελευταια φορα που εφυα που την Αμερικη ηταν που εσκεφτηκα αν πεθανω η σκοτωθω στην αμερικη οι μονοι που εννα με κλαψουν εν στην κυπρο. Τζιαι μιλουμε για πολλη κοσμο. εν να το ελαλε τζιαι στα νεα της κυπρου διοτι στην Κυπρο ειμαι σπεσιαλ δαμε ειμαι ενα κομματι κρεας που παει δεξια αριστερα. Στην κυπρο εν τζιεινοι που με αγαπουν. Στην Κυπρο εν που με καπνιζουν οποτε παω ταξιδι. Εν στην κυπρο που αφταινουν τζιαιρι αμαν εδιουν εξετασεις η ημουν αρρωστος.
Εσκεφτουμε την αλλη μερα που ημουν μιτσης μες την φτωσια υστερα που το 74 μονο θετικα μπορω να σκεφτω, την θαλλασα, τα βουνα, τις αιγιες, το μαζεμα μανιταρκων με το τζιυρη μου, το ατελειωτο παιχνιδι. Ουλλα τα παραξενα που καμνουμε...να αφταινουμε καντηλια στους ταφους, να ρεσουμε κατω που εικονες.....το αγαπημενο που στην κοπροπολη εχω το μιαλο καϋμο....να ακουω καμπανες το πρωι αμαν τζιοιμουμε (στην μαγικη πολη εχω καμπανες). Η σκοτεινιασουρα στις εκκλησιες τζιαι η μυρωδκια του θυμιατου. οι καμποι τζιαι τα βουνα γεματα φκιορα την ανοιξη. Ο λαλλαρος τζιαι ο ηλιος να μου κοτσιηνιζει τις ακριες των μαλλιων μου. Θυμουμε να φωναζουμε ουλλοι οι μιτσιοι ρυθμικα θα θα θαλασσα θα θα θαλασσα τζιαι να μας συρνει ο τζιυρης μου στο αυτοκινιτο τζιαι να βρεθουμαστε στο Μακενζυ σε 40 λεπτα....τωρα τρωω μια ωρα το πρωι τζιαι μια ωρα την νυχτα να παω 14 μιλια που το σπιτι στην δουλεια.
Αναφερα οτι πεθανισκω να φαω ενα συκο σιορ δακατω? ποσο δυσκολο εννα εβρεις ενα συκο ρε κουμπαρε..
Που ημουν τζιαμε εν τα εσκεφτουμου. Ημουν νευριασμενος με την αμπαλατωσυνη των εταιρειων, των υπαλληλων, των γκαρσονιων....
Η γυναικα σου εννα δυσκολευτει διοτι οι Κυπραιοι (ναι να το επαναλαβω) εν αμπαλατος λαος. Οι αμερικανοι εν καλαγαθοι, ευκολοπιστοι καθολου καχυποπτοι εν εχου κατζιηα μεσα τους αλλα που την αλλη κρατουν την αποσταση οση χρειαζεται ωστε η σχεση να καλυφκεται που ενα χαμογελο. Αν μαθει την γλωσσα γληορα τζιαι καμει embrace το culture εννα περαση καλα.
οκ επελλανασε....να παρω παμω..ατε βαλλεις μας πανω να τα ξαπολυσουμε ουλλα
αλλα, εχω ζησει 4 χρονια εδω (μεχρι στιγμης) και μου αρεσει η Κυπρος.
ειναι βαρετη μερικες φορες, αλλα ειναι πιο ανθρωπινη απο τη χωρα με την οποια τεινω να κανω τις συγκρισεις μου.
ειναι πιο ασφαλης, με την εννοια οτι δε φοβαμαι να βγω να περπατησω βραδυ.
αν ειχα να μεγαλωσω παιδια θα τα μεγαλωνα μαλλον εδω, αλλα δεν ξερω γιατι, υποσυνειδητα μου φαινεται πιο "φιλικο" το περιβαλλον.
επισης, δεν πιστευω στις δοκιμαστικες περιοδους.
σκεψου, ζυγισε τα και παρε οριστικη αποφαση!
:))
Έχει στραβά κι ανάποδα η Κύπρος; Όσα θέλεις! Έχει όμως κι άλλα τόσα καλά. Στο χέρι σου είναι να επιλέξεις πού θα ρίξεις τον φωτισμό σου, σε ποια θα δώσεις έμφαση και ποια θα ρίξεις στο σκοτάδι της αδιαφορίας σου. Φυσικά εσύ είσαι κυπραίος, είναι πολλά αυτά που θα σε πληγώσουν, όσο κι αν προσπαθήσεις να αδιαφορήσεις. Όμως σκέψου και πόσα θα σε γεμίσουν ευτυχία!..
Θυμάμαι πάντα αυτό που μου έλεγε ένας Έλληνας στη Νέα Υόρκη, πετυχημένος δικηγόρος και από τα ιδρυτικά στελέχη της Διεθνούς Αμνηστίας: "Νίκο μου, μου έλεγε, αλλίμονο σε αυτούς που γνώρισαν δυο πατρίδες. Δεν θα μπορέσουν να ησυχάσουν ποτέ και πουθενά. Πάντα θα υπάρχει μια ζωή που θα τους ζητά να γυρίσουν κοντά της..."
καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες
παρά για κάτι που δεν έκανες
Δαμέ σε λλίο θα στήνουμε καρτέρι στους "παράνομους" μετανάστες που έρκουνται με βάρκες για να τις αρπάξουμε τζιαι να φύουμεν εμείς...
Αντί-Χρίστε
Κουμπάρε μου, έξερα που τα γραφτά σου οτι θα έχεις τούντην άποψη. Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό. Έχω αρκετή επαφή με την κύπρο και ξέρω οτι η μετριότητα κυριαρχεί στην επιτυχία, το ρουσφέτι νικά. Κοίτα. Τα λεφτά δέν θα είναι καλύτερα σαφώς -οι καλοί δασκάλοι του πιάνου δακάτω πιάννουμεν $80 την ώρα, στην κύπρο έν έσιει έτσι πράματα καταλαβαίνω. Μα έν θα είμαι δάσκαλος του πιάνου. Θα έχω επιχείρηση (η οποία πάει καλά ήδη) άρα αν το παλέψω εννα πάει ακόμα πιό καλά. Επίσης θα είμαστε κάπως 'έξω' που την γενική κοινωνία. Φυσικά δέν μπορείς να αποφύγεις τις αρρώστειες του μικρότοπου, μα τα καλά εν πολλά -για τα μωρά ιδιαίτερα, τούτο σκέφτουμαι έντονα. Ξέρεις τί πάει να πεί να μπορείς να έσιεις φίλους με κοπελλούθκια κοντά σου για να παίζουν όποτε γουστάρουν? Έν το έχουμε δαμέ. Ήλιο? Αυλή?
Αλλά με προβληματίζει πολλά το limitation της κοινωνίας. Πολλά.
Κκέηκ μου
Εμεγάλωσα στην αμερική. Βλέπω την ποιό καθαρά. Την κύπρο μόνο απο φακό διακοπών την έχω ζήσει -ντάξει έρχομαι κάθε καλοκαίρι, έχω επαφή. Τα καλά της είναι γνωστά, και τα κακά της.
Τούτα που σκέφτομαι έχουν καθαρά να κάμουν με το στάδιο που είμαι στην ανάπτυξη μου. Λέω "δέν με πολυενδιαφέρει το έξω", δηλαδή είμαι τόσο γεμάτος που δέν προσέχω τόσο το περιβάλλον πλέον. Αν αραδιάσω όσα με ενοχλούν στην αμερική θα γεμίσω δέκα μπλόγκ. Μα μπορώ να τα αγνοώ, έκαμα adapt. Πάντα θωρώ το καλό, βρίσκω πράματα να αγαπώ, έρωτα να ζήσω. Εν δύσκολο να αλλάζεις περιβάλλον (το κορμί-μυαλό αντιδρά). Μαστο τέλος της ημέρας εσύ το πλάθεις. Είδες που ήρτες πίσω, τελικά έστησες τη ζωή σου σχεδόν όπως τη θέλεις. Άμα κάμετε κκεηκούθκια κάποτε, θα δείς ακόμα καλύτερα πως αν ζούσες πχ λονδίνο δέ θα ήταν ιδανικό.
Πιστεύω πως ώς τα 30 η κύπρος εν φυλακή. Όσο γυρεύεις lifestyle δέν ικανοποιά καθόλου. Για οικογένεια ομως εν καλός τόπος. Έχω τζι άλλα να πώ. Ύστερα..
που τα γραφτά σου εκατάλαβα ότι δεν έσιει σημασία το πόσες γραμμές αφιερώνεις στα θετικά της Αμερικής τζιαι πόσες στης Κύπρου. Νομίζω ότι την απόφασην επήρες την βαθιά μέσα σου.
Είσαι άθρωπος που εν θέλεις πολλά για να ζήσεις. Εν νομίζω ότι έσιεις ανάγκη ούτε μεγάλα σπίθκια ούτε πολλά εισοδήματα. Άρα αφού το οικονομικόν εν λυμένον, περνούμεν στο άλλο πιο σημαντικό: το δημιουργικόν. Τζιαι τζείνον έσιεις το λυμένον, απ'ότι φαίνεται. Εννά έσιεις την ευκαιρία στην Κύπρο να κάμεις πράματα που στην Αμερική εν πολλά πιο δύσκολο να τα καταφέρεις, δύσκολο να αγοράσεις γη τζεικάτω νομίζω.
Θα σου πω τις δικές μου σκέψεις όταν ήταν να έρτω Κύπρο. Έκαμα τρεις φορές νέαν αρχήν, Ελλάδα, Αγγλία τζιαι Πορτογαλία. Εκαθυστέρησα το όσον εμπορούσα το να έρτω πίσω Κύπρον. Ίσως αν είχα σίουρη δουλειά στην Αθήνα να επέστρεφα τζιαμαί. Όμως, όπως είπεν τζιαι ο Κυπρολέων, εσκοτώναν με οι αποστάσεις. Εν ήθελα να περνώ θκιο ώρες (τουλάχιστον) που τη ζωή μου καθημερινά για να πηαίννω τζιαι να έρκουμαι δουλειά. Όταν εδούλευκα στην Αθήνα, επαρατήρησα ότι ούτε τόσο συχνά έβλεπα τους φίλους μου. Απρόσωπες μεγάλεις πόλεις, γκρίζες, να περνούν μέρες να μεν βλέπω πράσινο. Δαμαί πάω στο πάρκο δίπλα που το σπίτι μου τη νύχτα τζιαι νιώθω ασφαλής. Ή πετάσσουμαι στο φράγμα της Αθαλάσσας με το ποδήλατον τζιαι μυρίζουμαι τη φύση. Σε 10 λεπτά μετά είμαι σπίτι μου. Στην Κύπρο μπορεί να έσιει γκρίνια, γραφειοκρατία τζιαι πελλούς που την πόρτα σε κάθε καντούνι, όμως θεωρώ πως ΝΑΙ μπορείς να επιλέξεις ένα διαφορετικό τρόπο ζωής τζιαι τα πράματα εννά έρτουν που μόνα τους.
Ο κύριος λόγος που αποφάσισα να επιστρέψω στην Κύπρο ήταν επειδή απλούστατα δεν άντεχα να κάμω μια νέαν αρχήν κάπου αλλού. Πάλαι που το μηδέν, πάλαι χωρίς φίλους, πάλαι να ψάχνω δουλειά. Τζιαι δαμαί έψαξα, αλλά ήβρα πολλά πιο εύκολα τζιαι καλοπληρωμένα απ'ότι θα έβρισκα στην Ελλάδα.
Ζιω τους γονιούς μου, νιώθω ότι εν τους έμεινεν πολύς τζιαιρός. Ξέρω ότι περιμένουν που μένα κοπελλούθκια τζιαι θα χαρώ πάρα πολλά, αν αξιωθώ να κάμω, να εν μαζί με τους παππούδες τους.
Όταν ήρτα ένιωθα ότι έπρεπε να ανοίξω λλίον το κύκλον μου. Οι ζωές των φίλων μου ήταν ήδη πολλά διαφορετικές που τες δικές μου. Επήρεν μου λλίον τζιαιρόν τζιαι εκατάφερα τα, αλλά επαρατήρησα στην πορεία τζιαι ένα πράμα. Βλέπω ότι σιγά σιγά γυρίζουν στην Κύπρο πολλοί δημιουργικοί άθρωποι, πολλά συνειδητά με σκοπό να κάμουν κάτι τζιαι να αλλάξουν τα δρώμενα δαμαί. Τζιαι, όντως, σιγα σιγά το τοπίο νομίζω κινείται. Εν κάτι που το θωρούμεν, όπως είπαν τζιαι οι άλλοι, τζιαι που τα μπλογκς. Πάρε παράδειγμα το Παράκεντρο στη Λεμύθου ας πούμε (ψάξε το αν δεν το ξέρεις). Ναι μεν τα παιθκιά που το εστήσαν έχουν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής αλλά σε πληροφορώ ότι οι κάτοικοι του μικρού χωριού τους αγκάλιασαν και μια χαρά περνούν οι άθρωποι τζειπάνω.
Τζιαι, αν έρτετε τελικά, να κάμνω μαθήματα ελληνικών της Αγάπης αν μου τάσσεις καμιά πουτζείνες τις πριζόλες τις μερακλίδικες στα κάρβουνα μέσα μέσα. Έχω τζιαι πείρα στα ελληνικά για ξένους, εν θα χάσει.
:)
http://www.youtube.com/watch?v=1aFTuH1lwjM
Θέλεις συμβουλή λαλείς, αλλά συμβουλή μόνο η ψυσιή σου μπορεί να σου δώκει. Τζιαι τωρά τυρανιείς την μέσα σε ένα σώμα ταλεπωρημένο. Δείξε αγάπη πρώτα στο σώμα σού τζιαι μετά εμπιστέφτου την. Θα σου δώκει καλή συμβουλή. Τωρά μπορεί τζιαι να σου δώκει κακή για να γλυτώσει που τα την ταλεπορία στην οποία την υποβάλλει το ταλεπωρημένο σώμα.
Αρέσκει μου η ενέγεια που εμπεριέχει ούλλον τούτο το όνειρο. Όπου τζιαι να κατασταλάξεις, αν τη χρησημοποιείσεις μπορεί να ταράξει βουνά.
Έζησες τόσα χρόνια στην Αμερική, έχεις τη ζωή σου, τους φίλους σου, οικογένεια, κοινωνικό κύκλο, συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Εκεί μπορείς να κάνεις σπουδαία πράγματα σαν δημιουργός καλλιτέχνης. Μπορεί και να μην.
Στην Κύπρο έζησες τα παιδικά και τα εφηβικά σου χρόνια. Θα μου πείς αυτό είναι πατρίδα. Το είχα δεί γραμμένο σ' ένα τοίχο στη Θεσσαλονίκη πρίν από 7 χρόνια πρωτοετής εκεί: "Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια" και μου έκανε εντύπωση. Είναι πιό βαθύ απ' ότι ακούγεται.
Στην Κύπρο έχεις μια οικογένεια που θα συμπεριφέρεται διαφορετικά από την αντίστοιχη Αμερικάνικη - πώς να το κάνουμε, έτσι είμαστε οι μεσογειακοί! Έχει ήλιο, άπλα, θάλασσες. Έχει αρχίσει να έχει και τα καλά και τα κακά της παγκοσμιοποίησης. Έχει πολλά αυτοκίνητα, έλλειψη πάρκων, έλλειψη χώρων τεχνών, έλλειψη καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Υπάρχει κι ένας υφέρπων ρατσισμός αλλά πιστεύω δεν βγαίνει από την κακία μας σαν (αμπάλατος έχω δεί αρκετές φορές στα σχόλια) λαός αλλά από την αφέλεια μας. Υπάρχουν και κάτι κατοχικά στρατεύματα στο βορρά.
Ζύγισε τα όλα αυτά.
Αυτά τα πράγματα τα σκέφτομαι συχνά-πυκνά κι εγώ γιατί σε λίγα χρόνια θα πρέπει να αποφασίσω αν θα επιστρέψω. Νομίζω την απόφαση την έχω πάρει ήδη.
Δεν μπορώ να με φανταστώ στα 40 μου π.χ. στην Αγγλία. Βλέπω και τους άλλους που έχουν πάρει την απόφαση κάθε λίγο να αμφιταλαντεύονται. Δεν θέλω να είμαι μίζερος επειδή ποτέ δεν θα βλέπω ήλιο. Δεν θέλω να έχω ψυχρές κοινωνικές σχέσεις. Δεν θέλω να δουλεύω μια ζωή για να έχω αρκετά λεφτά μόνο να νοικιάζω ένα διαμέρισμα-τρύπα. Κι ας έχω ότι τραβάει η ψυχή μου από πολιτισμικά εδώ. Δεν.
Πού είναι οι ρίζες μου; Εκεί που έχω ανθρώπους που τους αγαπώ και με αγαπούν. Εκεί που νιώθω ότι δεν είμαι ένα δέντρο που μεγαλώνει μόνο του στον κάμπο και το δέρνει ο αέρας, αλλά αντίθετα βρίσκομαι μέσα στο δάσος και οι άλλοι με στηρίζουν. Εσένα;
Από την άλλη, όσον αφορά τα καλλιτεχνικά, χρειάζεται επιτέλους να αρχίσουν να επιστρέφουν οι καλλιτέχνες στο νησί αν πρόκειται ποτέ να προοδεύσει σ' αυτό τον τομέα. Σκέψου το.
Όσο για την αμπαλατοσύνη των Κυπραίων, νομίζω ότι έχεις τις άμυνες για να την παρακάμψεις. Έτσι κι αλλιώς, θα συναναστρέφεσαι με τους ομοίους σου που θα είναι στο ίδιο μήκος κύματος.
Την καλησπέρα μου κι ελπίζω να μη σε εσαντάνωσα πολλά...
Προσωπικά, επήα σχολείο στην Κύπρο. Απίθανη παιδική κι εφηβική ηλκία. Μεγάλη οικογένεια, αγάπες πολλές στον τόπο σου, ένναιν; Αγαπώ την λατρεύω την αλλά εν ένιωσα ποτέ ότι ανήκω σε τούτον τον τόπο.
Πριν μήνες είχα απορία αν μπορείς να κάμεις οικογένεια στο εξωτερικό. Θυμάσαι τί μου απάντησες; Εν σου λαλώ, να θυμηθείς κύριε! :))))))))))))
Το Πάρκο του παπά σου όμως, έχει τουλάχιστον που το καλοκαίρι που σκέφτεσαι σοβαρά πώς θέλεις να το πλάσεις. Ένναιν;
Πάντως η Κύπρος άλλαξε πάρα πολλά, ο κόσμος έγινε πολλά ρηχός. Είπαν και τα παιδιά πιο πάνω τα καλά και τα κακά της.
Μα να συνεχίζεις να τα βάλλεις σε λίστα, εν θα σου φέρει απάντηση.
Την απάντηση ξέρεις την εσύ και η Αγάπη σου. Κόσμο για παρέα, θα βρει. Υπάρχει μεγάλη διεθνής κοινότητα αλλά και πολλοί ανοιχτόμυαλοι Κυπραίοι.
καλές αποφάσεις...btw έχετε ακόμα 2-3 χρόνια μέχρι να παν τα μωρά προδημοτική.
Στην Κύπρο δεν θα μπορέσεις εύκολα να γίνεις κάτι παραπάνω που δάσκαλος πιάνου. (ΕΧΤΟΣ αν ίσως διχτυωθείς με καλό τρόπο στην Ευρώπη, έστω με βάση την Κύπρο).
Αγαπούμεν σε σε όποια χώρα τζιαι αν είσαι, τζιαι μπορείς να μας βλέπεις τουλάχιστον μια φορά το χρόνο.
Το Πάρκον έσιει οριοθετημένο μέλλον. Που εν εξαρτάται τόσον που εσένα, όσον που τη δεχτικότητα των Κυπραίων. Γεννιούνται πολλά κέντρα τέθκοια ταυτόχρονα στην Κύπρο.
Τα Συμπόσια, τζιαι η ποιοτική/δημιουργική διάδραση στο Πάρκο, μπορεί να ανθίσει τζιαι άμαν πηαίννεις θκυό μήνες Κύπρο το καλοτζιαίρι. Νοουμένου ότι υπάρχει προ-συνεννόηση τζιαι κάποια οργάνωση εκ των προτέρων (διότι αν αθθυμάσαι, πέρσι ήταν ούλλα λλίον απότομα τζιαι impromptu που εγίνασιν).
Εννία-δέκα μήνες Αμερική, καλή καριέρα (να την πάρεις τζιαμέ που θέλεις), καλό μεγάλωμα των μωρών, καλή ζωή τζιαι της Αγάπης σου. Τζιαι 2-3 μήενς Κύπρο κάθε καλοτζιαίρι. Ποιό το πρόβλημα.
ΕΝΑΛΛΑΧΤΙΚΑ: σε περίπτωση που αποφασίσεις να πάεις πίσω, χτίσε την επιστροφή σιγά-σιγά. Να υπάρχει μια καλή στέρεη προ-οικονομία, αντί τα θεωρητικά οράματα τα οποία αποτελούν το δέλεαρ σου τωρά. Για παράδειγμα: πήεννε πίσω το καλοτζιαίρι τζιαι δε συγκεκριμένα τι συνεργασίες μπορείς να συνάψεις επαγγελματικά. Γνώρισε άτομα, παίξε μαζίν τους, συνεργάστου, φκάλε μια δόση δουλειάς. Οργάνωσε κάτι στο Πάρκο για το καλοτζιαίρι τζιαι πάρε μια πραγματική προ-γεύση του τι γίνεται. Εν κατακλείδι: εκμεταλλεύτου το γεγονός ότι πάεις ΟΥΤΩΣ ή ΆΛΛΩΣ 2-3 μήνες το Κύπρο κάθε χρόνο, για να μπορέσεις να κρίνεις με σαφήνεια.
Αν θα πάτε Κύπρον πέτε μου να ρτω τζιαι εγώ
(λείπω εδώ και 7 χρόνια) εννα χαρώ πολλά να σας γνωρίσω που κοντά :)
Καλήν συνέχειαν!
Ένα σίουρο εν ότι ο τόπος σου μέσα που τα μάθκια τα νοσταλγικά φαντάζει ακαταμάχητος. Συμφωνώ ότι εγέμωσε ο τόπος ρηχά και αμπαλατα μυαλά. Όπου το φτηνό ξενόφερτο εν δαμέσα. Ξέρεις το. Συμφωνώ όμως τζιαι στο ότι έσιει ακόμα αθρώπους πον αθρώποι. Έχουμεν ακόμα την κοτζιακαρού πον να τραβήσει που το σιέρι τον μιτσή που κλέφκει τζιαι να τον κάμει να ντραπεί - με αστυνομία να νεκατώσει με κανέναν άλλον. Ως πότε όμως.
Ένα σημαντικό πλεονέκτημα της Κύπρου εν η ηρεμία της. Τζιοιμάσαι άνενοιας. Υπάρχει το αίσθημα της σιγουριάς παντού. Φυσικά τούτον μπορεί να σε επηρεάσει τζιαι αρνητικά. Να χάσεις που την δημιουργικότητα σου ας πούμεν.
Γενικά πιστεύκω ότι τα θετικά που έσιει η Κύπρος υπερέχουν των αρνητικών της τζιαι εν πιο σημαντικά που τα θετικά των άλλων δυτικών χωρών που εγνώρισα.
Το κλειδί για μένα είναι να ζήσετε τζιαμέ πον να νιώθετε εσείς οι γονείς καλά. Τα μωρά εν να μάθουν τα καλά και τα κακά της Κύπρου και της Αμερικής με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Εν σημαντικό όμως να νοιώθουν ότι οι γονείς τους ξέρουν τι κάμνουν. Εν άνετοι.
1. Επισημάνω το σχόλιο του Στροβολιώτη: Στην Κύπρο θα ζήσεις σαν Κυπραίος. Μεν περιμένεις να είσαι το ίδιο ελεύθερο άτομο που απλά θα αλλάξει χώρο.
2. Αν έρθεις Κύπρο να ξέρεις ότι ξαναρχίζεις. Δεν συνεχίζεις αυτά που έχεις κτίσει εκεί. Σίγουρα έχεις τη δύναμη, το απέδειξες στον εαυτό σου.
3. Μάθε να διαχωρίζεις το ίντερνετ από την πραγματικότητα. Επειδή το νετ εν σκέψη. Η πραγματικότητα περιέχει περισσότερην ύλη. Ναι, στο ίντερνετ προσωπικά διαβάζω σε κάθε μέρα. Αν έρτεις εδώ θα υπάρχει η ίδια σχέση; Δεν ξέρω. Δεν μπορεί να ξέρει κανείς γιατί αλλάζουν οι συνθήκες. Σίγουρα υπάρχουν ανοιχτόμυαλα άτομα εδώ. Δεν εκφράζονται όμως όλοι όσο θα ήθελαν. Κι αυτοί που το κάνουν το έχουν παλέψει.
4. Επισημάνω και το σχόλιο του Acera. Άφησε το σώμα σου να ξεκουραστεί. Και μετά θα ξέρεις...
5. Πολλές φορές σε έχω "ζηλέψει" που ζεις στην Αμερική επειδή έχεις ευκαιρίες να Υπάρχεις και να βρεις τον Εαυτό σου.
Τα ερωτήματα αν μπορεί να βρει τον εαυτόν του ή όχι στην Κύπρο, είναι το λάθος ερώτημα. Αφήννει το ερώτημα να αιωρείται σε ένα ρομαντισμό, τζιαι διά άλλοθι στα πρακτικά ερωτήματα. Σε τούτον φταίει τζιαι ο τρόπος γραφής του Διασπόρου, ο οποίος, ως ακαίρεος ρομαντικός στον τρόπο γραφής τζιαι συλλογισμού, παρασύρει μας ούλλους.
Διάσπορε, τα ερωτήματα που πρέπει να θέσεις, πιστεύκω, εν καθαρά πρακτικά τζιαι στεγνά.
1) Αν πάεις Κύπρο μπορείς να γίνεις κάτι άλλον που δάσκαλος πιάνου; Έννα πιάννεις καλά ρυάλλια; (Τζιαι εν μιλώ για τες ικανότητες σου δαμαί. Εννοείται ότι θεωρώ σε έναν τεράστιο ταλέντο. Αλλά έννε μόνο που το ταλέντο σου που εξαρτάται, αλλά τζιαι που το κοινωνικό πλαίσιο). Τζιαι αν θα κάμεις κάτι άλλο επαγελματικά, ΤΙ ΕΝ ΤΟΥΤΟ; Να γράφεις μουσική; Για ποιούς; Εμίλησες ποττέ με κανέναν τέθκοιου επαγγέλματος στην Κύπρο; Αν ναι, ήνναμπου σου είπασιν;
2) Η γυεναίκα σου ήνναμπου να κάμνει; Έννα δουλέφκει; Εν θα δουλέφκει; Έννα κάμει φίλους;
3) Τα μωρά εν νομίζω να έχουν πρόβλημα, είτε μεγαλώσουν Κύπρο, είτε Αμερική. Τζιαι οι θκυό χώρες εν καλές για μεγάλωμα μωρών.
4) Το Πάρκο ναι μπορεί να εξελιχτεί σε κάτι. Αλλά σε τι; Εμίλησες με συγκεκριμένα άτομα; Έσιεις συγκεκριμένες ιδέες; Εβολιδοσκόπησες;
5) Είσαι δ υ σ τ υ χ ι σ μ έ ν ο ς στην Αεμρική, εσύ η γυναίκα σου ή τα μωρά σου;
Αν δεν έσιεις πρακτικο δείγμα, τα ερωτήματα τίθενται αλλά παραμένουν στάσιμα τζιαι θεωρητικά: έπεα πτερόεντα
Πολλές φορές όμως, άμαν θκιαβάζω εσέναν τζια τον Διάσπορον, μπορεί να φταίει ο όμορφος τρόπος που γράφετε ή μπορεί να φταίει η δική μου φαντασία που τα φτιάχνει πιο όμορφα.... μου δίνεται την αίσθηση ότι εκει που είστε τουλάχιστον μπορείτε να "αναπνέετε".
Με την έννοιαν ότι η μεγαλούπολη γλυτώνει σε που τον κυπριακόν τρόπον ζωής που ο κάθε άσχετος ή ακόμα και ο πιο σχετικός συγγενής σου έχει άποψη για το χρώμα της κλάτσας που φορείς.
Εν έφκολον να λαλείς κλείω τα αφτιά μου τζιαι δεν με ενδιαφέρει, οπόταν διαλέγεις πιο μοναχικόν δρόμον. Ή έχεις καθημερινά να αντιμετωπίσεις τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης.
Προσωπικά εν πολλές φορές που μιλώ με στενές φίλες τζιαι η αντιμετώπισή τους είναι: "αφού εσύ σκέφτεσαι άλληλοης" ===> για σέναν εν όλα εύκολα...!
Ενώ ξέρω ότι θέλει πολλήν προσπάθεια να μην αποσπάται η προσοχή μου από την καθημερινότητα.
Αν θα συμβούλευα κάποιον να επιστρέψει στον τόπον του; Νομίζω ότι εν "καμός" κάθε ανθρώπου να επιστρέψει.
Την τελευταία φορά που ο Διάσπορος επήεν στη Χτερνία ένιωσα τον καμόν του για επιστροφήν. Αν όχι τωρά , στο μέλλον.
Εγώ ακόμα θυμούμε τες κουβέντες του σαν να ήταν εχτές.
Σίουρα μπορεί η Κύπρος να μεν εν η τέλια χώρα αλλα προσπαθεί. Εγώ όποτε δω καμιάν εκπομπή δακάτω γεμώνουν τα μάθκια μου. Ενιξέρω μπορει να είμαι τζαι γώ λίο πιο ευαίσθητη αλλα έτσι νιώθω. Αν με αρώτας πριν 5 χρόνια ήταν να σου πω οτι σσιειρότερο για την Κύπρο. Αλλά αμα φίεις εκτιμάς τον τόπο σου, πεθυμάς τα ηθη, τα έθιμα σου. Πάω Κύπρο τζαι πράματα που τα εκατάκρινα πριν είτε για συμπεριφορές είτε για το πως λειτουργούμε θωρώ τα τζαι χαμογελώ τζαι αρέσκει μου διότι εν εσσιη άλλους σαν εμάς.
Για την γενέκα σου τζαι τα μωρά σου να μεν ανησυχείς. Όπου αρωτήσεις λαλούν σου οτι είμαστε ο πιο φιλόξενος λαός, εν να έβρει παρεες. Έσσιη τζαι καλα πλάσματα η Κύπρος. :) Τζαι τα μωρά μια χαρα εν να ένι. Ούλλα που την οικογένεια ξεκινούν τζαι εν όπως τα μάθεις. Ο θεσμός οικογένεια εν πολλά δεμένος ακόμα στην Κύπρο τζαι εν πολλά σημαντικο. Εγώ κυριολεκτικά θωρώ τους δακάτω τζαι λυπούμε τους έτσι οπως ενι.
Αν πάλε εν τα λεφτα που σκέφτεσε, σίουρα εν πιο λία αλλά κανενας εν χάνετε. Τζαι ο τόπος σου εν να σε στηρίξει.
Ελπίζω να εβοήθησα λίο.
1. Βάλλεις πρώτο-πρώτο το θέμα του μεγαλώματος των μωρών. Σωστό, σαν παπάς που είσαι. Το να μεγαλώσουν με τους παπούδες κοντά και την αγάπη/επικοινωνία της άμεσης μεγάλης οικογένειας εν πολλά ωραίο. Τούτο μόνο βρίσκω υπέρ. Κατά τ΄άλλα, σε όποια χώρα μεγαλώσουν, άμα τα μεγαλώσεις με αγάπη και αξίες σωστές, νομίζω εν έshι διαφορά.
2. Έχω την αίσθηση ότι το θέμα δουλειάς για σένα έννεν τόσο απλό. Μπορεί εσύ να έshις πολλά οράματα τζιαι διάθεση για δημιουργίες, αλλά διερωτούμαι κατά πόσο το Πάρκο μπορεί να "αποδώσει" οικονομικά τόσο ώστε να ζείτε μόνο από αυτό... Αν χρειαστεί να κάμεις κάτι επιπρόσθετο ώσπου να λειτουργήσει όπως το ονειρεύεσαι, τι θα κάνεις; Μαθήματα πιάνου σε σπίτια; Σε ποιούς; Πόσα πληρώνει αυτό ξέρεις; 'Οπως στην Αμερική... καμμία σχέση!
3. Η Κύπρος έχει αλλάξει και αποδέχεται άτομα "έξω του συνηθισμένου" Ι'm one of them :)
4. Η γυναίκα σου θα πρέπει να κάμει υπομονή ώσπου να κάμει τον δικό της κύκλο... που, πότε, άγνωστο νομίζω... έτω, 1-2 πλάσματα που να συνεννοείται, στα αγγλικά... Μπορεί οι γυναίκες των δικών σου φίλων να είναι potential φίλες της; Εσύ ξέρεις αν είναι υπαρκτή έτσι δυνατότητα. Που ήρτετε Κύπρο πως το είδες να λειτουργεί; H γυναίκα σου, εν εξίσου σημαντικός παράγοντας με τα μωρά σου στην απόφαση (Ξέρω πως το ξέρεις, απλά θθυμίζω σου το). Τα μωρά θα είναι ευτυχισμένα either way. Αν η γυναίκα σου μείνει τζιαι νοιώθει δυστυχισμένη, θα είσαι/γίνεις τζιαι εσύ μαζί της.
5. Οι συν-bloggers. Περνούμεν ούλλοι πολλά όμορφα στα blogs... σε ώρες που βολεύκει τον καθένα γράφει τζιαι σε ώρες που βολεύκει τον άλλο, απαντά. Η καθημερινότητα όλων εν άλλη υπόθεση... Θέλω πολλά να κάμνω παρέα μαζί σου/σας. Ότι θα είμαι το ίδιο αληθινή, εν αλήθκεια. Αλλά, εν ξέρω πόσο συχνά θα το καταφέρνω. Μπορεί να ισχύει τζιαι για άλλους τούτο.
6. Μπορεί να μεν σε ενδιαφέρουν τα εξωτερικά ερεθίσματα, αλλά είσαι άθρωπος του πνεύματος... τζιαι μπορεί να "ρουφάς τη ζωή με το εσωτερικό σου", που μπορεί να εν "αυτόφωτο", αλλά πίστεψε με τα εξωτερικά ερεθίσματα μέσα-μέσα εν απαραίτητα. Έshι φορές που θέλω να πιάσω το αυτοκίνητο να πάω κάπου ρε παιδί μου, να ακούσω μουσική που διψά η ψυshi μου, jazz με χαμηλά φώτα, να κάτσω μόνη μου κάπου τζιαι να "χαθώ"... there's no such thing! Τζιαι άλλα πολλά σαν τούτο. Ειδικά εσύ που εγεύτηκες τούτη την πολυτέλεια, εν να σου βαρυφανεί πολλά! Τζιαι μεν μου λαλείς εμένα ότι εν να πεταχτείς στο εξωτερικό για να τα απολαύσεις :) Έννεν το ίδιο!
7. Το σώμα τζιαι το πνεύμα εν αλληλένδετα. Ξεκούρασε το σώμα σου για να μπορέσει τζιαι το πνεύμα σου να κινηθεί ελεύθερα τζιαι να "δει".
Πιστεύκω τζιαι εγώ ότι ήδη ξέρεις τι θα κάμεις. Απλά να ξέρεις τζιαι την αλήθκεια που θα αντιμετωπίσεις... μπορεί να καταφέρεις τούτο που ονειρεύκεσαι, αλλά θα πάρει χρόνο, τζιαι κόπο, τζιαι κόστος (γενικό).
Μπορεί τζιαι να μεν εβοήθησα, αλλά αν σε είχα μπροστά μου, τούτα θα είχα να σου πω. Φιλούθκια.
παρόλα αυτά αποφάσισα: Ελάτε Κύπρο τζιαι να πηαίννετε 1-2 μήνες αμερική το καλοτζιαίρι. Mια χαρά θα είσαστε. Έτσι, οι φόνοι στους φούρνους και τα βενζινάδικα δεν θα είναι μέρος της καθημερινότητάς σας. Or will they.
pera apo ta praktika. den 8a eisai eleftheros i toso eleftheros stin kupro. otan zeis ston topo SOU den exeis tin anwnumia tis ksenitias, oi prakseis sou krinontai (apo ton opoidotipote periguro), den exeis to elafruntiko tis diaforetikis koultouras.
en merei omws pistevw oti i ''eleftheria'' tou ekswterikou ofeiletai sto oti sto pisw meros tou mualou panta upirxei i epistrofi. to proswrino einai panta elafritero! u can leave, u dont tend to judge too much, u enjoy.
anyway, einai terastia apofasi. prepei na to vasaniseis poli mesa sou.
Η αλήθκεια, η Κύπρος προσφέρετε για οικογένεια, να έσειεις τα κοπελλούθκια να βουρούν μέσα στους δρόμους τζιαι να έσιεις την κκελλέ σου ήσυχη, ιδίως αν έχουν γιαγιάδες τζιαι παππούδες να τα προσέχουν.
Το θέμα είναι αν είσε έτοιμος ψυχολογικά, έαν θα έχεις ευκαιρίες στην δουλεία και στην ζωή σου γενικότερα γιατί αλλιώς θα νιώθεις πώς πνίγεσαι. Η Κύπρος εν μιτσιά τζιαι περιορίζεισε αν είσαι άτομο της καριέρας, των ονείρων και των μεγάλων πραγμάτων. Ωστόσο εσύ διαλέγεις τον τρόπο ζωής σου και προσπαθείς για το καλύτερο, αυτό που θα σε κάνει να νιώθεις εσύ ευτυχισμένος. Πιστεύω όπου κι αν είμαστε μπορούμε να βρούμε διόδους να είμαστε ελεύθεροι.Γιαυτό τζιαι εσάσαν το αεροδρόμιο για να φεύκουμε όποτε θέλουμε για δουλείες τζιαι ταξίθκια :)
Άμα θέλεις τζιαι είσαι άτομο σοφό τζιαι θετικό, τα καταφέρνεις!Εν ούλλα ενας αγώνας ανυγουέι!
akoma je an epistrepsan stin kypro oi gonois mu, panda etaksidefkamen.
je eshi je tria xronia pu zw londino,
alla opu je na paw pethimw ton topo mu, goustarw, areski mu.
na ertis pisw diaspore:)
en polla glyjia i kypros, je ennen mono gia diakopes.
gia ta kallitexnika men anisixeis...
eshi diafores mikrokinwnies, je sigura tha evris ton xwro su.
ginunde sinexia pramata,otan piennw pisw kypro exw panda polles epiloges.
twra gia tin gineka su...
mia polla kali fili tis mammas mu en koreatissa pandremeni me kypreon. je pragmati en diskolo..
elpizw na evris girwn su athrwpus annixtus je oi klistomialus(pututus ehsi pandu en jen mono stin kypro).
maria t.
Εγώ είμαι στην αντίπερα όχθη: επαναπατρίστηκα δοκιμαστικά μετά από 6 χρόνια σε παγωμένη χώρα, βρήκα μεν καλή δουλειά αλλά τίποτα άλλο που να με ικανοποιεί και τώρα ετοιμάζομαι να βάλω πλώρη για τη χώρα του φίλου μου (ζεστή, φιλική κι ανοιχτόμυαλη). Δεν μετακομίζω στα τυφλά, μόνο από έρωτα για τον κύριο Τυχερό. Κοίταξα πρώτα τα πρακτικά θέματα. Φρόντισα να εξασφαλίσω εκεί εργασία αντίστοιχη της Κυπριακής. Κατοικία: αγοράσαμε συμπαθητικό διαμέρισμα σε αξιοπρεπή περιοχή, με καλές συγκοινωνίες. Να μάθω τη γλώσσα (αυτό σαφώς το δουλεύω ακόμα). Να γνωρίσω λίγο κόσμο να δω αν μπορώ να ταιριάξω (πιστεύω πως ναι).
Δεν θα σου ζαλίσω τον έρωτα με το τι δεν μου αρέσει στην Κύπρο. Τα είπαν κι άλλοι. Αναφέρω μόνο το Κυπριακό / γενικότερη πολιτική ατμόσφαιρα που περιέργως δεν προέκυψε - makes one wonder... - και που εμένα μου κάθεται πολύ στο στομάχι. Ό,τι απόφαση κι αν πάρετε με τη συμβία σου, προχωρήστε με καλά σχεδιασμένες (και ει δυνατόν δοκιμασμένες εκ των προτέρων) κινήσεις. Εύχομαι ό,τι καλύτερο.
ΥΓ. Μόλις έγραψα για Κυπριακό, θυμήθηκα ότι την προηγούμενη φορά που σου είχα αφήσει σχόλιο ήσουν στην Κύπρο κι είχες γράψει κάποιες σχετικές καταχωρήσεις που αργότερα έσβησες (λόγω απειλών; γενικότερου χαμού; δεν θυμάμαι). Ίσως είναι χρήσιμο να τα θυμάσαι κι εκείνα πάντως όταν ζυγίζεις τις επιλογές σου!
Ένας παπάς, τέσσερις εκκλησιές, τρεις ώρες ύπνο για ένα μήνα... Βρε μπας τζιαι το αυτόφωτο εσωτερικό σου εδήμιουργησεν τούντο δίλημμα για να ξεφύγει τζιαι να ηρεμήσει;
Έshει όντως τζιαιρό που το σκέφτεσαι ή τωρά που είσαι σε περίοδο πίεσης; Τζιαι αν έshει τζιαιρό που το σκέφτηκες ήταν σε περίοδο ηρεμίας ή έρκετε σου έντονο όποτε "πελλανίσκεις"?
Προσωπικά σε μεγάλα διλήμματα έρκουμαι οποτε νιώθω καταπιεσμένος. Τζιείνο που έμαθα να κάμνω τζιαι δουλεύκει ένι να θέτω μιαν ημερομηνία όσο πιο μακριά μπορώ για να αποφασίσω... Έτσι διώ μου την ευκαιρία να το σκεφτώ τζιαι αγχωμένος τζιαι ήρεμος τζιαι χαρούμενος τζιαι που ούλλα... Να ζυγίζω πιο καθαρά τα πράματα.
Δοκίμασε τζιαι τζιείνο που σου είπεν ο Βελισσάρης. Αφιέρωσε ένα καλοτζιαίρι για την απόφαση. Έλα Κύπρο τζιαι αντί να λαλείς του εαυτού σου ότι εν διακοπές, λάλε του πως ήρτεν μόνιμα..
Δε τζιαι όσα έγραψες μες το μπλοκ τον τζιαιρό που ήσουν Κύπρο... Ενεν εσύ που διερωτάσουν το καλοτζιαίρι που πέρασε, αν εν ούλλους που πέφτουν οι ρυθμοί τους τζιαι μπαίνει ο νους τους standby μόλις κατεβούν Κύπρο;
Ώσπου το σκέφτουμαι παραπάνω μου φαίνεται επιθυμία απόδρασης παρά δίλημμα...
---------------
Ελπίζω να προβλημάτισα :)
Κανονίστε τζιαι δουλειά για την Αγάπη σου, εν να την βοηθήσει να προσαρμοστεί πιο γλήορα αν τζιαι φαίνεται ναν άνετη στην Κύπρο.
Τζι άμαν δυσκολέψουν τα οικονομικά θα μαζεύκεις αγρέλια, τσουκνίθθες, μολλόσιες, τριμίθκια, θα πιάσετε τζιαι 5-6 κοτούλλες, κανένα κατσικάκι, κουνελλάκια, ένα περβολούι ποικιλίας τζιαι θα σας φέρνουμεν τζιαι ούλλοι που γυρώ ότι έχουμε γιόρκι...
εθκιάβασα σε καλά, όπως τζαι τα άλλα παιθκιά. Να μεν επαναλάβω τους άλλους, ειπωθείκαν πολλά, εννά τα δουλέψεις μέσα σου τζαι θα καταλήξεις.
Απλά καταθέτω άποψη ότι ο τόπος μας ώσπου πάει πατταλεύκει, τζαι σαν τόπος (γη, περιβάλλον κλπ), τζαι μεις σαν ανθρώποι το ίδιο, αλλοτριωνούμαστεν μέρα με τη μέρα. Έσhει ακόμα όμως μέλλον.
Πιστεύκω δοκιμάστε το, εφόσον συμφωνείτε σαν οικογένεια να το κάμετε τζαι κάμετε αληθινήν προσπαθειαν. Γιατί ο τόπος που γεννιούμαστε τζαι μεγαλώνουμε, ο τόπος που έχουμεν τες ρίζες μας εν στοισhιόν τζαι καλεί μας. Αποφασίστε, δοκιμάστε, τζαι θα δείξει.
Σημ.: Ένας παρέας, 40άρης σχεδόν με καμιά 25αρκά χρόνια στο Αμέρικα, πρόσφατα έζησεν τούτη τη φάση, τζαι θώρουν τον, έζησα το σαντάνωμαν του που κοντά. Στην αρκήν με χαράν εκουβάλησεν το βιός του ποδά να ξεκινήσει δουλειά να ανοίξει μαχαζιά κλπ. Εσκόνταφκεν στα πάντα, στο κωλοσύστημα που (υπο)λειτουργεί δαμέσα. Ελύσαν τα νεύρα του. Επήεννεν τζι έρκετουν Αμερική - Κύπρο, μια, θκυο, τρεις, έχασα το λοαρκασμό γιατί εκούρασεν με εν η αλήθκεια η ιστορία του. Ακροβατούσεν σε τεντωμένο σhοινί, μπροστά Κύπρος, πίσω Αμέρικα, τζείνος στο χάος.
Τελικά εκέρδισεν τον ο τόπος του, η καταγωγή του, εσυμβιβάστηκεν αλλά έτσι παν τούτα τα πράματα όπου τζαι αν είσαι έννεν?
Αν θέλεις απαντάς.
aman sou mpei h idea mes ton noun en na se trwei opws to skouloutzi wspou na erteis pisw... Efa 6 xronia tziemesa tzai kserw...
θέλω τζι εγώ να γίνω ονομάστρια!! σίριουσλι!! πιάννεις 2-3 συλλαβές που το κάθε συστατικό τζιαι πιντώνεις τες!
εθκιέβασα την απάντηση σου τζιαι εκαθησυχάστηκα μέσα μου... ένι ξέρω γιατί, αλλά ενόμιζα ότι ήσουν έτοιμος να τα παραιτήσεις ούλλα άμεσα τζιαι να έρτεις μόνιμα μέσα σε 3-4 μήνες... Ένι ξέρω γιατί, πάλαι, αλλά εσυγκινήθηκα... Ναι, είσαι "μελετημένος", shαίρουμαι μέσα μου. Ούλλα εν να γινούν όπως πρέπει.
Peace :)
Στην Κύπρο έρκεται κρίση άγρια η οποία εν θα φύει σύντομα. Τα θεάματα εν τα πρώτα πράματα που θα κοπούν. Οι παλιοί ελαλούσαν μιαν κουβέντα πολλά σοφήν που εν προβλέπω να αλλάξει. "Για πράττε, για μετάπραττε, για που την Κύπρο φύε"
:)
Αφού είσαστε 'του πνεύματος' άτομα, δοκιμάστε τη δουλειά του ονομαστή. Εν παίζεται! Είσαι σπίτι με τες πυζιάμες, σκέφτεσαι συλλαβές σε διάφορες γλώσσες, πιντώννεις γράμματα δυναμικά, μαλακά, μαθαίνεις καλά τη ψυχολογική σημασία της γλώσσας. Η Αγάπη εσπούδασε φιλολογία/μουσικολογία. Εννεν απλό πράμα πάντως! Τα φάρμακα στην αμερική έχουν δύο ονόματα. Ένα με τα 'συστατικά', τζι ένα για τον καταναλωτή. Τζιήνο με τα συστατικά εν εύκολο, πιντώννεις τα χημικά τους. Το άλλο, του καταναλωτή, θέλει φαντασία, να λαλεί ΤΙ θα σου κάμει το φάρμακο. Τζιαι περνά της πολλά της Αγάπης. Θαυμάζω την. Έσιει πίεση η δουλειά τούτη, συνήθως πρέπει να πλάσει 150-200 ονόματα -θέλουν τα σε δύο μέρες, με επεξηγήσεις για τη ρίζα, τη γλώσσα, τη ψυχολογία των λέξεων δίπλα χωρισμένα σε κατηγορίες. Θέλει πολλή συγκέντρωση, λεξικά που καμπόσες γλώσσες, τζιαι γνώση της μόδας στην αγορά. Αλλά χρεώννει τους $4 το κάθε όνομα οπότε με ένα πρότζιεκτ τη βδομάδα φκάλλει μισθό. Άπαιχτη δουλειά. Τζιαι εν παγκόσμια, δουλεύκει με 5 εταιρείες μάρκετινγκ που ελβετία ώς νέα υόρκη. Ούτε είδαν τη φάτσα της ποτέ. Γίνεται τζιαι που την κύπρο.
Του πνεύματος, του οινοπνεύματος, εν ηξέρω, πάντως τόσο επινοητική δεν είμαι! :)
έλα πίσω.
DIERWTOUMAI INTA ONOMA EFKALEN I GYNAIKA SOU STO POULLI SOU RE DIASPORE HAHAHAHA!!!!!!!
Εγώ νομίζω ότι εσύ, που τα λεγόμενά σου, φαίνεται ότι το αποφάσισες. Τζιαι κατά την γνώμην μου πολλά καλά έκαμες. Έλα πίσω. Άμαν το θέλει η ψυσιή σου, θα πετύχεις. Κρίνοντας που τα γραφόμενα τζιαι τους αυτοχαρακτηρισμούς σου, είσαι ικανός για ούλλα. Τωρά όμως σκέφτουμαι άμπα τζιαι απλώς φέρνουμαι εγωϊστικά, αν απλώς θέλω να σε καλωσορίσω τζιαι γω, όπως πολλόύς άλλους φίλους, στο τόπον μας... Πάντως αν έρτεις, να ξέρεις ότι θα ήθελα πολλά να βρεθούμεν, να πιούμεν την ζιβανίαν μας, να φάμεν την σούβλαν μας, να ξαπολύσουμεν τα μωρά να παίξουν...