Τελικά είμαι παλαβός.

Διά μου ο γερο Γκήνσπερκ  το σιέριν του.  Στέκει όσον ίσια μπορεί,  σάν το κλωνίν το σαπημένο που πολεμά άδικα τον αέραν, στέκει ο γέρος τζιαι η σκεμπέ του αιωρείται  μπροστά του.   Ασκομαχά. την ώραν που φκέννει τα σκαλιά.   Σάζει το πανταλόνιν του το κοτσινούδιν.   Τρέμει πολλά το σιέριν που το ππάρκινσονς τζιαι το κατακίτρινο γερασμένον του πρόσωπο το γεμάτο πανάδες εν πολλά σοβαρό με τραβηγμένα χαρακτηριστικά σήμερα.  Τα μικρά του μπλέ μάτια εν χωσμένα κάτω που σακκούλλες, μύλλες, σπασμένες φλεβίτσες, τζιαι κάμνουν τον να φαίνεται ετοιμοθάνατος, ξεθωριασμένος.  Ετών 88.  "Θα σάσω εγώ την αυλή σου μέν έσιεις έννοιαν Νταϊάσπορς"  Θωρεί με με όση δύναμη τζιαι καλοπροαίρετη διάθεση του έμεινε στο βλέμμα.  Έθελε να με καθησυχάσει.   "Ξέρω ότι είμαι φωνακλάς, τράουλλος, πατσιόγερος, ξέρω το.  Αλλά ο λόος μου εν έγραφον."   

 "Ναί, ξέρω το κύριε Γκήνσπερκ."  

"Ξέρω το ότι εν δική μου η ευθύνη Νταϊάσπορς.  Φταίω εγώ  που έβαλα αυτόν τον ανίκανο να κάμει δαμέ δουλειές".    "Εν καλός πογιατζιής αλλά που δεντρά έν γαϊζει".     

Συμφωνώ μαζί του.   Έκαμεν λάθος ο γέρος.     Αν ήμουν δαμέ δέν θα τον άφηννα τον Tod  να καταστρέψει την αυλή μου.   

 "Έλα μέσα να πιούμε παγωμένο τσιάϊ που έκαμεν η κόρη μου μόλις τωρά." 

Κάθουμαι στην κουζινούα πάς την καρέκλαν στην άκριαν του τραπεζιού.  Τρίζει.  Η λάμπα με το βιτρό  κρέμμεται πουπάνω μας τζιαι σιγοφέγγει κάμνωντας τα πρόσωπα ακόμα πιό κίτρινα.  "Γειά σου Τζέην, είσαι καλά?"   Έν με θωρεί στα μάτια η Τζέην, έν μπορεί, έσιει σύνδρομο άσπερκερς η φτωσιή.   "Καλά καλά καλά, εννα παίξω scrabble με τη γειτόνισσα ύστερα".

Εν λιγδωμένο το τραπέζι νιώθω το να κολλά στες παλάμες μου, τζιαι το ποτήρι που μου διά η Τζέην  εν ποτήριν της Πέπσι του 1960.   Γεμώννει το με μαύρο παγωμένο τσιάϊν  που μιάν κανάτα που φκάλλει που το παναρχαίο τους ψυγείο.   Βουϊζει το ψυγείο τζιαι έξω αρκέφκει να ξαναβρέσιει.  Η κανάτα έσιει καμιάν εικοσαρκάν φακελλάκια τσιάϊ να κρέμμουνται που το χείλος της.  Έρκεται η Τζέην, θωρεί με κλεφρά που το ένα μάτι τζιαι γυρίζει ακατάπαυστα το λαιμό της αποφεύγωντας επαφή με τα μάτια απευθείας.   "Θές ζάχαρη ή  υποκατάστατο ή μέλι ή σιρόπι..Λεμόνι?"     "Ζάχαρη παρακαλώ.  Τρείς.  Λεμόνι.  Thanks."    "You are welcome".  Βάλλει μου ζάχαρη τζιαι λεμονόντουζο.   Χαμογελώ της.  Καταλαβαίνω οτι ντρέπουνται πολλά που έγινεν κακό τζιαι θέλουν να σιγουρευτούν οτι είμαστεν εντάξει.    Θέλουν να είναι όλα καλά.

Η μάνα της που λαγοτζοιμάται στην κουνιστή καρέκλα στο άλλο δωμάτιο με τα αχτένιστα μαλλιά της να χώννουν το πρόσωπο της.  Έν μιλά πλέον, εν 90, έσιει dementia, τρέχουν συνέχεια τα σάλια της τζιαι θέλει άλλαμαν κάθε λλίον.  Κρίμα.  Πρίν πέντε χρόνια είχεν τα λογικά της σχετικά καλύτερα ακόμα.  Ήταν κάποτε καθηγήτρια, έξερεν αρχαία ελληνικά τζι ήταν ερωτευμένη μαζίν μου, όποτε επήαιννα επροσπάθαν να με φιλήσει τζιαι αγκάλιαζεν με άβολα.  Θωρώ την τζιαι μαραζώννω.  Έσιει να πατήσω στο σπίτιν τους ένα χρόνο.  Ντρέπουμαι που με εφάαν οι δουλειές τζιαι αγνόησα τους γέρους που έχουν ανάγκην της αθρώπινης επαφής.

Καθαρίζει τη φωνήν του.   

Λαλεί ο γερο Γκήνσπερκ  "Χρωστώ του αλλες πεντέμιση χιλιάδες.  Έν του τα διώ.   Εννα ρουφήσει τον πετεινόν  μου, όι έν του τα διώ  -να με συχχωρείς Τζέην που βρίζω-  να φακκκά  πάνω του".    

Η Τζέην ετοιμάζει μας δείπνο  (επιμένει ο γέρος  "μείνε για δείπνο να χαρείς"), ρύζι με πόλυπιφ τηγανιτό που στο τέλος βάλλει του λίγο maple syrup, κανέλλα, τζιαι αφκά  scrambled.   Βάλλει  πιάτα γυάλινα που αναγνωρίζω ως αντίκες του '30, τζιαι πηρούνια.   "Κι άλλο τσάϊ?"    

Τρώμεν τζιαι συζητούμεν την καταστροφή, τζιαι πώς να την αντιμετωπίσουμεν.  Λυπούμαι τον γέρον πολλά, εγέλασεν του ο Tod, εκατάκλεψεν τον.  Πού εξανακούστηκε $8,000 για δύο δέντρα!!!     Τωρά ο γέρος εννα πρέπει να μου σάσει την αυλήν, τζιαι τη στέγην της γειτόνισσας.  Άθρωπος που έν βαστά να γοράσει κρέας φρέσκο τζιαι τρώει πόλυπιφ.   Πόθθεν τα βρήκε τούτα τα ριάλλια?  Για δκυό δεντρά!!     Αντρέπουμαι.  Εν ευθύνη του όμως η αυλή μου, όσον τζιαι να τον λυπούμαι το σωστόν έν σωστόν, έν θα κάτσω να πετάσσω λεφτά τωρά για λάθη άλλων, σόρυ.

"Εννα θυμώσει πολλά  ο Tod  αμα του το πείς, φοούμαι τί εννα κάμει".

"Ας φακκά!!"   "Τζι αν θέλει να παίξουμε ξύλο, έν τον φοούμαι, ξέρεις γιαπωνέζους που εκαθάρισα στον ειρηνικό το '44?  Έκαμα πεζοναύτης εγώ"   Σούζει τη ππουνιάν του.   "Σήκου να σου δείξω μιά λαβή που ξέρω."  Αρνούμαι ευγενικά.

"Έχω τζιαι πιστόλια ξέρεις, έν φοούμαι εγιώ κανέναν, αν έρτει τζιαι ζητά μου ρέστα θα του δείξω το smith and wesson το 38ρην που έχω στο συρτάριν.  Ας τολμήσει!!".  "Έσιει criminal record, γυρεύκουν τον στα δικαστήρια άκουσα".

Τρώω το πόλυπιφ μου (το οποίον μου άρεσεν πολλά, έν επαίζετουν η συνταγή), φέρνει μας η Τζέην μετά που ένα κομμάτι κερασόπιττα αλλόκωτα κατακόκκινη.   Ξαφνικά σάν εμπούκκωννα το ψεύτικο κεράσι  ήρτεν μου ένα realization απαίσιο, σάν την αστραπή, σάν κακό ζώο τζιαι άκκασεν με..:   Λαλείς τότε που με εκλέψαν τες μέρες που επογιατίζαμεν το σπίτι σάν ήταν ο Tod μές την αυλήν τη διπλανήν να ήταν τούτος που έβαλεν τον κλέφτην πάνω για να δεί αν είχα μετρητά στο σπίτι αφού τον επλέρωννα κάθε μέρα με κάsh!!?    Τάχα εβούρησεν τον κλέφτην είπεν αλλά ύστερα έν επήαιννεν στους μπάτσους να τους μιλήσει.    Τζιαι ο κλέφτης έν έπιασεν ούτε το κομπιούτερ μου ούτε την κάμεραν ούτε τα χρυσαφικά που ήταν τζιαμέ.  Μόνο λλία ριάλλια που είχα μές το βάζο.  Τα μετρητά μου χώννω τα τόπον που πρέπει να είσαι μουσικός για να τα έβρεις (έν είμαι βλάκας, χεχε_)   .   Γι αυτόν ερώταν κάθε μέρα την Αγάπην "τί ώρα θα φύεις, τί ώραν έρκεται ο Νταϊάσπορς έσσω -θέλω τον"  κλπ κλπ.   Οι συμπτώσεις ξαφνικά εππέσαν σάν τα πιόνια του σκακιού στες σωστές τους θέσεις.  

Τον Ιούλην που έκοψεν τα δεντρά εκλέψαν τον άλλον μου γείτοναν.   Σύμπτωση λαλείς?

Θκιάολε, εβάλαμεν κουφήν στον δικό μας τον κόρφο μόνοι μας!!!!

Τζι εγώ ο μαννός, τόσα χρόνια δαμέ που έπρεπεν να ξέρω πέντε πράματα τζιαι να προσέχω -εγελάστηκα που το μπλα μπλά του τζιαι τη ψεύτικη του καλοσύνη.

Έν είπα τίποτε του κ Γκήνσπερκ.   Άης τον.  Μέν τον ανησυχώ τζι άλλον.  

"Καληνύχτα".   "Αν έσιει τίποτε, φώναξε μου"