Τέλος κεφαλαίου.

Ήρτα που τες θάλασσες τζιαι τες εκδρομές σήμερα τζιαι μετά που μιά βραδυάν εψές ολοφέγγαρη με νέους φίλους.  Εκάμαμεν Συμπόσιον τζιαι ήταν ούλλοι τους ξέχυλοι ανήσυχον τιγρίσιον πνεύμαν τζιαι ιδέες, εν κοπέλλια που φακκούν της Αλήθκειας ππουνιές τζιαι καταλλιούν την  (μετα μπύρας τζιαι μακαρονάδας ήταν η συζήτηση).  Μα εχάρηκα τους πάρα πολλά.  Σήμερα επήαμεν πρωταρά να δούμεν τους κρεμμούς του κάβο γκρέκο που τους επεθύμησα  (αγνόησα το έκτρωμα το τουριστικό όσο εμπορούσα).

Ήρτα πόψε να διαβάσω τα μπλόγκς τζαιι τα ήμεηλ μου τζιαι ανακάλυψα οτι μιά μπλοκοφίλη που εκτιμώ πολλά τζιαι που εθεωρούσα καλή μου φίλη ξαφνικά αποφάσισεν οτι όσα γράφω δαμέ στο μπλόγκ εξυπηρετούν κάποιο σκοπό μπόσικο/προδωτικό/προβοκατορικό/κλπ κλπ κλπ που τελειώννουν σε -κό.   Γιατί?   Επειδή έγραψα  οτι εμοιράστηκα κάτι στιγμές με τους τούρκους που μένουν στο σπίτι μου, επειδή έθεσα θέμα προς συζήτηση με ερώτημα που ετσίγκλησε  (αυτό ήθελα!)   τζιαι επειδή βάλλω συνέχεια τες μουσικές μου στο μπλόγκ τζιαι γράφω για τες αισθήσεις  (..είμαι καλλιτέχνης, τί πρέπει να βάλλω στο μπλόγκ δηλαδή, για τη μάππα?)    Τζιαι ξαφνικά τζιαι απότομα  αφού το εκατάλαβεν τούτον (σιγά σιγά το εκατάλαβεν ή ήρτεν της έμπνευση), άλλαξεν τρόπον τζιαι που φίλη μου (τόσον καλή που την είχα καλέσει στο Πάρκον να τη γνωρίσω στον 'έξω' κόσμον)   τζιαι αποφάσισεν τζιαι έγραψεν μου σε ήμεηλ διάφορα προσβλητικά για το άτομο μου πράματα που με εκάμαν να ππέσω που τα σύννεφα.   Αφιέρωσεν μου τζιαι ολόκληρο πόστ, αναρτήσεις κλπ λασπολογικές.   Έππεσα που τα σύννεφα.   Έν το έξερα οτι εμπορούσα να θεωρηθώ τέθκοιος επειδή γράφω τούτα που γράφω.   Είμαι δήθεν λαλεί.   Οκ, είμαι.  Επειδή έρκεται κόσμος στο μπλόγκ σημαίνει είμαι δήθεν.   Έσιει χρόνια να με προσβάλει πλάσμαν τόσο.    Είμαι τζιαι κάπως ευαίσθητον κοπελλούιν τζιαι εταράχτηκα που κάποιος (φίλος υποτίθεται)  μπορεί να εκλάβει όσα λαλώ ώς ψεύτικα ή οτι εξυπηρετώ συμφέροντα (!!!)   (τζιαι πολιτικά συφφέροντα ακόμα!!!)    κλπ κλπ κλπ.     

Έπρεπεν να το εκαρτέρουν ομως.  Πέρσυ πρίν να αννοίξω το μπλόγκ όταν έγραφα για μιά βδομάδα μαλακίες τζιαι πελλάρες  στης Δρακούνας για να θίξω να ενοχλήσω τζιαι να φκάλω φαρμάτζιν να δώ αντιδράσεις (τότε που έππεσεν το θέατρο).  Άρκεψεν τούτη η κοπέλλα να κάμνει κόπυ πέηστ τούτα που έγραψα  τζιαι να τα βάλλει σε διάφορα πόστ για να με εκθέσει ως 'ψεύτικο'.

Ο βλάκας εσυχχώρεσα την όπως το αρνίν μετά που με εκλιπάρησεν να τη συχχωρέσω.  Τζιαι εγίναμεν φίλοι καλοί σιγά σιγά, έχουμεν τζιαι πολλά κοινά.   Χωρίς καμιάν προειδοποίηση τωρά ξαφνικά, out of the blue, χωρίς να προηγηθεί τίποτε απολύτως, εγύρισεν φύλλον πάλε τζιαι μισά με.

Επειράχτηκα πάρα μα πάρα πολλά τζιαι ενευρίασα γιατί έν το επερίμενα που τζιήνη.    

Επειράχτηκα που της έδειξα  εμπιστοσύνη ενω έπρεπε να ξέρω καλύτερα.

Επειράχτηκα γιατί είδα το σε πράξη οτι όπως τζιαι  αλλού μές την μικροκοινωνίαν της κύπρου (τζιαι την μικροκοινωνίαν της αμερικής -όπου έν το πλάσμαν εν παρόμοια, αλλά ιδιαίτερα της κύπρου -αφού μιλούμεν για τα μπλόκς της κύπρου)   που δημιουργούνται κλίκκες με τους Άλλους τζιαι τους Τούτους, τους δεξιούς τους αριστερούς τους αποελλίστες τους ομονοιάτες τους πρόσφυγες τους ΙΝ-OUT, τους λεμεσιανούς τζιαι τους λευκωσιάτες τους ήρωες τζιαι τους προδότες τους τουρκόφιλους τζιαι τους υπερπατριώτες τους γλύφτες τζιαι τους ανυπάκοους  τους σπιούνους τους ρατσιστές τους fashion victims τους τσιάκκους τζιαι  τους αππωμένους τους άσιλα χωρκάτες με τους nouveau riche, τους χαμένους τους βολεμένους με τα καλά παιθκιά που έχουνε χρυσή καρδιά       όπως τζιαι αλλού λοιπόν μές τούντην κοινωνίαν, έτσι έναι τζιαι δαμέ.    Τζιαι βουρά ο ένας να κατηγορήσει, να φάει τον άλλον, να κερδίσει φίλους κλπ κλπ κλπ.  Βαρκούμαι ρέ.  Βαρκούμαι.  Έφυα μακρυά για να μέν τα έχω τούτα.   

Δαμέ έκαμα καινούργιους  φίλους μετά που χρόνια λίθης που έν μπορούσα να γνωρίσω κανέναν που την πατρίδαν.   Τζιαι εχάρηκα που έκαμα νέους φίλους.  Κρατώ σας.   Με λλίους που σάς εβρέθηκα τζιόλας, επιβεβαίωσα όσα όμορφα επίστευκα για σάς που  μακρυά.

Αλλά τωρά θωρώ τζιαι την ΑΛΛΗΝ ΠΛΕΥΡΑΝ τούτου του χώρου.

Έσιει πλάσματα που με θεωρούν ψεύτικο άθρωπο ακούεις!.  Έσιει πλάσματα που θέλουν 'να με ξεσκεπάσουν'.   Προπαγανδιστής  (! γελώ!)   Ψεύτικος  (θα με κρίνει η ιστορία)

Τζιαι τούτα να τα πιστεύκει μιά 'φίλη'  άρα   σημαίνει πιστεύκουν τα πολλοί, 'φίλοι'  και μή.  

Έκαμα τούντη σκέψη πόψε.

Σημαίνει έγινεν κλίκκα 'Υπέρ-Κατά'.   Οπαδοί και Μή.   Έγινεν το ΑΝΑΘΕΜΑ.   

Σημαίνει εγίναν τα πράματα ΣΚΑΤΑ.  Ακριβώς τζιήνον που δέν έθελα να γινεί εγίνηκεν.

Σημαίνει είμαι ένοχος της ίδιας συμπεριφοράς.

Εγώ φταίω που επήα να γράψω κάτι που τη ψυσιή προχτές.   Εγώ τα φταίω ούλλα.

ΟΚ.   Έσβυσα τα.  Εννα σωπάσω τζιαι γώ, έν αξίζει τον κόπο.

Οπότε, τί μάχουμαι τζιαι γράφω τες ωραίες μου σκέψεις δημόσια  να καταρίφκω την ώραν μου αντί να συνθέτω στο κάτω κάτω??!

Γιατί  γράφω για την φύσην τζιαι την κύπρον συνέχεια να εξιλεωθώ τζιαι να την κρατήσω αγκάλην τζιαι βάλλω τα δαμέσα να τα θωρούν ούλλοι?   

Γιατί βάλλω τες μουσικές μου άμα γράφω?   Έχω ανάγκην?  

Έν χρειάζεται.    Αφού  το 'παίζω'  τζιαι έν είμαι άτομον αυθεντικόν.   Δέ χρειάζεται  να τα γράφω δημόσια τα 'έσσω' μου τζιαι φκάλλω τα σωθικά μου να τα δούν ούλλοι τζιαι να έσιει να κρίνουν μερικοί την αυθεντικότηταν μου τάχα.   Έναν πράμαν ρίζω σε τούτην τη ζωή:  Την αλήθκειαν μου.     Η αθωότητα επήρεν τέλος πόψε.  

Τζιαι πάλε έν ανΟΙκω.  Τζιαι πούποτε εν ανΟΙκω.

Γειά σας.

Ποννά πάω πίσω στην αμερικήν, που το σεπτέβρην, ξαναλαλούμεν τα φίλοι.   ΑΝ    ξινευριάσω δηλαδή με τον εαυτό μου που έν εκατάλαβα έναν πολλά μα πολλά απλόν πράμα, τόσο νούν που έχω.

Τζιαι δέν έφκαλλα φάουσαν καλλύττερα λαλώ...

Τα λέμε.

Αλλά μάλλον έν θα ξαναείναι το ίδιο κλίμα  δαμέσα.

Λυπάμαι.